หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 47

ผู้พิทักษ์ดาบเงินทั้งสองดูเป้ากางเกงตนเองที่กำลังถูกเผา

…น้องเล็ก ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล!

ผู้พิทักษ์ดาบเงินทั้งสองอยากตาย แม้พวกเขาจะขยับไม่ได้ แต่ประสาทสัมผัสของพวกเขาก็ยังใช้การได้อยู่ พวกเขาจะไหม้ตายอยู่แล้ว! โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาเป็นบุรุษ! เผาที่ใดไม่เผา ต้องเผาไอ้นั่น! ! !

ต้าเป่าสูดจมูกดมกลิ่น

กลิ่นครั้งนี้แปลกจริงๆ ไม่เหมือนกับครั้งอื่นที่ผ่านมา

ต้าเป่าเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าว่างเปล่า

บนฟ้าก็มีหรือ?

หือ?

องุ่นติดไฟแล้วหรือ?

อันที่จริงจากมุมที่ต้าเป่าอยู่นั้น ไม่อาจมองเห็นเงาคนบนซุ้มองุ่น เพราะนี่ไม่ใช่ซุ้มองุ่นธรรมดา แต่เป็นทางเดินที่ทำจากหิน ส่วนบนเหมือนโครงกระดูก แน่นอนว่าโครงกระดูกหินย่อมหนากว่าซุ้มองุ่นทั่วไป บวกกับกิ่งใบองุ่นที่ซ้อนกัน ทำให้ต้าเป่าเห็นเพียงเปลวไฟสองกลุ่มที่กำลังลุกไหม้

แต่ผู้พิทักษ์ดาบเงินทั้งสองไม่คิดเช่นนั้น เด็กคนนี้เห็นพวกเขาแล้ว!

ขอเพียงเขาส่งเสียงร้องสักคำ ตำแหน่งของพวกเขาก็จะถูกเปิดเผย!

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ อย่าว่าแต่ต้าเป่ามองไม่เห็นพวกเขา ต่อให้เห็น ต้าเป่าก็ร้องไม่ได้ ในเมื่อต้าเป่าเป็นไข่ดำน้อยที่พูดไม่ได้!

ผู้ที่จะเป็นหัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินได้ย่อมมีท่าไม้ตาย หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินมักเอาแต่พูดถึงลูกปัดที่มีขนาดเท่าเม็ดถั่ว ลูกปัดนี้ดูแล้วก็ไม่มีสิ่งใดพิเศษ หากไม่ระวังเผลอกลืนลงไปก็ไม่เป็นไร เพราะชั้นนอกของมันทำมาจากวัสดุพิเศษที่ไม่สามารถย่อยได้ ดังนั้นกลืนลงไปก็ไม่ส่งผลใดๆ ต่อร่างกาย

ทว่าสิ่งเล็กๆ เช่นนี้กลับมีกลไกที่ร้ายกาจซ่อนอยู่ภายใน

ไม่หักก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อใดที่กัดไปแล้ว ไม่นานกลไกจะควบแน่นเปลี่ยนเป็น ‘เข็มพิษ’ แท้จริงแล้วมันไม่ใช่เข็ม มันไม่คม กลับยังค่อนข้างทื่อเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยกำลังภายในของผู้พิทักษ์ดาบเงินเพียงพอที่จะเปลี่ยนให้มันกลายเป็นอาวุธสังหารได้

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินกัดลูกปัดหมายจะโจมตีต้าเป่าที่อยู่ด้านล่าง

เขามั่นใจว่าแม้ร่างกายจะขยับไม่ได้ แต่การปลิดชีวิตเด็กน้อยสักคนก็ไม่ใช่ปัญหา

เพียงแต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดคือ จู่ๆ ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในอ้อมแขนของเขาก็หล่นลงมา

เขาสะดุ้งตกใจ ‘เข็มพิษ’ ที่ตนควรเป็นคนยิงกลับปักเข้าที่ท้องของเขา

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงิน “……!!!”

กลุกๆ

ไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ตกลงบนพื้นกลิ้งไปที่เท้าของต้าเป่า

ต้าเป่าหยิบไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมา

ลูกปัดนี้ช่างงดงามจริงๆ!

ต้าเป่าไม่รีรอเก็บลูกปัดใส่กระเป๋าของตน!

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงิน “…”

“พี่ใหญ่…พี่ใหญ่ ลูกปัดถูกไข่ดำนั่นเก็บไปแล้ว…ทำอย่างไรดีละ?” เมื่อผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามหันมองพี่ใหญ่ของเขา ก็เห็นพี่ใหญ่หน้าม่วง ริมฝีปากคล้ำ จุดอิ้งถังเป็นสีดำ

นี่มัน…ติดพิษแล้วชัดๆ!

จากนั้นในเวลาเดียวกัน ผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามก็รู้สึกว่าร่างกายของตนสามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว

เขาไม่ได้ดับไฟก่อนเป็นอย่างแรก แต่จับไหล่พี่ใหญ่เขย่าโคลงเคลง “พี่ใหญ่! ท่านเป็นอะไรไป?”

ปึก!

หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินเองก็รู้สึกว่ากำลังภายในของตนค่อยๆ กลับคืนมาทีละน้อย จึงใช้แรงดันเข็มพิษออกมา ผลกลับถูกไอ้โง่เขย่าจนเข็มกลับเข้าท้องอีกครั้ง!

อ้าก!

ฆ่าเจ้าโง่นี่ทีได้ไหม! ! !

“พวกเจ้าดูสิ! ทางโน้น!”

องครักษ์นายหนึ่งสังเกตเห็นไฟที่ติดบนซุ้มองุ่น จึงพบสองร่างที่นอนอยู่ด้านบน

“แย่แล้ว! พี่ใหญ่! เราถูกพบแล้ว!” หลังจากดับไฟที่เป้าของทั้งสองด้วยวิธีที่โหดร้ายที่สุด ผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามก็รับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังมา

หากทั้งสองเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ แยกกันไปแย่งไข่มุกวิญญาณศักดิ์สิทธิ์กลับมาก็ไม่ใช่ปัญหา ประเด็นอยู่ที่เวลานี้หัวหน้าผู้พิทักษ์ดาบเงินติดพิษ มือของผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามข้างหนึ่งจับเขา อีกข้างหนึ่งก็คว้าทารก หมดหนทางจะทำสิ่งอื่น

ทันใดนั้นเขาก็คิดวิธีขึ้นได้ เขาใช้ฟันกัดคาบต้าเป่าหนี!

เอ้อร์เป่าใช้ไม้เขี่ยไข่ดิบที่เผาสุกแล้วออกมาและหันไปมอง “เอ๋? ต้าเป่าละ?”

ผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามไม่รู้จักตัวตนของต้าเป่า หากรู้ว่าต้าเป่าก็เป็นคุณชายน้อยของจวนผู้สำเร็จราชการคงไม่บุ่มบ่ามทำเกินความจำเป็นเช่นนี้ และพาเยี่ยนเสี่ยวซื่อไปเพียงคนเดียว

“อย่าตามมา! ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเขาซะ!”

หลังจากทิ้งท้ายคำพูดที่ดุเดือดเหล่านี้ ผู้พิทักษ์ดาบเงินคนที่สามก็ใช้วิชาตัวเบาหายวับไปในความมืด

อิ่งสือซันมองดูแผ่นหลังที่ไกลออกไปด้วยสายตาเย็นชา

องครักษ์กล่าวอย่างร้อนใจ “องครักษ์เงา พวกเราจะไล่ตามหรือไม่?”

อิ่งสือซันมองเอ้อร์เป่าและเสี่ยวเป่าที่อยู่ใต้ซุ้มองุ่น ก็รู้ว่าบุรุษผู้นั้นไม่เพียงแต่จับคุณหนูเล็กไป แม้แต่ต้าเป่าก็จับไปด้วย