หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 208

เช่นนั้นนี่เป็นเรื่องจริงหรือ? บุตรที่อยู่ห่างไกลเป็นหมื่นหลี่กลับมาอยู่ข้างกายของเธอ? แต่ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านเหลียนฮวาหรอกหรือ? เด็กอ้วนเหล่านี้ถูกฮูหยินผู้เฒ่าพามาจากประตู…

“อาเว่ยมาแล้ว” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย

คำสั้นๆ เพียงสี่พยางค์ กลับมีข้อมูลอยู่ในนั้นมากมาย อาเว่ยเป็นอาจารย์ของเด็กๆ เขามาแล้ว ก็หมายความว่าเขาพาเด็กๆ มาที่นี่?

เขาพามาเพราะเหตุใด อวี๋หวั่นไม่มีเวลาไปคิดถึง บุตรที่เธอเฝ้าคิดถึงทั้งเช้าเย็นยามนี้กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอแล้ว หัวใจของเธอคล้ายกับจะละลาย ร่างกายเหมือนลอยได้ เธอกอดบุตรทั้งสาม และพรมจูบลงบนแก้มของพวกเขา

ไข่ดำน้อยทั้งสามปิดบังใบหน้าด้วยความขวยเขิน

ฮูหยินผู้เฒ่าที่เห็นฉากนี้ เชิดจมูกขึ้นเกือบถึงฟ้าด้วยความภาคภูมิใจ!

แม้ว่าจะดูไม่สุภาพที่เอ่ยเช่นนี้ ทว่าวงจรความคิดของคนบ้าไม่เหมือนกับคนปกติทั่วไป ตรรกะที่คนธรรมดาไม่มีทางเข้าใจได้ถูกฮูหยินผู้เฒ่าผู้นี้สร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์ เห้อเหลียนเป่ยหมิงรับรองได้ว่าเริ่มแรกท่านแม่ของเขาไม่มีทางคิดว่าเด็กพวกนี้เป็นบุตรแท้ๆ ของหลานนาง นางคิดว่าจะเอาพวกเขากลับมาให้เป็นบุตรของหลานนาง ทว่ายามนี้กลับใช่จริงๆ แต่นางกลับไม่ได้ประหลาดใจ และมีท่าทีราวกับคางคกขึ้นวอ โอ้ ใช่แล้ว แบบนี้แหละ ข้ารู้ตั้งนานแล้ว ข้าฉลาดมาก พวกเจ้านั่นแหละที่โง่เขลายิ่งนัก!

เห้อเหลียนเป่ยหมิงไม่ได้พบเจอกับสถานการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก เหตุการณ์ที่ท่านแม่ของเขาบ้าบอและไม่อาจอธิบายได้มากกว่านี้ก็เคยมีมาแล้ว ไม่แพ้เรื่องนี้ สิ่งที่เขาสงสัยคือแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“พวกเขา…เป็นบุตรของเจ้าจริงๆ หรือ?” เขามองไปที่เยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่พูดไม่จา เพียงแต่คว้าไข่ดำน้อยจากอ้อมแขนของอวี๋หวั่นหนึ่งคนมาไว้ที่หน้าของเขา

ไข่ดำน้อยเบิกตากว้างอย่างไร้เดียงสา

เห้อเหลียนเป่ยหมิงมองด้วยความตั้งใจ เอ่อ…นี่ไม่ใช่เยี่ยนจิ่วเฉาตัวน้อยรุ่นดำหรือนี่?

เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ใช่บุตรแท้ๆ เพราะอย่างไรในใต้หล้าก็คงไม่มีผู้ใดที่มีหน้าตาเหมือนกันได้ขนาดนี้

พี่ชายทั้งสองยังคงถูไปมาในอ้อมแขนของท่านแม่ ทว่ามีเพียงเขาที่ถูกท่านพ่ออุ้มออกมา เสี่ยวเป่าทำสีหน้าไม่พอใจ

เยี่ยนจิ่วเฉาตบก้นของเขาเบาๆ ยิ่งทำให้รู้สึกไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

โตขนาดนี้ยังโดนตบก้น ท่านรอข้าโตกว่านี้ก่อนเถิด!

อวี๋หวั่นรับบุตรชายคนเล็กมากอด แนบสนิทกับเหล่าบุตรชายของเธอ ก่อนจะเริ่มแนะนำฮูหยินผู้เฒ่ากับเห้อเหลียนเป่ยหมิง “นี่คือย่าทวดของลูก และนี่คือท่านปู่ของลูก”

ลักษณะของเห้อเหลียนเป่ยหมิงไม่เหมือนกับท่านปู่ เห้อเหลียนเป่ยหมิงคิดว่าพวกเขาไม่อาจพูดเสียงดังได้ ทว่าแท้จริงแล้วพวกเขาแค่ไม่ได้พูดเสียงดังเท่านั้น กลับพยักหน้าด้วยความสุภาพ

“พวกเขากำลังเรียกท่านลุงใหญ่” อวี๋หวั่นเกรงว่าเห้อเหลียนเป่ยหมิงจะไม่เข้าใจ รีบอธิบายแทนพวกเขา

เห้อเหลียนเป่ยหมิงไม่ทราบว่าพวกเขาพูดไม่ได้ คิดว่าพวกเขาแค่กำลังเขินอาย เขาส่งเสียงอื้มตอบรับในลำคอ หลังจากนั้นก็เงียบสนิท ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงหันไปถามหญิงรับใช้ที่อยู่ข้างๆ “ข้าแก่มากเลยรึ?”

หญิงรับใช้ผงะ ก่อนจะเอ่ยตะกุกตะกัก “ท่าน ท่านดูไม่แก่เจ้าค่ะ”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงใบหน้าดำมืด

อวี๋หวั่นหัวเราะหึๆ ลุงใหญ่ที่ดูรู้ซึ้งเรื่องทางโลกท่านนี้ ที่แท้ก็กังวลว่าจะมีใครมองว่าเขาแก่เองหรอกหรือ? ตรงไหนที่เขาดูแก่? เขายังหนุ่มยังแน่นนัก แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ กับซั่งกวนเยี่ยนและเซียวเจิ้นถิงก็ยังดูเด็กมากเช่นกัน ทั้งยังมีรูปร่างหน้าตาดูดีระดับสูง ดังนั้นไม่ใช่เรื่องยากที่เจ้าตัวเล็กจะยอมรับท่านปู่ที่หล่อเหลาผู้นี้

แท้จริงแล้วเด็กๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจคำว่าย่าทวดมากนัก ทว่าดูจากท่าทีของท่านพ่อกับท่านแม่ที่มีต่อนาง ก็พอจะเดาได้ว่าเหมือนกับคนในครอบครัวอย่างบรรดาท่านยายกับท่านตาในหมู่บ้านเหลียนฮวา

ไข่ดำทั้งสามตั้งใจทำให้ย่าทวดรู้สึกประทับใจเป็นพิเศษ!

เด็กที่ไม่เขินอายกับคนแปลกหน้าช่างน่ารักยิ่งนัก!

ฮูหยินผู้เฒ่าหยิบลูกอมที่ซ่อนไว้ออกมา ยื่นให้กับเหลนตัวน้อยของนางด้วยรอยยิ้มเริงร่า ให้ทุกชิ้นทุกอัน! ให้ทั้งหมด!

เห้อเหลียนเป่ยหมิงใบหน้ามืดหม่นดั่งก้นหม้อ แท้จริงท่านแม่ก็ซ่อนน้ำตาลไว้มากมายขนาดนี้!!!

ฮูหยินผู้เฒ่ามีความสุขสิ่งใหม่ เบิกบานใจไม่อยากเข้านอน ส่วนเด็กๆ ก็นอนหลับไปพักหนึ่งแล้วจึงไม่ง่วง ฮูหยินผู้เฒ่าหนึ่งกับเด็กสามนั่งกินขนมเสียงดังจ๊อบแจ๊บอยู่ในห้อง พวกอวี๋หวั่นเดินออกจากเรือน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักราวกับเสียงหมูของบุตรชายดังออกมา

เสียงหัวเราะร้ายกาจนี้ทำให้อวี๋หวั่นซวนเซทรงตัวไม่อยู่!

เธอคิดว่าตนเองคงจะเป็นคนที่เสียอาการมากที่สุด เมื่อหันไปมองท่านลุงใหญ่ผู้เป็นอัมพาตที่อยู่ด้านข้างอีกครั้ง ก็เห็นเขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าสุดสะพรึง!

เห้อเหลียนเป่ยหมิง “! ! !”

ข้ายืนครั้งเดียวขาก็เจ็บมากแล้วรู้รึไม่!!!

“ฮ่าๆๆๆๆๆ….”

ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะราวกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้า และไม่อาจรู้ได้ว่านางกำลังหัวเราะอะไร!

เส้นเลือดดำที่หน้าผากของเห้อเหลียนเป่ยหมิงเต้นตุ้บๆ แม้ก่อนหน้านี้ท่านแม่ของเขาจะไม่ปกติอยู่แล้ว ทว่าหลังจากรับคนบ้านนี้เข้ามา ท่านแม่ก็ยิ่งไม่ปกติมากขึ้นกว่าเดิม….

อวี๋หวั่นดันเก้าอี้รถเข็นเห้อเหลียนเป่ยหมิงมาถึงชีสยาย่วน