หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 501

หลังจากที่อิ่งสือซันออกจากวังหลวง ก็รีบตาหาโจวจิ่น เยี่ยยางถูกสัตว์พิษตัวน้อยใช้พิษอ่อนๆ ทำให้สลบไปแล้ว อิ่งสือซันจึงพาเขาและโจวจิ่นไปหลบยังเรือนร้างหลังหนึ่งใกล้วังหลวง จากนั้นจึงตรงไปยังสกุลโจวเพื่อพาอวี๋เซ่าชิงและคนอื่นๆ ออกมา

พวกเขาเป็นแขกของ ‘เวินซวี่’ ไม่ได้ถูกจับตามองตลอดเวลา ดังนั้นพวกเขาจะไปไหนก็ไปได้

กว่าองครักษ์ของราชินีแม่มดจะมาถึง คนสกุลเวินจึงได้รู้ว่าพวกเขาทำความผิดใหญ่หลวงเอาไว้ น่าเสียดายที่พวกเขาหนีไปแล้ว

“พวกเขาอยู่ที่ไหน”

หลังออกมาจากวัง อวี๋หวั่นก็กระซิบถามเยี่ยนจิ่วเฉา

พวกเขาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว เยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่นไม่ใช่องครักษ์หนุ่มและสตรีท้องโย้อีกต่อไป พวกเขาเป็นสามีภรรยาอายุมากคู่หนึ่ง ใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาถูกอวี๋หวั่นแปะหนวดปลอมจนดูดุดันขึ้นมาก

อวี๋หวั่นสวมผ้าคลุม เพื่ออำพรางท้องของเธอ

ทั้งสองเดินไปตามถนน และไม่ถูกองครักษ์จับได้

องครักษ์คนหนึ่งถือรูปวาดเข้ามาหาเยี่ยนจิ่วเฉา “เจ้า! เจ้านั่นแหละ! หยุดเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยนจิ่วเฉาชะงักฝีเท้า “มีอะไร”

องครักษ์เดินเข้ามา “เห็นสองคนนี้บ้างไหม?”

“ไม่เห็น” คุณชายเยี่ยนตอบไปด้วยสีหน้าจริงจัง

องครักษ์โบกมืออย่างหมดความอดทน เพื่อบอกให้เยี่ยนจิ่วเฉาไปได้ เยี่ยนจิ่วเฉาจูงมือของอวี๋หวั่น เดินยืดอกออกมาจากองครักษ์กลุ่มนั้น

เหล่าองครักษ์เดินหน้าค้นหาต่อไป

เยี่ยนจิ่วเฉามุ่งหน้าไปตามสัญลักษณ์ที่อิ่งสือซันทำไว้ไปยังเรือนซอมซ่อหลังหนึ่ง

บริเวณนี้เป็นที่อยู่อาศัยของคนยากจนในเผ่าพ่อมด ว่ากันว่าสถานที่แห่งนี้ต้องคำสาปของเทพเจ้า ผู้ที่อาศัยอยู่บนถนนเส้นนี้ล้วนแต่เกิดเรื่องอย่างไม่คาดฝัน หากจะใช้คำพูดของชาวจงหยวน ก็คงเรียกว่าฮวงจุ้ยไม่ดี ผู้ที่ย้ายออกไปได้ก็ย้ายออกไปแล้ว เหลือเพียงไม่กี่ครอบครัวที่ยังอาศัยอยู่ที่นี่

เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่นเดินมา พวกเขาก็ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด รีบเดินเข้าเรือนหลังนั้นไปอย่างรวดเร็ว

พวกเขาให้ผิงเอ๋อร์มาทำความสะอาดเรือนหลังนี้แล้ว สามารถเข้าไปได้ไม่มีปัญหา

แต่หากจะเข้าไปอาศัยอยู่ คงต้องเก็บกวาดอีกยกใหญ่

ผิงเอ๋อร์เป็นสาวใช้ที่เห็นโลกมามาก นางไม่ได้ถามพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดอยู่จวนสกุลเวินดีๆ ไม่ว่าดี ต้องย้ายมาอยู่ในเรือนโกโรโกโสแห่งนี้ นางเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาทำความสะอาด

“อาหวั่น!” อวี๋เซ่าชิงกระวนกระวายใจมาตลอดช่วงบ่าย ในที่สุดก็ได้พบลูกสาว ความหนักอึ้งในใจก็พลันมลายหายไป เขาเดินเข้าไปจูงมือลูกสาว โดยเลือกที่จะเมินลูกเขย “เหตุใดอยู่ๆ ก็เปลี่ยนแผนกะทันหันเสียเล่า? ไม่ได้บอกหรือว่าหลังจากที่ได้น้ำตาราชาพ่อมดมาแล้ว จะให้โจวจิ่นแกล้งตาย แล้วจึงให้ต๋าหว่าพาโจวจิ่นออกมา?”

“มีเรื่องเกิดขึ้น ทำให้ผิดแผน ราชาพ่อมดถูกจองจำ ทั้งยังป่วยหนัก พวกเรานำน้ำตาราชาพ่อมดมาไม่ได้ แล้วก็พาเขาออกมาไม่ได้ ส่วนโจวจิ่น เรื่องของเขาค่อนข้างซับซ้อน…” อวี๋หวั่นเล่าภูมิหลังของโจวจิ่นและเรื่องพลังย้อนกลับของราชาพ่อมดให้อวี๋เซ่าชิงฟังโดยละเอียด “สรุปแล้วโจวจิ่นตายหรือไม่ตายก็ไม่อาจเก็บเป็นความลับได้”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” ในใจของอวี๋เซ่าชิงมีความรู้สึกมากมายระคนกัน เขาไม่ได้รู้สึกตกใจกับเรื่องที่ท่านแม่ของโจวจิ่นเป็นราชาศักดิ์สิทธิ์ แต่เรื่องที่ราชาพ่อมดและราชาศักดิ์สิทธิ์เสียสละเพื่อโจวจิ่นนั้นทำให้เขาตื้นตันใจเหลือเกิน พ่อแม่ส่วนใหญ่ในใต้หล้าล้วนแต่รักลูกของตน กระนั้นรักก็เรื่องหนึ่ง การเสียสละและทรยศโดยไม่คำนึกถึงผลที่ตามมาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าก่อนเดิมทีราชาศักดิ์สิทธิ์ลอบเข้ามาในเผ่าพ่อมดด้วยเป้าหมายอื่น แต่สุดท้ายแล้ว นางก็ละทิ้งเจตจำนงเดิม แล้วหักหลังเผ่าของตน

ราชาพ่อมดก็ไม่ต่างกัน

เขาถูกขังไว้ในวังวันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า แบกรับความทรมานและความเศร้าโศกที่คนทั่วไปไม่อาจแบกรับได้ เพียงเพื่อให้โจวจิ่นเติบโตมาอย่างปลอดภัย

แล้วใครเล่าจะกล้าพูดว่าราชาพ่อมดไม่ใช่พ่อที่ดี?

ไม่แน่ว่าอาจมีเบื้องลึกเบื้องหลังระหว่างราชาพ่อมดและราชินีแม่มด อย่างไรเสียราชาพ่อมดก็ดูไม่เหมือนกับผู้ชายที่ได้แล้วทิ้ง

“ใช่สิ ท่านพ่อ แล้วโจวจิ่นเล่า?” อวี๋หวั่นเข้ามาในเรือนได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นโจวจิ่น

“เขาหลับไปแล้ว คงจะเหนื่อยน่าดู” อวี๋เซ่าชิงตอบ

“ข้าจะไปดูเขาสักหน่อย” อวี๋หวั่นบอก

“เจ้าไปเถิด” อวี๋เซ่าชิงบอก “เด็กที่เขาพากลับมา ข้าให้อยู่ในห้องด้านข้าง อิ่งลิ่วคอยเฝ้าอยู่”

“เข้าใจแล้ว” อวี๋หวั่นพยักหน้า แล้วเดินไปยังห้องของโจวจิ่น

โจวจิ่นหลับไปแล้ว แต่สักพักก็ตื่นขึ้นเพราะฝันร้าย ในความฝันของเขา ราชาพ่อมดมีสภาพอเนจอนาถ บนร่างของ

เขาเต็มไปด้วยรอยแผลจากยาพิษ ดวงตาอันว่างเปล่าและทุกข์ทรมาน เปรียบดังมีดที่กรีดลงบนหัวใจของเขา

เขาไม่ใช่คนที่สุขุมเยือกเย็นดังที่ผู้อื่นเห็นจากภายนอก

ถึงได้ทำเรื่องที่หุนหันพลันแล่นเช่นนี้ลงไป

และลักพาตัวเยี่ยยางออกมา

“โจวจิ่น โจวจิ่น โจวจิ่น!” อวี๋หวั่นตบไหล่ของเขาเบาๆ