หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 222

องครักษ์ผู้นี้มีแซ่โม่ นามว่าซัง เขาอยู่ในจวนประมุขหญิงมานานกว่าเจ็ดปี เขาค่อยๆ ไต่เต้าจากองครักษ์ชั้นที่ต่ำที่สุดมาสู่ตำแหน่งหัวหน้าองครักษ์ ความสามารถของเขาเป็นที่ยอมรับจากประมุขหญิง ทั้งยังได้รับการยกย่องจากประมุขหญิงเป็นอย่างมาก

หลังจากได้รับคำสั่งจากประมุขหญิง เขาก็สอบถามเกี่ยวกับบุคคลในภาพวาด เช่นประมุขหญิงพบเขาได้อย่างไร และพบเขาที่ใด

“ร้านขายถังหูลู่บนถนนหลิวหยาง ตั้งอยู่ตรงข้ามกับร้านชาดที่องค์หญิงน้อยไป ‘ตรวจสอบ’ ทุกวัน”

หลังจากทราบข้อมูลที่แน่ชัดแล้ว โม่ซังก็รีบไปที่ถนนหลิวหยางและพบกับร้านขายขนมหวานร้านนั้น เขาสอบถามเกี่ยวกับแขกที่เคยมาที่ร้าน แขกที่งดงามเช่นเยี่ยนจิ่วเฉามีน้อยนัก แค่เห็นเพียงแวบเดียวก็ประทับใจไม่รู้ลืมไปชั่วชีวิต นับประสาอะไรกับเยี่ยนจิ่วเฉาที่เคยมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้ง

คนที่ร้านนึกย้อนไป “ครั้งแรกมาที่นี่ ยังไม่ทันซื้อก็จากไป…เขาขึ้นไปบนรถม้าคันหนึ่ง…”

“รถม้าอะไร?” โม่ซังถาม

ร้านบอกว่า “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? มันจอดอยู่ที่ร้านชาดนั่นน่ะ!”

โม่ซังถามข้อมูลเกี่ยวกับรถม้าและสารถีรถม้าคันนั้นเพิ่มเติม จนพอเดาชื่อได้ จากนั้นโม่ซังก็ถามว่าคุณชายผู้นั้นเป็นคนที่ใด เคยได้ยินเพียงนามสกุลโน่นนี่

ไหนเลยร้านนี้จะทราบได้? คุณชายผู้นั้นมาที่นี่เพียงสองครั้งเพียงเพื่อซื้อถังหูลู่ จะไปมีความสัมพันธ์กับร้านค้าเล็กๆ ได้อย่างไร?

ทว่าร้านค้าได้บอกกับโม่ซังว่าคุณชายผู้นั้นเดินมาจากตรอกฝั่งตรงข้ามในแนวทแยงมุม คาดว่าเขาอาศัยอยู่ที่ย่านขุนนาง

ในย่านขุนนางมีอำนาจสูงส่งราวก้อนเมฆ ทว่าที่ที่สะดุดตาที่สุดคือสกุลเห้อเหลียน พื้นที่นี้ได้รับการคุ้มครองจากสกุลเห้อเหลียน แม้แต่ขโมยก็ยังไม่กล้าคิด แต่ด้วยเหตุนี้ ข่าวภายในจึงถูกปิดอย่างมิดชิด น้อยนักที่จะแพร่ออกมาภายนอก

โม่ซังใช้ความพยายามอย่างสุดกำลังในการคัดบ้านเรือนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปทีละหลัง และเหลือเพียงบ้านสกุลเห้อเหลียนที่ยังคงอยู่ การแอบเข้าบ้านสกุลสกุลเห้อเหลียนไม่ใช่เรื่องง่ายดายเช่นนั้น

เหล่าไข่ดำนอนหลับอย่างสงบอยู่ที่ประตู พวกเขายังเป็นเด็กและไม่มีหน่วยกล้าตายคนใดมาคุ้มกันทารกน้อย แต่โม่ซังนั้นแตกต่างออกไป เขาเป็นผู้มีวรยุทธ์ แค่เพียงเข้าใกล้ หน่วยกล้าตายก็สามารถรับรู้ถึงกำลังภายในของเขาได้

โม่ซังกลับมาที่จวนประมุขหญิง

ราชบุตรเขยยังอยู่ที่หอเก็บหนังสือ

เขาเป็นคนแบบนี้ละ ไม่มีงานอดิเรกอื่นใด รักแต่การอ่านหนังสือเท่านั้น ยามมีความสุขก็อ่านหนังสือ ยามมีเรื่องทุกข์ใจก็อ่านหนังสือ บ่อยครั้งที่ผู้คนไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่สิ่งที่แน่นอนคือ ไม่นานมานี้มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา และยังไม่รู้ว่าเพราะการพบกับบุรุษหนุ่มผู้นั้นหรือไม่

“ฝ่าบาท” โม่ซังขอเข้าเฝ้าจากด้านนอก

ประมุขหญิงนวดคิ้วพลางตรัส “เข้ามา”

โม่ซังก้าวเข้ามาข้างใน

ประมุขหญิงทำท่าให้ข้ารับใช้ถอยออกไป ข้ารับใช้รู้ความหมาย พลันถอยออกไปอย่างนอบน้อม

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ประมุขหญิงถาม

โม่ซังรู้สึกละอายใจ “กระหม่อมไร้ความสามารถ ทราบมาเพียงว่าเขาได้พบกับราชบุตรเขยบนรถม้านอกร้านค้าชาด ส่วนพวกเขาพูดคุยว่าอย่างไร กระหม่อมไม่แน่ชัด เขากับราชบุตรเขยพบกันเพียงครั้งนี้หรือไม่ ยังอยู่ระหว่างการตรวจสอบ”

“เช่นนั้นเจ้าสืบพบอะไรกันแน่?” ใบหน้าประมุขหญิงร่องรอยความเย็นชา

โม่ซังกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตามเบาะแสที่ทางร้านให้มา กระหม่อมคัดบ้านเรือนใกล้เคียงออกทีละหลัง และเหลือเพียงสกุลเห้อเหลียนเท่านั้นที่ไม่สามารถสืบข่าวได้”

ประมุขหญิงชะงัก “เจ้าหมายความว่าเขาอาจเป็นคนของสกุลเห้อเหลียนรึ?”

โม่ซังกล่าวว่า “เว้นเสียแต่ว่า…เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอยู่แล้ว ทว่าความเป็นไปได้นั้นน้อยนัก เพราะร้านค้าเห็นเขาเดินออกมาจากตรอกนั้นถึงสองครั้ง หากเขาไม่ได้อยู่ละแวกนั้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเดินออกมาจากที่นั่น”

“เหตุใดสกุลเห้อเหลียนถึงมีบุคคลเช่นนี้ได้?” ประมุขหญิงพึมพำอย่างครุ่นคิด

โม่ซังกล่าวเพิ่มเติม “ไม่กี่วันที่ผ่านมา กระหม่อมได้ยินองค์หญิงน้อยกล่าวบางอย่างเกี่ยวกับสกุลเห้อเหลียน”

“เรื่องอันใด?” ประมุขหญิงมองเขาด้วยท่าทีจริงจัง

โม่ซังตอบ “สกุลเห้อเหลียนมีคู่สามีภรรยาเดินทางมา โดยอ้างว่าเป็นบุตรชายและสะใภ้ของน้องชายแท้ๆ ของแม่ทัพใหญ่เทพเป่ยหมิง”

ประมุขหญิงรำพึง “น้องชายที่ตกหน้าผาตาย ไม่เหลือแม้แต่กระดูกนั่นน่ะหรือ?”

โม่ซังพยักหน้า “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าเศร้าโศกเสียใจจนสติฟั่นเฟือน มีข่าวลือว่าบุตรคนนั้นยังไม่ตาย แต่คนถูกช่วยชีวิตไว้ ในช่วงหลายปีมานี้มีคนมาแสดงตัวเป็นญาติไม่ขาดสาย บอกว่าตนเองเป็นบุตรของคนที่ตกจากหน้าผาในตอนนั้น ทว่าล้วนถูกสกุลเห้อเหลียนมองผ่าน องค์หญิงน้อยมาตรว่าคนที่มาครั้งนี้ แปดในสิบส่วนก็คงเป็นตัวปลอมเช่นกัน แต่ไม่รู้ด้วยวิธีการใดถึงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าและแม่ทัพใหญ่เทพเป่ยหมิงสับสนได้”

“เหตุใดนางกล่าวเช่นนี้?” ประมุขหญิงถาม

หัวใจขององค์หญิงน้อยแทบไม่อาจเก็บงำคำพูดไว้ได้อีกต่อไป เมื่อนางเกือบจะได้รับความไม่เป็นธรรมยามที่อยู่ข้างนอก เมื่อกลับมาที่เรือนก็อยากจะระบายความในใจให้หมดสิ้น โม่ซังเป็นหัวหน้าองครักษ์ของจวนประมุขหญิงมานาน เขามีเส้นสายของตัวเองอยู่ที่เรือนทุกหลัง แน่นอนว่าเรื่องนี้ได้รับความเห็นชอบจากประมุขหญิงแล้ว

โม่ซังเล่าเรื่องที่เขาได้ยินจากหญิงรับใช้อย่างละเอียด “คุณชายใหญ่ที่มาจากชนบทผู้นั้นทำเห็ดหลินจือที่นางต้องการหาให้ท่านตาย แล้วยังสั่งสอนคุณชายอีกสองคนของจวนตะวันตกด้วย ทั้งสองฝ่ายกลายเป็นศัตรูกัน คำพูดเหล่านี้คงเป็นคุณชายสกุลเห้อเหลียนกล่าวกับองค์หญิงน้อย”

ประมุขหญิงโบกมือ “นั่นคงนับไม่ได้”