หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 41

เยี่ยนเสี่ยวซื่อกินจนอิ่มแปล้ ท้องเล็กๆ แทบจะระเบิด ไม่แปลกที่นางกินจุเช่นนี้ ในเมื่อขาแพะย่างของบุรุษผู้นี้ช่างอร่อยล้ำยิ่งนัก

ดูไม่ออกเลย นอกจากฆ่าคน บุรุษผู้นี้ยังมีทักษะการทำอาหารที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย

“เจ้าทำอาหารบ่อยหรือไม่?” เยี่ยนเสี่ยวซื่อถามด้วยความสงสัย

“ไม่” ประมุขมารเอ่ย “ครั้งแรก”

“อา…” เยี่ยนเสี่ยวซื่อตกตะลึง ครั้งแรกก็ทำอร่อยเช่นนี้ ต่างจากมารดานางที่แช่ตัวอยู่ในห้องครัวทุกวัน?

เยี่ยนเสี่ยวซื่อรู้สึกว่าตนควรจะแนะนำเขาให้รู้จักกับมารดาหรือไม่?

มิใช่ต้องการให้มารดาเรียนวิชาทำอาหารกับเขา เพียงแต่อยากบอกมารดาว่าเรื่องบางเรื่องมิอาจอาศัยเพียงความพยายามอย่างหนักก็จะได้มา ความสามารถก็สำคัญมากเช่นกัน

เยี่ยนเสี่ยวซื่ออิ่มแล้ว แต่นางจำได้ว่านกหลวนศักดิ์สิทธิ์ยังคงหิวอยู่ นางจึงไปหานกหลวนศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่หลังวัง

นกหลวนศักดิ์สิทธิ์ไม่จำเป็นต้องให้นางกังวล ในเขาเซิ่งเฟิงมีสัตว์เล็กๆ มากมาย มันพึ่งพาตนเองได้ ขณะที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อนำอาหารไปให้ มันก็กำลังกินเตียว[1]หางม่วงตัวที่เจ็ดแล้ว

เตียวหางม่วงเป็นสัตว์ประหลาดอันดับสาม หาได้ยากยิ่ง

วันธรรมดานกหลวนศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้กินอาหารตัวใหญ่เช่นนี้ มาถึงเขาเซิ่งเฟิงไม่มีผู้ใดยุ่งกับมัน มันสามารถกินได้จนพอใจ

นกหลวนศักดิ์สิทธิ์กับพวกเขาสี่พี่น้องมีสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณ นกหลวนศักดิ์สิทธิ์จึงจำเยี่ยนเสี่ยวซื่อได้

เยี่ยนเสี่ยวซื่อจับหัวของนกหลวนศักดิ์สิทธิ์และกล่าวว่า “สองสามวันนี้ เจ้าอยู่เล่นบนภูเขาดีๆ อย่าบินออกไปให้ผู้ใดเห็นละ ไม่เช่นนั้นหากถูกถาม คงไม่รู้จะอธิบายเช่นไร”

นกหลวนศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า

ในภูเขาน่าสนุก

มีเหยื่อมากมาย ทุกตัวต่างก็ตัวใหญ่อวบอ้วน

หลังจากนกหลวนศักดิ์สิทธิ์กินเตียวหางม่วงตัวที่เจ็ดหมดและออกล่าตัวที่แปด เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็กลับถึงวังของตน…เอ่อ…วังของประมุขศักดิ์สิทธิ์

วังของประมุขศักดิ์สิทธิ์นั้นกว้างใหญ่ ทว่ามีเพียงห้องโถงเดียว เมื่อเทียบกับที่อาศัยของเยี่ยนเสี่ยวซื่อในนิกายเซียน ก็ดูเหลืองอร่ามแวววาวกว่าเล็กน้อย ทว่ามีร่องรอยของไอเทพหนาแน่นกว่ามาก

เยี่ยนเสี่ยวซื่อมองเสาหยกที่เย็นเยียบ รู้สึกราบกับอยู่ในวังเทพ

บนเตียงนอนนุ่มมีประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยผู้ขุ่นเคืองนอนอยู่

เมื่อเยี่ยนเสี่ยวซื่อเห็นเขา ก็ยกมือขึ้นมาตบหัวตน “โอ๊ย เกือบลืมไปเลย เจ้าก็คงหิวด้วยกระมัง?”

หากเป็นเมื่อก่อน ประมุขศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยหิว อย่างไรเขาก็ปฏิบัติปี้กู่มาหลายปีแล้ว ประวัติของเขายาวนานกว่าประมุขมาร แต่ผู้ใดทำให้เขากลายเป็นเด็กน้อยเช่นนี้ละ เขาหิวตั้งแต่อยู่ในหุบเขาแล้ว

แต่เพราะศักดิ์ศรีประมุขศักดิ์สิทธิ์ จึงไม่ร้องสักคำ

ฝึกฝนจนถึงระดับนี้ การควบคุมตนเองของเขาไม่ต้องสงสัย ทว่าก็ยังเป็นประโยคเดิม นั่นต้องเป็นร่างกายของเขาเอง ร่างกายของเขาปรับเข้ากับความคิดนานแล้ว ทว่าร่างกายเล็กๆ นี้ไม่ใช่

งานอดิเรกที่ใหญ่ที่สุดของเยี่ยนเสี่ยวซื่อคือการกิน สัญชาตญาณของร่างกายเล็กๆ นี้แข็งแกร่งเกินไป แม้แต่ประมุขศักดิ์สิทธิ์ก็ร้องด้วยความหิวโหย

“เจ้าหิวหรือ?” เยี่ยนเสี่ยวซื่อถามเขา

สัญชาตญาณของประมุขศักดิ์สิทธิ์กับร่างเล็กกำลังต่อสู้กันสุดกำลัง ไม่ว่าอย่างไรจะไม่พูดเด็ดขาด!

“ลืมไปว่าเจ้าพูดไม่ได้แล้ว” เยี่ยนเสี่ยวซื่อคลี่ยิ้ม อุ้มประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยขึ้นมา จิ้มแก้มจ้ำม่ำเล็กๆ “ไม่หิวจริงๆ หรือ?”

ประมุขศักดิ์สิทธิ์อดทนไม่ยอมแพ้

หากไม่มีใครสนใจเขาคงอยู่ได้นานกว่านี้ ทว่าเมื่อถูกคนอุ้มเข้าสู่อ้อมแขนที่อบอุ่นและคุ้นเคย สัญชาตญาณของร่างเล็กก็ตบความมีเหตุมีผลของเขาจนตายคามือ!

ประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยหันไปกัดหน้าอกของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ!

ราวกับย้อนไปหลายปีก่อน การต่อสู้ในวังมารคืนนั้น

ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่า เหตุใดร่างเล็กนี้ถึงมีความปรารถนาแรงกล้าเช่นนี้ อย่างไรก็เป็นแม่นมตัวน้อยที่เคยประทับตราไว้ หากยามนี้ต้าเป่าอยู่ที่นี่ เขาก็คงกัดโดยไม่ลังเล!

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณร่างเล็กของเยี่ยนเสี่ยวซื่อแข็งแกร่งเกินไป เปลี่ยนให้ความคิดของประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยไร้เดียงสาลงหลายเท่า

ทันทีที่กัดเยี่ยนเสี่ยวซื่อ ความคิดสนุกหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว ยามนั้นให้เจ้ากัดข้า ยามนี้ก็ถือซะว่าข้ากัดคืนแล้วกัน!

วินาทีต่อมาประมุขศักดิ์สิทธิ์น้อยรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

เวลานี้เขาใช้ร่างกายของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ใช้ร่างกายของเขา เช่นนั้นที่เขากัด ก็คือตัวเขาเอง!

สิบสามปีก่อนเยี่ยนเสี่ยวซื่อกัดโจวจิ่น

สิบสามปีถัดมา ก็ยังเป็นเยี่ยนเสี่ยวซื่อที่กัดโจวจิ่น

ประมุขศักดิ์สิทธิ์ที่มีนิสัยสงบเยือกเย็น เคารพและฝึกฝนตน ทว่าบัดนี้ คำพูดเป็นหมื่นคำแล่นเข้ามาในหัวของเขา!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อเห็นว่าเขาไม่คำนึงแบ่งแยกเพศ กัดหน้าอกตน จึงรู้ว่าเขาหิวจัด รีบเรียกนกหลวนศักดิ์สิทธิ์ ให้จับแพะที่มีน้ำนมมาตัวหนึ่ง

นกหลวนศักดิ์สิทธิ์จับแพะมีน้ำนมมาไม่ได้ มีเพียงเสือดาวที่มีน้ำนม

“คงใช้ได้กระมัง!” เยี่ยนเสี่ยวซื่อโบกมือ หยิบขวดนมเล็กที่เก็บไว้หลายปีจากกระเป๋าเฉียนคุนออกมาล้าง ก่อนจะเติมด้วยนมเสือดาวต้ม