หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 258

อิ่งสือซันอุ้มคุณชายบ้านตน สำแดงวิชาตัวเบา เขาแตะปลายเท้าเล็กน้อย จากนั้นก็ลอยขึ้นไปบนหลังคา

สายลมเย็นเดือนสิบเย็นสบาย อิ่งสือซันใช้พลังภายในสกัดลมไว้ เขาเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา ผู้ซึ่งอยู่ในอ้อมแขนยังคงหายใจอย่างสม่ำเสมอ

อวี๋หวั่นเดินตามหาตามถนนและตรอกซอกซอยอยู่รอบหนึ่ง และไปตามหายังสถานที่ซึ่งเยี่ยนจิ่วเฉามักจะไป เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจะถึงกับเดินไปริมน้ำเพื่อดูปลาเพียงไม่กี่ตัว

เธอตัดสินใจกลับจวนไปตามชิงเหยียนและเจียงไห่ ไหนเลยจะรู้ว่าทันทีที่ก้าวเข้ามาในเรือน สาวใช้คนหนึ่งก็เข้ามารายงานว่าคุณชายกลับมาแล้ว

หืม?

กลับมาแล้ว?

อวี๋หวั่นเดินเข้าไปในห้อง คนแรกที่เธอเห็นกลับไม่ใช่เยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งนอนอยู่หลังม่าน หากแต่เป็นอิ่งสือซันซึ่งคอยอารักขาอยู่ด้านข้าง

อวี๋หวั่นตกตะลึง

อิ่งสือซันเห็นอวี๋หวั่น จึงหันมาคำนับครั้งหนึ่ง “สือซันคำนับพระชายา”

“อา” แม้แต่เสียงก็เหมือนกัน ดูเหมือนว่าเธอคงไม่ได้ตาฝาดไปจริงๆ อวี๋หวั่นพยักหน้า จากนั้นจึงเลิกม่าน เมื่อเห็นว่าเยี่ยนจิ่วเฉากำลังหลับสบาย หัวใจซึ่งเมื่อครู่หล่นลงไปถึงตาตุ่มก็กลับมาที่เดิม

“อย่าหนีออกไปเที่ยวเล่นอีก เข้าใจไหม?” อวี๋หวั่นพึมพำ มือพลางจัดผ้าห่มให้เยี่ยนจิ่วเฉา

อิ่งสือซันเอ่ยขึ้นว่า “ข้าตามหาคุณชายได้”

เพราะฉะนั้นต่อให้หนีออกไปเที่ยวเล่นก็ไม่เป็นไร

อวี๋หวั่น “…”

เจ้าตามใจคุณชายขนาดนี้จะดีหรือ?

“เจ้าไปพบเยี่ยนจิ่วเฉาที่ไหน?” อวี๋หวั่นถาม

“บนสะพาน คุณชายกำลังดูปลา แล้วก็มีคนมาลอบสังหาร” อิ่งสือซันตอบ

อวี๋หวั่นขมวดคิ้ว “เดี๋ยวนะ เจ้าบอกว่าเยี่ยนจิ่วเฉาถูกคนลอบสังหาร?”

อิ่งสือซันตอบว่า “เป็นหน่วยกล้าตายสองคน เจ้านายของพวกเขาคงจะอยู่แถวนั้น ข้ารีบพาคุณชายกลับมา จึงไม่ได้สะกดรอยตามไป”

“ไม่ตามไปน่ะดีแล้ว” ความปลอดภัยของเยี่ยนจิ่วเฉาสำคัญที่สุด ส่วนคนร้ายนั้นหนีไปก็ยังตามหาได้ ครั้งแรกไม่สำเร็จ อีกฝ่ายย่อมต้องมาเป็นครั้งที่สอง ถึงพวกเขาจะหาไม่พบ อีกฝ่ายก็คงมาหาถึงที่

สิ่งที่อวี๋หวั่นไม่เข้าใจก็คือจวนตะวันตกถูกจัดการไปแล้ว ใครจะกล้ามาลงมือกับเยี่ยนจิ่วเฉา

คนจากจวนประมุขหญิงหรือ?

การที่เยี่ยนจิ่วเฉาอยู่ในหนานจ้าวนั้นไปขัดแข้งขัดขาคนเพียงสองกลุ่มได้แก่จวนตะวันตกและจวนประมุขหญิง หากไม่นับจวนตะวันตก ก็เหลือเพียงจวนประมุขหญิง

สัญชาตญาณบอกอวี๋หวั่นว่าคนร้ายจะต้องอยู่ใกล้ตัวพวกเขา บางทีอีกไม่นานเธอและพวกเขาอาจได้พบกัน

อวี๋หวั่นตัดสินใจพักเรื่องคนร้ายไว้ก่อน “ใช่สิ ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าระหว่างทางเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพวกเราอยู่ที่นี่ แล้วอิ่งลิ่วละ?”

อันที่จริง แผนเดิมของพวกเขานั้นรวนไปหมดตั้งแต่เข้ามาในหนานจ้าว แม้แต่จะติดต่อกับอิ่งสือซันและอิ่งลิ่วก็ยังทำไม่ได้ เธอจึงไม่ได้รับข่าวจากทั้งสองมานานเหลือเกิน เป็นเพราะหาสิ่งที่อาม่าต้องการไม่พบ หรือไม่ก็ไม่พบร่องรอยของพวกเขา

อิ่งสือซันค่อยๆ ตอบทีละคำถาม “ภารกิจสำเร็จแล้วขอรับ ได้หญ้าไร้อาวรณ์และหินอัคนีกำมะถันมาแล้ว อิ่งลิ่วกำลังเก็บห้อง พวกข้าพบกันที่ซีเฉิง จากนั้นจึงไปตามสืบเรื่องของพวกท่าน”

อย่างไรเสียอิ่งลิ่วก็เป็นหน่วยสอดแนม เรื่องการสืบข้อมูล เขาย่อมเก่งกาจกว่าผู้ใด

“พวกเจ้าละ? ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?” อวี๋หวั่นถาม

อิ่งสือซันตอบว่า “บาดเจ็บเล็กน้อย ระหว่างทางมาที่นี่ก็เริ่มหายดีแล้ว”

ได้ของมาแล้ว ทั้งสองก็มาถึงอย่างปลอดภัย เช่นนี้อวี๋หวั่นก็วางใจแล้ว

เมื่อนึกบางอย่างออก อวี๋หวั่นเอ่ยขึ้นว่า “เจ้ากับอิ่งลิ่วได้เจออาม่าหรือยัง?”

อิ่งสือซันตอบว่า “ยังขอรับ แต่พวกข้าได้เจอนายท่านกับฮูหยินแล้ว”

นายท่านและฮูหยินที่เขาพูดถึงก็คืออวี๋เซ่าชิงและนางเจียง บุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งอุ้มเยี่ยนจิ่วเฉาเข้ามาในจวน บ่าวย่อมต้องรายงานเรื่องนี้ เมื่อก่อนเรื่องเหล่านี้ล้วนแต่ต้องรายงานต่อเห้อเหลียนเป่ยหมิง แต่เห้อเหลียนเป่ยหมิงหมายมั่นปั้นมือจะให้อวี๋เซ่าชิงดูแลเรื่องต่างๆ ในตระกูล ดังนั้นจึงมีหลายเรื่องที่เขาส่งให้อวี๋เซ่าชิงจัดการ

อวี๋เซ่าชิงเดินออกไปดูด้วยตนเอง มีหรือจะจำอิ่งสือซันไม่ได้?

อวี๋หวั่นชะงักไปครู่หนึ่ง “แล้ว…เรื่องสถานะของท่านพ่อข้ากับเยี่ยนจิ่วเฉา…”

อิ่งสือซันพยักหน้า “นายท่านบอกข้าแล้วว่าเขาเป็นน้องชายแท้ๆ ของเทพสงครามแห่งหนานจ้าว”

อวี๋หวั่นลอบเบ้ปาก ต่อหน้าพวกเขาทำเป็นไม่ยอมรับ ต่อหน้าอิ่งสือซันกลับยืดอกยอมรับ!

อิ่งสือซันพูดต่อ “นายท่านยังบอกอีกว่า ฮูหยินผู้เฒ่าสติวิปลาส คิดว่าคุณชายเป็นหลานชายของตน ห้ามข้าหลุดปากไปเป็นอันขาด”

อวี๋หวั่นอยากจะเบ้ปากให้กว้างถึงสวรรค์ ท่านพ่อปากบอกว่าไม่ยอมรับฮูหยินผู้เฒ่าเป็นแม่ ทำไมต้องมาคอยกังวลว่านางจะเป็นอะไรด้วยละ?

“เหนือความคาดหมายจริงๆ” อิ่งสือซันบอก “แต่ข้าก็คิดว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องดีต่อตัวคุณชายเหมือนกัน”

คุณชายเติบโตมาอย่างโดดเดี่ยว ครั้นไทเฮายังอยู่ นางก็อยากให้ความรักความเอ็นดูกับเขา แต่ก็ไร้ซึ่งหนทาง เมื่อมีฮูหยินผู้เฒ่าและสกุลเห้อเหลียน ก็ทำให้ความรักที่คุณชายขาดหายไปถูกเติมเต็ม

อิ่งสือซันนัยน์ตาเป็นประกาย “เมื่อครู่ข้าได้พบฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่ารักคุณชายมาก”