หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 27

ความลับที่หานจิ้งซูกุมไว้ยิ่งใหญ่นัก เยี่ยนไหวจิ่งอาจฟังไม่รู้เรื่องว่า ‘ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์’ คือสิ่งใด แต่หากอวี๋หวั่นอยู่ที่นั่นคงเข้าใจได้ทันที ว่าสิ่งนั้นคือสมบัติของเผ่าศักดิ์สิทธิ์!

เยี่ยนไหวจิ่งทำอะไรไม่ถูก หานจิ้งซูนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเผือดราวกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย…

ในที่สุดเขาก็จับมือนาง

เวลานี้ เขาไม่อยากจากสตรีผู้นี้อย่างแท้จริง

บางทีบุรุษอาจเป็นพวกงี่เง่าจริงๆ ต้องสูญเสียถึงหวงแหน สิ่งที่เขาคิดออกในยามนี้ล้วนมีแต่ความดีของหานจิ้งซู

“หากเจ้ารอด ข้าจะไม่ผิดต่อเจ้าอีก”

นอกประตูห้องลับ จวินฉางอันมองดูฉากนี้อย่างเงียบๆ ครู่หนึ่งจึงหันหลังกลับเดินเข้าไปในความมืดยามราตรีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

…

กระท่อมเล็กๆ ในภูเขาทางตะวันตกของเมือง ชายชุดดำคนหนึ่งนั่งบนทางเดิน ด้านหน้ามีกระดานหมากรุกแผ่นหนึ่งวางอยู่

ชายผู้นั้นถอดเหลือเพียงชุดขาว ไม่เงยหน้า แต่กลับเอ่ยว่า “ในเมื่อมาแล้วก็ออกมาเถอะ”

จวินฉางอันใช้วิชาตัวเบาลงมาตรงหน้าเขา

“ถอดรองเท้า พื้นเพิ่งถูใหม่” ชายผู้นั้นเอ่ย

จวินฉางอันถอดรองเท้า เหยียบบันไดขึ้นไปยังทางเดินด้วยเสื้อผ้าขาวสะอาด

“ไม่เห็นสะอาดสักนิด” จวินฉางอันกล่าวด้วยความรังเกียจ

“แต่ข้าถูแล้ว” ชายผู้นั้นกล่าว

จวินฉางอันนั่งขัดสมาธิตรงข้ามชายผู้นั้น พร้อมกับกอดดาบไว้ในอ้อมแขน

เขาเป็นนักดาบ ดาบย่อมไม่ห่างมือ

ชายผู้นั้นเหลือบมองดาบของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดาบหักนี่ยังไม่ทิ้งอีกหรือ? กี่ปีมาแล้ว องค์ชายรองยังขี้เหนียวเช่นนี้อีกหรือ? เป็นถึงรัชทายาทแล้วก็ยังไม่ให้ดาบพระราชทานกับเจ้า?”

จวินฉางอันเอ่ย “ข้ามาที่นี่ ไม่ได้มาหารือเรื่องอาวุธของข้า”

ชายผู้นั้นคลี่ยิ้มเล็กน้อย “เช่นนั้นมาถามถึงเบาะแสน้องชายของเจ้าหรือ? น่าเสียดายที่เจ้าไม่อาจจ่ายได้”

“ไป๋เสี่ยวเซิง”

“หืม?”

“ราคาที่เจ้าต้องการ ข้าจะให้” จวินฉางอันเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“โอ้?” ไป๋เสี่ยวเซิงเงยหน้าขึ้น

ไป่เซียวเฉิงแห่งยุทธภพ มีข่าวลือว่ามีใบหน้าเป็นพันๆ หน้า ไม่มีผู้ใดเห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของเขา ใบหน้าที่เขามีอยู่บัดนี้ไม่มีทางเป็นใบหน้าที่จวินฉางอันเคยเห็นมาก่อน แต่จวินฉางอันมีวิธีที่จะตามตัวเขาและจำเขาได้

“เจ้า…แน่ใจรึ?” ไป๋เสี่ยวเซิงถามด้วยรอยยิ้ม

“ข้าแน่ใจ” จวินฉางอันเอ่ย

ไป๋เสี่ยวเซิงเก็บหมากรุกที่ยังเล่นไม่จบกลับเข้ากล่อง มองจวินฉางอันด้วยความสนใจ “ความจริงเบาะแสหนึ่งอย่างของน้องชายเจ้า ข้าบอกเจ้าได้ไม่คิดราคา เขาไม่ได้ถูกคนเผ่าปีศาจลักพาตัวไป ส่วนถูกผู้ใดจับไปนั้น เจ้าต้องจ่ายแล้ว”

“น้องชายของข้าค่อยๆ ตามหาก็ได้” จวินฉางอันกล่าว

ไป๋เสี่ยวเซิงเลิกคิ้ว “ฟังที่เจ้าพูด หมายความว่า…เจ้ามาเพื่อซื้อข่าวให้ผู้อื่นรึ? เจ้าควรคิดให้ดี ข้าทำการค้าเพียงหนึ่งครั้ง ข้าขายข่าวนี้ให้เจ้าแล้ว วันหน้าข้าจะไม่ขายข่าวเรื่องน้องชายของเจ้าให้กับเจ้าอีก”

จวินฉางอันหลับตา “…ข้ารู้”

ไป๋เสี่ยวเซิงหรี่ตา “ข้าสงสัยนัก เจ้าหมกมุ่นมาหลายปียังปฏิเสธจะมอบสิ่งที่ข้าต้องการ คราวนี้เพื่อผู้ใด?”

จวินฉางอันไม่ได้ตอบ

ไป๋เสี่ยวเซิงหยิบกาน้ำชาที่อุ่นอยู่บนเตามาชงชาให้ตนเองถ้วยหนึ่งและจวินฉางอันถ้วยหนึ่ง “เอาละ ข้าไม่ล้อเจ้าเล่นแล้ว พูดมาเถอะ เจ้าต้องการถามสิ่งใด?”

จวินฉางอันไม่แม้แต่จะมองถ้วยชา “พระชายารัชทายาทถูกกู่ ข้าต้องการคลายกู่ให้นาง”

ฟู่——

น้ำชาถูกพ่นจากปากไป๋เสี่ยวเซิง!

“สตรีของเยี่ยนไหวจิ่งน่ะรึ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ จวินฉางอัน?” ไป๋เสี่ยวเซิงท่องยุทธภพมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียอาการถึงเพียงนี้!

จวินฉางอันเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เจ้าแค่บอกข้ามาว่าข่าวนี้เจ้ามีขายหรือไม่?”

ไป๋เสี่ยวเซิงยกแขนเสื้อเช็ดปาก “ไม่เห็นต้องรุกข้าเช่นนี้ ใต้หล้านี้ไม่มีข่าวใดที่ไป๋เสี่ยวเซิงไม่มี! ข้าไม่มียาถอนพิษ แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าผู้ใดสามารถคลายกู่ให้นาง! เจ้าจะเชิญคนผู้นั้นได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”

จวินฉางอันขมวดคิ้ว “เจ้าทำเช่นนี้ ไม่น่าละอายเกินไปหน่อยหรือ?”

อย่างไรก็ควรเชิญคนผู้นั้นมาถึงจวนรัชทายาทให้ได้ ถึงจะคู่ควรกับราคาที่ต้องจ่าย!

ไป๋เสี่ยวเซิงแบมือ “ดังนั้น เจ้าควรเก็บโอกาสไว้ตามหาน้องชายของเจ้า เหตุใดต้องเสียให้กับสตรีที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จวินฉางอันเข้าใจแล้วว่าไม่มีที่ว่างให้ต่อรอง

ไป๋เสี่ยวเซิงมองเข้าไปในดวงตาของจวินฉางอัน “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการซื้อข่าวนี้?”

…

เยี่ยนจิ่วเฉาไปท้องพระโรงอีกครั้ง

เมื่อก่อนยามที่เขาอยู่เคียงข้างก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับอวี๋หวั่นมากนัก บางครั้งเก็บตัวบำเพ็ญหลายวัน แต่ความรู้สึกเช่นนั้นก็ยังแตกต่างจากตอนที่เขาไปท้องพระโรง

อวี๋หวั่นคิดถึงเขาแปลกๆ!