หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 515

สภาอาวุโสมีผู้อาวุโสทั้งหมดเจ็ดท่าน แม้สถานะของผู้อาวุโสสามไม่อาจสู้ผู้อาวุโสใหญ่ ทว่าก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโสสี่และผู้อาวุโสเจ็ด ยามที่ราชาพ่อมดป่วยในครานั้น ผู้อาวุโสสองกับผู้อาวุโสสี่ต่อต้านราชินีแม่มดที่ครองอำนาจราชาพ่อมด ผู้อาวุโสสามเดินหน้ารวมผู้อาวุโสห้าและผู้อาวุโสเจ็ดสนับสนุนของราชินีแม่มดให้มั่นคง ดังนั้น อิทธิพลของผู้อาวุโสสามจึงไม่อาจมองข้าม

หากไม่เช่นนั้น ผู้อาวุโสใหญ่จะเห็นแก่หน้าตาของเนี่ยหวั่นโหรวเช่นนี้หรือ?

เพียงแต่ ต่อให้ผู้อาวุโสใหญ่ให้ความสำคัญกับเนี่ยหวั่นโหรวมากเพียงใด ก็ไม่ใช่ความสุขของสตรี หากแต่เป็นสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียวราวกับดนตรีที่สอดประสาน และให้กำเนิดบุตรชายมากมายถึงจะถูก

ในวันนี้ สายตาของผู้อาวุโสสามไม่ละไปจากบุตรเขย บุตรเขยไม่รับรู้ว่าถูกตนจับตามอง เพราะสายตาของเขาก็จับจ้องอยู่กับเนี่ยหวั่นโหรว

ต๋าหว่าไม่รู้จักผู้ใด เกรงว่าตนจะถูกเปิดเผย จึงติดตามฮูหยินรองไม่ห่าง ฮูหยินรองเรียกคน เขาก็เรียกคน ฮูหยินรองนั่ง เขาก็นั่ง กระทั่งไปห้องน้ำ เขาก็ตามนางไปถึงประตู..

ฮูหยินรองโกรธจนหน้าแดง “ท่าน…ท่านออกไปรอข้างนอก!”

เหล่าสตรีน้อยใหญ่ที่ผ่านไปมาหัวเราะคิกคัก

เวินซวี่เปลี่ยนนิสัยตน หรือว่าสมองถูกลาถีบไปเสียแล้ว จู่ๆ ถึงได้ติดภรรยาเช่นนี้?

ผู้อาวุโสสามเองก็กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก

เวินซวี่ในอดีต ดูอย่างไรก็เหมือนกับหมาป่าดุร้าย ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นลูกสุนัขติดคนเสียแล้ว

ฮูหยินรองไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำจริงๆ ทว่าระดูทำให้นางไม่สบายตัวนัก จึงอยากพักอยู่ในห้องน้ำสักหน่อย เมื่อออกจากเรือนก็เห็นต๋าหว่าทอดถอนใจยาวด้วยความโล่งอก

ต๋าหว่าปากไม่เอ่ยสิ่งใด ทว่าทั้งใบหน้ากลับเขียนคำพูดไว้ว่า ‘ในที่สุดเจ้าก็ออกมาสักที หากไม่มีเจ้า ข้าจะทำเช่นไร’

ฮูหยินรองหลุบตา โค้งมุมปากเล็กน้อย

แววตาของบุตรสาวไม่อาจหลอกลวงผู้ใด แม้ไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่แน่นอนว่าเวินซวี่ไม่ได้รังแกบุตรสาวของเขาอีกแล้ว แท้จริงผู้อาวุโสสามเองก็เคยคิดว่า ความอ่อนโยนของเวินซวี่นั้น เสแสร้งหรือจริงใจ หากจริงใจย่อมดีที่สุด แต่หากเสแสร้ง…

“ผู้อาวุโสสาม!”

ขณะที่กำลังไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ องครักษ์จากสภาอาวุโสนายหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีร้อนใจ กระซิบสองสามประโยคข้างหูเขา สีหน้าของผู้อาวุโสสามก็เปลี่ยนไป “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ? ผู้อาวุโสใหญ่รู้หรือไม่?”

องครักษ์กล่าวว่า “เขาเป็นคนแรกที่รู้เรื่อง และรีบไปที่วังหลวงแล้ว ผู้อาวุโสที่เหลือในยามนี้ก็น่าจะกำลังไปเช่นกัน!”

“เหลวไหล เหลวไหลสิ้นดี!” เหตุการณ์ใหญ่โตเช่นนี้ ไหนเลยผู้อาวุโสสามจะยังมีแก่ใจร่วมพิธีสรงสามของหลาน เขารีบให้คนเตรียมรถม้ามุ่งหน้าไปยังวังหลวง

เมื่อไปถึงวังหลวง เหล่าผู้อาวุโสทั้งหมดต่างก็ถึงกันหมดแล้ว

“ผู้อาวุโสทั้งหลายมาถึงแล้ว ผู้อาวุโสใหญ่เล่า?” เขาลงจากรถม้า

กล่าวกับผู้อาวุโสทั้งห้าสหายของเขา “ผู้อาวุโสใหญ่ไปที่วิหารกวังหมิงแล้ว หวังว่าจะหยุดยั้งราชินีแม่มดไว้ได้ทันเวลา ปีศาจตนนั้นจะถูกปล่อยออกมาไม่ได้!”

แม้แต่ผู้อาวุโสสองกับผู้อาวุโสห้าที่ไม่ค่อยลงรอยกับพวกเขาก็ยังพยักหน้าพร้อมกัน ทุกคนในที่นี้ยังจำเหตุการณ์ที่เผ่าพ่อมดเกือบจะถูกทำลายเมื่อครั้งอดีตได้ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าปีศาจตนนั้นถูกสร้างขึ้นมาอย่างไร หากรอให้ค้นพบ คิดจะกำจัดมันก็สายไปแล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดชังสายสืบของเผ่าศักดิ์สิทธิ์มาก แต่ก็ต้องยอมรับว่า การมีสายสืบของเผ่าศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องดี!

ต่อให้รวมพลังของราชาศักดิ์สิทธิ์กับราชาพ่อมดก็ทำได้เพียงปราบปรามปีศาจตนนั้น แม้พวกเขาอยากจะสังหารให้สิ้น แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจทำได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าสิ่งนั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก

ราชินีแม่มดปลดปล่อยหายนะเช่นนี้ออกมา มิใช่เป็นการก่อความโชคร้ายแก่เผ่าพ่อมดหรอกหรือ?

หากยืมมือปีศาจสังหารสายสืบพวกนั้นแล้วจะใช้สิ่งใดสังหารปีศาจนั้นได้อีกเล่า?

“ราชินีแม่มดบ้าไปแล้วหรือ? แม้คนพวกนั้นจะจับองค์ชายเยี่ยยางไป ก็ไม่ควรหุนหันพลันแล่นเช่นนี้!”

“ใช่ จะปลุกปีศาจขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด!”

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับผู้อาวุโสใหญ่แล้ว!”

ท่ามกลางบทสนทนาของคนสองสามคน เสียงคำรามอันน่าสยดสยองก็ระเบิดจากวิหารกวังหมิง สีหน้าทุกคนแตกตื่นถอดสี

ผู้อาวุโสสี่คว้าแขนของผู้อาวุโสสามไว้แน่น “แย่แล้ว ปีศาจตื่นขึ้นมาแล้ว ไม่…ไม่ทันการแล้ว!”

…

ต๋าหว่าและฮูหยินรองกลับถึงจวนหลังจากไปร่วมพิธีสรงสาม ยามนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว บนถนนไม่มีผู้คนเดินขวักไขว่มากนัก รถม้าแล่นไปอย่างไม่มีอุปสรรค จู่ๆ ม้าตัวหนึ่งก็ควบเข้ามาขวางทางคนทั้งสอง

สารถีรีบดึงบังเหียนแน่น “ผู้ใดกัน?!”

บนหลังม้ามีสตรีชุดขาวสวมหมวก ไม่พูดจาเอาแต่จ้องไปที่ม่านของรถม้า

ฮูหยินรองเปิดม่านมองดูนาง และกล่าวกับต๋าหว่าว่า “เป็นหลีชั่ว คนสนิทของราชินีแม่มด”

สวมหมวกปิดบังใบหน้าเช่นนี้ก็ยังจำได้อีกหรือ? สัญชาตญาณของสตรีช่างน่ากลัวยิ่งนัก!

ต๋าหว่าตั้งสติแล้วกล่าวว่า “อาจเพราะราชินีแม่มดมีเรื่องเร่งด่วนตามหาข้า เจ้ากลับจวนไปก่อน”

ฮูหยินรองพยักหน้า

ต๋าหว่าลงจากรถม้า แล้วรถม้าก็ขับผ่านหลังเขาไปอย่างช้าๆ ฮูหยินรองเปิดม่านหันกลับมามองเขา ทว่าไม่เอ่ยสิ่งใดแล้วก็ปิดม่านลงเงียบๆ

“มีเรื่องใด?” ต๋าหว่าเงยหน้าขึ้นมองสตรีบนหลังม้า น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า

หลีชั่วหรี่ตา ถอดหมวกแล้วกล่าว “ท่านเปลี่ยนไปนะ!”

หัวใจของต๋าหว่ากระตุกวูบ

“ปีศาจจิ้งจอกนั่นใช้เสน่ห์อะไรกับท่าน? ถึงทำให้ท่านไม่แม้แต่จะมองข้าตรงๆ?” เวินซวี่ในอดีตมักเล่นหูเล่นตากับนางเสมอ ราชินีแม่มดไม่ยกตนให้เขา แต่นางก็กลายเป็นคนของเขาไปนานแล้ว เพียงแต่ไม่มีสถานะใดเท่านั้น

หลีชั่วพลิกตัวลงจากหลังม้า และเข้าไปหาต๋าหว่าทีละก้าว

เหงื่อเย็นผุดจากหน้าผากของต๋าหว่า