หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 340

“ฮูหยิน โปรดหยุดก่อน บ่าวต้องทูลฝ่าบาทก่อน” เพราะไม่มีอุปสรรคขวางกั้น ขันทีหวังจึงพาคนไปยังห้องทรงอักษรอย่างราบรื่น

นางถานไม่มีความตั้งใจจะแก้ไขคำเรียกของขันทีหวัง นางพยักหน้าอย่างสุภาพ

ขันทีหวังก้าวเข้าไปข้างใน “ฝ่าบาท ฮูหยินเห้อเหลียนมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“อื้ม” องค์ประมุขส่งเสียงตอบรับอย่างเคร่งขรึม เป็นเชิงบอกให้ขันทีหวังนำคนเข้ามา

“ฮูหยิน เชิญเถิด” ขันทีหวังกล่าวกับนางถาน

นางถานเข้าไปในห้องทรงอักษรอย่างสงบนิ่ง หยุดอยู่หน้าโต๊ะขององค์ประมุข คารวะด้วยสายตามองตรง “แม่ชีหลิงฮุ่ย ถวายบังคมฝ่าบาท”

ก่อนที่นางถานจะปรากฏตัว องค์ประมุขเคยมีความคิดในแง่ดี อวิ๋นเฟยอาจได้ยินผิดหรืออาจเป็นเขาเข้าใจฮองเฮาผิด ฮองเฮากับเขารักใคร่ดูแลกันมานานหลายปี จะทำเรื่องทรยศเขาได้อย่างไร?

แต่ทันทีที่ได้เห็นนางถาน ลางสังหรณ์ขององค์ประมุขก็ไม่ดีนัก

“นางถาน เจ้ารู้หรือไม่ที่เราเรียกเจ้ามามีเรื่องอันใด?” องค์ประมุขไม่เรียกนางว่าหลิงฮุ่ย ในมุมมองขององค์ประมุข นางถานเป็นภรรยาของเห้อเหลียนเป่ยหมิง แม้โกนผมบวชชีก็ไม่สำคัญ ในใจของเห้อเหลียนเป่ยหมิงยังมีนาง เช่นนั้นนางก็ยังเป็นนางถานแห่งจวนเห้อเหลียน

นางถานหลุบสายตา “แม่ชีไม่ทราบ”

องค์ประมุขถามต่อ “ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้?”

นางถานไม่โต้ตอบ

องค์ประมุขทอดถอนใจ “เอาละ ข้าไม่พูดอ้อมค้อมกับเจ้าแล้ว ที่เรียกเจ้ามาวันนี้ ข้าอยากจะถามเจ้าสักสองสามเรื่อง แต่เจ้าต้องบอกกับข้ามาตามตรงอย่าได้ปิดบัง”

นางถานชะงักไป ผ่านไปครู่ใหญ่จึงตอบว่า “ฝ่าบาทโปรดตรัส”

องค์ประมุขกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “สองสามปีก่อนจวนเห้อเหลียนเกิดเรื่องใหญ่ เริ่มจากแม่ทัพของข้าหมกหมุ่นเสียสติ สิ้นวรยุทธ์ ต่อมาเห้อเหลียนเซิงก็คร่าชีวิตคน ถูกขับออกจากตระกูล ข้าขอถามเจ้า เรื่องราวเหล่านี้ยังมีความลับใดอีกหรือไม่?”

นางถานบีบนิ้ว

องค์ประมุขจ้องมองนางด้วยสายตาลึกล้ำ “ไม่เช่นนั้นข้าเปลี่ยนประโยคถามเจ้าใหม่ เรื่องทั้งหมดนี้ เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่? เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับราชครูใช่หรือไม่?”

หน้าผากของนางถานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราย

องค์ประมุขมองเห็นการขัดขืนต่อสู้ของนาง จึงพูดโน้มน้าว “เจ้าไม่ต้องกลัว หากฟ้าถล่มลงมามีข้าเป็นนายเจ้า แผ่นดินนี้ก็เป็นแผ่นดินของข้า ใต้หล้านี้ก็เป็นใต้หล้าของข้า ข้าย่อมปกป้องเจ้าได้ เหตุผลที่ข้าถามเจ้าก็เพราะคนที่เคยคุกคามเจ้า ทำให้ข้าระแวงสงสัย นี่เป็นโอกาสเดียวของเจ้าที่จะกำจัดพวกเขา เจ้าลองคิดดูดีๆ หากไม่มีหลักฐาน ข้าก็ไม่สามารถจัดการคนพวกนั้นได้ เจ้ากับบุตรชายของเจ้า จะไม่มีวันสงบสุขไปชั่วชีวิต!”

ความกังวลของฮองเฮานั้นถูกต้อง นางถานไม่กล้าหักหลังนางกับสำนักราชครู เพราะจวนเห้อเหลียนไม่อาจต่อสู้ได้ แต่เพราะองค์ประมุขกำลังบอกกับนางอย่างชัดเจน ฮองเฮาที่เคยเป็นที่โปรดปรานในอดีต ได้สูญสิ้นความโปรดปรานแล้ว ขอเพียงไร้ความรักและเมตตาจากองค์ประมุข ฮองเฮาหรือจะนับเป็นสิ่งใด?

แต่เพียงชั่วพริบตา นางถานก็ก้าวเท้าออกจากเงามืด นางงอเข่าทั้งสองข้างและทรุดลงกับพื้น “ใช่ ข้าเป็นคนทำ ข้าเป็นคนวางยาท่านแม่ทัพใหญ่ ทำให้เขาสูญสิ้นวรยุทธ์”

แม้เดาได้ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อได้ยินนางถานยอมรับจากปากของตนเองจริงๆ ก็ยังทำให้องค์ประมุขถึงกับตกใจ “เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้?”

คิ้วของนางถานกดต่ำ กล่าวอย่างขมขื่น “หากข้าพูดไปฝ่าบาทจะเชื่อหรือไม่?”

ฝ่าบาทก้มมองนางจากที่สูง “จะเชื่อหรือไม่เป็นเรื่องของข้า หากเจ้าไม่พูด กระทั่งโอกาสที่ข้าจะเชื่อเจ้าก็ไม่มี”

นางถานถูกโน้มน้าว พยักหน้าแล้วพูดอย่างโศกเศร้า “เพราะว่า หากข้าไม่ทำให้เขาสูญสิ้นวรยุทธ์ พวกเขาก็จะเอาชีวิตของเขาไป!”

“นี่เจ้าก็เชื่อหรือ?” องค์ประมุขขมวดคิ้วไม่พอใจ เห้อเหลียนเป่ยหมิงเป็นแม่ทัพแห่งหนานจ้าว วรยุทธ์เกรียงไกรหาใดเปรียบ จะถูกลอบทำร้ายได้ง่ายๆ เช่นนั้นหรือ?

“ถูกวางไปแล้ว” นางถานกล่าว

องค์ประมุขผงะ

นางถานกล่าวเย้ยหยันตนเอง “องค์ประมุขยังทรงจำได้หรือไม่ ก่อนจะเกิดเรื่องกับเขาไม่นาน ท่านเรียกตัวเขาไปเจรจาหารือเรื่องปัญหาทางการทหารที่ห้องทรงอักษร ครั้งนั้น ในน้ำชาของเขา ก็ถูกคนวางยาแล้ว”

ที่แท้ก็มีเรื่องเช่นนี้ ยามนั้นทางด้านตะวันออกมีกลุ่มโจร องค์ประมุขตัดสินใจส่งเห้อเหลียนเป่ยหมิงไปปราบ จึงเรียกเขามาพบที่ห้องทรงอักษรเพื่อหารือถึงวันเดินทาง เพราะหลังจากนั้นไม่นานก็เกิดเรื่องกับเขา องค์ประมุขจึงยังจำวันที่เรียกพบเขาครั้งนั้นได้เป็นอย่างดี

องค์ประมุขขมวดคิ้วอย่างรุนแรง “ใน…ในน้ำชาของข้า จะมียาพิษอยู่ได้อย่างไร?”

นางถานพูดประชดประชัน “ฮองเฮาได้เสด็จมาหรือไม่?”

องค์ประมุขเกิดความคิดราวกับถูกทุบหัว

ฮองเฮา…เคยเสด็จมา!

นางยกขนมถาดหนึ่งเข้ามา เป็นของที่พ่อครัวตำหนักเขาเป็นคนทำ

นาง นางวางยาเขาตอนนั้นเองหรือ?

นางถานกล่าว “ยาพิษนั้นไร้สีไร้กลิ่น แต่จะทำให้เจ็บปวดหลังจากนั้นเล็กน้อย ท่านแม่ทัพใหญ่ได้รับบาดเจ็บจากการฝึกซ้อม จึงไม่ได้เก็บไปใส่ใจ พวกเขามาหาข้าแล้วบอกกับข้าว่า ทางเดียวที่จะถอนยาพิษได้ คือยาพิษที่จะทำให้คนเสียสติวิปลาส ความเป็นความตายของท่านแม่ทัพใหญ่ อยู่ที่ข้าเป็นคนเลือก ข้าไม่ได้เลือก ข้าไม่สามารถมองดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้….”

องค์ประมุขมองนางอย่างงงงวย “ทว่าเหตุใดถึงเป็นเห้อเหลียนเป่ยหมิง? มิใช่ควรเป็นเห้อเหลียนเซิงหรือ?”

ยอดฝีมือที่มีรอยสักด้านหลังคอเป็นเห้อเหลียนเซิง

เขาเฝ้าดูเห้อเหลียนเซิงเติบโต จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าที่คอของเขามีรอยสัก? หากพูดแล้วเรื่องนี้ยังทำให้เขาประหลาดใจ เห้อเหลียนเซิงเข้าวังมาเป็นเพื่อนร่วมเรียนขององค์หญิงน้อย องค์หญิงน้อยดื้อรั้น ตกลงมาจากต้นไม้ เพื่อช่วยเหลือนาง หลังคอของเห้อเหลียนเซิงจึงได้รับบาดเจ็บและทิ้งแผลเป็นไว้ภายหลัง เห้อเหลียนเซิงไม่อยากมีรอยแผลเป็นอัปลักษณ์ จึงเปลี่ยนให้มันกลายเป็นรอยสัก

นางถานชะงักกับคำถามขององค์ประมุข เมื่อกลับมารู้สึกตัวจึงพูดว่า “ฝ่าบาทคงทราบเรื่องที่เห้อเหลียนเซิงแอบฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้ว”

นางถานไม่ได้ถามว่าองค์ประมุขทราบได้อย่างไร นี่ไม่ใช่เรื่องที่นางควรจะถาม อีกอย่างนางก็สนใจเพียงผลลัพธ์เท่านั้น

นางถานกล่าวต่อ “หลังจากเซิงเอ๋อร์ถูกพบ ราชครูก็จำเขาได้จึงส่งคนตามฆ่าเขา แต่เขาหนีมาได้ เขาได้รับบาดเจ็บ กลับมาที่จวนจึงถูกข้าพบ ข้าเค้นถามเขา เขาจึงบอกเรื่องที่ได้ยินมาจากวังหลวงกับข้า เขาเพียงแค่เข้าวังเพื่อนำของขวัญกลับไปให้องค์หญิงน้อยเท่านั้น แต่กลับเข้าไปเกี่ยวข้องกับหายนะโดยไม่คาดคิด

ข้าซ่อนตัวเซิงเอ๋อร์ไว้ พวกเขารู้ว่าข้าซ่อนตัวเขาไว้ จึงกดดันให้ข้าส่งตัวเซิงเอ๋อร์ไป หากไม่ยอมส่ง พวกเขาก็จะลงมือกับท่านแม่ทัพใหญ่ หลังจากนั้นพวกเขาก็ข่มขู่ข้า ‘นี่เป็นคำเตือนสุดท้ายของเจ้า หากเจ้ายังไม่ยอมส่งคนมา ฮองเฮาจะรับสั่งให้นำตัวเขาไปเข้าพบ’”

จริงสิ หากฮองเฮามีรับสั่งให้นำตัวไปเข้าเฝ้า เขาปฏิเสธรับสั่งไม่ไปได้หรือ?

องค์ประมุขให้ความสำคัญกับจวนเห้อเหลียน และเห้อเหลียนเซิงก็เคยเป็นเพื่อนร่วมเรียนขององค์ชายกับองค์หญิง ฮองเฮาเรียกตัวเขาเข้าวังไปเข้าเฝ้าก็เป็นเพียงเรื่องปกติเท่านั้น แล้วจะมีผู้ใดไปสงสัยว่าฮองเฮาต้องการฆ่าเขาละ?

เมื่อฟังถึงตรงนี้ องค์ประมุขก็รู้สึกว่าปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบ