หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 504

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วยามที่แล้ว

เยี่ยยางถูกลักพาตัวไป ทั้งเรื่องนี้ยังเกิดขึ้นใต้จมูกของราชินีแม่มด ทำให้ราชินีแม่มดเดือดดาลขึ้นมา จึงสั่งให้องครักษ์ทั้งวังหลวงค้นหาทั่วเผ่าพ่อมด ที่สำคัญก็คือเผ่าพ่อมดมีขนาดใหญ่กว่าหมิงตูสักสามเท่าเห็นจะได้ เดิมทีแบ่งเป็นสามเขต ส่วนใจกลางของเผ่าคือเมืองหลวง และเป็นสถานที่ตั้งของวังหลวง รวมไปถึงที่พักอาศัยของบรรดาผู้ลากมากดี ส่วนอีกสองเขตที่เหลือนั้นคือสภาอาวุโสและหมู่บ้าน

แต่เนื่องจากมีพ่อมดแม่มดจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ หนีมาจากประเทศมรกต ทว่าเผ่าพ่อมดเปิดรับคนไม่มาก คนที่เหลือไร้ที่ไป จึงลงหลักปักฐานอยู่บริเวณเชิงเขาด้านนอกเผ่า

เหล่าพ่อมดซึ่งถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าไปในเผ่าอาศัยอยู่ที่นี่ เพียงเพื่อรอวันที่พ่อมดระดับสูงผ่านมา เพียงแต่ว่าพวกเขาส่วนมากมิได้นั่งนอนรอโอกาสเช่นนั้น ของที่พวกเขานำมาจากประเทศมรกตและของที่มาจากประเทศอื่นๆ นั้นได้รับความนิยมจากคนเผ่าพ่อมด

คนเผ่าพ่อมดติดต่อกับคนนอกเผ่าเหล่านี้ นานวันเข้า ที่นี่จึงกลายเป็นส่วนที่สี่ของเผ่าพ่อมด เรียกว่าหมู่บ้านนอกเผ่า

เผ่าพ่อมดปฏิเสธคนนอก แต่เป็นเพราะสถานที่แห่งนี้มีคนเผ่าพ่อมดแวะเวียนไปมาเป็นจำนวนมาก ที่นี่จึงมีองครักษ์ประจำการอยู่ เพื่อช่วยสอดส่องดูแลและคุ้มครองคนในเผ่า

ที่ใดที่มีองครักษ์ของวังหลวง ที่นั่นย่อมมีข่าวสารของวังหลวง ภาพวาดของเยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่นถูกกระจายไปอย่างรวดเร็ว และไปถึงมือขององครักษ์ที่นั่น

เป็นเพราะอวี๋หวั่นปลอมตัวให้เยี่ยนจิ่วเฉาก่อนเข้าวัง ภาพวาดของเยี่ยนจิ่วเฉาจึงไม่คล้ายกับตัวจริง ทว่าภาพวาดของอวี๋หวั่นกลับงามเหมือนกับคัดลอกจากตัวจริงออกมา

หลังจากที่องครักษ์ซึ่งประจำในหมู่บ้านนอกเผ่าเห็นสตรีที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับบุคคลในภาพ ก็ล้อมจับนางในทันที!

เพียงแต่สิ่งที่องครักษ์ไม่เข้าใจก็คือ สตรีในภาพตั้งครรภ์ไม่ใช่หรือ? ลูกของนางไปไหนเสียแล้วเล่า?

อีกทั้ง เหตุใดยังมีเด็กตัวเล็กสามคนเดินตามมาต้อยๆ?

องครักษ์คนหนึ่งก็พลันคาดเดาเรื่องที่เป็นไปได้ยาก!

เขามองไปยังหัวหน้าของตน “หัวหน้าขอรับ นางคงไม่ได้ใกล้คลอดหรอกกระมัง? ทั้งยังคลอดออกมาถึงสามคน!”

หัวหน้าองครักษ์ยกมือขึ้นตบศีรษะของเขา “เจ้าโง่หรืออย่างไร? พูดเรื่องพวกนี้ออกมาได้! เห็นชัดๆ ว่านั่นไม่มีทางเป็นเด็กที่นางคลอดออกมา! เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนยังตั้งทอง ตอนนี้คลอดลูกออกมาสามคนแล้วน่ะหรือ?! เจ้าเคยเห็นคนคลอดเด็กแฝดสามไหม? เคยเห็นหรือ? ฮะ เจ้าเคยเห็นหรือไง?!”

องครักษ์ชะงักไป จากนั้นก็กระจ่างในทันใด เขายกนิ้วโป้งขึ้นมา “ปราดเปรื่องสมกับเป็นหัวหน้า!”

เสี่ยวเป่าเขย่งปลายเท้าขึ้น จับมือของหัวหน้าองครักษ์ พร้อมกับชี้ไปยังภาพของท่านแม่ “แต่ว่า ตัวไม่ใหญ่เท่าพวกข้า จึงไม่มีทางเป็นเด็กที่นางคลอดมาวันนี้น่ะหรือ?”

หัวหน้าองครักษ์ “…”

องครักษ์ “…”

ทั้งสองคนพองสยองเกล้า!

อ๊าก! เด็กพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ!!!

หากถามว่าเหตุใดนางเจียงกับเด็กทั้งสามจึงมาปรากฏตัวที่นี่ อันที่จริงก็เป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ระหว่างทางที่พวกเขาออกมาจากตลาดมืดมายังเผ่าพ่อมด ก็พบกับนักพนันกลุ่มหนึ่งเข้า นางเจียงคันไม้คันมือ จึงลงเล่นไปหลายตา เมื่อนางแพ้จนเด็กน้อยทั้งสามเหลือเพียงกางเกงในตัวเตียว นักพนันเหล่านั้นก็คร้านจะเล่นกับนางต่อ นางเจียงจึงยอมวางมือ จากนั้นก็พบว่าสามีและลูกเขยคนงามของนาง รวมไปถึงลูกสาวตัวอวบอ้วนของนางเดินทางออกไปนานแล้ว

…หรือจะกล่าวง่ายๆ ว่า ถูกทิ้งไว้เสียแล้ว

เอาเถอะ

อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก

เด็กๆ ก็เคยชินกันแล้ว

แม้ว่าท้องของผู้หญิงคนนี้จะหายไป แต่ใบหน้าของนางก็เหมือนกับคนที่พวกเขาตามหาไม่มีผิดเพี้ยน หัวหน้าองครักษ์จึงตัดสินใจจับนางกลับไป

เจ้าพวกอ่อนหัดเหล่านี้ไม่คณามือเจียงป้าเทียนหรอก!

แต่ว่า…เฮ้อ ไหนๆ ก็พลัดหลงกับคนอื่นแล้ว

มีรถม้าพาไปส่งโดยไม่เสียเงินก็ดีเหมือนกัน!

……

ผ่านไปหนึ่งเค่อ ทั้งสี่คนก็ขึ้นไปนั่งรถคุมขังนักโทษตรงไปยังวังหลวง

…..

ราชินีแม่มดยังไม่รู้ว่าผู้ที่ถูกจับมานั้นไม่ใช่บุคคลในภาพ หัวหน้าองครักษ์ส่งจดหมายนกพิราบมาเพียงว่าจับคนในภาพได้แล้ว แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดว่าจับคนไหนได้

ราชินีแม่มดคิดว่าพวกเขาทั้งหมดถูกจับได้แล้ว จึงให้คนไปส่งลัญญาณลับเพื่อให้หลัวช่าทหารถอนกำลังกลับมา นี่คือเหตุผลว่าทำไมหลัวช่าทหารสู้กับเยี่ยนจิ่วเฉาได้ไม่เท่าไรก็หนีไปเสียแล้ว ส่วนหลัวช่าทหารคนที่สี่ที่อวี๋หวั่นพบนั้นไม่อาจกลับไปยังตำหนักราชินีแม่มดได้เพราะถูกพลังของราชาศักดิ์สิทธิ์กดไว้

ในตอนนี้ราชินีแม่มดมิได้สนใจหลัวช่าทหารอีกต่อไป นางสนเพียงว่าลูกของนางยังอยู่กับคนพวกนั้น!

“ราชินีแม่มด พวกเขามาถึงแล้วเพคะ” หงหลวนเข้ามารายงาน

ราชินีแม่มดดวงตาแข็งกร้าวขึ้นทันใด “นำตัวเข้ามา!”

“เพคะ!” หงหลวนคำนับแล้วถอยออกไป เพื่อพานางเจียงและเด็กทั้งสามเข้ามา

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงผู้ใหญ่ ลำพังเด็กทั้งสามคนก็ดึงดูดสายตาผู้คนได้มากทีเดียว

แฝดสาม ผิวไหม้เกรียม แต่ก็ดูน่ารัก หน้าตาน่าเอ็นดู น่ารักน่าเอ็นดูกว่าเด็กคนใดที่พวกเขาเคยพบ!

“พี่สาว”

“พี่ชาย”

“พี่สาว ดวงตาของท่านงดงามเหลือเกิน!”

“มือของพี่สาวขาวจังเลยขอรับ!”

“พี่ชายสูงจังเลย!”

เสี่ยวเป่าและเอ้อร์เป่าเอ่ยทักทายคนในวังตลอดทาง แม้ว่าต้าเป่าจะพูดไม่ได้ แต่เขาก็ค้อมศีรษะอย่างรู้มารยาท

ทั้งยังส่งดอกไม้ให้เหล่าสาวกหญิงในวังด้วย

…ดอกไม้สดๆ เพิ่งเด็ดมา