หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 525

ขณะที่พูด เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องของเยี่ยนจิ่วเฉากับอวี๋หวั่น คิ้วของอวี๋หวั่นเลิกขึ้นหันไปถามอิ่งสือซันและอิ่งลิ่วที่เฝ้าประตู “เกิดอะไรขึ้น?”

อิ่งลิ่วลูบจมูก พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณชายใช้ยาสายฟ้าจุดไฟ ทำให้เตาสามขาระเบิด…”

ทันทีที่สิ้นเสียง เยี่ยนจิ่วเฉาที่ถูกระเบิดจนหน้าดำเป็นเปาบุ้นจิ้น หัวฟูเป็นรังนกก็เดินออกมาด้วยใบหน้าราวกับขี้เถ้า

“เยี่ยนจิ่วเฉา!” อวี๋หวั่นตะโกนออกมา

เยี่ยนจิ่วเฉาอ้าปากสำลักควันดำออกมา…

อวี๋หวั่น”…”

พ่อครัวเทพเป้า “…”

ปู่กับหลานคุยกันอยู่นาน ในที่สุดอวี๋หวั่นก็ได้รู้ถึงประสบการณ์การเดินทางของพ่อครัวเทพเป้า หลังจากออกจากหมู่บ้านเหลียนฮวา เขาก็ไม่เลิกตามหาบุตรชาย และได้เบาะแสของเขาโดยบังเอิญ มีบุรุษคนหนึ่งพลัดพรากจากบิดามารดาในเมืองเยี่ยนมาตั้งแต่เล็ก อายุของบุรุษผู้นี้ก็ตรงกัน พ่อครัวเทพเป้าจึงไปที่เมืองเยี่ยน แต่ก็พบว่าไม่ใช่ เขาจึงเดินทางไปที่หนานจ้าวอีกครั้ง

มาถึงหนานจ้าวก็ยังคว้าน้ำเหลว ทว่าบังเอิญได้พบกับพ่อมดจากประเทศมรกต พ่อมดคนนั้นชื่นชอบฝีมือการทำอาหารของเขามาก จึงคิดจะให้เขาอยู่เคียงข้าง เดิมทีเขาคิดจะปฏิเสธ แต่พ่อมดก็พูดกับเขาว่า เจ้าไม่ได้กำลังตามหาบุตรชายหรือ? ตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปยังเผ่าพ่อมด ที่นั่นมีพ่อมดผู้ทรงพลังมากมาย บางทีอาจทำนายให้เจ้าได้

เพื่อการทำนายนี้ เขาเดินทางมาถึงเผ่าพ่อมดซึ่งอยู่ห่างไกลเกือบหมื่นหลี่

น่าเสียดายที่พ่อมดคนนั้นถูกศัตรูตามล้างแค้นสังหารกลางทาง เส้นทางอีกครึ่งที่เหลือเขาคลำทางมาด้วยตนเอง แม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยถึงความยากลำบาก แต่อวี๋หวั่นผ่านมาแล้ว ในใจเธอรู้ดี

เมื่อนึกภาพชายชราโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง ยันไม้เท้าเดินจูงอูฐขวักไขว่กลางทะเลทราย อวี๋หวั่นก็รู้สึกปวดใจ

“ท่านปู่เป้า…” อวี๋หวั่นสะอื้น

“เอาละๆ ไม่ต้องพูดเรื่องข้าแล้ว เจ้าละ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกเจ้ามาทำอะไรที่นี่? แล้วก็เด็กพวกนั้น…”

อวี๋หวั่นเล่าถึงที่มาของเด็กๆ

เมื่อได้ยินว่าเด็กน้อยสามคนเป็นบุตรของหนูหวั่น พ่อครัวเทพเป้าถอนใจด้วยความโล่งอก ทว่าก็เลี่ยงที่จะรู้สึกปวดใจไม่ได้

“ท่านปู่เป้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าสบายดี” อวี๋หวั่นพูดด้วยรอยยิ้ม

เด็กน้อยสามคนถือดาบไม้ทำท่าทางต่อสู้อยู่กลางเรือน

“ตีๆๆๆ!”

“ยะ!”

พ่อครัวเทพเป้ามองดูพวกเขา ดวงตาชราปรากฏร่องรอยความอบอุ่นที่หาได้ยาก

บางทีความทุกข์ทั้งหมดคือการบำเพ็ญปฏิบัติ

ฝึกฝนจนพระโพธิสัตว์เห็นใจ จึงจะสำเร็จที่ปลายทาง

ไม่พบกันนาน เรื่องอยากเอ่ยมีมากมายนัก อวี๋หวั่นจึงเลือกประเด็นสำคัญ ส่วนมากเกี่ยวกับอาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉา “…เขาถูกพิษตู๋โจ้วแห่งหนานเจียงและไป๋หลี่เซียง พิษสองชนิดยั้บยั้งกันเองในร่างกายของเขามาหลายปี ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่มาด้วยความบังเอิญ หลังจากนั้น พิษตู๋โจ้วแห่งหนานเจียงได้ถูกถอนออก อาการพิษของไป๋หลี่เซียงจึงไม่อาจระงับได้”

พ่อครัวเทพเป้ากล่าว “ช้าก่อน เจ้าบอกว่าพิษตู๋โจ้วแห่งหนานเจียง…ข้าเคยได้ยินมา ว่ากันว่ามันจะส่งต่อไปยังลูกหลาน เด็กๆ พวกนั้นไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

อวี๋หวั่นยิ้ม “ถูกราชันสัตว์พิษดูดกลืนไปหมดแล้ว พวกเขาไม่เป็นไร”

เธอไม่รู้ว่าสัตว์พิษตัวน้อยทำได้อย่างไร อย่างไรเด็กทั้งสามคนก็ปลอดภัยแล้ว

อวี๋หวั่นกล่าวต่อไปว่า “การล้างพิษไป๋หลี่เซียง ต้องใช้ยาสี่ชนิด สามชนิดแรกได้มาแล้ว ขาดเพียงน้ำตาของราชาพ่อมดเท่านั้น จริงสิ บุรุษที่มู่ชิงแบกมาเมื่อครู่ก็คือราชาพ่อมด เด็กอายุเก้าขวบคนนั้น โจวจิ่น เป็นบุตรชายคนเล็กของเขา”

พ่อครัวเทพเป้ากล่าวว่า “บุตรชายคนเล็ก ราชาพ่อมดมีบุตรชายเพียงคนเดียวมิใช่หรือ? แม่ผู้ให้กำเนิดของเขา…”

อวี๋หวั่นกล่าวว่า “ไม่ใช่ราชินีแม่มด แต่เป็นคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…” พ่อครัวเทพเป้าพยักหน้าด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขามาที่เผ่าพ่อมดได้ไม่นาน มีบางเรื่องที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เขารู้เพียงราชาพ่อมดกับราชินีแม่มดมีบุตรชายคนหนึ่ง คนเรียกเขาว่าองค์ชายเยี่ยยาง ว่ากันว่าเยี่ยยางอายุสิบสองปี แต่โจวจิ่นกลับมีอายุเพียงเก้าปี ทั้งยังแซ่โจว ต้องมีเงื่อนงำเป็นแน่

พ่อครัวเทพเป้าไม่ได้ถามเรื่องภายในครอบครัวของราชาพ่อมดต่อ แต่กล่าวว่า “หลายวันมานี้เผ่าพ่อมดไม่สงบสุข หมู่บ้านด้านนอกมีองครักษ์มาไม่น้อย ข้าได้ยินจากคนงานของร้านอาหารพูดกันว่ามีสายสืบแอบเข้ามาในเมือง ไม่นึกว่าจะเป็นพวกเจ้า เจ้าตั้งครรภ์แล้ว ยามที่เจ้ายืนอยู่หน้าประตู ข้าแทบจำเจ้าไม่ได้”

อวี๋หวั่นรู้สึกเขินอาย ยิ้มกระมิดกระเมี้ยน “โชคดีที่พบท่าน ไม่เช่นนั้นเราคงถูกพบแล้ว”

เมื่อนึกบางอย่างได้ พ่อครัวเทพเป้าก็มองไปรอบๆ “จริงสิ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้บอกว่าพ่อแม่ก็มาที่นี่ด้วยหรือ? เหตุใดไม่เห็นพวกเขาเลย?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้อวี๋หวั่นก็ทอดถอนใจ “ท่านปู่เป้า ท่านเคยได้ยินเรื่องหลุมลึกหรือไม่?”

“เจ้าหมายถึง…หลุมศักดิ์สิทธิ์ของต้าไหวผอหรือ?” พ่อครัวเทพเป้าถาม

“หลุมศักดิ์สิทธิ์?” อวี๋หวั่นตกตะลึง

พ่อครัวเทพเป้ากล่าวว่า “อา คนนอกหมู่บ้านเรียกกันเช่นนั้น หลุมนั้นลึกยิ่งนัก คนที่ตกลงไปไม่เคยกลับขึ้นมา ทำไมหรือ? พ่อแม่ของเจ้าตกลงไปในหลุมศักดิ์สิทธิ์หรือ?”