หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 240

อวี๋เซ่าชิงเข้าครัวไปทำเกี๊ยวร้อนๆ มาหนึ่งชาม เมื่อเขายกชามเข้าไปในห้องกลับพบว่านางเจียงไม่อยู่ในห้องแล้ว เดิมทีเขาคิดว่านางเจียงไปเข้าห้องน้ำ แต่รออยู่พักใหญ่ก็ยังไม่เห็นเงาคน จึงคิดว่านางเจียงยังอยู่ในห้องของลูกสาวและลูกเขย

“ท่านแม่ไม่ได้มาที่นี่” ดวงตาเรียวสวยของอวี๋หวั่นเบิกกว้าง

“ข้าจะไปดูที่ห้องของฮูหยินผู้เฒ่าสักหน่อย” อวี๋เซ่าชิงเดินไปยังห้องของฮูหยินผู้เฒ่า

เด็กน้อยทั้งสามกระโดดโลดเต้นอยู่บนเตียง ฮูหยินผู้เฒ่าคอยดูพวกเขา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินว่าลูกชายมาหา ดวงตาของนางก็พลันเป็นประกาย นางไม่ใช้ไม้เท้า กระวีกระวาดออกไปเปิดประตูให้ลูกชายคนเล็ก

ที่แท้ลูกชายคนเล็กก็มาตามหาภรรยา

ฮูหยินผู้เฒ่าเบ้ปากด้วยความผิดหวัง “ภรรยาเจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่”

เด็กน้อยทั้งสามเดินเตาะแตะเข้าไป ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่อวี๋เซ่าชิง

เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กๆ อวี๋เซ่าชิงก็ไม่อยากถามให้มากความ จึงบอกว่า “ท่าน…ท่านพักผ่อนเถิด” แล้วรีบเดินออกไป

อย่างรวดเร็วราวกับกำลังหลบหนี

ทำไมต้องหนี เขาก็บอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะ…เพราะอยู่ๆ ก็มีแม่ จึงรู้สึกเขินอายอยู่บ้าง

อวี๋เซ่าชิงตามหานางเจียงบริเวณเรือน แต่ก็ไร้ร่องรอยของคน เขานั่งไม่ติดอีกต่อไป

แต่งงานกับนางเจียงมาหลายปี อวี๋เซ่าชิงรู้จักภรรยาของตนดี ภรรยาของตนไม่มีนิสัยหนีออกไปเที่ยวเล่นแต่อย่างใด เขาคิดว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นกับภรรยา แม้ว่าเขาจะไม่ยินดีที่จะเชื่อก็ตาม

“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้น ยังหาท่านแม่ไม่เจอหรือ” อวี๋หวั่นสวมเสื้อคลุมเดินเข้ามา เมื่อเห็นอวี๋เซ่าชิงเดินไปมาอยู่ในเรือนด้วยท่าทางกระวนกระวาย จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

อวี๋เซ่าชิงไม่อาจปิดบังความร้อนรน “แม่เจ้าหิวข้าว ข้าจึงไปทำอาหารให้นางกิน เมื่อข้ากลับมาจากห้องครัวก็ไม่เห็นนางแล้ว ข้าคิดว่านางไปห้องพวกเจ้า แต่นางก็ไม่อยู่”

อวี๋หวั่นเรียกจื่อซูและฝูหลิงมา “พวกเจ้าเห็นท่านแม่ของข้าไหม”

ทั้งสองส่ายหน้า

จื่อซูบอกว่า “ข้ากับฝูหลิงจะไปถามพวกนาง”

“ไปถามที” อวี๋หวั่นพยักหน้า

ทั้งสองไปถามสาวใช้ในเรือน ทว่าตั้งแต่นางเจียงกลับเข้าห้องไปพักผ่อน ก็ไม่มีผู้ใดเห็นนางเจียงอีก

นั่นทำให้พวกเขารู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว หากนางเจียงเดินออกมาด้วยตนเอง คนในเรือนมีตั้งมากมาย จะไม่มีใครพบนางเชียวหรือ ยิ่งไม่ต้องกล่าวโทษว่าสาวใช้อาวุโสในห้องละเลยหน้าที่ ที่นางไม่เห็นผู้ใดเข้าออก ก็หมายความว่าไม่มีผู้ใดเข้าออกทางประตูใหญ่และประตูด้านหลัง

นางเจียงถูกยอดฝีมือลักพาตัวไป อวี๋หวั่นและอวี๋เซ่าชิงคิดเช่นนี้พร้อมกัน มีเพียงยอดฝีมือเท่านั้นที่จะหลบเลี่ยงสายตาผู้คนเช่นนี้ได้ ทั้งยังพาตัวคนออกจากสวนอูถงไปอย่างไร้สุ้มเสียง

ในเรือนมีคนอยู่ตั้งมาก ยอดฝีมือไม่ลักพาตัวคนอื่น แต่กลับลักพาตัวนางเจียง…

เมื่อเทียบกับเหยื่อคนอื่นแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่ามีฐานะสูงที่สุด ทั้งยังไร้แรงต่อต้าน โอกาสในการลักพาตัวนางมีมากที่สุด และเมื่อลักพาตัวฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว พวกเขาจะมีโอกาสควบคุมจวนตะวันออกได้มากที่สุด ทว่าอวี๋เซ่าชิงยังไม่ยอมรับว่านางเป็นมารดา สถานะของนางในใจอวี๋เซ่าชิงจึงไม่อาจเทียบกับภรรยาของเขาได้

เมื่อคิดเช่นนี้ สองพ่อลูกก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายตั้งใจโจมตีอวี๋เซ่าชิง

อวี๋เซ่าชิงเพิ่งเข้ามาอยู่ในหนานจ้าว ยังไม่ทันได้สร้างความแค้นกับผู้ใด ความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือสถานะและตัวตนของเขากำลังไปขัดขวางเส้นทางของใครบางคนอยู่

อวี๋หวั่นหรี่ตาด้วยความเคลือบแคลงใจ เจ้าแก่นั่น อย่าได้แตะต้องท่านแม่เป็นอันขาด…

“ท่านพ่อ ท่านไปหาท่านลุงใหญ่ก่อน เล่าเรื่องให้เขาฟัง ให้เขาสั่งองครักษ์ในจวนให้ช่วยตามหาท่านแม่”

เมื่อเกี่ยวกับภรรยา อวี๋เซ่าชิงจึงรีบไปโดยไม่ลังเล

อวี๋หวั่นเดินไปยังห้องของตน แล้วบอกกับเยี่ยนจิ่วเฉาว่า “มีคนลักพาตัวท่านแม่ไป ท่านนอนไปก่อน”

“เจ้าไม่นอน?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามกลับ

ดวงตาเรียวสวยของอวี๋หวั่นจ้องเยี่ยนจิ่วเฉาเขม็ง “ข้าก็จะไปตามหาท่านแม่น่ะสิ! นางถูกคนลักพาตัวไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ ข้าเป็นห่วงนาง”

เยี่ยนจิ่วเฉาหลุบตาลง คนที่น่าเป็นห่วงควรจะเป็นเจ้าโง่ที่ลักพาตัวนางมากกว่ากระมัง เขาคงไม่รู้ว่ากำลังนำพาหายนะมาสู่ตนเอง

ราตรีมืดมิด สายลมกรรโชกแรง

รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนผ่านถนนอันเงียบสงัดสายหนึ่ง คนชุดดำบังคับรถม้า สตรีด้านหลังของเขาเงียบงัน ราวกับกำลังหลับใหล

เหอะ ช่างเป็นคนน่าสงสารที่ขู่ง่ายเหลือเกิน กำลังเสียใจที่เข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้กระมัง ใครให้เจ้าเป็นภรรยาของเห้อเหลียนเป่ยอวี้กันละ? ไม่มีผู้ใดโชคร้ายเท่าเจ้าอีกแล้ว

ในรถม้า ดวงตาของ ‘คนน่าสงสาร’ พลันสุกสกาว พยายามระงับความตื่นเต้น นางนั่งในรถอย่างว่าง่าย ว่าง่ายเหลือเกิน

ใช้เวลาเดินทางกว่าหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดรถม้าก็ขับเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง รถม้าขับวนซ้ายเวียนขวาอยู่ครู่หนึ่งจนมาถึงเชิงเขา เชิงเขานี้ดูภายนอกมิได้มีอะไรพิเศษ มีเพียงคนในค่ายหน่วยกล้าตายเท่านั้นที่จะรู้ว่าที่แห่งนี้ถูกอำพรางไว้ที่ใด

“ลงมา” คนชุดดำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ