หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 24

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 24.1 เหยียนหรูอวี้โมโหสุดขีด (1)
บทที่ 24 เหยียนหรูอวี้โมโหสุดขีด (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ลุงวั่นเข้าวังตั้งแต่ยังเด็ก เขาหน้าตาน่าเกลียด ไม่ได้รับความเอ็นดู ไม่มีเจ้านายชั้นสูงคนใดสนใจเขา สุดท้ายแล้วจึงถูกส่งไปยังตำหนักเย็น

ตำหนักเย็นเป็นที่พำนักของฮองเฮาซึ่งถูกทอดทิ้งของฮ่องเต้จิ่งหยางตี้ รวมไปถึงองค์ชายที่นางให้กำเนิดอีกสองคน องค์ชายคนเล็กอายุเท่ากับเขา ในตอนนั้นเขาไม่รู้ประสา เหล่าขันทีก็ให้เขารับใช้องค์ชายอย่าง ‘เต็มที่’ เขาเองก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลองค์ชายจริงๆ ขันทีในตำหนักเย็นทยอยกันลาลับโลกไปทีละคนๆ เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เติบโตมาพร้อมกับองค์ชายทั้งสอง

วันหนึ่ง องค์ชายใหญ่เรียกหาเขา บอกเขาว่า “วั่นก้วนไฉ ข้าอยากออกไปจากตำหนักเย็น เจ้าสามารถช่วยข้าได้หรือไม่?”

เขาพยักหน้า

องค์ชายใหญ่ส่งยาพิษให้เขา “นำไปใส่ในชามของน้องหก”

เขาตกใจกลัว “ไม่ได้นะองค์ชาย! องค์ชายหกเป็นน้องชายของพระองค์ ท่านอยากออกไปจากตำหนักเย็น ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายเขานี่!”

องค์ชายใหญ่ยังอ่อนเยาว์นัก แต่เขามีความน่าเกรงขามของฮ่องเต้ “ข้าให้เจ้าทำ เจ้าก็ไปทำ! หากยังพูดพล่ามอีก ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

แน่นอนว่าลุงวั่นไม่ได้ทำ เขาเติบโตมากับองค์ชายหก จะไปวางยาเขาลงคอได้อย่างไรกัน?

ลุงวั่นวิ่งไปยังห้องขององค์ชายหก ปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา “องค์ชายหก องค์ชายหกตื่นเร็ว! ท่านรีบเก็บของหนีไปจากตำหนักเย็นเร็ว!

“เหตุใดข้าต้องหนีด้วย?” องค์ชายหกเอ่ยถาม

“ท่าน…ท่าน…” ลุงวั่นไม่อาจบอกว่าองค์ชายใหญ่จะวางยาเขา “กระหม่อมได้ข่าวมาว่า มะ…มีคนจะลอบสังหารพระองค์”

องค์ชายหกเลิกผ้าห่มออก แล้ววิ่งออกไป แทนที่จะหนีออกจากตำหนักเย็น เขากลับวิ่งไปยังห้องหนังสือขององค์ชายใหญ่ “พี่ใหญ่! มีคนจะฆ่าพวกเรา! รีบหนีกันเถอะ!”

ลุงวั่นยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ เงามืดปกคลุมใบหน้าขององค์ชายใหญ่ ในตอนนั้นลุงวั่นรู้ดีว่าคงถึงฆาตของตนและองค์ชายหกแล้ว…ทว่าสิ่งที่ลุงวั่นคาดไม่ถึงก็คือ องค์ชายใหญ่ไม่เพียงปล่อยให้เขาและองค์ชายหกอยู่รอดปลอดภัย หลังจากขึ้นครองบัลลังก์ ยังมอบหมายให้ตนไปอยู่กับองค์ชายหกอีกด้วย ซึ่งภายหลังก็คือเยี่ยนอ๋องนั่นเอง

บางเรื่องลุงวั่นก็เดาไม่ออก แต่เรื่องที่สามารถบอกได้อย่างแน่แท้ก็คือ ฝ่าบาทปฏิบัติต่อจวนเยี่ยนอ๋องไม่เหมือนเดิม

ลุงวั่นบุกเข้าไปในคุกหลวง

ทหารยามเหล่านี้ไม่เคยแม้แต่จะชักดาบออกจากฝัก เมื่อเห็นคนจากจวนคุณชายก็ตื่นกลัวทันที

อิ่งสือซันคิดในใจว่า ตาเฒ่าวั่นจัดการเรื่องนี้เองได้ เหตุใดต้องให้องครักษ์อย่างตนมาด้วยเล่า?

เขางานยุ่ง เข้าใจบ้างหรือไม่?!

“ขังคนเอาไว้ที่ใด?” ลุงวั่นจับทหารยามคนหนึ่งไว้

ผู้คุมและรองผู้คุมคุกหลวงไม่อยู่ ทหารยามไม่กล้าโจมตีคนของจวนคุณชาย มิเช่นนั้นคงมีนับสิบหัวที่ถูกคุณชายเยี่ยนบั่นคอ

เขาชี้ไปยังห้องทรมานนักโทษ “อยู่…อยู่ในห้องทรมานตัวอักษร ‘เทียน (天)’”

คุกหลวงของราชวงศ์นี้แบ่งประเภทโดยใช้ตัวอักษรเทียน(天) ตี้ (地) และเสวียน(玄) ตัวอักษรเสวียนคือห้องไต่สวนทั่วไป ไม่มีเครื่องทรมาน ทว่าตั้งแต่ห้องตัวอักษรตี้ขึ้นไป ก็เต็มไปด้วยเครื่องทรมานที่ทำให้รู้สึกขนพองสยองเกล้า ห้องตัวอักษรเทียนเป็นห้องที่ใช้ไต่สวนและทรมานนักโทษที่โหดร้ายป่าเถื่อน เมื่อเข้าไปก็จะมิได้เร่งร้อนไต่สวน แต่จะทรมานก่อนครั้งหนึ่ง จะเรียกว่าโหดเหี้ยมเป็นที่สุด จนนักโทษต้องยอมรับสารภาพก็ย่อมได้

ลุงวั่นหนังตากระตุกทันที “เข้าไปนานเท่าไรแล้ว?”

“หนึ่ง…หนึ่งชั่วยามขอรับ” ทหารยามตัวสั่นเทิ้ม

ลุงวั่นโมโหจนแทบทนไม่ไหว “อิ่งสือซัน!”

อิ่งสือซันปราดเข้าไปหน้าห้องทรมานตัวอักษรเทียนอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ขาหนึ่งถีบประตู! ขณะที่กำลังจะเข้าไปช่วยคน กลับถูกภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ตกตะลึงพรึงเพริด

ลุงวั่นกระวีกระวาดเข้าไป แล้วก็ต้องตะลึงงันเช่นกัน

……

หลังจากที่ลุงวั่นและอิ่งสือซันเข้าไปในคุกหลวง เยี่ยนจิ่วเฉาเองก็ออกจากจวนคุณชาย เขาพาอิ่งลิ่วเข้าวัง

เขาเดินเข้าวังได้ง่ายดายประหนึ่งเดินเข้าสวนดอกไม้บ้านตน ไม่มีผู้ใดอาจหาญพอจะหยุดเขา

เขาตรงไปยังห้องทรงพระอักษร ขันทีวังอยู่หน้าประตูห้อง เมื่อเห็นว่าเยี่ยนจิ่วเฉามา ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูด เยี่ยนจิ่วเฉาก็เดินผ่านหน้าเขาเข้าห้องไปแล้ว เหลือเพียงอิ่งลิ่ว ต่างคนต่างมองหน้ากัน

“เจ้ามาขอร้องแทนอวี๋เซ่าชิงเหมือนกันหรือ?” ฮ่องเต้นั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ มองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งมาเองโดยมิได้รับเชิญ