หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 3

ในถ้ำนั้นมืดสนิท แต่ก็มิได้ทำให้พวกเขาลำบาก ต้าเป่าหยิบศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากกระเป๋า “น้องเล็ก”

เยี่ยนเสี่ยวซื่อนั่งอยู่ในกระเป๋า นางโบกแขนเล็กๆ ไปมา “ว้า!”

ศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์สว่างขึ้น

“ข้ากลัว” เอ้อร์เป่ากระซิบบอก

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะปกป้องเจ้า!” เสี่ยวเป่าตบอกของตนเอง

เอ้อร์เป่ามองไปยังน้องชายคนเล็ก ความลังเลปรากฏบนใบหน้า

“อื้ออุว้าว้า!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องด้วยความตื่นเต้น

ต้าเป่าแบกน้องสาวเดินตามอยู่ด้านหน้าสุด น้องชายทั้งสองจับมือกันเดินอยู่ด้านหลัง ไม่ใช่ว่าต้าเป่าอยากเดิน

นำเป็นคนแรก ที่จริงแล้วถ้ำนี้กว้างมาก พวกเขาสามคนเดินด้วยกันก็ยังได้ แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อตื่นเต้น หากต้าเป่าเดินช้าสักหน่อย นางก็ไม่สบอารมณ์ เกาะกระเป๋าหนังสือลุกขึ้นมาคว้าใบหูของต้าเป่า

เฮ้อ น้องสาวคนเล็กของเขา จะงอแงอย่างไรก็ยังน่าเอ็นดู

“ว้าว้า!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อร้อง มือเล็กพลางคว้าใบหูของต้าเป่า

“น้องเล็กอย่าร้องสิ” เอ้อร์เป่าบอก

เยี่ยนเสี่ยวซื่อเงยหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อุว้า อุว้าๆๆๆๆ!”

เอ้อร์เป่า “…”

เด็กทั้งสามมุ่งหน้าต่อไป

ไม่นาน เด็กทั้งสามก็พบว่าถ้ำนี้กับถ้ำที่พวกเขาไปสำรวจมาก่อนหน้านี้ไม่เหมือนกันสักเท่าไร คล้ายกับว่า…จะ

กว้าง…และยาวกว่า

“ทำไมยังไม่เจอทางออกอีกละ พวกเราต้องเดินไปอีกไกลแค่ไหน” เอ้อร์เป่าเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา

“ใกล้แล้วๆ!” เสี่ยวเป่ามองตรงไป

ในบรรดาเด็กทั้งสี่คน นอกจากเยี่ยนเสี่ยวซื่อแล้ว คนที่ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นเสี่ยวเป่า เขาไม่กลัวใครทั้งสิ้น และซุกซนกว่าคนอื่น แม้จะบอกว่าต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าก็ซุกซน แต่เมื่อเทียบกันแล้ว พวกเขาเรียบร้อยกว่ามาก

เพราะฉะนั้น เอ้อร์เป่าจึงคิดว่าน้องสาวคนเล็กของพวกเขาถูกเสี่ยวเป่าตามใจจนเคยตัว!

เด็กทั้งสามเดินไปอีกสักพัก อยู่ๆ ทางเดินด้านหน้าก็กว้างขึ้น ไม่ยักเหมือนกับพวกเขาเข้ามาในถ้ำเล็ก แต่เหมือนกับว่าพวกเขาเข้าไปในถ้ำอีกแห่งหนึ่งเสียมากกว่า

ต้าเป่าหยิบศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์ออกมาอีกสองก้อน ศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์สามก้อนให้แสงสว่างเพียงพอสำหรับส่องไปทั่วถ้ำ เด็กทั้งสามรู้สึกว่าถ้ำนี้แปลกประหลาดเหลือเกิน ไม่ต้องพูดถึงความสูงและขนาด แต่ผนังทั้งสี่ด้านมีช่องหินอยู่เต็มไปหมด ทุกๆ ช่องหินมีรูปสลักหินขนาดใหญ่กว่าพวกเขาอยู่ด้านใน

รูปสลักหินเหล่านี้ ไม่ยักเหมือนพระโพธิสัตว์ปางต่างๆ ในวัดที่พวกเขาไปกับซั่งกวนเยี่ยน พวกมันมีใบหน้าเป็นคน มีร่างเป็นสัตว์ บางตัวก็มีใบหน้าเป็นสัตว์ มีร่างเป็นคน แปลกประหลาดเหลือเกิน

หากเด็กทั่วไปเห็นภาพเหล่านี้ คงต้องตกใจกลัวจนร้องไห้ไปแล้ว แต่เด็กทั้งสามกลับไม่เป็นเช่นนั้น

แม้แต่เอ้อร์เป่าซึ่งดูขลาดกลัวที่สุดก็ไม่ได้ร่นถอยไปไหน

ที่จริงแล้วหากจะบอกว่าขี้ขลาดหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่าเปรียบเทียบกับใคร หากเทียบกับต้าเป่าหรือเสี่ยวเป่า เขาไม่ได้ใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนั้นสักหน่อย แต่หากเทียบกับเด็กทั่วไป เขาก็อาจนับว่าเป็นเด็กที่ใจกล้าใช้ได้ นอกจากนั้นแล้ว ถึงเขาจะสู้เรื่องความกล้าหาญไม่ได้ แต่เขาอ้อนเก่งกว่า น่ารักกว่าสองคนนั้น

“อุว้าๆ!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อเห็นรูปสลักหินเหล่านั้นก็รู้สึกตื่นเต้น จนทำให้กระเป๋าหนังสือของต้าเป่าเละเทะ

“นั่นคืออะไรหรือ” เสี่ยวเป่าวิ่งเตาะแตะเข้าไปตรงหน้ารูปสลักหิน เขายื่นมือออกไปจับ แต่รูปสลักหินสูงเกินไป เขาจับไม่ถึง

หมับ!

“อุว้า! ว้าๆๆๆ!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อคว้าใบหูของต้าเป่าอีก

ต้าเป่าแบกน้องสาวเดินเข้าไป แล้วอุ้มน้องสาวออกมาจากกระเป๋า แล้วยกขึ้นไว้เหนือศีรษะ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อยื่นมืออวบอ้วนขึ้นมา แล้วเอื้อมมือออกไปจับรูปสลักหิน

รูปสลักหินนั้นอยู่ในช่องหิน ทำท่วงท่าคล้ายกับกำลังจะโจมตี

เยี่ยนเสี่ยวซื่อจับศีรษะของรูปสลัก

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง ‘แกร็ก’ ศีรษะหินของรูปสลักก็หลุดออก…

เยี่ยนเสี่ยวซื่อมองไปยังศีรษะของรูปปั้นในมือด้วยความกระอักกระอ่วนใจ แล้ววางกลับลงไปในช่องหิน นางสาบานว่านางไม่ได้ใช้แรง นางเป็นเพียงดรุณีน้อยผู้อ่อนหวาน…

ทว่าในตอนนั้นเอง รูปสลักหินก็เคลื่อนไหว

จะกล่าวให้ละเอียดก็คือ รูปสลักหินทั้งหมด…เคลื่อนไหว!

“อ๊าาาาาก!” เอ้อร์เป่ากระโดดโหยง!

เขารีบไปหลบด้านหลังต้าเป่า แล้วมุดศีรษะเล็กของตนเข้าไปในกระเป๋าหนังสือของต้าเป่า

ต้าเป่า “…”

เยี่ยนเสี่ยวซื่อ “…”

ต้าเป่ากอดน้องสาวเอาไว้ แล้วใช้ตนเองกำบังน้องชายทั้งสอง จ้องมองรูปสลักหินแปลกประหลาดเหล่านั้นอย่างอาจหาญ รูปสลักเหล่านั้นน่ากลัวจริงๆ โดยเฉพาะยามเคลื่อนไหว แต่ว่าพวกมันดูคล้ายกับว่าจะเคลื่อนไปมาอยู่ในช่องหิน ไม่ได้ออกมาด้านนอก นั่นก็หมายความว่ามันจะออกมาทำร้ายพวกเขาไม่ได้

ต้าเป่ามองรูปสลักหินด้วยสีหน้าเยือกเย็น

รูปสลักเคลื่อนไปมาอยู่สักพัก สุดท้ายก็หยุดลง

กำแพงถ้ำทางขวามือก็มีประตูหินปรากฏขึ้นมา พวกเขาไม่ได้ลงมือ ประตูหินก็ค่อยๆ เคลื่อนที่เปิดออก เผยให้เห็นห้องลับด้านใน

“โอ้โห มีบ้านด้วย!” เสี่ยวเป่าพูด

ต้าเป่าโยนศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์เข้าไป

ศิลาสตรีศักดิ์สิทธิ์ส่องแสงสีทองแสบตาไปทั่วทั้งห้อง