หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 526

ณ สภาอาวุโส

ผู้อาวุโสทั้งเจ็ดรวมตัวกัน ในมือผู้อาวุโสสามถือกระเป๋าเงินเปื้อนเลือดใบหนึ่ง

กระเป๋าเงินใบนี้ มารดาของเนี่ยหวั่นโหรวมอบให้นาง นางพกมันติดตัวไว้เสมอ ข้างในนั้นมีถุงหอมเล็กๆ และตลับสีชาดที่เหล่าสตรีใช้

บุตรีหายตัวไปไร้ร่องรอย เหลือเพียงกระเป๋าเงินเปื้อนเลือดซึ่งถูกองครักษ์จัดการเก็บกวาดที่เกิดเหตุเก็บได้ หากบอกว่าไม่ได้เกิดเรื่องกับบุตรีของเขา ผู้ใดเล่าจะเชื่อ?

ผู้อาวุโสสามบีบกระเป๋าเงินแน่น ถามด้วยดวงตาจ้องเขม็งอย่างเดือดดาล “ผู้อาวุโสใหญ่ นี่มันเรื่องอะไร? คนที่เจ้าส่งไป ทำอะไรหวั่นโหรว?”

ผู้อาวุโสใหญ่ประชดประชันเสียดสี “พูดถึงเรื่องนี้ ข้าเองก็อยากถามเจ้า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ใดพาสายสืบเหล่านั้นออกจากจวนสกุลเวิน ทั้งยังพาออกจากเผ่าพ่อมด? ก็แม่หนูน้อยเด็กดีของเจ้าไงละ!”

ผู้อาวุโสสามพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “บัดนี้นางเองก็เป็นหลานสะใภ้ของเจ้า!”

ผู้อาวุโสใหญ่พูดอย่างเฉยเมย “ดังนั้นข้าเลยไม่เอาเรื่องเจ้า เจ้าก็อย่าได้ผลักทุกอย่างมาไว้ที่ข้า!”

ผู้อาวุโสสองก้าวไปข้างหน้า “เอาละๆ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว มาฟังว่าองครักษ์พูดอย่างไรกันเถอะ ข้างนอกเรียกองครักษ์ที่พบฮูหยินเวินมา!”

องครักษ์สองสามคนก้าวไปทำความเคารพ ในกลุ่มนี้มีองครักษ์จวนสกุลเวิน องครักษ์เฝ้าเมือง และองครักษ์ที่มีส่วนร่วมในการจับกุม

องครักษ์สกุลเวินกล่าวว่า “ฮูหยินรองบอกว่าตนจะเดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านมารดา และบอกอีกว่าในรถม้าเต็มไปด้วยของขวัญสำหรับครอบครัวมารดา”

องครักษ์เฝ้าเมืองกล่าวว่า “ฮูหยินเวินบอกว่าหมู่บ้านรอบนอกมีสินค้าดีๆ มากมาย นางอยากไปเดินดูสักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้อาวุโสทุกคนก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าโกหก

ทว่าเหตุใดนางถึงโกหก?

หากบอกว่านางทำไปเพื่อเวินซวี่ เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดเชื่อ ไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของนางกับเวินซวี่ นางไม่ลงมีดกับเวินซวี่สักทีก็นับว่าดีแล้ว จะทำเพื่อเวินซวี่ได้อย่างไร?

เป็นไปได้หรือไม่…ว่านางถูกคนลักพาตัวไป?

หรือถูกคนใช้กู่? เวทมนตร์คาถา?

ในใจทุกคนต่างคาดเดากันไปต่างๆ นานา แม้แต่ผู้อาวุโสสามที่เชื่อมั่นในบุตรีมาโดยตลอด ก็อดมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาไม่ได้

เขาเชื่อว่านิสัยของบุตรีจะไม่ถูกข่มขู่ง่ายๆ ทว่าหากถูกคนใช้กู่หรือมนตร์คาถาก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ผู้อาวุโสสามจ้องมองไปที่องครักษ์คนสุดท้าย “เจ้าละ? เจ้าพบบุตรีของข้าเมื่อใด?”

องครักษ์กล่าวว่า “เรียนผู้อาวุโสสาม ข้าน้อยพบฮูหยินเวิน ในที่ที่นางถูกสังหารขอรับ”

คำว่าถูกสังหาร ทำให้สีหน้าผู้อาวุโสสามเปลี่ยนไป “พูดต่อ!”

“ขอรับ!” องครักษ์ก้มหน้า “ยามที่ข้าน้อยเห็นฮูหยินเวิน ฮูหยินเวินอยู่กับคนพวกนั้น ใต้เท้าเวินซวี่ต้องการพาฮูหยินเวินไป…พวกข้าน้อยคิดจะช่วยฮูหยินเวินกลับมา ทว่ากลับช้าไปก้าวเดียว ฮูหยินเวินถูกคนสังหารแล้ว!”

“อะไรนะ?” สีหน้าของผู้อาวุโสสามแปรเปลี่ยน

องครักษ์ตะโกนว่า “ใต้เท้าเวินซวี่เป็นคนสังหาร! แต่… คนผู้นั้นไม่ใช่ใต้เท้าเวินซวี่ตัวจริง ข้าน้อยได้ยินมากับหู เขาบอกว่าตนชื่อต๋าหว่า!”

…

หลังออกจากสภาอาวุโส ผู้อาวุโสห้าและผู้อาวุโสเจ็ดก็รีบเดินตามผู้อาวุโสสาม

“ผู้อาวุโสสาม” ผู้อาวุโสห้าเรียก

ผู้อาวุโสสามหยุดชะงัก

ทั้งสามเหลือบมองไปรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดจับตามอง หรือคนงานผ่านไปมา ผู้อาวุโสสามก็กล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ผู้อาวุโสห้าได้แลกเปลี่ยนสายตากับผู้อาวุโสเจ็ด

“เจ้าพูดจะดีกว่า” ผู้อาวุโสเจ็ดกล่าว

ผู้อาวุโสห้าพยักหน้าและถามว่า “เรื่องหวั่นโหรว เจ้าอย่าได้กังวลเกินไป อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ อย่าได้ท้อแท้สิ้นหวังจนกว่าจะเห็นหวั่นโหรวด้วยตาของเจ้าเอง”

“ใช่แล้ว ข้าเชื่อเสมอว่าคนดีสวรรค์คุ้มครอง” ผู้อาวุโสเจ็ดกล่าว

ผู้อาวุโสสามนิ่งเงียบ

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ดีนัก ทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากประสานเสียง “มีอะไรรึ?”

“ข้ากำลังคิด เรื่องเวินซวี่ตัวปลอมนั่น” ผู้อาวุโสสามกล่าวด้วยดวงตาจ้องเขม็ง

“เวินซวี่ตัวปลอม?” ผู้อาวุโสห้าขมวดคิ้ว

ผู้อาวุโสสามพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด “ในวันสรงสามของหลานชายข้าครานั้น เวินซวี่พาโหรวเอ๋อร์กลับจวนเนี่ยครั้งหนึ่ง ตั้งแต่ครั้งนั้นข้าก็พบว่าเวินซวี่ไม่เหมือนกับในอดีตนัก ดังนั้นข้าคิดว่าอาจเป็นยามนั้นหรือเร็วกว่านั้น เวินซวี่ก็ได้ถูกบุรุษที่ชื่อต๋าหว่ามาแทนที่แล้ว”

ผู้อาวุโสห้าราวกับรู้แจ้ง “เจ้าพูดเช่นนี้ ก็ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ตั้งแต่เวินซวี่กลับมาที่เผ่าพ่อมด ก็ขัดแย้งกับราชินีแม่มดอยู่บ่อยครั้ง เดิมทีคิดว่าเขาถูกจิ้งจอกนั่นเป่าหู แต่ดูจากสถานการณ์ในยามนี้แล้ว เกรงว่าเวินซวี่จะเป็นตัวปลอมมาตั้งแต่แรก”

ผู้อาวุโสเจ็ดถามว่า “หากเป็นเช่นนี้ แล้วเวินซวี่ตัวจริงอยู่ที่ใด?”

ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสห้าต่างไม่พูดอะไรอีก เวินซวี่ไม่ใช่เยี่ยยางอายุสิบสองปี ก่อกรรมทำชั่วนับไม่ถ้วน ไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา หากจะตกไปอยู่ในมือคนพวกนั้น เกรงว่าจะรอดกลับมายาก

แต่เนี่ยหวั่นโหรวไร้เดียงสา เหตุใดพวกเขาต้องฆ่านาง?

ผู้อาวุโสห้าขุ่นเคืองกับความอยุติธรรม “พวกเขาปล่อยตัวองค์ชายเยี่ยยางมา เดิมทีคิดว่ายังมีคุณธรรมอยู่บ้าง ทว่าดูจากยามนี้แล้ว พวกเขายิ่งกว่าเดรัจฉานเสียอีก!”