หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 503

วินาทีที่หลัวช่าทหารกระเด็นออกไป แม้แต่เขาเองก็ยังคงไม่กระจ่างว่าเกิดอะไรขึ้น

หลัวช่าทหารผู้ไร้พ่าย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเผชิญกับการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ เขาลอยออกไปกระแทกกับหลังคาราวกับว่าวตัวหนึ่ง

หลังคาถล่มลงมา ทำให้เขาหล่นลงไปอยู่ใต้ซากปรักหักพัง

เหล่าองครักษ์ที่เห็นเหตุการณ์ล้วนแต่ตะลึงงัน

เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกัน? หลัวช่าทหารถูกสตรีคนหนึ่งโจมตีจนกระเด็นออกไปอย่างนั้นหรือ?

สตรีคนนั้นท่าทางอ่อนแอ ไร้แม้แต่แรงเชือดไก่ ไฉนจึงมีพลังภายในที่น่ากลัวถึงเพียงนั้น

ไม่สิ นั่นดูไม่ยักเหมือนกับพลังภายใน แต่เป็นกลิ่นอายรุนแรงที่พวกเขาไม่คุ้นเคยต่างหาก

“เป็น…เป็นไปได้อย่างไร…ร้ายกาจถึงเพียงนั้น…” โจวอวี่เยี่ยนตกใจจนกระอักเลือดไม่ออก นางทำตาโต แทบไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่ตนเองเห็นนั้นเป็นเรื่องจริง

อวี๋หวั่นกะพริบตาปริบๆ มองไปยังหลัวช่าทหารซึ่งถูกทับอยู่ใต้ซากปรักหักพัง จากนั้นก็มองไปยังมืออวบของเธอ แล้วพึมพำอย่างเหลือเชื่อว่า “ข้า…ข้าเก่งขนาดนี้เชียวเหรอ…”

อวี๋หวั่นก้มหน้าลง ยกมือขึ้นมาลูบท้อง ถ้าเดาไม่ผิด เมื่อครู่เป็นช่วงเวลาที่อันตรายถึงชีวิต เจ้าตัวเล็กในท้องจึงขยับ ต้องเป็นเพราะอวี๋หวั่นตกใจกลัวจนลูกในท้องสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอ จึงตกใจกลัวตามไปด้วย

เมื่อลูกตกใจกลัวจนตัวสั่น ก็ปล่อยพลังอันแข็งแกร่งเช่นนี้ออกมา

ที่แท้ก็ลุกขึ้นสู้เพื่อแม่!

อวี๋หวั่นพยักหน้า “อย่ากลัวไป แม่จะปกป้องเจ้าเอง!”

หลัวช่าทหารปีนขึ้นมาจากกองซากปรักหักพัง สำหรับเขาแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพราะเขาไม่ทันตั้งตัว จึงถูกอวี๋หวั่นเล่นงานเข้า บัดนี้เขาจะคอยตั้งรับเป็นอย่างดี ไม่ว่าอย่างไรก็จะสังหารผู้หญิงคนนี้ให้ได้!

อวี๋หวั่นสะบัดมือครั้งหนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งจับหน้าท้องไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งชี้เขา “หากยังรักตัวกลัวตายก็รีบๆ ไปจากที่นี่! ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่เกรงใจ!”

หลัวช่าทหารยกกำปั้นขึ้น กัดฟันกรอดพร้อมกับพุ่งหมัดเข้าใส่อวี๋หวั่น

“มีหมัดแล้วเก่งกาจขนาดนั้นเชียวหรือ? ข้าจะอัดเจ้าให้เละเลย!” อวี๋หวั่นสูดหายใจเข้าลึก สองมือประสาน เหวี่ยงเป็นวงกลมกลางอากาศแล้วต่อยเข้าใส่หลัวช่าทหาร “ย่า!”

พลังของราชาศักดิ์สิทธิ์ถาโถมออกมา โจมตีไปยังแขนของหลัวช่าทหาร กดเส้นลมปราณข้างขวาของเขาไว้ แรงมหาศาลนี้ทำให้เขาสติหลุดไปชั่วขณะ

“ว้าว!” อวี๋หวั่นร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ กะพริบตาปริบๆ แล้วต่อยออกไปอีกหมัดหนึ่ง

ก็ได้ยินเสียงดัง ‘แกร็กๆ’ กระดูกซี่โครงของหลัวช่าทหารถูกยึดไว้แน่น

อวี๋หวั่นเกาศีรษะ “เอ๋? ข้าเล็งไปที่มือข้างซ้ายของเขานี่นา”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ พลังของราชาศักดิ์สิทธิ์ก็พรั่้งพรูออกมาอีก มือข้างซ้ายของเขาก็ถูกยึดไว้เช่นกัน

กลัวช่าทหาร “…”

อวี๋หวั่น “…”

หลัวช่าทหารมีร่างกายที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า คิดจะทำให้เขาบาดเจ็บนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่พลังของราชาศักดิ์สิทธิ์สามารถกดลมปราณของเขาไว้ได้ เมื่อหลายครั้งเข้า อวี๋หวั่นจะชี้ตรงไหน พลังก็โจมตีตรงนั้น หลัวช่าทหารคล้ายกับเป็นดักแด้ซึ่งลอกคราบทีละชั้นๆ ไม่อาจสำแดงวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งได้ ทำได้เพียงล้มลงกับพื้น

หลังจากที่เขาล้มลงไป พลังของหลัวช่าทหารซึ่งกดทุกคนเอาไว้ก็อันตรธานหายไปทันที

ในที่สุดอวี๋เซ่าชิงและอิ่งสือซันก็เคลื่อนไหวได้สักที

อิ่งสือซันกำกระบี่แน่น “นายท่าน! ท่านพาฮูหยินน้อยกับโจวจิ่นไปก่อนเถิดขอรับ! ข้ากับอิ่งลิ่วจะหยุดพวกเขาไว้! แม่นางโจว รบกวนพาเยี่ยยางไปที!”

“เข้าใจแล้ว!” โจวอวี่เยี่ยนพยักหน้า นางพยายามกดความเจ็บปวดไว้ และอุ้มเยี่ยยางซึ่งนอนอยู่ด้านข้างขึ้นมา

“จะไปก็ไปด้วยกัน! ข้าสู้ได้แม้แต่หลัวช่าทหาร เจ้าองครักษ์พวกพวกนี้ ข้าจัดการได้!” อวี๋หวั่นพูดพลางก้าวขึ้นไปด้านหน้า เข้าไปขวางด้านหน้าของอิ่งสือซันและคนอื่นๆ เธอทำท่าทางปล่อยพลังภายในที่มีอยู่จริง แล้วปล่อยใส่พวกเขา!

องครักษ์ล้วนแต่เคยเห็นพลังของเธอ แม้แต่หลัวช่าทหารยังจัดการได้ นับประสาอะไรกับองครักษ์ธรรมดาอย่างพวกเขา?

พวกเขาทั้งหมดต่างก็ยกมือขึ้นมากำบังไว้ข้างหน้าของตนตามสัญชาตญาณ

ทว่าผ่านไปเนินนาน รอแล้วรอเล่า…

เอ๋?

พวกเขาไม่เป็นไรนี่!

องครักษ์มองหน้ากัน

อวี๋หวั่นกะพริบตาปริบๆ “โอ้? เมื่อครู่ข้าพลาดไปหรือ? ขออีกรอบ!”

อวี๋หวั่นสูดหายใจเข้าลึกๆ ย่อเข่าลง รวบรวมพลังไปยังจุดตันเถียน “ย่า!”

เธอปล่อยหมัดออกไปอีกครั้ง

ท้องถนนที่อลหม่านกลับกลายเป็นเงียบเชียบด้วยความหวาดกลัว

แม้แต่ขนนกเส้นเดียวก็ยังไม่ปลิว

“กาาา” บนหลังคา นกกาสีดำตัวหนึ่งส่งเสียงร้อง

เหล่าองครักษ์ยกมือขึ้นกำบังใบหน้าของตนเองอีกครั้ง แล้วมองตนเอง จากนั้นก็มองไปยังเพื่อนร่วมชะตากรรมซึ่งไร้รอยขีดข่วนเช่นกัน สีหน้าของพวกเขาล้วนแต่สับสน

สตรีคนนี้ไม่มีพลังเหลือแล้วหรือ?

ทำไมหมดเร็วถึงเพียงนั้น?

ในท้องอุ่นๆ เยี่ยนเสี่ยวซื่อเริ่มง่วง และผล็อยหลับไป…

“นางไม่มีพลังแล้ว! พวกเรา! รีบจัดการเร็ว!” หัวหน้าองครักษ์ตะโกนลั่น ทุกคนกระตือรือร้นขึ้นมาในทันใด และบุกเข้าไปหาอวี๋หวั่นทันที