หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 464

หลัวช่าน้อยเป็นปีศาจ เขาถูกหลัวช่าโลหิตใช้เลือดของตนเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด หากกล่าวถึงวรยุทธ์ก็พอได้ ทว่าวิชาอสูรโลหิตเส็งเคร็งกลับทำได้เพียงเล็กน้อย ร่างกายของมันจะปล่อยกลิ่นอายของวิชาอายุวัฒนะได้อย่างไร?

คนธรรมดาแยกไม่ออกว่าเป็นวิชาอายุวัฒนะ แต่อวี๋หวั่นอยู่กับเยี่ยนจิ่วเฉามานาน และเธอกำลังตั้งท้อง แม้ว่าเธอเองจะไม่รู้ ทว่านับตั้งแต่เธอตั้งครรภ์สตรีศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งต่างๆ ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เช่น ลมหายใจของหลัวช่าโลหิตและวิชาอายุวัฒนะ

นี่เป็นครั้งแรกที่อวี๋หวั่นสงสัยว่าตนเองสัมผัสคลาดเคลื่อนไป

แต่ในไม่ช้า เยี่ยนจิ่วเฉาก็พิสูจน์ว่าสิ่งที่เธอสัมผัสได้นั้นไม่ได้ผิดพลาด

เยี่ยนจิ่วเฉาขยับปลายนิ้วอีกครั้ง และกำลังภายในที่แข็งแกร่งกว่าเดิมก็พุ่งไปหาหลัวช่าน้อย

ในทันใดหลัวช่าน้อยก็กระโดดออกจากหลุม กำลังภายในพุ่งปะทะเข้ากับหลุมตื้น จากหลุมตื้นก็กลายเป็นหลุมลึกในทันที ไม่กล้าคิดว่าหากเมื่อครู่หลัวช่าน้อยช้าไปเพียงก้าวเดียว ผลจะเป็นเช่นไร

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ การโจมตีของเยี่ยนจิ่วเฉาก็ดูไม่มีทีท่าจะลดละ กำลังภายในของวิชาอายุวัฒนะพุ่งใส่หลัวช่าน้อย ไม่ใช่ทุกครั้งหลัวช่าน้อยจะสามารถใช้วิชาตัวเบาหลบได้ เมื่อหลบไม่ทันก็ทำได้เพียงตั้งรับ

มันใช้พลังของหลัวช่าโลหิตตั้งรับไปครั้งหนึ่ง ผลคือถูกสับด้านในเกรียมด้านนอกนุ่ม จากนั้นก็ถูกเพลงยุทธ์อีกหลายครั้ง มันดูเหมือนค่อยๆ เข้าใจว่ามีเพียงลมหายใจแปลกๆ นั่นเท่านั้น ที่สามารถช่วยชีวิตมันได้ แต่ลมหายใจแปลกประหลาดนั้นก็ไม่ได้ฟังคำสั่งของมันทุกครั้งไป

วิชาอายุวัฒนะบางคราวก็เป็นผล บางคราวก็ไม่เป็นผล ทำเอาหลัวช่าน้อยสะบักสะบอม

หลังจากถูกโจมตีอีกครั้ง หลัวช่าน้อยก็หมดแรงแทบจะนอนแผ่ไปกับพื้น แม้แต่ขยับนิ้วก็ยังไร้เรี่ยวแรง

เยี่ยนจิ่วเฉาค่อยๆ ลดมือลง ก้มมองมันและกล่าวว่า “พรุ่งนี้ค่อยต่อ”

อวี๋หวั่น “…”

อวี๋หวั่นเหลือบมองหลัวช่าน้อยอย่างเห็นอกเห็นใจและกล่าวว่า “ยัง…ยังต้องต่ออีกหรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งเสียงอืม ไม่อธิบายอะไรมากต่อหน้าหลัวช่าน้อย ก็จากไปด้วยสีหน้าเย็นชา

อวี๋หวั่นอุ้มหลัวช่าน้อยที่นอนแผ่อยู่บนพื้นขึ้นมา

“อ้อ” เยี่ยนจิ่วเฉาที่เดินไปถึงทางเดินนึกบางอย่างได้ พลันหยุดชะงักและกล่าวกับอวี๋หวั่นว่า “ช่วงนี้อย่าออกไปจากหมิงซานจะดีที่สุด”

อวี๋หวั่นกำลังจะเอ่ยปาก แต่หลัวช่าน้อยในอ้อมแขนกลับดึงแขนเสื้อ

หลัวช่าน้อยทำหน้าหงอย ราวกับกำลังบอกว่า เขารังแกข้า อย่าไปคุยกับเขา!

อวี๋หวั่นตลกขบขัน จิ้มปลายจมูกเล็กๆ ของมันแล้วกล่าวว่า “เขาเป็นคนดี ไม่มีทางทำร้ายเจ้า”

หลัวช่าน้อยจับมือของอวี๋หวั่นขึ้นมา ลูบแขนเล็กๆ ของตนเอง ราวกับกำลังฟ้องความผิดที่เยี่ยนจิ่วเฉากระทำ ดูสิเจ็บหมดแล้ว!

เจ้าเด็กคนนี้รู้จักออดอ้อนแล้วหรือ?

อวี๋หวั่นหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แม้เธอจะไม่รู้ว่า เหตุใดจู่ๆ เยี่ยนจิ่วเฉาถึงโจมตีหลัวช่าน้อย แต่เธอเชื่อว่าเขาต้องมีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น อวี๋หวั่นปลอบโยนคนตัวเล็กในอ้อมแขน และยิ้มน้อยๆ ให้เยี่ยนจิ่วเฉา “ท่านไปเถอะ ข้ารู้แล้ว สองสามวันนี้ข้าจะไม่ออกจากวิหารเจาหยาง”

เช่นนี้เยี่ยนจิ่วเฉาถึงได้วางใจ ไปจำศีลทำสมาธิ

อีกด้านหนึ่ง ไข่ดำน้อยทั้งสามที่อยู่หลังพุ่มไม้เห็นฉากที่หลัวช่าน้อยถูกบิดา ‘ทำลายล้าง’ ก็อดน้ำตาซึมด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจหลัวช่าน้อยไม่ได้

“น้องชายแค่กินขนมของเราหมดเท่านั้น ท่านพ่อถึงกับทำร้ายมัน โหดร้ายเกินไปแล้ว!” เสี่ยวเป่ากอดแขนเล็กๆ กล่าวอย่างหมดความอดทนและเกินจริง

เอ้อร์เป่าก็กอดแขนเล็กๆ ของตนเช่นกัน ทำท่าทางราวกับความเจ็บปวดนั้นอยู่บนร่างกายของตน “น้องชายช่างน่าสงสาร พวกเราจะเลิกไม่สนใจน้องชายแล้ว!”

ต้าเป่าพยักหน้า สื่อความหมายว่าน้องชายถูกทำร้ายอย่างหนัก จะให้น้องชายกินอีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไร

ด้วยเหตุนี้ เหล่าเด็กน้อยที่คิดเข้าข้างตัวเองจึงนำขนมกุ้ยฮวาที่พวกเขาเก็บไว้ออกไปตามหาหลัวช่าน้อยด้วยน้ำใจและเมตตา

ไม่เกินความคาดหมาย หลัวช่าน้อยที่ใช้กำลังภายในไปมากมายกินขนมกุ้ยฮวาจนหมดอีกครั้ง

เรือแห่งมิตรภาพพลิกล่มทันใด!

ปากเล็กของเอ้อร์เป่าเบะมุ่ย

เสี่ยวเป่ากล่าวว่า “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ท่านพ่อจะจัดการเขาอีก!”

วันรุ่งขึ้น เยี่ยนจิ่วเฉาก็มา ‘จัดการ’ หลัวช่าน้อยจริงๆ

หลัวช่าน้อยหวาดกลัวเยี่ยนจิ่วเฉาหัวหด สองมือจับแขนเสื้ออวี๋หวั่นแน่น ไม่ให้อวี๋หวั่นจากไปไหน

ตั้งแต่อวี๋หวั่นเป็นมารดา เธอก็ไม่อาจต้านทานเด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ เธอมองเยี่ยนจิ่วเฉาด้วยสายตารักใคร่

“ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอน” เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ให้โอกาสอวี๋หวั่นโปรยเสน่ห์ ยกมือปิดดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักของอวี๋หวั่น และดึงตัวหลัวช่าน้อยในอ้อมแขนออกมาด้วยมืออีกข้าง

หลัวช่าน้อยโอดครวญ ถูกเยี่ยนจิ่วเฉาโยนขึ้นฟ้า