หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 457

วิหารเจาหยาง ไข่ดำน้อยทั้งสามกำลังจะเข้านอน พวกเขากินอาหารและอาบน้ำจากความช่วยเหลือ (ทำลาย) ของซือคงเย่ ซือคงเย่มองดูผลงานชิ้นเอกของตนด้วยความพึงพอใจ ห่อผ้าเช็ดตัวให้ไข่ดำน้อยทั้งสามกลายเป็นดักแด้ไหมตัวเล็ก ไม่มีแม้แต่แรงจะกลอกตา

ห่อผ้าขนหนูถึงสามสิบครั้ง ท่านเทียดดูแลพวกเขา หรือพวกเขาดูแลท่านเทียดกันแน่?

อีกอย่าง พวกเขาอายุสามขวบ ไม่ใช่สามเดือน ต้องห่อให้เหมือนน้องชายด้วยหรือ?

ไข่ดำน้อยทั้งสามถูกห่อเหมือนเด็กแรกเกิด ซือคงเย่อุ้มทั้งสามไปที่ห้องของตนอย่างมีความสุข สั่งให้คนไปขโมยเปลเด็กมา และวางไข่ทั้งสามลงในเปล

…โชคดีที่เปลขนาดใหญ่พอ ไม่เช่นนั้นคงยัดไม่ลง!

ทั้งสามแสดงออกว่าพวกเขาไม่ได้นอนในเปล พวกเขานอนบนเตียง นอนบนเตียง นอนบนเตียง!

“เด็กดี” ซือคงเย่แกว่งไกวเปลด้วยรอยยิ้มปลื้มปีติ รอให้พวกเขาหลับไปด้วยความอดทนอย่างหาที่สุดไม่ได้

ไข่ดำน้อยทั้งสามทอดถอนใจราวกับเป็นผู้ใหญ่ อยู่กับท่านเทียดที่ไม่สามารถดูแลเด็กได้ ช่างน่าเหนื่อยใจยิ่งนัก!

หากเป็นคนอื่นคงร้องไห้เพราะถูกซือคงเย่ ‘เด็ดดอกไม้[1]’ ไปนานแล้ว ทั้งสามแข็งแรงและเลี้ยงง่าย อยู่ในเปลราวกับเป็นข้าวเหนียวห่อ ในที่สุดก็ผล็อยหลับไป

ซือคงเย่มองดูไข่อ้วนตัวเล็กที่กำลังหลับใหล เลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าวว่า “ข้าบอกแล้วว่าข้าเลี้ยงเด็กได้ดี!”

ซือคงเย่จ้องไปที่เด็กๆ ครู่หนึ่ง ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ จู่ๆ ก็นึกถึงคุณชายเล็กสกุลหลาน พลันส่ายหัวอย่างภาคภูมิใจ ไม่น่ารักเช่นลื่อน้อยของเขา แล้วก็นึกถึงหลัวช่าน้อยของสกุลซาง เจ้าตัวเล็กนั่นก็…

ไม่ ไม่ ไม่ เขาคิดอะไรอยู่! เขาคิดว่าบุตรคนอื่นน่ารักพอๆ กับลื่อของเขาเองหรือ? เขาคิดไปได้อย่างไรกัน?! เห็นๆ อยู่ว่าลื่อน้อยของเขาน่ารักที่สุด น่ารักที่สุดในโลก!

ไข่ดำน้อยที่น่ารักที่สุดในโลกส่งเสียงกรน ซือคงเย่ห่มผ้าให้ทั้งสามอย่างพอใจและออกจากห้อง เขาคิดว่าจะไปอาบน้ำ แต่ก็พบกับอวี๋หวั่นที่ทางเดินเสียก่อน

ซือคงเย่กล่าวด้วยความประหลาดใจ “อาหวั่น? ดึกเช่นนี้ เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ? เจ้าเป็นห่วงพวกต้าเป่าหรือ? ไม่ต้องกังวลไป ข้าดูแลเด็กๆ ได้อย่างดี! พวกเขาหลับไปแล้ว”

ไข่ดำน้อยที่ถูกห่อเหมือนข้าวเหนียวห่อ แล้วยังถูกคลุมด้วยผ้าห่มฤดูหนาวได้ตื่นขึ้นเพราะความร้อน…

“ไม่ใช่เรื่องนี้” อวี๋หวั่นกล่าว “ข้าอยากจะถามเรื่องราชาหลัวช่า ปล่อยเขาไปเช่นนั้น หลังจากเขาหายดีแล้ว จะยิ่งรับมือยากขึ้นหรือไม่?”

ซือคงเย่กล่าวช้าๆ “หากไม่ใช่เพราะหลัวช่าน้อย เจ้าและลูกๆ คงจะตายไปแล้ว เช่นนั้นถึงแม้ข้าจะฆ่าซางชิวหาน จะมีประโยชน์อันใด? นี่คือสิ่งที่พวกเราหมิงซานติดค้างหลัวช่าน้อย ตามหลักควรตอบแทนมัน เรื่องระหว่างข้ากับซางชิวหาน เป็นบุญคุณความแค้นระหว่างเราสองคน แต่จากการสังเกตของข้า ซางชิวหานห่วงใยหลัวช่าน้อยยิ่งนัก ขอเพียงยังมีมันอยู่ ก็สามารถหยุดยั้งซางชิวหานไม่ให้ทำอะไรพวกเจ้าได้”

อวี๋หวั่นส่ายหัว “ข้าหาได้กังวลถึงพวกข้าเอง แต่กังวลถึงท่าน ท่านตาทวด”

ซือคงเย่ตบไหล่อวี๋หวั่น และยิ้มอย่างอ่อนโยน “ข้ามีสิ่งใดให้น่ากังวล? อาหวั่นคิดมากไปแล้ว”

“ท่านแน่ใจหรือว่าหลังจากราชาหลัวช่าหายดีแล้ว จะสามารถเอาชนะเขาได้?” อวี๋หวั่นถาม

“เอาชนะได้หรือไม่นั้นไม่สำคัญ” เขาได้พบอาหวั่นและบุตรของอาหวั่น ต่อให้ตายก็ไม่เสียใจแล้ว “ดึกมากแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ข้าก็อยากพักผ่อนเช่นกัน”

“อื้ม” อวี๋หวั่นพยักหน้าเดินกลับไป ทว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็หยุดและหันกลับไปมองซือคงเย่ “ก่อนหน้านี้ข้ามาบอกท่านไม่ทัน ลูกสาวและหลานสาวของท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านยังไม่เคยพบพวกเขา”

ซือคงเย่คิ้วกระตุก และสาวเท้าออกจากเรือนไป!

อวี๋หวั่นประหลาดใจ “ท่านตาทวด ท่านจะไปที่ใด?” ไม่ใช่อยากพักผ่อนหรือ?

ซือคงเย่กล่าวอย่างมีปณิธานยิ่งใหญ่ “ข้าคิดว่า ข้ายังฝึกฝนได้อีกซักพัก!!!”

…

ว่ากันว่าหลังจากที่ประมุขซางถูกขับออกจากเรือนของราชาหลัวช่า เขาก็กลับไปห้องของตนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

หลังจากองครักษ์หลี่ตายในหน้าที่ ข้างกายประมุขซางก็กลายเป็นคนสนิทแซ่หวง

องครักษ์หวงก้าวมาด้านหน้าและกล่าวว่า “นายท่าน โปรดระงับโทสะ”

ประมุขซางนั่งบนเก้าอี้แล้วเอ่ยว่า “จะให้ข้าสงบได้อย่างไร? เป็นราชาหลัวช่าแล้ว ก็เบือนหน้าหนีไม่สนคน ข้าว่าเขาคงลืมไปแล้วว่าตนเองยังแซ่ซาง เขาเป็นคนสกุลซาง!”

เขากำลังโกรธจัด องครักษ์หวงจึงไม่กล้าตอบกลับ

“เกิดอะไรขึ้นที่หมิงซานกันแน่?” ประมุขซางขมวดคิ้ว

องครักษ์หวงไม่ได้ร่วมแผนโจมตีที่เขาหมิงซาน แต่เขาก็อยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาเขา ประกอบกับประสบการณ์ที่พวกเขาเคยจับหลัวช่าน้อย เขาแทบจะเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องได้ในทันที “เรื่องนี้…เกรงว่าต้องเริ่มตั้งแต่หลัวช่าหนีออกจากเขตหวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต หลังจากมันหนีไปก็น่าจะขึ้นไปที่เขาหมิงซาน อาศัยอยู่ที่นั่นสองสามวัน ก็ถูกคนพวกนั้นเกลี้ยกล่อมให้ยอมจำนน คนของพวกเราไปตามจับมัน ทำให้มันบาดเจ็บ และน่าจะเป็นกลุ่มหมิงซานที่รักษามัน”

“โชคดีนัก!” ประมุขซางกัดฟัน

องครักษ์หวงกล่าวต่อ “ยามที่ราชาหลัวช่าบุกโจมตีหมิงซาน ข้าน้อยเห็นหลัวช่าน้อยช่วยชีวิตสตรีและบุตรอีกสามคนของนางไปจากมือของเขา ข้าน้อยคิดว่า ปมเงื่อนของเรื่องนี้อยู่ที่หลัวช่าน้อย!”