หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 414

อวี๋หวั่นเองก็ประหลาดใจ อายุครรภ์น้อยเพียงนี้ตามหลักไม่อาจมีการเคลื่อนไหวรุนแรงเช่นนี้ เหตุใดดูท่าทางตกตะลึงตาค้างของบุตรชาย คล้ายกับว่าเท้าเมื่อครู่…จะแรงไม่น้อย?

ไข่ดำทั้งสามมองไปที่ท้องของมารดาตาไม่กะพริบ จากนั้นก็วางมือน้อยๆ ลงไป

ท้องไม่มีการเคลื่อนไหว

พวกเขาร้องหือด้วยความประหลาดใจและแนบใบหน้าลงต่อไป

ท้องขยับเตะๆๆ อีกครั้ง!

ไข่ดำทั้งสามจับแก้มน้อยๆ ที่ถูกเตะจนเจ็บ สีหน้างวยงง

เตะ…เตะหน้าอย่างเดียวเลยหรือ?

อวี๋หวั่นหัวเราะเบาๆ เจ้าตัวน้อยนี้ อยู่ในท้องยังรู้จักแกล้งพี่ชาย ออกมาแล้ว ไม่รู้จะแก่นแก้วเพียงใด

“ในท้องของท่านแม่คืออะไร” เสี่ยวเป่าถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“เป็นน้องชาย หรืออาจจะเป็นน้องสาว” อวี๋หวั่นพูดพลางลูบหัวน้อยๆ ของเขา

“ว้าว!” เมื่อได้ยินว่ามีน้องชายน้องสาวแล้ว ปากของไข่ดำทั้งสามก็อ้ากว้างเป็นรูปไข่

“เป็นน้องสาว” เอ้อร์เป่าพูด

“น้องชาย” เสี่ยวเป่ากล่าว

ต้าเป่ามองน้องชายทั้งสอง ในฐานะพี่ชายที่รู้ความที่สุด ไม่ว่าเป็นน้องชายหรือน้องสาวย่อมรับได้ทั้งหมด แต่ทางที่ดีที่สุดอย่าทึ่มเหมือนสองคนนี้!

“ดำขึ้นอีกแล้ว” อวี๋หวั่นไม่พบบุตรชายมานาน เห็นคนตัวเล็กที่ในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างยากลำบาก กลับมาดำอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก และมองดูพวกเขาห้อมล้อมท้องของเธอ โต้เถียงกันไม่เลิกว่าเป็นน้องชายหรือน้องสาว ความอัดอั้นและความเสียใจที่ต้องแยกจากกันพุ่งเข้ามาในหัวใจอย่างท่วมท้น

อวี๋หวั่นจับมือต้าเป่าและเอ้อร์เป่า ต้าเป่าจับมือเสี่ยวเป่าเดินเข้าไปในเรือนด้วยกัน

ท่านแม่กลับมาแล้ว ก็ดื่มนมได้แล้ว ไข่ดำทั้งสามรีบนำขวดนมเย็นชืดไปให้อาจารย์ หลังจากอาจารย์อุ่นนมให้แล้ว ก็อุ้มขวดนมเดินกลับเข้าไปในอ้อมแขนของมารดา

ทั้งสามดื่มนมจนเม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วทั้งหน้า

คนทั้งห้องเห็นว่าในที่สุดพวกเขาก็ยอมดื่มนมแต่โดยดี พลันโล่งใจดั่งยกภูเขาออกจากอก

ในจวนรับคนรับใช้เพิ่มอีกสองสามคน เพราะคาดไว้ว่าอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาจะกลับมา นางหลานขอให้ห้องครัวจัดเตรียมอาหารมาโต๊ะใหญ่

หลังจากถูกสตรีศักดิ์สิทธิ์ลักพาตัวไปในตอนแรก เยี่ยนจิ่วเฉาและพรรคพวกก็พยายามสอบถามข่าวคราวของจวนซือคง เมื่อทราบว่าเธอถูกกักบริเวณไว้ในเรือนของซือคงอวิ๋น คุณชายตัวจริงอ๋องเผ่าปีศาจตัวปลอมก็บังเกิดแผนการ ให้ซือคงอวิ๋นได้พบกับอิ่งลิ่วโดยบังเอิญและซื้อตัวอิ่งลิ่วผู้ ‘เดิมพันดุจเทพเจ้า’ กลับไปที่จวนซือคง

หลังจากเข้าไปในจวนซือคง อิ่งลิ่วไม่เคยไปพบอวี๋หวั่น เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกเปิดเผยตัวตน

อิ่งลิ่วพยายามหาทางพาอวี๋หวั่นกลับมาหลายครั้ง แต่ถึงแม้ว่าซือคงอวิ๋นจะชื่นชอบและไว้วางใจเขา แต่ก็ไม่ได้เห็นเขาเป็นคนสำคัญอะไร เขามีอำนาจในมือไม่มากนัก ไม่สามารถเข้าออกจวนซือคงได้อย่างอิสระ

หลังจากนั้นไม่นานสตรีศักดิ์สิทธิ์ก็เคลื่อนไหว จึงใช้แผนซ้อนแผนกับพวกเขา ให้สตรีศักดิ์สิทธิ์ปลอมตัวเป็นอวี๋หวั่นและเยี่ยนจิ่วเฉาเปลี่ยนเป็นซือคงอวิ๋น

นางหลานและพวกอาม่าคิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาทำเช่นนี้เพื่อพาอวี๋หวั่นปะปนออกมาจากงานแต่งงานที่ผู้คนพลุกพล่าน ไหนเลยจะรู้ว่าบุรุษผู้นี้กลับแต่งงานเข้าพิธีกับอวี๋หวั่นในจวนซือคง

หากนับตั้งแต่เผ่าปีศาจ นี่ก็น่าจะเป็นครั้งที่สามแล้ว…

ทุกคนที่ได้ทราบข่าวนั่งอยู่ในห้อง ก็ไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี…

“กลับ กลับมาก็ดีแล้ว!” ไข่ดำทั้งสามอิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำ นางหลานดึงมืออาหวั่น “อยู่ที่สกุลซือคง คงทรมานไม่น้อยกระมัง?”

อวี๋หวั่นยิ้มมุมปาก “ข้าไม่เป็นไร ท่านยายรอง ข้าอยู่ในจวนซือคงกินดีอยู่ดี เพียงแต่คิดถึงพวกท่านอยู่บ้าง จริงสิ ท่านสบายดีหรือไม่? พวกท่านน้าละ?”

น้าชายทั้งสองถูกขังในคุกของสกุลหลาน วันนี้เพิ่งถูกอวี๋หวั่นปล่อยตัวออกมา แต่เพื่อเลี่ยงความสงสัย อวี๋หวั่นจึงไม่ขอพบพวกเขา

นางหลานกล่าวด้วยสีหน้าชื่นใจ “สองสามวันนี้ท่านหมอเทวดาชุยได้รักษาข้า ร่างกายของข้าดีขึ้นมาก น้าใหญ่กับน้ารองของเจ้ากลับมาแล้ว แต่เมื่อครู่ผู้อาวุโสในตระกูลอีกสองสามคนมาเรียกพวกเขาไปที่ตระกูล ได้ยินว่า…ต้องการสอบสวนเรื่องราวบางอย่าง อาหวั่น เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

อวี๋หวั่นเล่าถึงกลอุบายที่ตนใช้กับหลานเจียวและนายท่านฉิน เมื่อได้ยินว่า นายท่านฉินจับได้คาเตียงว่าหลานเจียวคบชู้กับชายแปลกหน้า ตัวของนางหลานก็รู้สึกโล่งสบาย “ครานั้นพวกเขากระทำต่อพี่สาวข้าเช่นนั้น บัดนี้ช่างเป็นการแก้แค้นที่สาสมยิ่งนัก!”

อวี๋หวั่นพยักหน้า “แน่นอน คนทำสวรรค์เฝ้ามอง ไม่ช้าก็เร็วคนเหล่านี้จะได้รับผลกรรม”

นางหลานถามด้วยความสงสัย “แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับการสอบสวนน้าของเจ้า?”

อวี๋หวั่นกล่าวว่า “บุรุษผู้นั้นยืนยันว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่บุตรของนายท่านฉิน จากนั้นข้าก็แกล้งถูกวางยา ให้ข้ารับใช้ไปค้นห้องของนายท่านฉิน ผลคือพบยาพิษถุงหนึ่งที่ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว ทุกคนล้วนคิดว่า เขาถูกหลานเจียวทรยศ จึงคิดกำจัดสตรีศักดิ์สิทธิ์เลือดสกปรกผู้นี้ด้วยความโกรธ”

นางหลานเดาว่าอาหวั่นและจิ่วเฉาบอกใบ้ให้นางปล่อยหลานเจียวไป เพื่อจัดการกับหลานเจียวได้สะดวกยิ่งขึ้น กลับไม่คิดว่าจะจัดการได้อย่างหมดจดเช่นนี้ ช่างน่าเบิกบานสำราญใจยิ่งนัก!

แต่…นางหลานก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบุตรชายของนางอย่างไร?