หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 311

ก่อนหน้านี้มีฝนตกปรอยๆ ทำให้กำแพงอิฐสีเทาและกระเบื้องมุงหลังคาสีแดงเปียกชื้น พื้นหินขัดก็เปียกเช่นกัน รองเท้าสีขาวปักดิ้นงดงามค่อยๆ ก้าวข้ามธรณีประตู เหยียบลงบนพื้นที่เฉอะแฉะ

มือข้างหนึ่งของนางจับชายกระโปรง ท่าทางระมัดระวัง

สายตาของเยี่ยนอ๋องมองไปยังใบหน้างาม ความทรงจำอันยุ่งเหยิงของเขาพลันชัดเจนขึ้นมา ราวกับมีมือข้างหนึ่งมาเปิดม่านที่บดบังสายตาของเขาออก ทำให้เขามองเห็นดวงหน้าซึ่งสลักตรึงอยู่ในใจ

วันเวลายังยอมจำนนต่อความงามของนาง

ผ่านไปสิบกว่าปี ร่องรอยแห่งกาลเวลาก็ไม่ได้ประทับอยู่บนใบหน้าของนาง เพียงแต่นางแลดูเยือกเย็นกว่าแต่ก่อน ความปวดร้าวมิได้ปรากฏอยู่บนหว่างคิ้วของนาง ทำให้ดูอ่อนหวานขึ้นกว่าเดิม

นางรักการแต่งตัว นางมักจะสวมเครื่องประดับเพชรนิลจินดาอยู่เป็นเนืองนิจ ในตอนนี้ใบหน้าของนางกลับปราศจากเครื่องประทินโฉม ดวงตาใสราวกับน้ำ ปิ่นปักผมหยกขัดอยู่ในเส้นผมดำขลับ นางไม่ใช่ซั่งกวนเยี่ยนในตอนนั้นที่สว่างวาบในความทรงจำของเขาอีกต่อไป

นางกลายเป็นสตรีสามัญคนหนึ่ง

ยังมีอีกหลายเรื่องที่นึกไม่ออก เขานึกออกเพียงภาพอันเลือนราง ทว่าทันทีที่เห็นนาง ภาพต่างๆ ก็พรั่งพรูเข้ามาในสมองของเขา

ฉงเอ๋อร์หน้าเหมือนเขาสักเจ็ดส่วนเห็นจะได้ อีกสามส่วนนั้นเหมือนกับนาง

ไม่ต้องถามก็รู้ว่านางเป็นใคร ระหว่างพวกเขาเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำที่สุดในโลก

“ไอ้หยา นั่นใครน่ะ ทำไมมาจ้องหน้าฮูหยินบ้านข้าเช่นนี้!” สาวใช้คอยดูแลซั่งกวนเยี่ยนอย่างใกล้ชิด นางคอย

ระแวดระวังภยันตรายโดยรอบ เพราะฉะนั้นจึงสังเกตเห็นบุรุษผู้ซึ่งจับจ้องฮูหยินบ้านตนอย่างไม่ละสายตา

เยี่ยนอ๋องสวมหน้ากาก สาวใช้จึงจดจำครึ่งหน้าของบุรุษผู้เป็นบิดาของเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้

ซั่งกวนเยี่ยนมองตามสายตาของสาวใช้ไป ก็เห็นร่างสูงโปร่ง และเมื่อเห็นดวงตาที่แสนคุ้นเคยคู่นั้น นางก็พลันตัวสั่นขึ้นมาทันที!

“ฮูหยิน!”

“พระชายา!”

เสียงของสาวใช้และอิ่งลิ่วดังขึ้นพร้อมกัน

สาวใช้ตื่นตะลึง “เอ๋? องครักษ์อิ่ง?” จากนั้นก็มองไปยังอิ่งสือซันซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง “ไฉนจึงเป็นพวกท่าน?”

อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วเป็นคนสนิทของเยี่ยนจิ่วเฉา ย่อมเคยไปจวนสกุลเซียว ซั่งกวนเยี่ยนเองก็เคยอาศัยอยู่ในจวนคุณชาย ต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน ซั่งกวนเยี่ยนซื้อสาวใช้คนนี้มาเมื่อปีที่แล้ว นางชื่อว่าซิ่งจู๋

ซิ่งจู๋เป็นบ่าวจวนสกุลเซียว ย่อมใช้คำเรียกตามจวนสกุลเซียว เรียกซั่งกวนเยี่ยนว่าฮูหยิน อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วกลับเรียกตามฐานะของคุณชาย จึงเรียกนางว่าพระชายามาตลอด

เมื่อได้ยินว่าพระชายา เยี่ยนอ๋องก็มีสีหน้าตกตะลึงขึ้นทันใด

ซั่งกวนเยี่ยนปล่อยมือจากสาวใช้ แล้วค่อยๆ เดินไปหาเยี่ยนอ๋องด้วยความตะลึงงัน

“ท่านอ๋อง เป็นท่านหรือ?” นางหยุดอยู่เบื้องหน้าเยี่ยนอ๋อง น้ำเสียงสะอึกสะอื้น

สายตาของเยี่ยนอ๋องไปหยุดอยู่ตรงหน้าท้องนูน ซึ่งนางกำลังใช้มือพยุงอยู่

ใช่แล้ว

นางแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว

แต่งงานกับแม่ทัพเซียวเจิ้นถิงผู้ยิ่งใหญ่

นางไม่ใช่ภรรยาของเขาอีกต่อไป

ซั่งกวนเยี่ยนยังไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของเขา นางเพียงต้องการยืนยันตัวตนของเขา ขอบตาของนางแดงก่ำ มือสั่นเทิ่มยกขึ้นมาถอดหน้ากากของเขาออก

เยี่ยนอ๋องกำลังจมอยู่ในอาการตกตะลึง จึงเบี่ยงกายหลบไม่ทัน

หน้ากากถูกถอดออกแล้ว

ทันทีที่เห็นรอยแผลเป็นที่พาดผ่านใบหน้าข้างซ้ายของเขา นางก็ควบคุมตนเองไม่ได้ และร่ำไห้ออกมา…

นางร้องไห้ราวกับกำลังจะขาดใจ

ซั่งกวนเยี่ยนผู้ซึ่งถูกคนครึ่งค่อนเมืองหลวงโจมตี นางไม่เคยสะเทือนใจเช่นนี้มาก่อน

เยี่ยนอ๋องอยากเดินเข้าไปเหลือเกิน ปลายนิ้วของเขาสั่นระรัว เขาทำไม่ได้ ทำไม่ได้อีกต่อไป นางไม่ใช่ชายาของเขาอีกต่อไป…

เซียวเจิ้นถิงได้ยินเสียงร่ำไห้คร่ำครวญของซั่งกวนเยี่ยน เขาตกใจจนกระโดดลงจากรถม้า ปราดเข้าไปหาฮูหยิน ของตนอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น? ใครรังแกเจ้า?”

เขาท่าทางร้อนรนราวกับเด็ก แม่ทัพใหญ่เซียวเจิ้นถิงผู้ซึ่งรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งไม่เคยต้องมาดูแลสตรีตั้งครรภ์ ก็เขาไม่มีประสบการณ์นี่นา!

เขารู้เพียงว่าเมื่อสตรีตั้งครรภ์แล้วจะร้องไห้ง่ายขึ้น

แต่ร้องไห้หนักเพียงนี้คืออีกเรื่องหนึ่ง

เป็นเจ้าชั่วนั่นทำขนาดนี้เชียวหรือ?

ทำให้นางเป็นเช่นนี้จะเป็นใครไปได้นอกจากเจ้านั่น!!!

ทันใดนั้นเซียวเจิ้นถิงก็สังเกตเห็นบางอย่างไม่ชอบมาพากล

สีหน้าของทุกคนล้วนแต่ดูแปลกประหลาด

สาวใช้มีสีหน้าคล้ายกับจะพูดบางอย่างออกมา แต่นางกลับทำคอตก ราวกับอยากจะหายไปจากตรงนี้

เขาหันหน้าไป สายตาไปหยุดอยู่ที่อิ่งสือซันและอิ่งลิ่ว

พวกเขาเป็นองครักษ์ของเยี่ยนจิ่วเฉา ไฉนจึงมาอยู่ที่นี่?

สุดท้ายแล้ว สายตาของเขาก็ไปหยุดลงที่ร่างของเยี่ยนอ๋อง

อันที่จริง ในตอนที่เขากระโดดลงจากรถม้า เงาของคนผู้นี้ก็เข้ามาอยู่ในสายตาของเขาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาจึงบังคับให้ตนเองเพิกเฉย แล้วตรงไปหาซั่งกวนเยี่ยนทันที

เห็นที เมื่อครู่เขาคงจะเดาออกแล้ว เพียงแต่ลึกๆ ในใจกลับไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไร

“เซียวเจิ้นถิง” เขาบอกชื่อตนเอง พร้อมกับยกมือขึ้นประสานกัน “คำนับเยี่ยนอ๋อง”

สายตาที่ดูเฉื่อยชาของเยี่ยนอ๋องละจากใบหน้าของซั่งกวนเยี่ยน แล้วมาหยุดที่ใบหน้าของบุุรุษคนนี้ เขานึกไม่ถึงว่าจื่อจวินจะมาชอบพอบุรุษหน้าตาท่าทางดุดันเช่นนี้ นางเป็นสตรีที่อ่อนหวาน ทุกสิ่งทุกอย่างของนางตั้งแต่กระเบื้องไปจนถึงดอกไม้ใบหญ้า อีกทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์ของนาง เครื่องประดับของนาง ชุดน้ำชาและจานชาม ล้วนต้องประณีตงดงามถึงขั้นหาได้ยากในใต้หล้า

ในตอนนั้น เยี่ยนอ๋องเข้าตานาง ก็เพราะใบหน้าของเขาของเขาหล่อเหลางดงามมากพอสำหรับนาง

ไม่ใช่เพียงรูปลักษณ์ของเขาเท่านั้น เขายังอ่อนโยนและเอาใจใส่ เรื่องรสนิยมและความสามารถยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เขาไม่ได้ลงเล่นในสนามรบ มิเช่นนั้นแม่ทัพแห่งต้าโจวจะเกิดมาได้อย่างไร?

เซียวเจิ้นถิงเป็นคนหยาบกระด้าง

กินข้าวก็ต้องกินชามใหญ่ ดื่มสุราก็ดื่มไหยักษ์

ฝ่ามือของเขาใหญ่ราวกับอุ้งตีนหมี

เขียนตัวอักษรหนึ่งตัว แต่มีขนาดใหญ่เท่าตัวอักษรที่คนอื่นเขียนสิบตัว

ซั่งกวนเยี่ยนอยู่กับเยี่ยนอ๋องแลดูประหนึ่งเทพเซียน เมื่อไปอยู่กับเซียวเจิ้นถิง กลับดูเหมือนโฉมงามกับเจ้าชายอสูรเสียมากกว่า

“ท่านอย่าได้กล่าวโทษนางเลย” เซียวเจิ้นถิงขวางอยู่ด้านหน้าซั่งกวนเยี่ยน เยี่ยนอ๋องจ้องมองพวกเขาโดยที่ไม่ได้สนใจ เซียวเจิ้นถิงไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ตนเองเป็นคนหยาบกระด้าง ไม่รู้นิสัยใจคออันซับซ้อนของผู้ทรงภูมิ แต่เขาสัมผัสได้ว่าบุรุษผู้นี้ยังคงไม่สบายใจ

ระหว่างทางมายังหนานจ้าวเขาก็คิดไว้บ้างแล้วว่าอาจได้พบกับเยี่ยนอ๋อง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วถึงเพียงนี้

“ข้าเป็นคนบังคับให้นางแต่งงานด้วย ข้ามียาถอนพิษของฉงเอ๋อร์ หากนางไม่แต่งงานกับข้า ข้าก็จะไม่ให้นาง!” เซียวเจิ้นถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง