หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 341

“ฝ่าบาท…ฝ่าบาท…”

ฮองเฮารู้สึกถึงความตื่นตระหนกครั้งใหญ่ยิ่ง ไม่เพียงแต่เพราะบนร่างขององค์ประมุขปรากฏความเย็นชาหนาวเหน็บที่ไม่เคยมีมาก่อน และเพราะนางเพิ่งรู้สึกตัวตื่น ยังไม่ได้จัดแจงรูปลักษณ์ให้เรียบร้อย นางรีบร้อนหาที่คลุมผมที่อยู่ข้างหมอน

ควานหาอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็หาเจอ ไม่ทันสนใจว่าถูกด้านหรือกลับด้าน แต่วางมันลงบนศีรษะของตนด้วยความตื่นตระหนก

ท่าทีเช่นนี้ดูน่าเกลียดอยู่เล็กน้อยก็จริง กับสิ่งที่น่าเกลียดกว่ารูปลักษณ์ภายนอกคือหัวใจของคน

องค์ประมุขไม่ใช่คนที่หลงใหลในความงาม มิเช่นนั้นคงไม่มีทางไม่โปรดปรานอวิ๋นเฟยผู้ซึ่งงดงามจันทราหลบผกาละอาย และโปรดปรานเพียงฮองเฮาซึ่งงดงามน้อยกว่า แน่นอนว่าฮองเฮาก็นับเป็นหญิงงาม ทว่าเทียบกับอวิ๋นเฟยแล้วยังห่างไกล

ยิ่งกว่านั้นองค์ประมุขครองบัลลังก์มานานหลายปี ในวังหลังมีสตรีเพียงสองนาง ไม่เคยคัดเลือกนางสนม เมื่อมองจากจุดนี้ เขาก็ไม่ใช่องค์ประมุขที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์

แต่ขณะนี้ จู่ๆ องค์ประมุขก็รู้สึกว่าการตัดสินคนจากรูปลักษณ์ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป ยามที่เขาเป็นองค์ชายในวัยเยาว์ ฮ่องเต้คนก่อนมีสนมมากมาย แต่ละคนล้วนงามหยดย้อย มารดาที่ให้กำเนิดเขาก็ไม่ใช่ว่าได้รับความโปรดปรานอย่างมากอยู่ตลอด ยามถูกโปรดปรานก็ยินดีปรีดา ยามสูญเสียความโปรดปรานก็โดดเดี่ยวเดียวดาย ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของเขา เขาจึงแอบสาบานกับตัวเองว่า ต่อไปเขาจะไม่มีวันเป็นเช่นองค์ประมุของค์ก่อน

ถ้าหากเมื่อก่อนเขาตัดสินคนจากหน้าตา หากเมื่อก่อนเขาโปรดปรานอวิ๋นเฟย จะไม่ส่งเสริมความโอหังของฮองเฮาใช่หรือไม่ จะไม่มีเรื่องราวมากมายขนาดนั้นในยามนี้ใช่หรือไม่?

แต่บนโลกนี้ไหนเลยจะมี ‘ถ้าหาก’ เกิดขึ้น?

มีเพียงผลที่ตามมากับผลลัพธ์เท่านั้น

ฮองเฮามองสีหน้าที่อยากสังหารคนขององค์ประมุข ก็แอบเดาว่านางถานพูดอะไรไปหรือไม่? คนที่แอบฟังนางพูดกับราชครูในตอนนั้นคือเห้อเหลียนเซิง แต่นางถานเป็นมารดาของเห้อเหลียนเซิง และเป็นคนที่ซ่อนตัวเห้อเหลียนเซิงไว้ ฮองเฮามีเหตุผลทั้งหมดที่จะเชื่อว่านางถานรับรู้ความลับของพวกเขา

นางภาวนาในใจว่านางถานจะยังพะว้าพะวัง ไม่กล้าเปิดโปงพวกเขาเร็วขนาดนั้น

ฮองเฮาจัดแจงที่คลุมผม จัดแจงเสื้อผ้าอาภรณ์เรียบร้อย ก็ลงจากเตียงไปคารวะเขา เก็บกลั้นความวิตกกังวลและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ฝ่าบาท ดึกดื่นเช่นนี้ เหตุใดท่านถึงเสด็จมา? ท้องหิวหรือไม่? หม่อมฉันจะให้ห้องครัวจัดเตรียมสำรับอาหารค่ำให้ฝ่าบาท หม่อมฉันจะเสวยเป็นเพื่อนฝ่าบาท”

นางพยายามสร้างฉากที่เคยเกิดขึ้นในอดีตมานับครั้งไม่ถ้วน เพื่อปลุกความรู้สึกเก่าๆ ที่องค์ประมุขมีต่อนาง สิ่งที่คนสนิทกล่าวไว้ไม่ผิด ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมากี่สิบปี ไม่สามารถถูกทำลายลงอย่างราบคาบได้ในชั่วข้ามคืน

นางถานพูดแล้วอย่างไร? นั่นก็เป็นเพียงคำพูดของนางฝ่ายเดียวเท่านั้น จวนเห้อเหลียนกับตี้จีองค์เล็กขัดแย้งกัน พวกเขาเป็นศัตรูทางการเมือง ตนสามารถกลับคำพูดของนางถานได้ทั้งหมด โดยกล่าวว่านางถานต้องการใส่ร้ายป้ายสีนางกับสำนักราชครู

องค์ประมุขมองนางอย่างเย็นชา “เรื่องมาถึงบัดนี้ ฮองเฮายังคิดว่าข้าสามารถนั่งร่วมโต๊ะเสวยอาหารกับคนที่หักหลังตนเองมาหลายสิบปีได้อีกหรือ?”

หักหลัง…หลายสิบปี…

นางถาน!

นางพูดไปแล้วจริงๆ!!!

ฮองเฮาบีบนิ้ว ประกายเย็นชาวาบผ่านดวงตา ทว่าใบหน้ากลับแสดงออกเพียงความตกใจ “ฝ่าบาท ท่านกล่าวอันใด หม่อมฉันไม่เข้าใจ”

องค์ประมุขตรัสด้วยน้ำเสียงดั่งสระน้ำเย็น “ดี เจ้าไม่เข้าใจ เช่นนั้นข้าก็จะบอกให้เจ้าเข้าใจ หนานกงเยี่ยนไม่ใช่เลือดเนื้อของข้า แต่เป็นเลือดชั่วของเจ้ากับอวี่เหวินจ้าว”

อวี่เหวินจ้าว ปรมาจารย์แห่งสำนักราชครูในอดีต

ตั้งแต่เขาเป็นราชครูก็ไม่มีผู้ใดเรียกชื่อเขามานานแล้ว

ยามแรกที่ได้ยิน ฮองเฮาผงะไปครู่หนึ่ง ผ่านไปสักพักสีหน้าของเฮาก็แปรเปลี่ยน!

นี่เป็นความรู้สึกผิดที่อย่างไรก็ไม่อาจปกปิดได้ แต่ที่นางรู้สึกผิดไม่ใช่เพราะนางมีสัมพันธ์กับอวี่เหวินจ้าวจริงๆ แต่เป็น….

ฮองเฮาไม่อาจโต้แย้ง นางเอื้อมมือที่แข็งตึงออกไปจับแขนองค์ประมุข “ฝ่าบาท ฟังหม่อมฉันอธิบาย….”

แม้องค์ประมุขจะฟังคำพูดของนางถานมาแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ยอมรับประจักษ์พยานอย่างเต็มที่ เขาไม่รู้ว่าตนเองต้องทนกับความเจ็บปวดมากเพียงใด ถึงละทิ้งเหตุผลมาหาฮองเฮาเพื่อขอการยืนยัน สีหน้าของฮองเฮาเปิดเผยว่านางกับราชครูมีสัมพันธ์กันจริงๆ!

องค์ประมุขรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน