หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 533

ราชินีแม่มดให้ความสำคัญกับหลัวช่าวิญญาณอย่างยิ่ง ยาที่มอบให้กับนางย่อมต้องได้รับการตรวจสอบก่อน ถึงกล้าส่งถึงมือนาง

หากมีพิษก็ต้องทดสอบเจอตั้งแต่การทดสอบด้วยเข็มเงินแล้ว

หากเป็นปฏิกิริยาต่อต้านกันของฤทธิ์ยา นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ นี่คือใบสั่งยาของหลัวช่าวิญญาณ นางจะทำร้ายตัวเองได้อย่างไร?

ราชาศักดิ์สิทธิ์กระตุกราวกับกุ้งเต้นตัวเล็กๆ หลังจากกระตุกเสร็จ ก็ค่อยๆ เข้าไปหาเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างขึงขังอีกครั้ง

นางโยนเยี่ยนจิ่วเฉาลงกับพื้น

เยี่ยนจิ่วเฉาวางมือลงข้างตัว ขาเรียวข้างหนึ่งเหยียดตรง อีกข้างงอขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเกียจคร้าน ใบหน้าไร้เดียงสาไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

ราชาศักดิ์สิทธิ์เหยียดแขน

แล้วก็กระตุก

ราชาศักดิ์สิทธิ์ฟื้นขึ้น

เหยียดแขนออกไปอีกครั้ง…แล้วก็กระตุกอีก…

‘เหยียดแขน——กระตุก——ฟื้น——เหยียดแขนอีกครั้ง——กระตุกอีกครั้ง’ วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่คุณชายเยี่ยนก็ทำอะไรไม่ถูก ตกลงจะฆ่าเขาหรือไม่ฆ่า? เขารอก็ลำบากไม่น้อย

เยี่ยนจิ่วเฉาตัดสินใจใช้กลยุทธ์สลับแขกเป็นเจ้าบ้าน[1] ใช้กำลังภายในดึงดาบจากพื้น แทงหัวใจของราชาศักดิ์สิทธิ์

เมื่อคมดาบใกล้ถึงตัว ราชาศักดิ์สิทธิ์กลับฟื้นขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยนจิ่วเฉาซ่อนดาบไว้ข้างหลัง มองนางด้วยใบหน้าไร้พิษสง

แม้พูดเช่นนี้จะแปลกอยู่มาก ทว่าเหล่าองครักษ์ต่างรู้สึกว่าสีหน้าท่าทางของบุรุษผู้นี้ช่างน่ารักน่าชัง!

เอ่อ……

เขากำลังแกล้งทำตัวน่ารักอยู่หรือ?

ทำตัวน่ารักไร้ยางอายนัก!!!

อาจเพราะราชาศักดิ์สิทธิ์กระตุกมากไป พลังฟื้นคืนมาแล้ว ทว่ากลับเวียนหัวเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทีไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยของเยี่ยนจิ่วเฉา ก็ถึงกับผงะไป

นางเอียงคอ ยื่นมือสัมผัสใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาเบาๆ ทว่าขณะที่กำลังจะสัมผัส ก็ถูกรอยนิ้วมือบนคอของเยี่ยนจิ่วเฉาดึงดูด

ร่องรอยเหล่านี้ฉุดให้นางคิดถึงบางสิ่ง แววตาพลันแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นในทันที

เยี่ยนจิ่วเฉาทิ้งดาบแต่โดยดี

นางจ้องไปที่ดาบบนพื้น

“เจ้าดูสิ!” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวพลางชี้ไปบนหัวของนาง

ราชาศักดิ์สิทธิ์เงยหน้า

เยี่ยนจิ่วเฉาหยิบท่อนไม้ที่ไม่รู้ว่าถือมาเมื่อใดทุบนางทีหนึ่งจนสลบ!

องครักษ์ “…”

มีใบหน้าหล่อเหลาจึงไม่ต้องกลัวว่าจะละอายใจหรือ? แล้วยังขี้โกงอีก…

ราชาศักดิ์สิทธิ์สลบไป เรื่องต่อไปก็ง่ายดายแล้ว

เยี่ยนจิ่วเฉายกมือดึงดูดดาบยาวกลับมาที่มือ แขนเสื้อกว้างพลิ้วไหวรับลม เงาร่างสูงใหญ่กำยำยืนตระหง่านบนฟ้ากว้าง ทุกคนต่างสัมผัสถึงไอสังหารมืดฟ้ามัวดิน

แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดหลัวช่าวิญญาณถึงเป็นเช่นนี้ ทว่าสถานการณ์เช่นนี้ก็ดูไม่ธรรมดา หากทำทุกอย่างได้สำเร็จ ก็อาจกำจัดมันให้สิ้นซากได้จริงๆ!

นี่ไม่ใช่เพียงเพื่อข้อตกลงกับราชาพ่อมด แต่การดำรงอยู่ของหลัวช่าวิญญาณอันตรายต่อความปลอดภัยของคนที่เขาห่วงใยมากที่สุด เขาต้องกำจัดมันให้ได้!

ดาบในมือสับลง พลังปราณดาบแข็งแกร่งรุนแรงที่พุ่งออกไปแล้วไม่อาจหวนกลับ!

ไม่มีผู้ใดในตำหนักราชาพ่อมดสามารถหยุดเยี่ยนจิ่วเฉาได้ จึงทำได้เพียงมองดูพลังปราณดาบเฉียบคมเชือดเฉือนร่างของหลัวช่าวิญญาณต่อหน้าต่อตา แต่สิ่งที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดก็คือ พลังเวทอันทรงพลังสายหนึ่งคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ ดุจคลื่นน้ำ เปลี่ยนรูปเป็นสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็น ขวางอยู่ด้านหน้าราชาศักดิ์สิทธิ์แน่นิ่ง

พลังปราณดาบของเยี่ยนจิ่วเฉาถูกสกัด

ทุกคนหันกลับไปมอง ห่างไปไม่ไกลนัก มีบุรุษในเสื้อคลุมสีดำผู้หนึ่งขี่ม้าฝีเท้าดีอย่างมีชีวิตชีวา

เหล่าองครักษ์มองแวบแรกก็ไม่รู้จักชายผู้นั้น แต่สามารถจดจำม้าที่คนผู้นั้นขี่ได้

“นั่นมิใช่สัตว์พาหนะของราชาพ่อมดหรอกหรือ?”

“ไม่ผิด เป็นเจียงจวิน!”

ราชาพ่อมดมีสัตว์พาหนะ นามว่าเจียงจวิน เคยเป็นยอดม้าในใต้หล้าตัวหนึ่ง ว่ากันว่าม้าตัวนี้ไม่เพียงแต่เดินทางพันหลี่ได้อย่างสบายๆ ยังมีพลังของยอดฝีมือ แน่นอน นั่นเป็นเพียงข่าวลือ รวมกับประสิทธิภาพที่กล่าวเกินจริง ทว่าม้าตัวนี้อยู่ร่วมเป็นร่วมตายเคียงบ่าเคียงไหล่ราชาพ่อมด มันช่วยชีวิตราชาพ่อมดไว้หลายต่อหลายครั้งเป็นความจริง

ยามที่ราชาพ่อมดล้มป่วย ม้าตัวนั้นยังไม่โตนัก บัดนี้กลายเป็นม้าตัวผู้ที่แข็งแกร่งโตเต็มวัย กล้ามเนื้อทุกส่วนอวบแน่นเต็มไปด้วยพลัง คล้ายจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ส่วนเว้าโค้งของมันก็งามสง่า ต่อให้เป็นม้าตัวเมียก็งดงามกว่ามันเพียงเล็กน้อย

“หลังจากราชาพ่อมดล้มป่วย เจียงจวินก็ไม่ออกมาจากเขา ข้าได้ยินมาว่าราชินีแม่มดคิดวิธีควบคุมมันมากมาย แต่มันก็ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย หลายปีมานี้มันไม่ออกมาปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนอีกเลย ข้าก็คิดว่ามันตายไปแล้วเสียอีก…”

องครักษ์คนหนึ่งบ่น

“ข้าได้ยินมาว่าราชินีแม่มดกำจัดมันไปแล้ว” องครักษ์อีกคนพูด

“แต่เหตุใดข้าได้ยินมาว่าราชินีแม่มดนำมันกลับเข้าไปในป่าเล่า?”

“ที่พวกเจ้าพูดมาล้วนไม่ใช่ มันหนีไปเองต่างหาก”

ทุกคนโต้เถียงกัน

ไม่ว่าความคิดของผู้ใดเป็นจริง มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือ ม้าตัวนี้ที่เรียกกันว่าเจียงจวิน เป็นสัตว์พาหนะของราชาพ่อมด มันไม่เคยยอมให้ผู้ใดขึ้นนั่งบนหลังมันเป็นคนที่สอง

เช่นนั้นคนที่มันยินยอมให้นั่ง…ก็คือราชาพ่อมดหรือ?