หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 421

อวี๋หวั่นลอบถอนหายใจ สมแล้วที่เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ นางสามารถคิดแผนการและการแสดงที่สมบทบาทได้ภายในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน

อวี๋หวั่นก็คีบอาหารให้สตรีศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน กินเข้าไปสิ กินให้ท้องแตกไปเลย!

สตรีศักดิ์สิทธิ์กลับไม่ใช้วิธีกล้ำกลืนฝืนกินเข้าไปเฉกเช่นที่ทำเมื่อวาน แต่กลับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ทำสีหน้าคล้ายกับกำลังกลั้นน้ำตา “ข้ากินไม่ลง น้องกินเองเถิด”

ซือคงเย่จึงเอ่ยถามว่า “เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“เปล่าเจ้าค่ะ” สตรีศักดิ์สิทธิ์ส่ายหน้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงละอึกสะอื้นว่า “วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของท่านทวดหลานอี มะ…เมื่อ…เมื่อข้าคิดว่านางไม่อยู่แล้ว…ข้าก็…”

วันตายของท่านทวดหลานอีหรือ? ทำไมเธอไม่รู้ละ?

นางต้องโกหกอย่างแน่นอน!

อวี๋หวั่นจึงพูดว่า “ท่านพี่ ท่านจำผิดหรือเปล่าเจ้าคะ? วันนี้ไม่ใช่วันตายของท่านทวดนี่”

โกหก นางโกหก!

สตรีศักดิ์สิทธิ์น้ำตาไหลพราก “เจ้ากับข้าพลัดพรากจากกันนานหลายปี เรื่องในครอบครัวบางเรื่องเจ้าก็อาจไม่กระจ่างนัก วันนี้เป็นวันตายของท่านทวด ข้าไม่ได้จำผิดจริงๆ ”

อวี๋หวั่นอยากพูดอะไรอีก แต่ซือคงเย่วางตะเกียบลง แล้วลุกขึ้นยืนราวกับมีเรื่องในใจ “พวกเจ้ากินไปก่อน ข้าจะออกไปข้างนอกสักครู่”

ครบรอบวันตายหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือนางกระตุ้นความทรงจำที่ปรมาจารย์ซือคงมีต่อหลานอี หลังจากที่ปรมาจารย์ซือคงไม่อยู่ สตรีศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่จำเป็นต้องฝืนกินอาหารที่อวี๋หวั่นคีบให้อีกต่อไป

หลังจากที่ซือคงเย่ออกไปแล้ว นางก็วางตะเกียบในมือลง สีหน้าอันอ่อนโยนหายไปทันที

นางมองอวี๋หวั่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อย่าคิดว่าบนโลกนี้มีเจ้าที่ฉลาดเพียงคนเดียวนะ”

อวี๋หวั่นกินเนื้อตุ๋นน้ำแดงมันเลื่อมแต่ไม่เลี่ยนเข้าไปหนึ่งคำ เธอยิ้มพร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าฉลาดแล้วอย่างไร? เจ้า

สตรีศักดิ์สิทธิ์หัวเราะอย่างเย็นชา “สำบัดสำนวนนักรึ!”

อวี๋หวั่นพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “หลานจีเอ๋ย เจ้าอย่าคิดว่าตบตาปรมาจารย์ได้ครั้งหนึ่ง แล้วจะตบตาเขาได้ตลอดชีวิต อย่าโทษที่ข้าเตือนเจ้าเลย ใบหน้านี้ของเจ้าจะอยู่ได้อีกกี่วันกัน? ไม่รู้ว่าครั้งนี้เจ้าจะรับมือกับโทสะของท่านตาทวดได้อย่างไร?”

สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าวว่า “เจ้าเอาตัวเองให้รอดก่อนแล้วค่อยพูด!”

อวี๋หวั่นขยับเข้าไปใกล้นาง “หากเจ้าคิดจะฆ่าข้า คงไม่ง่ายถึงเพียงนั้น”

“หึ!” สตรีศักดิ์สิทธิ์กลอกตา แล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

นางรู้อยู่แก่ใจว่าหากจะลงมือจริงๆ ย่อมมิใช่เรื่องง่าย กระนั้นถ้าหากไม่ชิงลงมือตอนนี้ เมื่อตัวตนถูกเปิดเผยออกไปจะยิ่งไม่มีโอกาส เพราะฉะนั้นต่อให้ฆ่าไม่ได้ก็ต้องฆ่า!

ไม่มีวี่แววของปรมาจารย์ซือคงตลอดทั้งวัน

หลังอาหารเย็น อวี๋หวั่นก็เดินเล่นอยู่ในสำนักเจาหยาง ซือคงเย่ให้อิสระสองพี่น้อง จะไปที่ใดก็ไม่มีผู้ใดเข้ามาห้าม

เธอเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ จนถึงสุสานเก่าแห่งหนึ่ง สุสานขนาดใหญ่นี้แลดูคล้ายกับชามใบมหึมาวางคว่ำไว้ อวี๋หวั่นจึงเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอยกมือขึ้นแตะประตู ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงดังลั่น

ร่างของเธอพุ่งเข้าไปในสุสาน

ผนังของสุสานประดับประดาไปด้วยไข่มุกราตรีเม็ดใหญ่ กลางสุสานส่องแสงประกายรำไร

อวี๋หวั่นมองออกไปด้านนอก จากนั้นก็มองด้านใน ขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะออกไปจากที่นี่หรือเข้าไปดูด้านในดี เธอก็ได้ยินเสียงคล้ายกับคนกำลังร้องไห้ดังมาจากหลุมฝังศพ

“เหมือนเสียงของท่านตาทวดเลย…” อวี๋หวั่นกะพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัย จากนั้นจึงเดินเข้าไปด้านใน “ท่านตาทวด เป็นท่านหรือ?”

เสียงนั้นยังคงดังมาไม่หยุด จนอวี๋หวั่นมั่นใจแล้วว่าเป็นซือคงเย่

แม้ว่าสุสานเก่าแห่งนี้จะมืดทึบ ทว่าเป็นเพราะท่านตาทวดอยู่ข้างใน อวี๋หวั่นจึงกล้าเดินเข้าไปยังหลุมศพด้านในสุด

เธอเดินเข้าไปตามทางเดินที่ทอดยาว ไปยังห้องลับด้านในสุดของสุสาน

ซือคงเย่นอนขดหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น มุมปากของเขามีเลือดไหล เหงื่อกาฬผุดขึ้นท่วมร่าง

“ท่านตาทวด!” อวี๋หวั่นหน้าถอดสีในทันใด เธอคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อพยุงเขาขึ้นมา “ท่านตาทวด เป็นอะไรเจ้าคะ”

ซือคงเย่ยกมือขึ้นเช็ดเลือดมุมปาก แล้วตอบว่า “ข้าไม่เป็นไร…เจ้ามาได้อย่างไรกัน?”

“ท่านยังบอกว่าไม่เป็นไรอีกหรือเจ้าจะ? เป็นมากถึงขนาดนี้! ข้าเดินเล่นมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่นี่…” อวี๋หวั่นจับ