หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 40

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 40 ตรวจร่างกายให้แน่ชัด (1)
บทที่ 40 ตรวจร่างกายให้แน่ชัด (1)
โดย
Ink Stone_Romance
ร้านค้าแห่งนี้ไม่เป็นที่สะดุดตา หากไม่ใช่เพราะอยู่ตรงข้ามร้านอัญมณีขนาดใหญ่ อิ่งลิ่วกับอิ่งสือซันก็อาจไม่สังเกตเห็น และแม้จะสังเกตเห็นก็ยังไม่ได้คาดหวัง ใครจะรู้ว่า…จะได้พบถูกคนจริงๆ!

“แม่กุญแจอายุยืนทั้งสองนี้…” ช่างฝีมือมีสำเนียงภาษาของคนต่างถิ่นที่ชัดเจน “ข้าเคยทำมาก่อน เจ้าดูด้านขวาของชิ้นนี้ รูปแบบตรงมุมข้าเป็นคนปรับให้ดีขึ้นเอง”

เขาคือคนที่ปรับปรุงหรือไม่ อิ่งลิ่วกับอิ่งสือซันไม่อาจรู้ ทว่าหลังจากอิ่งลิ่วให้เขาดูภาพแบบด้านหน้า แล้วขอให้เขาวาดแบบด้านหลัง เขาวาดออกมาได้ใกล้เคียงมาก เขาคือช่างฝีมือที่สร้างแม่กุญแจอายุยืนทั้งสองนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“เป็นรูปแบบเมื่อสองสามปีก่อน ตอนนี้ไม่ได้ขายแล้ว พวกเจ้าต้องการทำแม่กุญแจอายุยืนทั้งสองแบบนี้หรือ? เรามีรูปแบบที่ดีกว่านี้ ด้วยการฝังหยกน่ะ” ช่างฝีมือที่ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นเจ้าของร้านครึ่งหนึ่งเอ่ยโน้มน้าว

“เราไม่ได้มาซื้อกุญแจอายุยืน พวกเรามาสืบข้อมูล” อิ่งลิ่วกล่าว

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาไม่ได้มาซื้อแม่กุญแจ สีหน้าของช่างฝีมือก็เริ่มไม่สู้ดี

“ทว่าหากข้อมูลของเจ้าถูกต้อง” อิ่งลิ่วหยิบแท่งทองคำออกมาจากแขนเสื้อของเขา

ทันใดนั้นสายตาของช่างฝีมือก็กลับมาจดจ่ออีกครั้ง และยื่นมือออกไปหยิบทองคำ

“หือ?” อิ่งลิ่วเอ่ยเสียงยืดเตือนสติ พลางดึงทองกลับมาไว้ตรงหน้า

มือของช่างฝีมือคว้าได้เพียงอากาศ กระแอมเบาๆ “น้องชายเจ้ามีสิ่งใดอยากพูด ก็ถามมาเถิด!”

อิ่งลิ่วเอ่ยถาม “เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่กุญแจอายุยืนทั้งสองชิ้นนี้ เจ้าเริ่มทำแม่กุญแจอายุยืนนี้เมื่อใด และขายมานานเพียงใดแล้ว?”

ช่างฝีมือเอ่ยตอบ “แม่กุญแจอายุยืนทั้งสองนี้มิใช่รูปแบบที่ทำขึ้นในเมืองหลวง ทว่าถูกสร้างขึ้นในก้งเฉิงเมื่อสองสามปีก่อน เป็นรูปแบบพิเศษเฉพาะของร้านเรา และแม่กุญแจอายุยืนแบบนี้ก็ไม่มีขายในร้านอีกเมื่อข้าจากมา”

“เจ้าออกมาเมื่อใด” อิ่งลิ่วเอ่ยถาม

“ประมาณสองปีที่แล้ว”

อิ่งลิ่วหยุดชั่วคราว แล้วเอ่ยต่อ “เจ้าจำได้หรือไม่ว่าในบรรดาลูกค้าที่ซื้อแม่กุญแจอายุยืนนี้ มีสตรีตั้งครรภ์ผู้งดงามอยู่ด้วย?”

“เอ่อ…” ช่างฝีมือเกาหัว “ข้าไม่มั่นใจ”

“รบกวนแล้ว” อิ่งลิ่วมอบทองคำให้แก่ช่างฝีมือ และออกจากร้านไปพร้อมอิ่งสือซัน

“เจ้าคิดอย่างไร?” อิ่งลิ่วเอ่ยถาม

เมื่ออยู่ภายในร้าน อิ่งสือซันมิได้เอ่ยสิ่งใด แต่ก็มิได้หมายความว่าเขาไม่มีความคิด

อิ่งสือซันกล่าววาจาขัดแย้งกัน “คุณชายตกหลุมรักคุณหนูเหยียนที่เมืองสวี่โจว คุณหนูเหยียนก็ให้กำเนิดบุตรและเลี้ยงดูที่สวี่โจว จนกระทั่งกลับมาที่เมืองหลวง ในช่วงเวลานั้นคุณหนูเหยียนก็มิได้ไปที่อื่น เช่น หลูเฉิงที่อยู่ใกล้กับสวี่โจว นางได้พบกับแม่นางตู้ที่นั่น “

“เจ้าจะพูดอันใด?” อิ่งลิ่วเอ่ยตัดบทเกริ่นนำอันเยิ่นเย้อ

อิ่งสือซันเอ่ย “แม่กุญแจซื้อมาจากก้งเฉิง มีความเป็นไปได้ที่เด็กสองคนนั้นจะถือกำเนิดที่ก้งเฉิงถึงแปดในสิบส่วน เพียงแต่ไม่รู้ว่าเถ้ากระดูกหลังจากที่ตาย ถูกส่งไปอยู่ในมือของเหยียนหรูอวี้ได้อย่างไร”

อิ่งลิ่วคิ้วขมวดมุ่นพลางเอ่ย “สองสามปีที่แล้ว เหยียนหรูอวี้ยังคงเลี้ยงบุตรอยู่ในสวี่โจวใช่หรือไม่? นางคงไม่เคยเดินทางไปยังก้งเฉิงที่อยู่ห่างออกไปหลายพันหลี่ด้วยตนเอง”

อิ่งสือซันทอดถอนใจ “ผู้ใดจะล่วงรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น? ช่างเถิด รีบกลับไปรายงานคุณชายให้เร็วที่สุดจะดีกว่า”

ทั้งสองกลับไปที่จวนคุณชายและเล่าถึงสิ่งที่ได้ยินมา

อิ่งลิ่วเอ่ย “…เด็กทั้งสองคนน่าจะถือกำเนิดที่ก้งเฉิง ทว่ายังไม่รู้ว่าบิดามารดาของพวกเขาคือใคร และมีความสัมพันธ์กับคุณหนูเหยียนอย่างไรขอรับ”

ในเมื่อเหยียนเซี่ยกล้าขู่ขวัญเหยียนหรูอวี้ด้วยเถ้ากระดูกของเด็ก แสดงให้เห็นว่าเถ้ากระดูกเหล่านั้นมีค่ามากสำหรับนาง ดังนั้นผู้ที่ฝากฝังให้กับเหยียนหรูอวี้ ต้องเป็นบุคคลที่มีความสำคัญยิ่งในชีวิตของนาง

“คุณหนูเหยียนเติบโตที่เมืองหลวง หลังจากสกุลเหยียนเกิดเรื่อง นางก็หนีไปที่สวี่โจวทันที ไม่เคยได้ยินว่านางไปก้งเฉิงมาก่อน จะรู้จักคนที่ก้งเฉิงได้อย่างไร? หรือ…คนที่นางรู้จักมาก่อนจะย้ายมาที่ก้งเฉิง?”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยเบาๆ “พวกเจ้าไม่คิดว่า บางทีนางอาจไปที่ก้งเฉิงด้วยตัวเองหรือ?”

อิ่งลิ่วหายใจอย่างอ่อนแรงพลางเอ่ย “ไม่น่าเป็นไปไม่ได้กระมัง หากดูจากช่วงเวลา ขณะนั้นคุณหนูเหยียนกำลังตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรที่สวี่โจว”

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยด้วยแววตาที่ลึกล้ำ “จะเป็นไปได้หรือไม่ ไปถามนางก็คงรู้”

“คุณชาย นายท่านเหยียนขอเข้าพบ” ด้านนอกห้องตำรา เสียงหอบหายใจของลุงวั่นดังขึ้น ลุงวั่นซึ่งถูกกลั่นแกล้งจากเด็กน้อยทั้งสามอย่างทุกข์ระทม จนอยากจะหยุดพักยาวไม่มีกำหนด!

“พวกเจ้าไปเถิด ให้เขาเข้ามา” เยี่ยนจิ่วเฉาส่งอิ่งลิ่วและอิ่งสือซันไป ‘ดูแล’ เหล่าเด็กน้อย เหยียนฉงหมิงถูกพาไปยังห้องรับแขกในสวนดอกไม้ของจวนคุณชายโดยคนรับใช้

“นายท่านเหยียนมาถึงนี่เพื่อกิจด้านการทหารหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยถามขณะนั่งบนเก้าอี้

เหยียนฉงหมิงยิ้มอย่างสดใสในตำแหน่งที่ต่ำกว่า “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? ข้าเชื่อว่าท่านตัดสินใจในด้านกิจทางทหารได้อย่างยุติธรรม หากคุณชายเยี่ยนเป็นห่วงข้าเพราะท่านให้การช่วยเหลืออวี๋เซ่าชิงแล้วเกิดความพะวงในใจ นั่นไม่มีความจำเป็นหรอกขอรับ ข้าได้ยินอวี้เอ๋อร์กล่าวว่า บุตรสาวของอวี๋เซ่าชิงเป็นผู้ช่วยชีวิตเด็กๆ เหล่านั้น ก็เหมาะสมแล้วที่คุณชายเยี่ยนจะให้การดูแลเขา ข้าไม่อาจมีความคิดใด”