หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 40

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 40 ตรวจร่างกายให้แน่ชัด (2)
บทที่ 40 ตรวจร่างกายให้แน่ชัด (2)
โดย
Ink Stone_Romance
เหยียนฉงหมิงเห็นความยุ่งเหยิงวุ่นวายเต็มสองตา ภายในใจสงสัยว่าเจ้าเด็กตัวเหม็นนั่นทำสิ่งใด จึงทำให้อวี้เอ๋อร์แสนเยือกเย็นพิโรธได้ถึงเพียงนี้?

“เอาละอวี้เอ๋อร์ อย่าได้โกรธพี่ใหญ่ของลูกเลย พ่อมีข่าวดีสำหรับลูก” เหยียนฉงหมิงพาบุตรีของเขาไปยังห้องตำรา พลางโบกมือให้สาวรับใช้เก็บกวาดให้เรียบร้อย

“ข่าวดีอันใดหรือท่านพ่อ?” เหยียนหรูอวี้เอ่ยถามอย่างระงับโทสะ

เหยียนฉงหมิงเลิกคิ้วขึ้นยิ้ม “คุณชายเยี่ยนเชิญเจ้าไปเที่ยวที่ทะเลสาบคืนนี้”

ปฏิกิริยาแรก เหยียนหรูอวี้รู้สึกมีความสุขยิ่ง ทว่าต่อมากลับรู้สึกสงสัย “เหตุใดจู่ๆ เขาจึงนัดข้าไปเที่ยวที่ทะเลสาบ?”

แม้ในวันธรรมดาก็ยากยิ่งที่จะได้พบ อย่าคิดว่านางไม่รู้ ว่าแท้จริงแล้วเขากำลังหลบหน้านาง

เหยียนฉงหมิงยิ้มอย่างมีชัย “นี่ต้องยกความดีความชอบให้พ่อของเจ้าละนะ!”

เหยียนฉงหมิงเล่าเหตุการณ์ที่เขาเดินทางไปยังจวนคุณชายเพื่อความสุขของบุตรสาวอย่างเกินจริง ความหมายโดยประมาณก็คือ เขาใช้ทักษะในการพูดโน้มน้าวที่เก่งกาจ เอ่ยแก้หน้าแทนบุตรสาวในฐานะพ่อแท้ๆ เป็นอย่างดี

ยกย่องชื่นชมเหยียนหรูอวี้ว่าทั่วหล้าหามีผู้ใดเทียม จนจิตใจของคุณชายเยี่ยนเกิดรู้สึกหวั่นไหว

เหยียนหรูอวี้ยังคงแปลกใจเล็กน้อย “ท่านพ่อแน่ใจหรือ ว่าเขาขอให้ข้าไปเที่ยวที่ทะเลสาบหาใช่เพื่อสิ่งอื่น?”

เรื่องที่เหยียนเซี่ยพบโถเถ้ากระดูกทำให้นางอ่อนไหว เยี่ยนจิ่วเฉาที่มิเคยสนใจผู้ใดกลับมาขอพบนาง ดูผิดวิสัยเล็กน้อย

“โอ้ เจ้าลูกคนนี้ ไฉนเจ้าจึงไม่เชื่อในความสามารถของพ่อเจ้า? เดิมทีเขาไม่สนใจเจ้า นั่นเพราะไม่รู้ข้อดีของเจ้า พ่อของเจ้าถึงกับเอาหน้าไปเสี่ยง!” เหยียนฉงหมิงไม่ละความพยายามที่จะยกยอบุตรสาว

ผู้คนเต็มใจเชื่อในสิ่งที่พวกเขาต้องการเชื่อ หากเหยียนหรูอวี้มิได้หวั่นไหว ก็อาจคิดทบทวนเสียก่อน ทว่านางแทบรอไม่ไหวที่จะได้พบกับเยี่ยนจิ่วเฉา…

“หากเจ้าไม่ไป ข้าก็จะส่งคนไปปฏิเสธเสีย!” เหยียนฉงหมิงแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง

“อย่า!” เหยียนหรูอวี้ดึงรั้งแขนของเขา ความเขินอายฉายชัดในดวงตา “ลูกจะไป”

…

ทางตะวันตกของเมืองหลวง เหนือทะเลสาบสีเขียว มีแสงไฟสลัวและเสียงดีดพิณดังกังวาน

เรือสำราญที่ตกแต่งอย่างประณีตหรูหราจอดเทียบฝั่งอย่างช้าๆ เรือสำราญลำนี้เป็นเรือที่ใหญ่ที่สุดในทะเลสาบ สายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างถูกดึงดูดให้จับจ้อง เหยียนหรูอวี้ในชุดหญิงงาม ย่างเท้าขึ้นเรือดุจมีบัวผุดมารองรับ ภายใต้สายตาริษยาของผู้คน

นางสวมชุดเซียนแขนยาวสีขาวดุจน้ำใสในคืนจันทร์เสี้ยว ชายกระโปรงยาวระพื้น ยามต้องสายลมยามค่ำคืน ช่างดูนุ่มนวลแต่ไม่เหลาะแหละ งดงามแต่ไม่เกินงาม สง่างามราวกับเทพธิดาบนดวงจันทร์

ผู้คนทั่วสารทิศที่พบเห็นต่างปากอ้าตาโตอุทานอย่างตะลึงในความงดงาม เหยียนหรูอวี้ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เดิมทีนางเกิดมาสวยอยู่แล้ว ยิ่งแต่งหน้าอาภรณ์ ยิ่งงดงามจับตาอย่างหาใครเปรียบได้ยาก เพียงแต่ไม่ทราบว่าหากคุณชายเยี่ยนเห็นนางเช่นนี้แล้ว จะรู้สึกตกตะลึงและเคลิบเคลิ้มหรือไม่

เหยียนหรูอวี้ลูบผ้าคลุมหน้า บาดแผลที่นางได้รับจากองค์หญิงแห่งซยงหนูถูกรักษาจนหายดี และฟื้นคืนความงดงามในวันวาน

“คุณหนูเหยียน ค่อยๆ ก้าวขอรับ” ผู้ช่วยบนเรือสำราญกล่าว

เหยียนหรูอวี้พยักหน้าตอบอย่างสูงส่งและสง่างาม

ผู้ช่วยพาเหยียนหรูอวี้ไปยังดาดฟ้าเรือชั้นหนึ่งที่ไม่มีผู้ใดใช้

ณ ที่แห่งนั้น ในที่สุดเหยียนหรูอวี้ก็ได้พบกับเยี่ยนจิ่วเฉาคุณชายผู้ล้ำเลิศไม่มีผู้ใดเทียบเทียม เขาไม่จำเป็นต้องตั้งใจทำสิ่งใด เพียงมองแผ่นหลังบางของเขา ก็กลายเป็นทิวทัศน์งดงามที่สุดบนทะเลสาบปี้หูแห่งนี้

เหยียนหรูอวี้รู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นแรง

คนรับใช้ทยอยถอยออกไป เรือสำราญลำใหญ่เงียบสงบราวกับเหลือคนอยู่เพียงสองคน

เหยียนหรูอวี้ก้าวไปข้างหน้า และโค้งกายคำนับเล็กน้อย “คุณชายเยี่ยน”

เยี่ยนจิ่วเฉาเหลือบมองนาง จากนั้นก็หันไปมองทะเลสาบสีฟ้าอันกว้างใหญ่

แม้เป็นการกระทำเพียงเล็กน้อย ทว่าก็ทำให้เหยียนหรูอวี้ยอมมอบหัวใจทั้งหมดให้แก่เขา คุณชายไม่เคยมองนางตรงๆ มาก่อน ในที่สุดวันนี้ก็ได้เห็น ดูเหมือนเขาจะขอให้นางมาเที่ยวที่ทะเลสาบจริงๆ

เหยียนหรูอวี้ยืนอยู่ข้างเยี่ยนจิ่วเฉา พลางเอ่ยเสียงเบา “ท่านพ่อไปหาถึงจวน ล่วงเกินคุณชายเยี่ยนแล้ว หวังว่าคุณชายเยี่ยนจะไม่ขุ่นเคือง”

“มิเป็นไร” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ย

เหยียนหรูอวี้ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะได้พบเขาทุกวัน ยามนี้ได้พบเขาจริงๆ แล้ว ก็ยังไม่รู้ว่าควรจะพูดสิ่งใดกับเขา บรรยากาศเป็นไปด้วยความเก้อเขินเล็กน้อย เหยียนหรูอวี้บีบผ้าคลุมด้วยความอึดอัด พลางหาเรื่องชวนคุย “ช่วงนี้คุณชายสบายดีหรือไม่?”

“ดีใช้ได้” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

เหตุใดไม่ถามว่านางสบายดีหรือไม่?

เหยียนหรูอวี้ลดตาลงครุ่นคิด แล้วจึงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เหตุใดคุณชายจึงชวนอวี้เอ๋อร์ออกมาเที่ยวที่ทะเลสาบอย่างกะทันหันเช่นนี้?”

“เจ้าไม่ชอบหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามกลับ