หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 51

ไม่เอา ไม่เอา!

เขาไม่อยากเป็นแม่นมน้อยต้าเป่า!

ต้าเป่าหันหลังขวับ!

“อูว้า——” เยี่ยนเสี่ยวซื่อยื่นมือเล็กไปทางต้าเป่า

สาวใช้คลี่ยิ้มเล็กน้อย “ดูเหมือนคุณหนูเล็กจะชอบคุณชายน้อยต้าเป่านะเจ้าคะ คุณชายน้อยต้าเป่าเข้าไปกล่อมคุณหนูเล็กสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

ต้าเป่าปฏิเสธเสียงแข็งในใจ!

สาวใช้จูงมือเล็กของต้าเป่ามาหาแม่นม

แม่นมยิ้ม “คุณชายน้อยต้าเป่า นี่เจ้าค่ะ”

แน่นอน นางไม่มั่นใจนักว่าเด็กสามขวบจะสามารถอุ้มน้องสาวของตนได้ แม้นางจะวางเยี่ยนเสี่ยวซื่อลงในอ้อมแขนของต้าเป่าแล้ว แต่นางก็ยังคงใช้มือของนางจับไว้ด้วย ทำให้นางเห็นเยี่ยนเสี่ยวซื่อที่ปฏิเสธดื่มนมหัวชนฝา หันไปซุกอ้อมแขนต้าเป่า และดูดหน้าอกเล็กของเขา

แม่นม “……”

สาวใช้ “…”

ต้าเป่า “…”

เอ้อร์เป่าและเสี่ยวเป่า “…”

แน่นอนต้าเป่าแสดงท่าทีราวกับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากส่งน้องสาวให้แม่นมก็วิ่งหนีไป!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อน้อยเนื้อต่ำใจ แม้จะไม่ร้องไห้งอแง แต่ร่างเล็กที่สะอื้นเบาๆ ก็บีบคั้นหัวใจของคนทั้งห้อง

แม่นมป้อนอยู่หลายครั้ง แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อก็ไม่กิน

แม่นมก็ช่วยไม่ได้

เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ร้องไห้เหมือนเด็กทั่วไป แม่นมจึงไม่แน่ใจว่านางหิวจริงหรือไม่ บางทีนางอาจไม่ได้อยากดื่มเป็นพิเศษ? หากอยากดื่มจริงๆ ไหนเลยจะอดทนไม่ร้องไห้ได้?

แม่นมคิดว่า เด็กเล็กเช่นนี้ดื่มนม ไม่เหมือนกับผู้ใหญ่ที่กินอาหารตามเวลามีสัดส่วนชัดเจน นางหิวเมื่อไรก็กิน ส่วนการดื่มครั้งหนึ่งจะอยู่ได้นานเพียงใดก็ไม่แน่นอน บางทีเมื่อครู่อาจจะดื่มนมของฮูหยินน้อยจนอิ่มแล้ว?

เมื่อคิดเช่นนี้ แม่นมก็พาเยี่ยนเสี่ยวซื่อกลับไปที่เปล และตัดสินใจว่าอีกสักพักจะมาป้อนนมให้นางอีกครั้ง หรือรอให้นางร้อง ตนค่อยกลับมาป้อน

“น้องสาวๆ” เสี่ยวเป่ายืนเขย่งเท้าหยอกล้อน้องสาวด้วยกริชไม้อันใหม่ของเขา

เอ้อร์เป่าเองก็หยอกล้อนางด้วยดาบไม้แกะสลักใหม่ของเขา

สตรีคนใดจะชอบกริชชอบดาบ?

เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่สนใจพวกเขา

“น้องสาวไม่ชอบกริชของเจ้า” เอ้อร์เป่ากล่าว

“น้องสาวไม่ชอบดาบของเจ้าต่างหาก!” เสี่ยวเป่าพูดอย่างโกรธเคือง

“กริชของเจ้านั่นแหละ!”

“ดาบของเจ้า!”

ไข่ดำน้อยสองตัวทะเลาะกันเสียงเอะอะ สาวใช้จึงเข้ามาไกล่เกลี่ย พาคุณชายน้อยทั้งสองออกไป

เหลือเพียงแม่นมอยู่ในห้อง แม่นมพับเสื้อผ้าอยู่ในห้องกั้นเล็ก แต่พับเสื้อผ้าไปพลางก็ไม่ลืมที่จะมองเปลไปพลาง

ทันใดนั้นต้าเป่าก็พุ่งเข้ามา

เมื่อเห็นว่าเป็นต้าเป่า แม่นมก็ไม่ได้พูดอะไร คลี่ยิ้มแล้วพับเสื้อผ้าต่อไป

ต้าเป่าเดินไปข้างเปล หันหลังให้แม่นม มองดูน้องสาวของเขา

เมื่อเยี่ยนเสี่ยวซื่อเห็นเขา ปากน้อยๆ ก็มุ่ยลงอย่างน้อยอกน้อยใจ

ในใต้หล้าจะมีพี่ชายคนใดทนดูน้องสาวน้อยใจได้ลง?

โดยเฉพาะน้องสาวผู้งดงามเช่นนี้!

ต้าเป่าหันกลับมามองแม่นม เห็นว่านางกำลังพับเสื้อผ้า ไม่ได้มองมาทางนี้ จึงหยิบขวดนมเล็กๆ ที่ซ่อนไว้ด้านหน้าออกมาเงียบๆ และเอื้อมมือไปป้อนน้องสาว

เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ดื่ม

รีบกินสิ!

ต้าเป่าเอ่ยในใจ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อมองเขาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

ข้าไม่ยอมอ่อนให้หรอก!

ข้าไม่ใช่แม่นมตัวน้อยต้าเป่า!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อยังคงมองเขาอย่างเศร้าสร้อย

ข้า ข้า… ข้าไม่ใช่จริงๆ!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องไห้เบาๆ

ต้าเป่ากัดฟันกำหมัดเล็กๆ ของเขาแน่น

…ครั้งสุดท้ายนะ! เจ้าอย่าได้เหิมเกริมเกินไป!

ต้าเป่าปีนขึ้นไปบนเปล

เปลนี้สามารถปรับให้นิ่งอยู่กับที่ได้ เมื่อเยี่ยนเสี่ยวซื่อร้องไห้งอแงจึงปรับเปลี่ยนกลไกให้แกว่งไกว แต่ดูเหมือนเยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ชอบให้ไกวเปล มันจึงอยู่ในสภาพนิ่งกับที่มาตลอด

ต้าเป่าหาตำแหน่งที่สบายภายในเปล นั่งขัดสมาธิ อุ้มน้องสาวขึ้นมาบนตัก มือข้างหนึ่งอุ้มน้องสาว อีกข้างหนึ่งก็หยิบขวดนมเล็กสอดไว้ข้างแขนตน ซึ่งยังคงเผยให้เห็นจุกนมเล็กๆ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อซุกอ้อมแขนของเขาและเริ่มดื่มกินอย่างมีความสุข!

ว่ากันว่าหลังจากเสี่ยวเป่ากับเอ้อร์เป่าถูกสาวใช้เกลี้ยกล่อมให้ออกไป เอ้อร์เป่าก็หงุดหงิดไม่สนใจเขาแล้วไปตามหาต้าเป่า ส่วนเสี่ยวเป่าแอบกลับไปหาน้องสาว นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกับฉากที่น่าตกตะลึง!

โห!

น้องสาวให้ต้าเป่ากอดนางด้วย!

น้องสาวกินอย่างเอร็ดอร่อยเลย!

เขาเองก็อยากป้อนน้องสาวเหมือนกัน!

เสี่ยวเป่าไม่ห่วงภาพลักษณ์ เขาไม่รู้สึกละอายใจ หลังจากต้าเป่าวางน้องสาวกลับลงในเปล เขาก็แอบย่องเข้ามา และปีนขึ้นเปล เลียนแบบท่าทางของต้าเป่า เขาอุ้มน้องสาวมาที่ตัก สอดขวดนมไว้ในอ้อมแขน โผล่จุกนมเล็กๆ ออกมาป้อนน้องสาว

แต่เยี่ยนเสี่ยวซื่อกลับไม่กินแม้แต่น้อย

“เอ๋? เหตุใดไม่กินละ?” เสี่ยวเป่าถาม

เยี่ยนเสี่ยวซื่อมองเขาอย่างเย็นชา

สายตาเล็กๆ ที่มองอย่างขยะแขยงนั้น ราวกับจะบอกว่าไม่ใหญ่เท่าต้าเป่า มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่มีนม!

เสี่ยวเป่าถูกศรหมื่นดอกทิ่มแทงหัวใจ “…”

…

อีกด้านหนึ่ง เยี่ยนอ๋องที่สอบปากคำเชลยมาเกือบทั้งคืน ในที่สุดก็ได้สิ่งที่ตนต้องการ ยอดฝีมือเผ่าศักดิ์สิทธิ์กลุ่มนี้ล้วนถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด แม้แต่หนอนพิษก็ยังไม่อาจเปิดปากให้พวกเขาพูดได้ง่ายๆ ทว่าเยี่ยนอ๋องกลับทำได้สำเร็จ