หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 32

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 32 ยามสอง
บทที่ 32 ยามสอง
โดย
Ink Stone_Romance
อิ่งลิ่วรู้สึกประหนึ่งถูกตีแสกหน้า เขายืนตัวแข็งอยู่เช่นนั้น

เขาสงสัยว่าตนฟังผิดไป ทว่าในฐานะองครักษ์ชั้นเยี่ยมที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เขาตระหนักในความสามารถของตนเองดี แม้แต่ปีกของยุงซึ่งกำลังบิน เขาก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เพราะฉะนั้นก็หมายความว่าคุณชายให้เขาถอดกางเกงจริง

อิ่งลิ่วมองไปยังมายาภาพรอบตัว ห้องอาบน้ำซึ่งปกคลุมไปด้วยไอน้ำ ถังอาบน้ำซึ่งมีกลีบดอกไม้ลอยล่อง แสงสีนวลสลัว…ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนดูคล้ายกับสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก

และแล้ว…วันนี้ก็มาถึงหรือ?

นับตั้งแต่ที่มีแม่นางอวี๋ อิ่งลิ่วก็คิดว่าคุณชายจะละทิ้งความปรารถนาที่มีต่อบุรุษอกสามศอกอย่างพวกเขาแล้ว ทว่าที่จริงคุณชายก็ยังไม่ลืมความคิดที่จะครอบครองร่างกายของพวกเขา

“ยืนนิ่งอยู่ไย? จะให้ข้าไปถอดให้หรือ?” คิ้วโก่งของเยี่ยนจิ่วเฉาขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์ นับวันยิ่งไม่ได้เรื่อง เป็นถึงองครักษ์ของคุณชายเยี่ยน ปฏิกิริยาตอบสนองช้ากระไรเพียงนั้น

ดูแล้ว ความเป็นชายของเขาคงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ใช่สตรี อีกทั้งไม่ถึงกับกำหนัดเสียจนทนไม่ไหว แต่ชีวิตของเขาเป็นของคุณชาย ความบริสุทธิ์ของเขาก็เป็นของคุณชาย อยากได้ก็เอาไปเลย!

อิ่งลิ่วปลดเข็มขัดด้วยความอับอาย!

“ช้าก่อน” เยี่ยนจิ่วเฉาเรียกเขา

อิ่งลิ่วพลันรู้สึกดีใจ คุณชายถอยหลังกลับได้ทันควัน รู้แล้วใช่หรือไม่ว่าบุรุษเพศไม่ได้มีดีเท่าไรนัก?

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวว่า “ไปเรียกอิ่งสือซันมาด้วย”

อิ่งลิ่วอยากจะบ้าตาย ข้าคนเดียวไม่อาจทำให้ท่านพอใจได้หรืออย่างไร?

“ช่างเถอะ” เยี่ยนจิ่วเฉาโบกมือ

อิ่งลิ่วจึงใจเย็นลงได้ ครานี้เจ้าหนูน้อยของอิ่งสือซันก็คงอยู่รอดปลอดภัยแล้ว!

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดต่อ “เรียกมาให้หมด มามาไม่ต้อง”

ว่าแล้วเชียว!

“ลุงวั่นด้วยรึขอรับ?” อิ่งลิ่วตัวสั่น ขนลุกเกรียว

เยี่ยนจิ่วเฉาเลิกคิ้ว “อ้อ เขาก็ไม่ต้อง”

อิ่งลิ่วลองนับดู นอกจากลุงวั่นแล้ว ก็ยังเหลืออีกหลายสิบคน

อิ่งลิ่ว “…”

อิ่งลิ่วถึงกับลมจับ ล้มลงคาที่!

……

ถนนฉางอันเป็นที่ตั้งของหอโคมเขียวอันเลื่องชื่อที่สุดในเมืองหลวง ไม่เพียงใหญ่โตโออ่า สตรีงามเพริดพริ้ง การแสดงยอดเยี่ยม แม้แต่แขกเหรื่อของที่นี่ยังเป็นแขกชั้นหนึ่ง ทว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าในหอหนิงเซียงได้ มีเพียงเงินทองนั้นไม่เพียงพอ ยังต้องเข้าตาเหล่าแม่นางด้านในด้วย

เมื่อถึงยามค่ำ เหล่าแม่นางก็จะมายืนพิงราวบันไดอยู่ที่ชั้นสอง ใช้พัดบังใบหน้า ท่าทางกรีดกรายงดงาม เหล่าบุรุษที่อยากเข้าไปด้านในล้วนเบียดเสียดกันอยู่หน้าประตูใหญ่ของหอหนิงเซียง ตะโกนโหวกเหวกโวยวายว่า “ข้าๆๆ” แม่นางทั้งหลายต่างหัวร่อ เมื่อนิ้วเรียวสวยชี้ออกไป จะมีเสมียนไปเชิญบุรุษที่ถูกเลือกเข้ามาด้านใน หากไม่ถูกเลือก ก็มิอาจรุกล้ำเข้ามาด้านใน หอหนิงเซียงเปิดกิจการมาอย่างราบรื่นตราบจนทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะความพิเศษในตัวของมันเอง

จวินฉางอันเดินเข้ามาด้านหลังของฝูงชน เขาเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มอบอุ่นวาดผ่านลงใบหน้างดงามดุจหยก เหล่าแม่นางอุทานว่า ‘โอ้’ ด้วยความประหลาดใจ

คุณชายผู้สง่างาม คุณสมบัติเพียบพร้อมที่จะเข้าไปในหอหนิงเซียง

จวินฉางอันพา ‘องครักษ์’ ของตนเข้าไปในหอหนิงเซียง โดยมีเสมียนเป็นผู้นำทาง

หลังจากที่เข้ามาด้านในแล้ว จะเลือกห้องไหนก็ล้วนขึ้นอยู่กับดุลพินิจของลูกค้า

จวินฉางอันเลือกห้องที่หรูหราราคาแพงที่สุดในหอหนิงเซียง ช่วยไม่ได้ ใครให้ ‘องครักษ์’ ของเขามากความ ไม่คุ้นชินกับห้องธรรมดากันเล่า?

แม่เล้าของหอหนิงเซียงมีนามว่าจินเหนียง เป็นสตรีที่ถือกำเนิดในหอโคมเขียว ไม่มีผู้ใดรู้อายุของนาง เพียงแต่รู้ว่านางยังคงงามสะคราญ

จินเหนียงยกน้ำชาและขนมเข้ามาในห้องด้วยตนเองพร้อมกับใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม “คุณชายชื่อเสียงเรียงนามว่าอันใด? เป็นครั้งแรกที่มาหอหนิงเซียงของพวกเราใช่ไหมเจ้าคะ?”

นางกล่าว สายตาพลางเคลื่อนไปหา ‘องครักษ์’ ของจวินฉางอัน องครักษ์สวมหมวกสาน เสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ทว่าเขาก็มิได้ดูด้อยไปกว่าจวินฉางอันเลย

นางเดินไปหา ‘องครักษ์’

จวินฉางอันปราดเข้าไปขวางหน้านางเอาไว้ “ไม่ใช่ธุระของเจ้า”

นัยน์ตาของจินเหนียงกระตุกวูบหนึ่ง “คุณชายต้องการแม่นางคนไหนหรือเจ้าคะ?”

จวินฉางอันตอบ “ข้าดูก่อน แล้วจะบอก”

ทุกคืน หอหนิงเซียงจะมีการประกวดของเหล่าโฉมงาม หากเป็นที่ถูกใจของแขกเหรื่อ ผู้ที่ให้ราคาสูงที่สุดก็จะสามารถพาพวกนางเข้าห้องไปได้

จินเหนียงมิได้รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของจวินฉางอัน นางเพียงแค่สงสัยสถานะของอีกฝ่าย แต่ก็ทำได้เพียงเดินออกไปด้วยความเสียดาย

จวินฉางอันปิดประตู แล้วพูดกับ ‘องครักษ์’ ว่า “ทำให้องค์ชายตกใจแล้ว”

เยี่ยนไหวจิ่งถอดหมวกสานออก นั่งลงที่โต๊ะกลม เทชาสองถ้วย “เจ้าก็นั่งลงสิ”

จวินฉางอันนั่งลง