หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 313

หนานกงเยี่ยนมีชีวิตอยู่มาครึ่งชีวิต พบเจอผู้คนมามาก แต่นางกลับพลาดพลั้งด้วยน้ำมือของเยี่ยนจิ่วเฉามาไม่รู้กี่ครั้ง

ใต้หล้านี้มีผู้ชายอย่างเขาอยู่ได้อย่างไรกัน?

จะบอกว่าเขาใจจืดใจดำ เขาก็สามารถยอมรับพ่อที่ทิ้งตนไปนับสิบปีได้ทันที

จะบอกว่าเขาใจดี เขาก็เพิ่งจะสังหารน้องชายต่างแม่ด้วยสีหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไร

หนานกงเยี่ยนนึกถึงครั้นราชทูตซึ่งไปเยือนต้าโจวกลับมาและบรรยายถึงเยี่ยนจิ่วเฉา จะใช้คำใดมาอธิบายเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้นอกจากคำว่า ‘คนบ้า’

บุรุษผู้นี้เป็นคนบ้าจริงๆ บ้าเสียยิ่งกว่าบ้า

เขามีความกล้าในระดับที่คนบ้าเท่านั้นจะมี เขาทำในสิ่งที่คนบ้าเท่านั้นจะทำ แตกต่างกันตรงที่คนบ้าไม่มีความคิดตัดสินใจ แต่เขามี การกระทำทุกอย่างของเขาแม้จะดูตามอำเภอใจตัวเองไปสักหน่อย แต่ทั้งหมดล้วนเล็งไปยังจุดตายของอีกฝ่าย

นอกจากนั้นแล้ว เขายังมีพลังความน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้คนรู้สึกเย็นวาบจับขั้วหัวใจ

หนานกงเยี่ยนเกิดมาเพื่อชนะ นางเกิดมาเป็นธิดาขององค์ประมุขแห่งหนานจ้าว ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด นางรู้สึกยำเกรงเมื่ออยู่ต่อหน้าบิดา รู้สึกกระสับกระส่ายเมื่ออยู่ใกล้ราชบุตรเขย แต่เยี่ยนจิ่วเฉาเป็นคนแรกที่ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวไปจนถึงกระดูก

ยามเผชิญหน้ากับเขา นางรู้สึกได้ว่าแม้แต่จิตวิญญาณของนางก็พลอยสั่นเทิ้มไปด้วย

และแน่นอนว่านางเกลียดเขาเหลือเกิน!

นางเกลียดและโกรธที่เขาไม่ตายไปตั้งแต่แรก แต่ยังมาปรากฏตัวที่นี่หลังจากนั้นหลายปี ทำลายชีวิตอันสงบสุขของนางและราชบุตรเขย

เดิมทีพวกเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น แต่ที่ต้องเละเทะไม่เป็นท่าเช่นนี้ก็เพราะเขา

ราชบุตรเขยไม่ต้องการนางแล้ว องค์ประมุขก็ทอดทิ้งนาง และเป็นเพราะเยี่ยนจิ่วเฉาพาผู้หญิงคนนั้นมา ทำให้ราษฎรทั้งหนานจ้าวรังเกียจนาง

นางทำผิดอะไร? นางต้องมีจุดจบเช่นนี้หรือ!

หนานกงเยี่ยนไม่คิดว่าที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นจากตัวนางเอง ครอบครัวที่แท้จริงก็คือครอบครัวของเยี่ยนอ๋องสามคนพ่อแม่ลูกต่างหาก เป็นนางที่แย่งเยี่ยนอ๋องมา เป็นนางที่วางยาเยี่ยนจิ่วเฉา และเป็นนางที่ทำข้อตกลงเรื่องสัตว์ศักดิ์สิทธิ์กับสำนักนอกรีตนั่น

หนานกงเยี่ยนคิดว่าตนจะทำให้ราชบุตรเขยดีใจ สุดท้ายทุกอย่างก็ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาทำลายจนแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดี นางไม่เหลือข้อต่อรองอีกต่อไป ราชบุตรเขยไม่มีทางกลับมาอยู่ข้างกายนางอีกแล้ว…

หนานกงเยี่ยนโมโหจนหมดสติไป

“คุณชาย” อิ่งสือซันมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “โยนออกไป”

“ขอรับ!”

อิ่งสือซันจับเสื้อคลุมของหนานกงเยี่ยนขึ้นมาราวกับหยิบถุงกระสอบ แล้วโยนออกไปด้วยความรังเกียจ

หลังจากที่เยี่ยนอ๋องอาบน้ำให้เด็กทั้งสามเสร็จ ก็จูงพวกเขาออกมาจากห้องน้ำ ทั้งสามเดินเข้าไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย ชายเสื้อของเยี่ยนอ๋องเปียกชุ่ม เขาจึงกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ระหว่างทางก็พบกับเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวว่า “หนานกงเยี่ยนมา”

เยี่ยนอ๋องยังคงมีสีหน้าเยือกเย็น ถ้าหากพิจารณาดีๆ ก็จะมองเห็นความเมินเฉยในความเยือกเย็นนั้น “นางมาทำอะไร”

เยี่ยนจิ่วเฉาจึงตอบไปตามความจริงว่า “นางบอกว่านางตั้งท้อง เป็นลูกของท่าน ข้าดููแล้วเพิ่งตั้งท้องได้ไม่นาน”

เยี่ยนอ๋องชะงักไป “ไม่ใช่ลูกข้า”

พูดจบ เขาก็เดินเข้าห้องไป

ไม่ได้บอกว่าอยากพบหน้านาง และไม่ได้ถามเยี่ยนจิ่วเฉาว่าจัดการนางอย่างไร

คำโกหกที่ถักทอมาเป็นเวลานับสิบปีได้ขาดสะบั้นลง สตรีผู้นั้นเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก

นางตั้งท้อง เด็กในท้องเป็นลูกของใครก็ไม่ใช่เรื่องของเขา และเป็นเพราะเขาไม่ยี่หระ ในใจจึงไม่เจ็บปวด

เยี่ยนอ๋องปิดประตูห้อง แล้วมองไปยังอีกฝั่งหนึ่งของเรือน ซั่งกวนเยี่ยนอาศัยอยู่ที่นั่น

“คุณชาย” อิ่งสือซันเดินมา “ท่านอ๋องเขา…”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยขึ้นว่า “เขาไม่ได้โง่ จะไม่รู้เชียวหรือว่าก้อนเนื้อในท้องของหนานกงเยี่ยนไม่ใช่ลูกของตน? เรื่องของหนานกงหลีผ่านมานานแล้ว ตามสืบได้ยากนัก ไม่กี่เดือนมานี้เขาคงกระจ่างดี”

เยี่ยนอ๋องจิตใจดี ถูกผู้อื่นทำร้ายจนเป็นเช่นนี้ ความเจ็บปวดที่แบกรับไว้ย่อมมากกว่าคนทั่วไป ทว่าด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงกระจ่างในสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าผู้ใด

เยี่ยนจิ่วเฉาเติบโตมาบนหน้าผาซึ่งห้อมล้อมไปด้วยทวนหอกคอยทิ่มแทง เขาถูกตามสังหารมาตั้งแต่เกิด เขามืดมน เย็นชา เด็ดขาด และไร้ความเห็นใจ แต่เยี่ยนอ๋องนั้นต่างออกไป แม้ว่าในวัยเยาว์จะถูกส่งไปอยู่ในตำหนักเย็นพร้อมกับมารดา กระนั้นเขาก็ยังเติบโตขึ้นมามีจิตใจบริสุทธิ์ไร้เดียงสา

ไม่น่าแปลกใจที่เขาถูกหนานกงเยี่ยนหลอกมาได้นานหลายปี เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าโลกนี้จะมีด้านมืดเช่นนี้

อิ่งสือซันดีใจที่คุณชายของตนไม่ได้สืบทอดความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจากเยี่ยนอ๋องมา แต่สืบทอดความเด็ดขาดและเย็นชาจากฮ่องเต้องค์ก่อนมา คุณชายเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบาก หากเขาเป็นคนใจอ่อน ป่านนี้คงจะถูกคนเหล่านั้นสับจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉาปัดแขนเสื้อ “เอาละ ได้เวลาไปพบคนผู้นั้นแล้ว”

คนที่เดิมทีเยี่ยนอ๋องควรเป็นคนไปพบ

แต่อิ่งสือซันคิดไปคิดมา จึงตัดสินใจรายงานเรื่องนี้ต่อคุณชายก่อน