หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 27

ความลับที่หานจิ้งซูกุมไว้ยิ่งใหญ่นัก เยี่ยนไหวจิ่งอาจฟังไม่รู้เรื่องว่า ‘ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์’ คือสิ่งใด แต่หากอวี๋หวั่นอยู่ที่นั่นคงเข้าใจได้ทันที ว่าสิ่งนั้นคือสมบัติของเผ่าศักดิ์สิทธิ์!

เยี่ยนไหวจิ่งทำอะไรไม่ถูก หานจิ้งซูนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือดราวกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย…

ในที่สุดเขาก็จับมือนาง

เวลานี้ เขาไม่อยากจากสตรีผู้นี้อย่างแท้จริง

บางทีบุรุษอาจเป็นพวกงี่เง่าจริงๆ ต้องสูญเสียถึงหวงแหน สิ่งที่เขาคิดออกในยามนี้ล้วนมีแต่ความดีของหานจิ้งซู

“หากเจ้ารอด ข้าจะไม่ผิดต่อเจ้าอีก”

นอกประตูห้องลับ จวินฉางอันมองดูฉากนี้อย่างเงียบๆ ครู่หนึ่งจึงหันหลังกลับเดินเข้าไปในความมืดยามราตรีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

…

กระท่อมเล็กๆ ในภูเขาทางตะวันตกของเมือง ชายชุดดำคนหนึ่งนั่งบนทางเดิน ด้านหน้ามีกระดานหมากรุกแผ่นหนึ่งวางอยู่

ชายผู้นั้นถอดเหลือเพียงชุดขาว ไม่เงยหน้า แต่กลับเอ่ยว่า “ในเมื่อมาแล้วก็ออกมาเถอะ”

จวินฉางอันใช้วิชาตัวเบาลงมาตรงหน้าเขา

“ถอดรองเท้า พื้นเพิ่งถูใหม่” ชายผู้นั้นเอ่ย

จวินฉางอันถอดรองเท้า เหยียบบันไดขึ้นไปยังทางเดินด้วยเสื้อผ้าขาวสะอาด

“ไม่เห็นสะอาดสักนิด” จวินฉางอันกล่าวด้วยความรังเกียจ

“แต่ข้าถูแล้ว” ชายผู้นั้นกล่าว

จวินฉางอันนั่งขัดสมาธิตรงข้ามชายผู้นั้น พร้อมกับกอดดาบไว้ในอ้อมแขน

เขาเป็นนักดาบ ดาบย่อมไม่ห่างมือ

ชายผู้นั้นเหลือบมองดาบของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดาบหักนี่ยังไม่ทิ้งอีกหรือ? กี่ปีมาแล้ว องค์ชายรองยังขี้เหนียวเช่นนี้อีกหรือ? เป็นถึงรัชทายาทแล้วก็ยังไม่ให้ดาบพระราชทานกับเจ้า?”

จวินฉางอันเอ่ย “ข้ามาที่นี่ ไม่ได้มาหารือเรื่องอาวุธของข้า”

ชายผู้นั้นคลี่ยิ้มเล็กน้อย “เช่นนั้นมาถามถึงเบาะแสน้องชายของเจ้าหรือ? น่าเสียดายที่เจ้าไม่อาจจ่ายได้”

“ไป๋เสี่ยวเซิง”

“หืม?”

“ราคาที่เจ้าต้องการ ข้าจะให้” จวินฉางอันเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“โอ้?” ไป๋เสี่ยวเซิงเงยหน้าขึ้น

ไป่เซียวเฉิงแห่งยุทธภพ มีข่าวลือว่ามีใบหน้าเป็นพันๆ หน้า ไม่มีผู้ใดเห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของเขา ใบหน้าที่เขามีอยู่บัดนี้ไม่มีทางเป็นใบหน้าที่จวินฉางอันเคยเห็นมาก่อน แต่จวินฉางอันมีวิธีที่จะตามตัวเขาและจำเขาได้

“เจ้า…แน่ใจรึ?” ไป๋เสี่ยวเซิงถามด้วยรอยยิ้ม

“ข้าแน่ใจ” จวินฉางอันเอ่ย

ไป๋เสี่ยวเซิงเก็บหมากรุกที่ยังเล่นไม่จบกลับเข้ากล่อง มองจวินฉางอันด้วยความสนใจ “ความจริงเบาะแสหนึ่งอย่างของน้องชายเจ้า ข้าบอกเจ้าได้ไม่คิดราคา เขาไม่ได้ถูกคนเผ่าปีศาจลักพาตัวไป ส่วนถูกผู้ใดจับไปนั้น เจ้าต้องจ่ายแล้ว”

“น้องชายของข้าค่อยๆ ตามหาก็ได้” จวินฉางอันกล่าว

ไป๋เสี่ยวเซิงเลิกคิ้ว “ฟังที่เจ้าพูด หมายความว่า…เจ้ามาเพื่อซื้อข่าวให้ผู้อื่นรึ? เจ้าควรคิดให้ดี ข้าทำการค้าเพียงหนึ่งครั้ง ข้าขายข่าวนี้ให้เจ้าแล้ว วันหน้าข้าจะไม่ขายข่าวเรื่องน้องชายของเจ้าให้กับเจ้าอีก”

จวินฉางอันหลับตา “…ข้ารู้”

ไป๋เสี่ยวเซิงหรี่ตา “ข้าสงสัยนัก เจ้าหมกมุ่นมาหลายปียังปฏิเสธจะมอบสิ่งที่ข้าต้องการ คราวนี้เพื่อผู้ใด?”

จวินฉางอันไม่ได้ตอบ

ไป๋เสี่ยวเซิงหยิบกาน้ำชาที่อุ่นอยู่บนเตามาชงชาให้ตนเองถ้วยหนึ่งและจวินฉางอันถ้วยหนึ่ง “เอาละ ข้าไม่ล้อเจ้าเล่นแล้ว พูดมาเถอะ เจ้าต้องการถามสิ่งใด?”

จวินฉางอันไม่แม้แต่จะมองถ้วยชา “พระชายารัชทายาทถูกกู่ ข้าต้องการคลายกู่ให้นาง”

ฟู่——

น้ำชาถูกพ่นจากปากไป๋เสี่ยวเซิง!

“สตรีของเยี่ยนไหวจิ่งน่ะรึ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ จวินฉางอัน?” ไป๋เสี่ยวเซิงท่องยุทธภพมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียอาการถึงเพียงนี้!

จวินฉางอันเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เจ้าแค่บอกข้ามาว่าข่าวนี้เจ้ามีขายหรือไม่?”

ไป๋เสี่ยวเซิงยกแขนเสื้อเช็ดปาก “ไม่เห็นต้องรุกข้าเช่นนี้ ใต้หล้านี้ไม่มีข่าวใดที่ไป๋เสี่ยวเซิงไม่มี! ข้าไม่มียาถอนพิษ แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าผู้ใดสามารถคลายกู่ให้นาง! เจ้าจะเชิญคนผู้นั้นได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”

จวินฉางอันขมวดคิ้ว “เจ้าทำเช่นนี้ ไม่น่าละอายเกินไปหน่อยหรือ?”

อย่างไรก็ควรเชิญคนผู้นั้นมาถึงจวนรัชทายาทให้ได้ ถึงจะคู่ควรกับราคาที่ต้องจ่าย!

ไป๋เสี่ยวเซิงแบมือ “ดังนั้น เจ้าควรเก็บโอกาสไว้ตามหาน้องชายของเจ้า เหตุใดต้องเสียให้กับสตรีที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จวินฉางอันเข้าใจแล้วว่าไม่มีที่ว่างให้ต่อรอง

ไป๋เสี่ยวเซิงมองเข้าไปในดวงตาของจวินฉางอัน “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการซื้อข่าวนี้?”

…

เยี่ยนจิ่วเฉาไปท้องพระโรงอีกครั้ง

เมื่อก่อนยามที่เขาอยู่เคียงข้างก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับอวี๋หวั่นมากนัก บางครั้งเก็บตัวบำเพ็ญหลายวัน แต่ความรู้สึกเช่นนั้นก็ยังแตกต่างจากตอนที่เขาไปท้องพระโรง

อวี๋หวั่นคิดถึงเขาแปลกๆ!

ท้องหนึ่งหนโง่สามปี เธอรู้สึกว่าสมองไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อน ทั้งที่รู้สึกคุ้นๆ แต่กลับนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร

“จวินฉางอันคารวะพระชายา” จวินฉางอันยกมือคำนับ

เมื่อได้ยินชื่อเขา อวี๋หวั่นก็นึกออก ไม่ใช่ยอดฝีมือส่วนตัวของเยี่ยนไหวจิ่ง นักดาบจากยุทธจักรผู้นั้นหรอกหรือ?

ว่ากันว่าเขาและอิ่งสือซันฝีมือสูสี แต่นี่ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว อิ่งสือซันมีร่างกายพิเศษ ทุกครั้งที่เขาไม่ตายจะยิ่งกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งขึ้น อวี๋หวั่นประมาณคร่าวๆ ว่าอย่างน้อย อิ่งสือซันก็มีความแข็งแกร่งถึงซิวหลัวระดับสูงสุดแล้ว

หากทั้งสองสู้กัน…คงไม่สูสีแล้วกระมัง?

จวินฉางอันไม่อาจเดาได้ว่า ผู้ซึ่งเป็นถึงพระชายาเมื่อพบตนครั้งแรกจะคิดเรื่องที่ว่า เขากับอิ่งสือซัน ผู้ใดจะแข็งแกร่งกว่ากัน!

“พระชายา?” จวินฉางอันยังคงอยู่ในท่าคำนับ

“โอ้ ลุกขึ้นเถิด!” อวี๋หวั่นได้สติกลับมา หาโอกาสให้ทั้งสองได้ต่อสู้กันสักครั้ง!

แค่ก ไม่ใช่สิ ได้เรียนรู้กันสักหนต่างหาก

“มีอะไรรึ? องค์รัชทายาทมีเรื่องอันใดกับข้า?” อวี๋หวั่นถามอย่างเฉยเมย

“เป็นข้าเอง ข้ามีเรื่องมาพบพระชายา” ไม่ใช่จวินฉางอันไม่คิดว่าใช้ชื่อผู้ใดจะดีกว่า คนที่เขาต้องการช่วยคือหานจิ้งซู เยี่ยนไหวจิ่งเป็นสามีของหานจิ้งซู ใช้ชื่อของเขาย่อมเป็นปกติชอบธรรมมากกว่า เขาเป็นใคร? ทำเกินหน้าที่ตนเองหรือ?

ทว่าเมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยนไหวจิ่งกับจวนคุณชาย จวินฉางอันก็รู้สึกว่าพระชายาจะไม่เห็นแก่หน้าของเยี่ยนไหวจิ่งแน่!

อวี๋หวั่นเลิกคิ้วประหลาดใจ “โอ้? นักรบจวินตามหาข้า มีเรื่องอันใดหรือ?”

นักรบ…จวิน?

นี่…มันชื่อบ้านนอกคอกนาอะไรเนี่ย?!

จวินฉางอันรู้สึกขนลุก พยายามคงสีหน้ากล่าว “ข้าอยากเชิญพระชายาไปช่วยรักษาคนคนหนึ่งให้ข้าหน่อยขอรับ”

“หานจิ้งซู?”

“…ขอรับ” จวินฉางอันประหลาดใจ “พระชายาเดาออกได้อย่างไร?”

“ยังต้องเดาอีกหรือ? เจ้าเป็นคนของจวนรัชทายาท พระชายารัชทายาทเป็นโรคที่รักษาไม่หาย ข้ามีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเยี่ยนไหวจิ่ง หากเขาออกหน้า ข้าก็คงไม่สนใจเขาเป็นแน่ ส่วนเจ้า…” อวี๋หวั่นสองมือกอดอก เชิดหน้ามองเขา “จริงๆ ข้าก็ไม่อยากรับปากเจ้านักหรอก”

อวี๋หวั่นไม่ได้ถามว่าเหตุใดจวินฉางอันถึงออกหน้าขอการรักษาแทนหานจิ้งซู ในความเห็นของเธอมีความเป็นไปได้สองทาง หนึ่งคือเยี่ยนไหวจิ่งขอให้เขามา อีกอย่างคือเขามาด้วยตนเอง หากวันหนึ่งเธอป่วยเป็นโรครักษาไม่หาย ต้องให้อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วออกหน้า เธอก็เชื่อว่าพวกเขาจะทำอย่างไม่ลังเล

หากใช้ใจตนไปวัดใจผู้อื่น อวี๋หวั่นรู้สึกว่าจวินฉางอันปฏิบัติต่อหานจิ้งซู เช่นเดียวกับอิ่งลิ่วและอิ่งสือซันที่ปฏิบัติต่อตน เป็นความรู้สึกระหว่างความภักดีและมิตรภาพที่แน่นแฟ้น

จึงไม่แปลกที่จวินฉางอันมาหาเธอ

สัตว์พิษตัวน้อยของเธอถูกเปิดเผยแล้วหรือ?

……………………