หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 264

ณ จวนประมุขหญิง องครักษ์สองคนรับภารกิจจากองค์ชายน้อยให้ไปจับกุมสตรีนางหนึ่งจากจวนสกุลเห้อเหลียน

จับสตรีเพียงคนเดียวไม่ใช่ปัญหา ปัญหาก็คือจวนสกุลเห้อเหลียนไม่ได้เข้าไปง่ายปานนั้น โชคดีที่องค์ชายน้อยส่งคนไปช่วยพวกเขา เมื่อมีใต้เท้าท่านนั้น พวกเราก็สามารถหลบหลีกองครักษ์ของจวนสกุลเห้อเหลียนได้อย่างง่ายดาย

ทั้งสองไปยังเรือนของซิวหลัว

ซิวหลัวกำลังนั่งสมาธิ

ตอนเที่ยงของทุกวัน พลังหยางของฟ้าดินจะแข็งแกร่งที่สุด และนั่นทำให้พลังซึ่งปะทุอย่างบ้าคลั่งในกายของเขาควบคุมได้ยากที่สุด เส้นเลือดของเขาจะขาดสะบั้นลงเร็วถึงสองเท่า พลังปราณก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมานของวัน

องครักษ์คุ้มกันหนานกงหลีมายังหนานจ้าว ย่อมรู้ดีว่าไม่ควรรบกวนช่วงเวลาอันหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้เป็นอันขาด

ทั้งสองอดทนรอตลอดช่วงบ่าย เมื่อถึงยามอาทิตย์อัสดง ใต้เท้าท่านนั้นจึงเดินออกมาจากห้อง

ทั้งสองทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไป คำนับอย่างพินอบพิเทาครั้งหนึ่ง

องครักษ์ทางด้านซ้ายกล่าวว่า “ใต้เท้าซิวหลัว องค์ชายเชิญให้ท่านไปยังจวนเทพสงครามพร้อมกับพวกข้าขอรับ พวกข้าจะไปจับคนคนหนึ่ง แต่ใต้เท้าโปรดวางใจ ท่านเพียงส่งพวกข้าเข้าไป เรื่องจับคนไม่ต้องลำบากท่านขอรับ”

ขอเพียงเข้าไปได้ พวกเขาก็สามารถอำพรางตัวได้

ซิวหลัวไม่อยากไป

องครักษ์มองหน้าเพื่อนร่วมงาน

องครักษ์อีกคนหนึ่งหยิบยาบำรุงหัวใจออกมา “องค์ชายบอกว่า นี่เป็นยาที่ปรับรสชาติมาใหม่ วันนี้ท่านจะกินเพิ่มอีกหนึ่งขวดก็ได้ขอรับ”

ซิวหลัวมองไปยังขวดยาในมือของเขาด้วยสายตารังเกียจ จากนั้นก็เดินไปโดยไม่แม้แต่จะหันหลังมามอง!

“ทำอย่างไรดีละ?” องครักษ์กระซิบถามกัน “เขาไม่ฟังพวกเราด้วยซ้ำ จะไปรายงานองค์ชายดีหรือไม่? ให้องค์ชายสั่งเขาเอง”

อารมณ์ของซิวหลัวค่อนข้างประหลาด คนทั่วไปไม่อาจสั่งเขาได้ เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนทันทีที่เห็นยานี้ ซิวหลัวก็รู้เจตนาของหนานกงหลี และส่วนมากก็มักจะให้ความร่วมมือ

วันนี้เกิดอะไรขึ้นกัน?

เขาไม่สนใจจะกินยา หรือไม่ฟังสิ่งที่หนานกงหลีบอกกันแน่?

องครักษ์ทอดถอนใจ “เอาเถอะ พวกเราไปปรึกษาองค์ชายก่อนจะดีกว่า”

ทั้งสองไปยังสำนักราชครู เพื่อรายงานเรื่องที่ซิวหลัวไม่ปฏิบัติตามคำสั่งแก่หนานกงหลี

หนานกงหลีถอนหายใจอย่างจนปัญญา เขาวางมือจากราชกิจซึ่งกำลังหารือกับราชครู จากนั้นก็นั่งรถม้ากลับไปยังจวนประมุขหญิง

สองวันมานี้ซิวหลัวมีท่าทีแปลกไป แต่หนานกงหลีถามเขาแล้ว เขากลับไม่ยอมตอบ

หนานกงหลีคิดเพียงว่าเขายังไม่คุ้นชินกับจวนประมุขหญิง จึงไม่ได้นำเรื่องนี้มาใส่ใจ

รอยยิ้มใจดีปรากฏบนใบหน้าของหนานกงหลี “เจ้าไม่อยากขลุกอยู่แต่ในจวนมิใช่หรือ? เจ้าพาพวกเขาไปส่งที่จวนสกุลเห้อเหลียน ขากลับข้าจะพาเจ้าไปว่ายน้ำในทะเลสาบ เจ้าอยากกินอะไร เล่นอะไรก็แล้วแต่เจ้าเลย”

ซิวหลัวมีสีหน้าผ่อนคลาย

หนานกงหลีพูดต่อ “เปลี่ยนเป็นสวมชุดนี้เสีย กดพลังของตนเองไว้ด้วย อย่าให้ผู้ใดรู้ว่าเป็นเจ้า ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่จวน”

ซิวหลัวเปลี่ยนไปสวมชุดขององครักษ์จวนสกุลเห้อเหลียน จากนั้นก็จับองครักษ์อีกสองคนซึ่งเปลี่ยนไปสวมชุดแบบเดียวกันออกไป

การอารักขาของจวนสกุลเห้อเหลียนนั้นเข้มงวด ทว่าสำหรับซิวหลัวแล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการเดินเข้าไปในแปลงผัก มือจับองครักษ์ข้างละคน กระโดดเข้าไปในจวน

องครักษ์ทั้งสองไม่อยากเชื่อว่าตนเองเข้ามาในจวนสกุลเห้อเหลียนได้แล้ว เหมือนฝันเลยจริงๆ จวนสกุลเห้อเหลียนขึ้นชื่อเรื่องการป้องกันแน่นหนา ยามเข้ามาอาจต้องพึ่งพาซิวหลัว แต่ยามออกไปพวกเขาสามารถจัดการเองได้

“ขอบคุณใต้เท้า เชิญใต้เท้ากลับจวนเถิดขอรับ องค์ชายน้อยคงกำลังรอท่านอยู่” องครักษ์พูดจบ ก็ตรงไปยังทิศทางของสวนอูถง

ซิวหลัวคิดจะกลับแล้ว แต่ทันทีที่เขาหันหลังไป ก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวหนึ่ง เขาขมวดคิ้ว มองไปยังทิศทางของการเคลื่อนไหวนั้น เขาพุ่งปราดเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ในส่วนของเด็กน้อยทั้งสาม หลังจากประจบประแจงฮูหยินผู้เฒ่าจนพอใจ ก็เริ่มงอแงขึ้นมา เริ่มการทำลายดอกไม้ใบหญ้าในเรือนเพราะชำรอบหนึ่ง จากนั้นก็ไปทำกรงนกแก้วและนกเอี้ยงในเรือนเลี้ยงนกกระจัดกระจาย หลังจากที่ไม่เหลืออะไรให้ทำลายแล้ว พวกเขาจึงไปปีนต้นไม้

ต้าเป่าปีนได้สูงที่สุด ไม่ทันไรก็ปีนไปถึงยอดไม้แล้ว

เขาจะขึ้นไปเก็บรังนกบนยอดไม้ ไหนเลยจะรู้ว่าเท้ากลับลื่น และร่วงลงมา!

เมื่ออวี๋หวั่นจัดการธุระเสร็จก็ออกมาตามหาเด็กน้อยทั้งสาม ทันทีที่ไปถึงสวนดอกไม้ ก็ตื่นตะลึงกับสิ่งที่เห็น เธอนึกอยากจะพุ่งเข้าไปแต่ก็ไม่ทันการ ในตอนที่รู้สึกประหนึ่งหัวใจของเธอร่วงลงไปที่ตาตุ่มนั้น องครักษ์ผู้ซึ่งบัดนี้ได้แลดูเป็นเพียงเงาจางๆ ก็พุ่งปราดเข้าไปรับต้าเป่า

อวี๋หวั่นอ้าปากค้าง เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน? องครักษ์คนนั้นโผล่มาจากไหน เพียงพริบตาเดียวเขาก็อุ้มต้าเป่าไว้ในอ้อมแขนแล้ว?

วรยุทธ์ระดับนี้…เก่ง…เก่งกาจจริงๆ

ถ้ารู้แต่แรกว่าในจวนมียอดฝีมือที่แข็งแกร่งระดับนี้ ตอนนั้นเธอคงเรียกเขาไปช่วยอาเว่ยแล้ว!

อวี๋หวั่นอยู่ในจวนสกุลเห้อเหลียนมานาน ได้พบกับหน่วยกล้าตายและองครักษ์ของจวนตะวันออกแล้ว แต่คนคนนี้

ไม่ยักคุ้นหน้า ทั้งยังปล่อยผมปล่อยเผ้า ตอนนั้นเอง ต้าเป่าในอ้อมอกของ ‘องครักษ์’ ผู้นี้จดจำเพื่อนดื่มนมของตนเองได้ ก็ขยับตัวด้วยความตื่นเต้น

อวี๋หวั่นเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของต้าเป่า เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักคนผู้นี้ จึงคิดในใจว่าตนคงคิดมากไป เขาต้องเป็นองครักษ์ในจวน ลูกชายของเธอจึงรู้จักเขา

“ขอบคุณเจ้ามาก” อวี๋หวั่นรับต้าเป่ามา เธอกวาดสายตามองไปบนพื้น ก็เห็นขวดนมหล่นอยู่

อวี๋หวั่นก้มลงไปเก็บขวดนมขึ้นมา ทันใดนั้นก็เข้าใจทันที “ที่แท้ก็หล่นอยู่ในจวนนี่เอง ข้ายังคิดว่าร่วงอยู่ในป่าซะอีก…อุตส่าห์เสียเวลาทำใหม่ทั้งวัน”

ต้าเป่ารับขวดนมใบน้อยมา แล้วส่งให้ซิวหลัว

อวี๋หวั่นชะงักไป เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมถึงเอาขวดนมของตัวเองไปให้คนอื่น ถ้าจะให้ของแทนคำขอบคุณก็ให้ของขวัญก็ได้นี่นา

อวี๋หวั่นหยิบขวดนมกลับมา ต้าเป่าดึงขวดนมกลับไป