หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 310

เดือนสิบเอ็ดในเมืองหลวงหิมะตกแล้ว ในหนานจ้าวกลับยังคงอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ อากาศมักไม่ค่อยร้อนมาก สภาพอากาศเช่นนี้ทำให้จิตใจปลอดโปร่ง

อวี๋หวั่นนั่งโกนผมให้เด็กทั้งสาม

ก่อนหน้านี้ทั้งสามคนปฏิเสธ ไม่อยากโกนศีรษะ แต่หลังจากโกนไปแล้วก็ไม่ต้องถักเปีย ทั้งสามคนดีใจเหลือเกิน เมื่อมีผมขึ้นมาหรอมแหรมก็รีบยื่นศีรษะมาตรงหน้าอวี๋หวั่น ให้เธอโกนผมให้พวกเขา

ศีรษะเล็กๆ ดูกลมใสน่ารัก หากเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกสักหน่อย ก็คงเหมือนกับสามเณรน้อยไม่มีผิดเพี้ยน!

อวี๋หวั่นหอมแก้มลูกๆ ของเธอ น่ารักจริงๆ เลย!

ขณะที่สี่แม่ลูกเล่นกันอยู่นั้น ก็มีสาวใช้คนหนึ่งเข้ามารายงานว่า “มีแขกมาเจ้าค่ะ บอกว่าเดินทางมาไกลเพื่อมาหาคุณชายกับฮูหยินน้อย ตอนนี้เชิญไปที่โถงบุปผาแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าเดินทางมาไกล อวี๋หวั่นก็เดาออกทันทีว่าเป็นใคร เธอส่งผ้าที่เพิ่งเช็ดไปได้เพียงครึ่งเดียวให้ฝูหลิงและจื่อซู จากนั้นก็เดินไปยังโถงบุปผา

เด็กทั้งสามเห็นว่าท่านแม่หายไป จึงมองซ้ายมองขวาด้วยความมึนงง และเดินเตาะแตะตามออกไป

อวี๋หวั่นเดินเข้าไปในโถงบุปผา

เด็กน้อยทั้งสามยืนอยู่ด้านหลังประตู ยื่นศีรษะน้อยๆ เข้าไป

วันนี้แสงแดดกำลังดี โถงบุปฝาโอ่โถงโปร่งสบาย

บุรุษร่างกำยำทรงพลังยืนอยู่กลางโถงบุปผา ร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไปทำให้ดูราวกับขุนเขาตั้งตระหง่าน

ใบหน้าหล่อเหลาแลดูเย็นชา นัยน์ตาคมกริบ หากไม่ยิ้มจะดูดุดันแข็งกร้าว เมื่อยิ้มขึ้นมา แม้จะไม่ได้แลดูดุดัน แต่ก็ยังน่าหวาดกลัว

แต่คนผู้นี้ คอยปกป้องเธอและเยี่ยนจิ่วเฉาอยู่เสมอ

อวี๋หวั่นยกยิ้มมุมปาก “ท่านพ่อ!”

เซียวเจิ้นถิงกำลังมองภาพเขียนซึ่งแขวนอยู่บนผนัง แม้ว่าเขาจะอ่านไม่ออก แต่ก็ยังแสดงท่าทางว่าอ่านออก เขาจะไม่ทำให้ฉงเอ๋อร์และลูกสะใภ้ของเขาต้องขายหน้า

เมื่อได้ยินเสียงของอวี๋หวั่น เซียวเจิ้นถิงก็หันหลังกลับมา

ไม่พบหน้ากันมาพักใหญ่ อวี๋หวั่นไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ทว่าผิวพรรณดีขึ้น องคาพยพบนใบหน้าก็เด่นชัดขึ้นกว่าแต่ก่อน บางทีตัวอวี๋หวั่นเองอาจไม่ได้สังเกต แต่รอยยิ้มของเธอก็แลดูสดใสกว่าเดิมมาก

ครั้งแรกที่เซียวเจิ้นถิงเห็นเด็กคนนี้ เขารู้สึกว่าเธอเย็นชาอยู่บ้าง บัดนี้รู้สึกได้ว่าเธอมีชีวิตชีวาสมวัยแล้ว

“อาหวั่น” เซียวเจิ้นถิงเอ่ยทักทายด้วยความดีใจ

เด็กน้อยทั้งสามทำตาโต

พวกเขาไม่ค่อยได้คลุกคลีกับเซียวเจิ้นถิง อีกทั้งยังไม่ได้พบหน้ากันมานาน จึงยากที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกไม่คุ้นเคย

เซียวเจิ้นถิงเห็นพวกเขาหลบอยู่หลังประตู จึงรีบเดินไปหา

“ว้าวว! ”

เสี่ยวเป่ามองไปยังบุรุษร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหาตน เขาดูประหนึ่งภูเขาที่กำลังลอยมา

เซียวเจิ้นถิงอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา

“ว้าวว!” เสี่ยวเป่าพลันรู้สึกว่าตนกำลังลอยขึ้นฟ้า

“เสี่ยวเป่า เรียกท่านปู่สิ” อวี๋หวั่นบอก

เสี่ยวเป่าเอนศีรษะเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นอย่างว่าง่าย “ท่านปู่!”

เซียวเจิ้นถิงชะงักไป “เสี่ยวเป่าพูดได้แล้วหรือ?”

อวี๋หวั่นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เอ้อร์เป่าก็พูดได้แล้ว”

เอ้อร์เป่าเดินเขย่งปลายเท้าเข้ามา แล้วร้องเรียกท่านปู่ราวกับกำลังยืนยันคำพูดของท่านแม่

เซียวเจิ้นถิงมีความสุขเหลือเกิน จากนั้นจึงอุ้มเอ้อร์เป่าและต้าเป่าขึ้นมาด้วย

แขนของเซียวเจิ้นถิงมีกำลังมาก อุ้มเด็กอ้วนจ้ำม่ำทั้งสามจึงไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่

เด็กทั้งสามคนเปลี่ยนไปมาก เรื่องเนื้อหนังที่มีเพิ่มขึ้นนั้นไม่ต้องเอ่ยถึง พุงของพวกเขาสะสมไขมันจนอ้วนกลม ตัวสูงขึ้น แขนขาเริ่มมีเรี่ยวแรงมากกว่าเดิม

ครั้งแรกที่เห็นพวกเขา พวกเขาดูเหมือนลูกลิงตัวน้อยที่ผอมโซ เซียวเจิ้นถึงไม่กล้าแม้แต่จะอุ้ม ด้วยกลัวว่าจะทำให้พวกเขาบาดเจ็บ

เซียวเจิ้นถิงมองไปยังเด็กอ้วนจ้ำม่ำทั้งสาม รู้สึกว่าพวกเขาน่ารักจนไม่อยากละสายตา

เขามีเครา

เสี่ยวเป่าจับเคราของเขา

เอ้อร์เป่าก็จับเคราของเขา

นี่มันไม่ต่างอะไรกับการกระตุกหนวดเสือ

ถ้าหากผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่เซียวเห็นภาพเหตุการณ์นี้ คงจะตกใจกลัวกันยกใหญ่

เซียวเจิ้นถิงรักและเอ็นดูเซียวเหยี่ยน แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้เซียวเหยี่ยนเล่นกับตนเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขารักและเอ็นดูเด็กน้อยทั้งสามมากขนาดไหน

“ยังจำปู่เซียวได้ไหม?” เขาเอ่ยถาม