หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 279

อย่างไรก็ตาม หนานกงหลีเดินเตร็ดเตร่ไปรอบประตูวัง ตั้งแต่ได้ข่าวว่าประมุขหญิงจะเข้าวังเยี่ยมราชบุตรเขย เขารอจนกระทั่งอาทิตย์ตก ก็ยังไม่เห็นประมุขหญิง

หรือที่จวนเกิดเรื่องทำให้ล่าช้า?

หนานกงหลีเรียกองครักษ์นายหนึ่งและสั่งให้เขากลับไปที่จวนประมุขหญิง

องครักษ์กลับมาอย่างรวดเร็ว “ทูลองค์ชาย ประมุขหญิงได้ออกเดินทางไปเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หนึ่งชั่วยามก่อน? เจ้าแน่ใจหรือ?” หนานกงหลีขมวดคิ้ว

องครักษ์พยักหน้า “กระหม่อมยืนยันกับพ่อบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่า ประมุขหญิงขึ้นรถม้าของคนรับใช้ออกจากจวน มีเพียงหัวหน้าองครักษ์โม่ซังที่อยู่ข้างกาย”

ประมุขหญิงถูกองค์ประมุขสั่งห้ามออกนอกบริเวณ ไม่สามารถออกไปได้อย่างโจ่งแจ้ง ดังนั้นยิ่งดูราบเรียบมากเพียงใดก็ยิ่งดี

แต่ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว เหตุใดนานเพียงนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาคน?

หรือ…จะเกิดเรื่องใดขึ้นระหว่างทาง?

หนานกงหลีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าจงพาคนสองสามคนไปตามหา อย่ากระโตกกระตาก ให้สืบดูอย่างลับๆ”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

องครักษ์พาสหายสามคนเดินไปยังทิศทางของจวนประมุขหญิง

พวกเขาเป็นชาวเมืองจิงเฉิงพื้นเมือง ล้วนรู้เส้นทางที่ผ่านจากจวนประมุขหญิงไปยังวังหลวง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาค้นหาตามสถานที่ที่ประมุขหญิงอาจเดินทางผ่านมาและก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆ

แปลกยิ่งนัก หากไม่ได้อยู่ที่จวนหรือบนถนน จะไปที่ใดได้?

ความวิตกกังวลภายในใจของหนานกงหลีเพิ่มระดับมากขึ้นเรื่อยๆ

ท่านแม่ให้ความสำคัญกับท่านพ่อมากที่สุด ท่านพ่ออาเจียนเป็นเลือดในคุก ท่านแม่ย่อมรีบมาให้เร็วที่สุด หนานกงหลีคิดไม่ออกว่าสิ่งใดทำให้ท่านแม่ของเขาล่าช้า

“องค์ชาย! องค์ชาย!”

องครักษ์รีบร้อนไปกระซิบข้างหูเขาสองสามคำ

หนานกงหลีขมวดคิ้วด้วยความสงสัย สายตาฉายแววเย็นเยียบ “ข่าวถูกต้องหรือไม่?”

“เพื่อนร่วมหมู่บ้านของข้าน้อยทำงานเป็นผู้คุมที่ศาลาว่าการต้าหลี่ สิ่งที่เขาพูดจะไม่มีทางเป็นเท็จ เพียงแต่ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นคนบ้า…หรือ…ประมุขหญิงจริงๆ…” ในตอนท้ายของประโยค น้ำเสียงขององครักษ์ค่อยๆ แผ่วลง

เขาคิดในใจว่าตนเองพูดผิดไป จะเปรียบเทียบประมุขหญิงกับคนบ้าได้อย่างไร? ประมุขหญิงคือประมุขหญิง และคนบ้าก็คือคนบ้า คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน เหตุใดถึงนำมาเปรียบเทียบกันได้?

โชคดีที่หนานกงหลีกำลังหาประมุขหญิงในขณะนี้ จึงไม่ได้จับความคลุมเครือในคำพูดของเขา

กล่าวตามตรง หนานกงหลีไม่คิดว่าผู้หญิงบ้าที่ถูกจับไปศาลาว่าการต้าหลี่จะเป็นท่านแม่ของเขา ต้าหลี่ซื่อชิง เป็นขุนนางที่ใกล้ชิดท่านแม่ของเขา เขาจะจำนางไม่ได้ได้อย่างไร?

แต่มีคนแอบอ้างว่าท่านแม่ของเขาถูกขังคุก ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาต้องสอบสวนเรื่องนี้

เขาให้องครักษ์สองคนรอประมุขหญิงอยู่ที่หน้าประตูวัง “…หากแม่ข้ามา พวกเจ้าต้องหยุดนางไว้แม้จะเสี่ยงต่อความผิดก็ตาม”

“…พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ทั้งสองฝืนใจตอบ

หนานกงหลีนั่งรถม้าไปที่ศาลาว่าการต้าหลี่

ต้าหลี่ซื่อชิงทราบข่าวการมาขององค์ชายน้อยจากจวนประมุขหญิงก็รีบละทิ้งหน้าที่ ไปต้อนรับที่โถงใหญ่ด้วยความเคารพ

“กระหม่อมคารวะองค์ชาย” ต้าหลี่ซื่อชิงก้มหัวคำนับ

หนานกงหลีขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ต้องมากพิธี ข้าได้ยินมาว่าศาลาว่าการต้าหลี่ได้จับกุมนักโทษที่อ้างว่าเป็นประมุขหญิง”

ต้าหลี่ซื่อชิงกล่าว “อา มีคนเช่นนั้นจริง เมื่อเข้ามาก็บอกว่าตนเองเป็นประมุขหญิง และบอกว่าหากเรากล้าแตะต้องผมของนางสักเส้นจะกุดหัวให้หมด เป็นคนบ้าจริงๆ!”

หนานกงหลีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คนผู้นั้นอยู่ที่ใด? พาข้าไปดู”

ต้าหลี่ซื่อชิงยกมือคำนับ “มิกล้าให้พระเนตรพระองค์ทรงแปดเปื้อน กระหม่อมจะให้คนไปสอบถามมาว่าผู้ใดบงการนางมา ยามแรกลอบสังหารองค์ประมุข จากนั้นก็แอบอ้างตนเป็นประมุขหญิง”

“ลอบสังหารองค์ประมุข?” หนานกงหลีขมวดคิ้ว

ต้าหลี่ซื่อชิงกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เป็นคดีที่ขันทีหวังแจ้ง นางไม่เพียงแต่ลอบสังหารองค์ประมุข ทว่ายังทำร้ายฮูหยินและคุณชายน้อยของสกุลเห้อเหลียน ฮูหยินและคุณชายน้อยถูกนางทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แน่นอนนางเองก็ไม่ได้ดีเท่าใดนัก”

ขันทีหวังรายงานว่านางล้มลงเองจนเป็นหัวหมู แต่กลับโกรธคนสกุลเห้อเหลียนที่เดินผ่านมา องค์ประมุขหมายจะเดินไปเกลี้ยกล่อมนาง แต่กลับถูกนางฟาดไม้กลับมา หากไม่ใช่ขันทีหวังพิทักษ์ปกป้อง นางคงทำร้ายองค์ประมุขจนเป็นอย่างไรไปเสียแล้ว

ต้าหลี่ซื่อชิงยืดเอวกล่าว “ผู้ที่บังอาจไม่เกรงกลัวฟ้าดินเช่นนี้ กระหม่อมไม่มีทางลดโทษปล่อยนางไปง่ายๆ เด็ดขาด!”

“อ๊า—”

เสียงกรีดร้องของสตรีดังมาจากห้องทรมาน

ลำคอของนางแหบแห้ง ไม่หลงเหลือน้ำเสียงดังก่อนที่เคยมี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หนานกงหลีกลับรู้สึกว่าหัวใจของตนเองกระตุกขึ้นมา

“พาข้าไปพบนาง!”

“องค์ชาย…”

หนานกงหลีกวาดสายตาดุจมีดคม ต้าหลี่ซื่อชิงขลาดกลัว พาเขาไปห้องทรมานแต่โดยดี

ห้องทรมานที่มืดสลัว หนานกงหลีเห็นประมุขหญิงที่น่าเวทนาเกินกว่าจะทนดูได้

ประมุขหญิงถูกทุบตีจนเป็นหัวหมู แรกเห็นหนานกงหลีจนางไม่ได้ ทว่าหนานกงหลีจำเสื้อผ้าของนางได้ มันเป็นเนื้อผ้าที่เขาไปเลือกให้ท่านแม่ด้วยตนเอง ซึ่งทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อให้ท่านแม่สวมใส่ในยามเดินทาง ดูแล้วไม่ต่างจากผ้าส่วนใหญ่ในท้องตลาด ทว่าฝีมือการตัดเย็บประณีตกว่า

เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนทั้งคราบเลือดและคราบสกปรก ยากจะจดจำรูปลักษณ์เดิม แต่อย่างไรวัตถุดิบผ้านั้นเขาก็ซื้อมาด้วยตนเอง จึงจำมันได้

หนานกงหลีเดินเข้าไปคุกเข่ามองนาง

ประมุขหญิงเห็นหนานกงหลีก็หลั่งน้ำตา ลำคอร้อนเค้นเสียงแหบแห้งออกมาอย่างยากลำบาก “หลีเอ๋อร์…”

สีหน้าแววตาและน้ำเสียงที่คุ้นเคยเช่นนี้!

เป็นท่านแม่ของเขา!

เป็นไปได้อย่างไร?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ท่านแม่กลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร? ทั้งยังถูกคนกล่าวหาว่าเป็นนักโทษ?

“องค์ชาย?” เมื่อต้าหลี่ซื่อชิงเห็นสีหน้าผิดปกติของเขา จึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อน

หนานกงหลีพยายามต่อต้านความต้องการที่เรียกร้องให้ปลิดชีพผู้คนทั้งหมดในที่แห่งนี้ กล่าวอย่างสงบสติอารมณ์ “เมื่อครู่เจ้าบอกว่านางทำความผิดอันใด?”

ต้าหลี่ซื่อชิงกล่าว “ลอบสังหารองค์ประมุข ทำร้ายฮูหยินและคุณชายน้อยสกุลเห้อเหลียน” เขาหยุดชะงัก และกล่าวเสริมว่า “และแอบอ้างตนเป็นประมุขหญิง”

แอบอ้างที่ใดกัน? เห็นชัดๆ ว่านางคือประมุขหญิงตัวจริง!

แต่หนานกงหลีไม่สามารถบอกความจริงได้

ประการแรก องค์ประมุขมีรับสั่งห้ามมิให้ประมุขหญิงไปที่ใด นางไม่ควรออกจากจวนโดยไม่ได้รับอนุญาต หากพบว่านางละเมิดฝ่าฝืนรับสั่งขององค์ประมุข ผลที่ตามมาอาจเลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด

ประการที่สอง จวนประมุขหญิงเพิ่งมีปัญหาขัดแย้งกับจวนเห้อเหลียน ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ นางตบตีกับฮูหยินและคุณชายน้อยแห่งจวนเห้อเหลียน ยากที่จะรับประกันได้ว่า ผู้คนจะไม่สงสัยว่านางอาจสังหารคนเพื่อระบายความโกรธแค้นในใจ

ประการที่สาม องค์ประมุขเพิ่งสั่งห้ามนางย่างกรายออกจากจวน นางก็ทุบตีองค์ประมุข นั่นหมายความว่านางไม่พอใจกับการคำสั่งขององค์ประมุข…และคิดกบฏหรือ?

สุดท้าย สภาพของนางเช่นนี้ก็น่าอายผู้คนจริงๆ หากออกไปเกรงว่านางจะกลายเป็นตัวตลกของคนทั่วหล้า

หลังจากคิดไตร่ตรองชั่งน้ำหนักแล้ว หนานกงหลีก็ตัดสินใจที่เก็บงำตัวตนของประมุขหญิงไว้ก่อน