หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 33

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 33 ไปเยี่ยมเด็กน้อยทั้งสาม
บทที่ 33 ไปเยี่ยมเด็กน้อยทั้งสาม
โดย
Ink Stone_Romance
ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตาคอยฟังสิ่งที่เขากำลังจะบอก พวกเขาล้วนอยากรู้ว่าสตรีคนใดที่กล้ารังแกพี่เขยของคุณชายเยี่ยน ทั้งยังมีลูกไม่ได้อีกด้วย

เหยียนเซี่ยเมามายจนสติพร่าเลือน แม้แต่คำติฉินนินทาสตรีเทือกนี้ยังกล่าวออกมาได้ ไม่สมกับเป็นบุรุษเอาเสียเลย

จวินฉางอันชมเรื่องสนุกอย่างออกรสออกชาติ เดิมทีเยี่ยนไหวจิ่งไม่ควรฟังเรื่องของชาวบ้านร้านตลาดเช่นนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เขาจึงอยากรู้ชื่อนั้นเหลือเกิน

“พวกเจ้ามานี่ ข้าจะกระซิบให้ฟัง นางก็คือ…”

ด้วยความสามารถในการฟังของจวินฉางอันและเยี่ยนไหวจิ่ง ต่อให้เหยียนเซี่ยพูดเสียงเบากว่านี้ พวกเขาก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน ทว่าขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ก็มีบรรดาองครักษ์บุกเข้ามาจากด้านนอก ดันเหล่าคุณชายที่ห้อมล้อมเหยียนเซี่ยออก พร้อมกับคว้าเข้าที่แขนของเหยียนเซี่ย แล้วฉุดกระชากให้เขาไป

“โอ๊ย! พวกเจ้าทำอะไร? แม้แต่หอหนิงเซียงยังกล้าบุกเข้ามาอีกรึ? ข้าว่าพวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วกระมัง!”

จินเหนียงโบกผ้าเช็ดหน้า ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นตระหนก

“คนของเหยียนโหว ทำไม? มีปัญหาหรืออย่างไร?” หัวหน้าองครักษ์มองนางด้วยหางตา จินเหนียงใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เรื่องของเหยียนโหวนางเคยได้ยินมาบ้าง เขาไม่เพียงทำศึกที่ชายแดนชนะ แต่ยังเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ ทั้งยังเป็นวีรบุรุษในใจของชาวบ้าน ที่สำคัญที่สุดก็คือบุตรสาวของเขาให้กำเนิดบุตรชายของคุณชายเยี่ยน ฮ่องเต้ให้ความสำคัญกับสกุลเหยียนเช่นนี้ แปดในสิบส่วนก็เป็นเพราะพวกเขาเป็นพ่อตาของคุณชายเยี่ยน

คนอื่นๆ จินเหนียงยังกล้ามีเรื่องด้วย มีเพียงคุณชายเยี่ยน ที่ไม่ว่าอย่างไรจินเหนียงก็ไม่กล้าล่วงเกิน

โชคดีที่หลังจากองครักษ์จับเหยียนเซี่ยเอาไว้ก็รีบพากลับไปทันที จินเหนียงรีบติดตามไป ทำท่าทางแสร้งว่าคนเหล่านั้นถูกนางไล่ตะเพิดไป

เรื่องสนุกจบลง เหล่าคุณชายจึงแยกย้ายกันออกไป

“ไปกันเถอะ องค์ชาย” จวินฉางอันกล่าว

เยี่ยนไหวจิ่งพยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินตามจวินฉางอันไปยังรถม้าซึ่งจอดอยู่ในตรอก

รถม้าของจวนสกุลเหยียนจอดอยู่ไม่ไกลออกไป มีเสียงของสตรีแว่วมาจากด้านใน

จวินฉางอันเอ่ยขึ้นว่า “เป็นคุณหนูเหยียน”

เยี่ยนไหวจิ่งเหลือบมองรถม้าสกุลเหยียนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “กลับจวน”

เมื่อเหยียนเซี่ยซึ่งถูกนำขึ้นรถม้าเห็นน้องสาวของตน เขามิได้สร่างเมาทันที ปฏิกิริยาตอนสนองยังคงเชื่องช้า และมิได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด

เหยียนหรูอวี้บอกกับองครักษ์ด้านนอกรถม้าว่า “พวกเจ้าดูทางเข้าตรอกนี้เอาไว้ อย่าให้ใครเข้าใกล้!”

“ขอรับ!”

องครักษ์รับคำ เดิมทีในตรอกนั้นมีเพียงรถม้าของเยี่ยนไหวจิ่ง หลักจากที่พวกเขาออกไป ก็ไม่มีผู้ใดอยู่บริเวณนั้นอีก

เหยียนหรูอวี้มองไปยังพี่ชายของตนซึ่งเมามายจนไม่ได้สติ แล้วสาดน้ำเย็นใส่ไปหนึ่งแก้ว

เหยียนเซี่ยได้สติ เขาสร่างเมาขึ้นเล็กน้อย นั่งยืดตัวตรง “เหยียนหรูอวี้! เจ้าทำอะไร!”

เหยียนหรูอวี้วางแก้วกระแทกบนโต๊ะ “ทำอะไรรึ? ข้าต้องถามท่านพี่ถึงจะถูก ท่านเป็นบ้าอะไร? ใครให้ท่านพูดจาไร้สาระเช่นนั้นข้างนอก!”

ในที่สุดเหยียนเซี่ยก็ตระหนักได้ว่าตนพูดอะไรไว้ที่หอหนิงเซียง เขาพูดออกไปขณะที่สติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน คำพูดเหล่านั้นล้วนจริงแท้มิได้หลอกลวง หากเป็นช่วงเวลาปกติ ให้ตายเขาก็ไม่กล้าพูด ทว่าเมื่อสุราเข้าปากไป เทพสวรรค์ชั้นฟ้าเขาก็มิได้เกรงกลัว

“ข้าก็ไม่ได้…ไม่ได้พูดชื่อเจ้าสักหน่อย” เหยียนเซี่ยพึมพำอย่างรู้สึกผิด

เหยียนหรูอวี้ถูกท่าทางโง่เง่าของพี่ชายทำให้หัวเสีย “ท่านคิดหรือว่าท่านเป็นพี่ใหญ่ของข้า แล้วท่านจะออกไปพูดจาพล่อยๆ ข้างนอกได้? ท่านคิดว่าข้าไม่มีวิธีจัดการกับท่านหรือ? อย่าลืมว่าความรุ่งโรจน์ที่ท่านมีทุกวันนี้ใครเป็นคนมอบให้! ข้าปล่อยท่านออกมาได้ ก็ส่งท่านกลับไปได้เหมือนกัน!”

คำพูดเหล่านี้เหยียนเซี่ยไม่อยากฟัง

“ท่านอย่ามาไม่อยากฟัง!” เหยียนหรูอวี้เอ่ยขึ้นดักทาง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “กว่าข้าจะอุ้มชูสกุลเหยียนให้ขึ้นมาถึงจุดนี้ได้นั้นยากลำบากเพียงใด หากท่านกล้าพูดจาเหลวไหล คนที่จะตายเป็นคนแรกก็คือท่าน!”

เหยียนเซี่ยกลัวจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

……

หลังจากที่นายท่านไป๋ประจักษ์แจ้งในตัวตนที่แท้จริงของฮูหยินไป๋ อวี๋หวั่นก็ง่วนอยู่กับกิจการในโรงงาน ทุกๆ วันเธอจะขึ้นเขาไปขุดหน่อไม้กับอวี๋เซ่าชิง งานยุ่งจนไม่มีเวลาเข้าเมืองหลวงไปหลายวัน

ผู้จัดการชุยให้คนมาส่งข่าวว่านายท่านไป๋ยกเลิกงานแต่งงานกับสกุลเฉินแล้ว ส่วนเรื่องของฮูหยินไป๋และน้องชายของไป๋ถัง เขามิได้กล่าวอะไรมากนัก กระนั้นเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยากว่าชะตาของทั้งสองน่าจะไม่สู้ดีเท่าไรนัก

ฮูหยินไป๋ทำเรื่องเช่นนี้ ก็ยากที่ผู้คนจะอดสงสัยไม่ได้ว่านายน้อยสกุลไป๋เป็นลูกแท้ๆ ของนายท่านไป๋หรือไม่ ความจริงเป็นอย่างไรไม่สำคัญ นายท่านไป๋เชื่อว่าอย่างไรนั้นสำคัญที่สุด

“ผู้จัดการชุยให้ข้าน้อยมาถามแม่นางว่าไข้ทรพิษของคุณหนูเมื่อไรจะรักษาหายหรือขอรับ?” เสมียนเอ่ยถาม

อวี๋หวั่นยกยิ้มมุมปาก “นายท่านไป๋เชิญหมอมารักษา จุดธูปขอพร ใช้เวลาไม่นานสวรรค์ก็จะเมตตา”

……

“อาหวั่น!”