หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 387

ในคืนนั้น พวกเขาทุกคนพักอยู่ในเรือนสกุลหลาน เรือนแห่งนี้เก่าคร่ำคร่า ทว่ากลับมีห้องหับมากมาย นอกจากเยี่ยนจิ่วเฉา อวี๋หวั่น และเด็กทั้งสามซึ่งพักอยู่ในห้องเดียวกันแล้ว คนอื่นๆ ล้วนแต่มีห้องของตนเอง

เว้นแต่…อิ่งลิ่วและอิ่งสือซัน

ชิงเหยียนหัวเราะแดกดัน “ขอโทษเถอะ สัมภาระของพวกเรามากมายเหลือเกิน ต้องใช้ห้องสำหรับเก็บสัมภาระสักห้อง ต้องรบกวนพวกเจ้าไปพักห้องเดียวกันซะแล้วสิ”

คิ้วเข้มของอิ่งสือซันขมวดเข้าหากัน แล้วคว้าแขนของชิงเหยียนเอาไว้ “เจ้าก็ย้ายไปอยู่ในห้องอาเว่ยหรือห้องของเยว่โกวสิ”

ชิงเหยียนเบ้ปาก “เยว่โกวนอนกรนเสียงดัง อาเว่ยนอนกัดฟัน ถ้าอยากไปเจ้าก็ไปเองเถอะ! ข้าไม่ไป!”

อิ่งลิ่วเดินเข้ามาดึงแขนของอิ่งสือซัน “ไอ้หยา พอแล้วๆ ทำอย่างกับไม่เคยอยู่ด้วยกัน ที่จวนคุณชายกับจวนท่านอ๋อง พวกเราสองคนก็อยู่ห้องเดียวกันไม่ใช่หรือ?”

ชิงเหยียนยักคิ้วหลิ่วตา “นั่นน่ะสิ”

พูดจบ เขาก็เดินผิวปากจากไป

อิ่งสือซันหน้าตาถมึงทึง อิ่งลิ่วเหลือบไปมองเขา แล้วพึมพำว่า “ทำไม? เจ้าไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับข้าหรือ? เช่นนั้นข้าไปอยู่ห้องชิงเหยียนก็ได้”

“ห้ามไปนะ!” อิ่งสือซันบอก

อิ่งลิ่ว “เอ่อ”

ชิงเหยียนเดินไปแล้ว แต่ยังหันหลังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อิ่งสือซัน

อิ่งสือซันปล่อยหมัดออกไป

โชคดีที่ซิวหลัวผ่านมาพอดี ชิงเหยียนจึงถือโอกาสเข้าไปหลบด้านหลังของซิวหลัว

กำปั้นพลังมหาศาลซึ่งต่อยได้แม้แต่หินผาพุ่งเข้ามา ซิวหลัวมองไปยังเส้นผมขาดผึง จากนั้นก็เดินกลับห้องไปด้วยท่าทางง่วงนอน

อิ่งลิ่วและอิ่งสือซันกลับห้องไป หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว จึงขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงแข็ง พวกเขาเป็นหน่วยกล้าตาย จึงไม่มีความปรารถนาแต่อย่างใด แม้แต่กับเจ้านายอย่างเยี่ยนจิ่วเฉา พวกเขาก็ไม่เคยคิดเลยเถิด

แต่ทว่า เตียงหลังนี้ออกจะเล็กเกินไปสักหน่อย อิ่งสือซันนอนอยู่ด้านนอก ร่างของเขายื่นออกไปนอกเตียงครึ่งหนึ่ง

หลังจากที่อิ่งลิ่วรู้ จึงดึงเขาเข้ามาด้านใน “ประเดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก”

“เปล่าสักหน่อย” อิ่งสือซันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

อิ่งลิ่วหาววอด

อิ่งสือซันจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าอย่าขยับสิ”

“ข้าเปล่าสักหน่อย” อิ่งลิ่วขยุกขยิกไปมา

อิ่งสือซันคล้ายกับมีเรื่องจะพูด แต่ไม่ยอมพูดออกมา เขานอนจ้องมองหลังคาเตียงอันมืดสนิท

“เจ้ารู้สึกหนาวไหม?” อิ่งลิ่วกระซิบถาม

อิ่งสือซันมีสีหน้าจริงจัง “หมิงตูอากาศชื้น ผ้าห่มชื้นไปหมด”

“มิน่าเล่า ข้าหนาวแทบแย่!” อิ่งลิ่วเอื้อมมือมากอดอิ่งสือซัน ซุกศีรษะเข้ากับไหล่ของเขา

อิ่งสือซัน “เจ้า…”

“คร่อกฟี้~” อิ่งลิ่วหลับไปแล้ว

อิ่งสือซันหลับตาลง ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มแล้วผล็อยหลับไปเช่นกัน

…………

แพะสำหรับรีดนมถูกพาไปยังลานหลังบ้าน อาเว่ยลงมือสร้างคอกให้มันโดยเฉพาะ จากนั้นจึงต้มน้ำนมให้ซิวหลัวและเด็กทั้งสาม อีกทั้งยังต้มเผื่อทารกที่เพิ่งลืมตาดูโลกด้วยอีกหนึ่งชาม เพื่อให้อวี๋หวั่นยกไปป้อนให้เขา

ทารกคนนี้เป็นเด็กดีเหลือเกิน ไม่ร้องไห้เสียงดังรบกวนท่านแม่ ไม่เช่นนั้นลำพังเขาเพียงคนเดียว ก็คงทำให้สาวใช้และแม่นมเฒ่าวิ่งวุ่นจนตัวเป็นเกลียวอย่างแน่นอน

“เด็กดี” อวี๋หวั่นจิ้มแก้มของทารก และวางเขาลงข้างจื่อเยียน

จื่อเยียนมองไปยังอวี๋หวั่นด้วยสายตาซาบซึ้ง นางพูดกับอวี๋หวั่นด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ขอบคุณเจ้าค่ะ คุณ

หนู”

อวี๋หวั่นยิ้ม แล้วจัดแจงผ้าห่มให้นาง “นอนเถอะ ประเดี๋ยวเขาตื่นกลางดึก จะได้มีคนดูแล”

“อื้ม” จื่อเยียนไม่รู้จะกล่าวขอบคุณอย่างไรดี เข้ามาอยู่ในสกุลหลานนานแล้ว ชีวิตของนางไม่นับว่าลำบากเท่าไร นายน้อยปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี เพียงแต่สกุลหลานได้รับแรงกดดันจากรอบข้าง คนในสกุลถูกปองร้าย นางใช้ชีวิตอยู่บนความหวาดกลัว วันหนึ่งในเรือนก็มีคนเพิ่มขึ้นมา ได้ยินเสียงของคุณชายน้อยวิ่งเล่นกัน ได้ยินเสียงเหล่าองครักษ์หัวเราะร่า ในใจของนางก็พลันรู้สึกสงบขึ้นมา

อยู่ๆ…นางก็ไม่กลัวแล้ว