หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 463

ขณะที่อวี๋หวั่นนำยาโลหิตกลับไปที่ห้อง หลัวช่าน้อยกินของที่ไข่ดำทั้งสามซ่อนไว้จนหมดเกลี้ยง ไข่ดำน้อยทั้งสามน้ำตาคลอนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ต้องพูดว่าเสียใจเพียงใด

การแบ่งปันน้องชายเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การแบ่งให้จนหมดเกลี้ยงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เรือแห่งมิตรภาพพลิกคว่ำ!

เมื่อเห็นอวี๋หวั่นเข้ามาในห้อง ไข่ดำน้อยทั้งสามก็โผสู่อ้อมแขนด้วยความน้อยอกน้อยใจ ใบหน้าเล็กแนบกับท้องอ้วนของเธอเบาๆ ขณะที่กำลังจะอ้าปากฟ้อง พวกเขาก็ถูกเท้าเล็กในท้องมารดารัวเตะเข้าที่ใบหน้า

โกรธแล้วนะ!

อวี๋หวั่นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ใช่พวกเขากินขนมหวาน พวกเขาก็แอบเอามาซ่อน และแล้วในที่สุดขนมที่ซ่อนไว้ไม่เหลือแล้ว ขณะที่อวี๋หวั่นทั้งโกรธทั้งขำ ก็ยังรู้สึกแปลกใจยิ่งนัก

หลัวช่าน้อยไม่ชอบกินของพวกนี้ไม่ใช่หรือ? ไยถึงกินหมดในคราวเดียว?

สิ่งที่เธอประหลาดใจคือการเปลี่ยนแปลงของหลัวช่าน้อย เหตุใดหลังจากได้รับบาดเจ็บรสนิยมการกินถึงเปลี่ยนไป?

หรือเพราะทนหิวมานานจนกินไม่เลือก?

อวี๋หวั่นยื่นยาโลหิตที่เธอนำมาให้ มันก็กินอย่างมีความสุข

คงหิวมานานเกินไป เป็นเช่นนั้นกระมัง?

อวี๋หวั่นปลอบโยนไข่ดำน้อยที่ไม่เหลือขนมที่ตนซุกซ่อนจนสงบลง ก่อนจะให้ห้องครัวทำขนมกุ้ยฮวามาให้ทั้งสามกิน แล้วเธอก็ไปที่ห้องของชุยเฒ่าพร้อมกับหลัวช่าน้อยในอ้อมแขน

คราวนี้ชุยเฒ่าสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เขากำลังเตรียมยาให้ซือคงเย่และราชาหลัวช่า คนชราทั้งสองอายุมากแล้วแต่ก็ยังไม่กินขม ช่างน่ากลัดกลุ้ม!

ชุยเฒ่าตักน้ำผึ้งหนึ่งช้อน เมื่อหันไปก็เห็นอวี๋หวั่นเดินเข้ามาพร้อมกับหลัวช่าน้อยในอ้อมแขน

“ตื่นแล้วหรือ?” ตอนแรกเขาผงะไป จากนั้นก็พยักหน้าราวกับนึกได้ “อื้ม ก็ได้เวลาตื่นแล้ว”

อวี๋หวั่นก้าวข้ามธรณีประตู อุ้มหลัวช่าน้อยวางลงบนเตียงรักษา “ข้าตรวจดูแล้ว ไม่เป็นไรมาก ท่านดูให้มันอีกทีหนึ่งสิ”

ชุยเฒ่าวางงานในมือลง เช็ดมือด้วยผ้าแห้ง จากนั้นจึงเดินไปหาหลัวช่าน้อย

เขาแตะหน้าผากของหลัวช่าน้อย และส่งเสียงอืมอย่างพึงพอใจ “ไม่ร้อนแล้ว”

เขาเปิดเสื้อของหลัวช่าน้อยและคลายผ้าพันแผลออก ปากแผลปิดสนิทหายดีแล้ว จนสามารถถอดออกได้

“กรรไกร” เขากล่าวกับอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นเปิดตู้ยา หยิบกรรไกรที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วยื่นให้

เมื่อหลัวช่าน้อยเห็นกรรไกรอันแหลมคม พลันกระโดดโหยงตั้งท่าขู่ แยกเขี้ยวยิงฟัน จ้องถมึงทึงมองชุยเฒ่าไม่วางตา!

“อย่ากลัวเลย ไม่ได้จะทำร้ายเจ้า” อวี๋หวั่นลูบหัวของเขาเบาๆ

หลัวช่าน้อยยังคงจ้องไปที่ชุยเฒ่าอย่างระแวดระวัง ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้

“ข้าทำเอง” อวี๋หวั่นรับกรรไกรมา

สิ่งที่เหมือนกันคือกรรไกร ทว่าหลัวช่าน้อยกลับไม่ได้ขัดขืนต่ออวี๋หวั่น ทั้งยังยกเสื้อขึ้นเผยให้เห็นท้องของตนอย่างเชื่อฟัง

“ข้าจะตัดไหมที่เย็บแผล” อวี๋หวั่นพูดอย่างแผ่วเบา

หลัวช่าน้อยมองท้องของตนอย่างบ้องแบ๊ว

ทันทีที่อวี๋หวั่นตัด——

หลัวช่าน้อยเจ็บจนขนชี้ตั้ง แลบลิ้นตาเหลือก!

ชุยเฒ่าย่ามใจขบขันบนความทุกข์ “เหอะๆๆ ผู้ใดให้เจ้าไม่ให้ข้าตัดละ?”

หลังจากตัดไหม หลัวช่าน้อยก็เหยียดมือเล็กไปหาอวี๋หวั่น และนอนลงในอ้อมแขนของอวี๋หวั่นอย่างเจ็บปวด หากสังเกตดีๆ จะพบว่าท่าทีนี้เหมือนกับไข่ดำน้อยที่ถูกแย่งขนมหมดทุกประการ

อวี๋หวั่นหัวใจอ่อนยวบกับความน่ารัก ก้มศีรษะลงแตะหน้าผากเล็กๆ ของมัน “อยากไปหาราชาหลัวช่าหรือไม่?”

หลัวช่าน้อยยังไม่ทันตอบ ชุยเฒ่าก็กระแอม “อย่าเพิ่งเลยดีกว่า พวกเขากำลังสู้กันอยู่”

ในคำพูดคือการต่อสู้ ทว่าเป็นการต่อสู้ที่ไม่ใช้กำลังภายใน

ทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัส เน่ยตันและยาโลหิตในร่างกายอยู่ในขั้นที่กำลังหลอมรวมกับกู่ตัน พวกเขาไม่สามารถใช้กำลังภายใน และไม่ได้รับอนุญาตให้ลุกจากเตียง ดังนั้นทุกๆ วันจึงกลายเป็นเช่นนี้——

สิ่งแรกหลังจากลืมตา โยนหมอนใส่กัน

สิ่งที่สองหลังจากลืมตา เตะแผลอีกฝ่าย

สิ่งที่สามหลังจากลืมตา ร่วมมือกันปกปิดเรื่องการต่อสู้

…อธิบายความหมายของการทะเลาะที่สุดท้ายก็กลับมาดีกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ยามที่อวี๋หวั่นพาหลัวช่าน้อยไปที่ห้องของอาม่า ทั้งคู่ก็ต่อสู้กันจบแล้ว ผิวที่เคยขาวซีดของพวกเขากลายเป็นสีแดงระเรื่อ สิ่งที่น่ากล่าวถึงก็คือ การต่อต้านกู่ตันในร่างกายทั้งสองทำให้ความสามารถในการฟื้นฟูลดลงอย่างมาก ยามนี้ทั้งคู่ดูอ่อนแอไม่ต่างจากการได้รับบาดเจ็บทั่วไป

อวี๋หวั่นพบว่าใบหน้าของตาทวดมีรอยข่วน ลำคอของราชาหลัวช่าถูกสับจนกลายเป็นสีเขียว และขนขาของทั้งสอง ที่น่าสงสัยว่าจะถูกอีกฝ่ายดึงจนหมดเกลี้ยง