หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 483

โจวจิ่นนอนหลับไปสามวันเต็มๆ เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา เรือก็เดินทางออกจากเกาะร้าง และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไปแล้ว

แม้ว่าโจวอวี่เยี่ยนจะถูกเลี้ยงมาอย่างสุขสบาย แต่กับศิษย์น้องเล็กคนนี้ นางกลับกระตือรือร้น ไม่รู้ว่านางอยากดูแลโจวจิ่นอยู่ในห้องอย่างเต็มที่ด้วยตนเอง หรือว่านางเพิ่งจะเผชิญสถานการณ์เสี่ยงตายบนเกาะร้าง เมื่อรอดชีวิตกลับมานางจึงเปลี่ยนนิสัย อย่างน้อยนางก็ไม่คิดจะตาต่อตา ฟันต่อฟันกับอวี๋หวั่นดังที่เคยเป็นมา

อวี๋หวั่นกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ เยี่ยนจิ่วเฉากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ข้างกายเธอ อิ่งสือซันสาวเท้าเข้ามา มองไปยังคุณชายซึ่งกำลังนอนหลับ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นเสียงค่อยว่า “ฮูหยินน้อย ศิษย์น้องเล็กของมู่ชิงตื่นแล้วขอรับ”

“โอ้? อย่างนั้นหรือ?” อวี๋หวั่นวางตำราแพทย์ในมือลง จากนั้นจึงมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉา อากาศเหนือผืนทะเลร้อนชื้น เมื่อเปิดหน้าต่าง ลมจากทะเลก็โบกพัดเข้ามา แต่เขาก็ยังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบางๆ อวี๋หวั่นปลดกระดุมคอเสื้อให้เยี่ยนจิ่วเฉา แล้วพยักหน้าให้อิ่งสือซัน

อิ่งสือซันเข้าใจ แล้วหันหลังเดินออกไป

อวี๋หวั่นและอิ่งสือซันเดินไปยังห้องของโจวอวี่เยี่ยน ชุยเฒ่าถูกอิ่งลิ่วอุ้มมา เขาจับชีพจรให้โจวจิ่นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ไม่เป็นไรมาก! ไม่เป็นไร! พิษของหนอนพิษก็ถูกกำจัดไปหมดแล้ว!”

“แต่เขาหลับไปนานถึงเพียงนี้…” อิ่งลิ่วพึมพำ

“เขาสูดยาชามากเกิน ผู้ใดมือหนักถึงเพียงนี้ เด็กอายุแปดเก้าขวบ…” ชุยเฒ่าพร่ำบ่นไปพลางเก็บล่วมยา

“ไม่ต้องจ่ายยาหรือ?” โจวอวี่เยี่ยนถามด้วยความกังวลว่า “ศิษย์น้องของข้าย่ำแย่เหลือเกิน”

“เขายังเด็ก พักผ่อนอีกแค่ไม่กี่วันก็ไม่เป็นไรแล้ว!” ชุยเฒ่าหาววอด เมื่อครู่เขาล้มตัวลงนอนไปได้ไม่เท่าไรก็ถูกอิ่งลิ่วลากมา ง่วงจะตายอยู่แล้ว!

ชุยเฒ่าโยนล่วมยาให้อิ่งลิ่ว แล้วเดินกลอกตาออกไป

“อีกแล้ว ข้าอีกแล้วสินะ” อิ่งลิ่วถือล่วมยาไว้ หมายจะนำไปคืนให้ชุยเฒ่าที่ห้อง เมื่อเดินออกมาก็บังเอิญพบกับอวี๋หวั่นและอิ่งสือซันซึ่งมาเยี่ยมโจวจิ่นเข้าพอดี

“ฮูหยินน้อย มาแล้วหรือขอรับ” อิ่งลิ่วยิ้มพร้อมเอ่ยทักทาย

“อื้ม ข้าจะมาดูโจวจิ่นสักหน่อย” อวี๋หวั่นตอบ

“อ้อ เช่นนั้นข้าขอตัวนำล่วมยาไปคืนชุยเฒ่าก่อนนะขอรับ” อิ่งลิ่วพูดจบ ก็หอบล่วมยาเดินออกไป

อิ่งสือซันขมวดคิ้ว เขาสาวเท้าตามไป แล้วรับล่วมยาหนักอึ้งในมือของอิ่งลิ่วมา และนำไปส่งที่ห้องของชุยเฒ่าด้วยตนเอง

อาการของโจวจิ่นในตอนนี้ยังไม่นับว่าดีเต็มร้อย นอกจากปวดเมื่อยไร้เรี่ยวแรงแล้ว อาการอื่นๆ ล้วนปกติดี อวี๋หวั่นให้พ่อครัวต้มโจ๊กข้าวฟ่างให้เขาหนึ่งชาม เขาก็มิได้มากความ กินโจ๊กข้าวฟ่างอย่างว่าง่าย

“ว่าง่ายกว่าเจ้าตั้งเยอะ” อวี๋หวั่นบอกกับโจวอวี่เยี่ยน

โจวอวี่เยี่ยนแค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วเบือนหน้าหนี!

โจวจิ่นอายุน้อยที่สุดในบรรดาพวกเขา แต่กลับสุขุมเยือกเย็นที่สุด เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ซึ่งไม่คุ้นเคย กระนั้นก็ไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก และไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น หรือที่นี่คือที่ไหน

อาหารไม่ตกถึงท้องหลายวัน จนเครื่องในของเขาส่งเสียงร้องระงม แต่ยามกินอาหารกลับมิได้สวาปามด้วยท่าทางหิวโหย เขามีท่าทางของความเป็นชนชั้นสูงอยู่ในตัว

อวี๋หวั่นนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา “เจ้าคือโจวจิ่น?”

“ใช่” โจวจิ่นตอบอย่างใจเย็น

อวี๋หวั่นมองดูใบหน้าของเขา เป็นเพราะว่าเขาคือทายาทของราชาพ่อมดหรือเปล่านะ? เขาไม่เพียงสุขุมเยือกเย็นต่างจากคนทั่วไป แม้แต่บุคลิกของเขาก็ไม่เหมือนผู้อื่น ทั้งยังไม่เย่อหยิ่ง หนักแน่นดุจขุนเขา นับว่ามีศักยภาพล้นเหลือ

เธอชอบเด็กคนนี้!

อวี๋หวั่นวางมือไว้บนท้องของเธอเบาๆ แล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าอายุเท่าไหร่”

“เดือนหน้าเก้าขวบเต็ม” โจวจิ่นตอบ

“เจ้าคงรู้ใช่ไหมว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร?” อวี๋หวั่นถาม

โจวจิ่นชะงักไปครู่หนึ่ง

โจวอวี่เยี่ยนเอ่ยขึ้นว่า “ข้ายังไม่ทันได้บอกเขา!”

“อาจารย์ของเจ้าล่วงลับไปแล้ว” อวี๋หวั่นบอกตามตรง

“นี่! เจ้า!” โจวอวี่เยี่ยนร้อนรน “อยู่ๆ เจ้าบอกเรื่องนี้กับศิษย์น้องข้าได้อย่างไร เขายังเล็กอยู่!”

โจวจิ่นก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

ร่างผ่ายผอมแลดูเปล่าเปลี่ยว

เขากำลังเสียใจ

แต่ก็ไม่อยากให้ผู้ใดมองออกว่าเขากำลังเสียใจ

เด็กคนนี้ไม่ถูกความรู้สึกชักจูงให้ไขว้เขวได้ง่าย เขามีวุฒิภาวะทางอารมณ์ที่เหนือกว่าศิษย์พี่ของเขามาก

“ศิษย์พี่หญิง ข้าไม่เป็นไร” โจวจิ่นบอกกับโจวอวี่เยี่ยน จากนั้นก็มองไปทางอวี๋หวั่น ด้วยตาใสบริสุทธิ์ของเขาแล

ดูประหนึ่งมีดวงดาวสุกใสอยู่ด้านใน “ขอบคุณที่ท่านบอกข้า”

“ศิษย์น้อง…” โจวอวี่เยี่ยนพูดไม่ออก

โจวจิ่นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “อาจารย์ปฏิบัติต่อข้าราวกับเป็นลูกแท้ๆ ข้าไม่ได้อยู่ส่งอาจารย์ในวาระสุดท้ายของชีวิต รู้สึกเสียใจเหลือเกิน”

เด็กคนนี้ ยังมีบุคคลิกความโศกเศร้าอยู่ด้วย…

อวี๋หวั่นตบไหล่ของเขาเบาๆ “อย่าเศร้าไปเลย ผู้ล่วงลับก็จากไปแล้ว ส่วนคนที่ยังอยู่ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไป ข้าเชื่อว่าดวงวิญญาณของอาจารย์เจ้าต้องไม่อยากเห็นพวกเจ้าจมอยู่กับความเศร้าเป็นแน่ เอาละ ข้าจะไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว เรื่องรายละเอียด ให้ศิษย์พี่เล่าให้เจ้าฟังก็แล้วกัน ตอนนี้พวกเรากำลังจะเดินทางไปยังเผ่าพ่อมด เจ้าก็จะเดินทางไปด้วย เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเผ่าพ่อมด เจ้ามีอะไรจะบอกไหม?”

“ไม่มี” โจวจิ่นส่ายหน้า

อวี๋หวั่นพยักหน้า แล้วบอกว่า “เรื่องที่เกี่ยวข้องภูมิหลังของเจ้า เจ้าพอจะจำได้หรือไม่”