หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 535

ดวงตาของราชาศักดิ์สิทธิ์แทบจะถลนออกมา!

หลัวช่าวิญญาณผู้ยิ่งใหญ่ หลัวช่าวิญญาณที่รักสะอาด จะดื่ม…ดื่ม…ฉี่ได้อย่างไร?!

“ฉี่ผู้ใด?!” ราชาศักดิ์สิทธิ์โมโหเดือดดาล

“ของข้าไง” เสี่ยวเป่ากล่าว

ราชาศักดิ์สิทธิ์บีบคอตน หากเทียบกับอาหารพิสดารรสชาติแย่จนอยากตายแล้ว น้ำถ้วยนี้เรียกได้ว่าถึงตายยิ่งกว่า ราชาศักดิ์สิทธิ์ดูอาการไม่ดีนัก

ราชาศักดิ์สิทธิ์กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ไยเจ้าไม่บอกให้เร็วกว่านี้?”

“ก็ท่านไม่ได้ถาม” เสี่ยวเป่าแบมืออย่างไร้เดียงสา

ราชาศักดิ์สิทธิ์ยันกำแพงคลื่นเหียนอาเจียนอยู่หลายที

ความรู้สึกน่ากลัวนั้นกลับมาอีกครั้ง หากอยู่ต่อ นางเกรงว่าตนคงจะชักไปทั้งตัว

นางต้องสงบไว้ สงบไว้ สงบไว้…

เมื่อผิดแผน ราชาศักดิ์สิทธิ์จึงตัดสินใจไปจากที่นี่ก่อน นางเดินโซซัดโซเซออกมา

ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้พลังมากเพียงใดถึงระงับอาการชักลงได้ ทว่าเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็รู้สึกถึงสิ่งเล็กๆ ที่ตามมาด้านหลัง นางหันกลับไปอย่างเย็นชา ก็เห็นเป็นเด็กคนนั้น พลันเอ่ยด้วยโทสะมากมายที่สั่งสมมา “ไยเจ้าต้องตามข้ามา?”

มือเล็กของเสี่ยวเป่าไพล่ไว้ด้านหลัง เมื่อได้ยินคำพูดของนาง เขาก็เหลือบมองนางปราดหนึ่ง พร้อมกับชี้ไปที่มือของนาง “ท่านเอาถ้วยข้าไป”

ตอนนั้นเอง ราชาศักดิ์สิทธิ์ถึงรู้ตัวว่าตนโกรธจนขาดสติ ถือสิ่งสกปรกไว้ในมือ จึงโยนมันลงพื้นด้วยความขยะแขยง

แม้ถ้วยถูกโยนลงพื้น แต่เสี่ยวเป่าก็ไม่โกรธ เพราะเขาเป็นเด็กดีที่มีจิตใจงดงาม

เสี่ยวเป่าเดินไปหยิบถ้วย หากล้างสะอาดแล้วเก็บเข้าที่ ท่านแม่ก็คงไม่รู้หรอก!

เสี่ยวเป่าหยิบถ้วยแล้วก็เดินกลับไป

เดินไปได้ครึ่งทาง ร่างเล็กก็หยุดชะงักกะทันหัน งอตัวเล็กน้อย สูดกลั้นหายใจ ใบหน้าแดง

ราชาศักดิ์สิทธิ์เห็นท่าทางของเขาก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้น

ราชาศักดิ์สิทธิ์ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา เดินเข้าหาเด็กน้อยทีละก้าว

เสี่ยวเป่าไม่รู้ว่าอันตรายกำลังใกล้เข้ามา เขาถูกคว้าคอเสื้อด้านหลังยกขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว!

“ฮ่า!” ราชาศักดิ์สิทธิ์หัวเราะเยาะ แต่ไหนเลยจะรู้ว่าไม่ทันสิ้นเสียง ก็มีเสียงปู้ดดังสนั่น อากาศประหลาดถูกพ่นใส่หน้าของนางอย่างจัง

ราชาศักดิ์สิทธิ์ผงะนิ่ง วินาทีถัดมา ตุบ! นางล้มหงายหลัง ชักๆๆ กับพื้น…จนสลบไป…

เสี่ยวเป่า “…”

เสี่ยวเป่าเดินกลับเรือน ฉวยโอกาสที่มารดาไม่ทันสังเกตกลับไปที่ห้องของตน จากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงเขย่าปลุกพี่ชายทั้งสอง “มีคนเป็นลม!”

พี่น้องที่ดีต้องร่วมทุกข์ร่วมสุข มีเรื่องตื่นเต้นก็ดูด้วยกัน เจอคนป่วยก็ช่วยกัน!

…

หลังจากราชินีแม่มดได้พบกับผู้อาวุโสใหญ่ก็ไปห้องขององค์ชายเยี่ยยาง เมื่อไปถึงวิหารกวังหมิง ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกราชาพ่อมดพาตัวไปแล้ว

ราชินีแม่มดมองดูวิหารกวังหมิงที่พินาศย่อยยับ ก็จินตนาการได้ไม่ยากว่าเกิดการต่อสู้เช่นใดขึ้นที่นี่

“เจ้าว่าอย่างไรนะ? ราชาศักดิ์สิทธิ์ถูกราชาพ่อมดพาตัวไปแล้ว? เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นราชาศักดิ์สิทธิ์?” ราชินีแม่มดมององครักษ์ตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

ผู้มารายงานเป็นองครักษ์ชราที่รับใช้วังหลวงมากว่าสิบปี เขาเคยเห็นราชาศักดิ์สิทธิ์มาก่อน ทั้งยังเคยร่วมงาน จึงมั่นใจว่าตนไม่ได้จำผิด

ราชินีแม่มดกล่าวด้วยสีหน้าครุ่นคิด “แต่เจ้าบอกว่าร่างกายของนางมีพลังปราณของหลัวช่าวิญญาณมิใช่หรือ?”

“ไม่ผิดขอรับ” องครักษ์ชราพยักหน้า

ราชินีแม่มดพึมพำ “ร่างกายของราชาศักดิ์สิทธิ์ ไม่มีทางที่จะมีพลังปราณของหลัวช่าวิญญาณได้ เว้นเสียแต่ว่า…นางจะเป็นหลัวช่าวิญญาณ หรือหลัวช่าวิญญาณจะใช้ภาพลวงตา?”

ภาพลวงตาของหลัวช่าวิญญาณไม่ด้อยไปกว่าพ่อมด สิ่งที่มันอยากให้เป็นในสายตาของมนุษย์โลกเป็นเรื่องง่ายดาย

องครักษ์ชราส่ายหน้าและกล่าวว่า “แม้เหล่าข้าน้อยอาจถูกมันใช้ภาพลวงตา แต่สำหรับราชาพ่อมดนั้นเป็นไปไม่ได้ ข้าน้อยเชื่อว่านางก็คือราชาศักดิ์สิทธิ์”

ราชินีแม่มดเผยยิ้มเย็นชา “หากเป็นเช่นนี้ ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกหลัวช่าวิญญาณกลืนกิน…จนกลายเป็นหลัวช่าวิญญาณไปแล้ว? น่าสนใจดีนี่”

“แต่นางถูกราชาพ่อมดพาหนีไป จะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?” องครักษ์ชราถาม

“ราชาพ่อมดช่วยนางมีสิ่งใดน่าแปลกใจ? เดิมทีนางเป็นคนรักของเขา เขาจะไม่สนใจนางได้อย่างไร? สิ่งที่น่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าก็คือ เจ้าบอกว่าเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับหลัวช่าวิญญาณ จนเกือบสูญเสียการควบคุมอย่างนั้นรึ?”

“มิใช่เกือบ ทว่าสูญเสียไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อาการที่ราชาศักดิ์สิทธิ์สูญเสียการควบคุม มาย้อนคิดยามนี้ก็ยังน่าตกใจ ไม่รู้ว่ากินยาผิด หรือฝึกไม่ถูกท่า ทั้งร่างจู่ๆ ก็กระตุกอย่างรุนแรง หากไม่ใช่เพราะราชาพ่อมดมาทันเวลา นางก็อาจทำร้ายตัวเองจนตายไปแล้ว

กล่าวเช่นนี้ก็เกินจริงไปสักหน่อย ทว่าทุกคนที่ได้เห็นท่าทางของราชาศักดิ์สิทธิ์ต่างก็รู้สึกว่านางอาการไม่ดีนัก

“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? มีผู้ใดวางยานางรึ?” ราชินีแม่มดไม่เข้าใจ ยาทั้งหมดล้วนถูกซื้อมาโดยคนที่นางไว้ใจ ทั้งยังได้ใช้เข็มเงินพิสูจน์ยาพิษก่อนที่จะมอบให้กับราชาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ไม่น่ามีสิ่งใดผิดพลาด

ราชินีแม่มดคิดไม่ตกเสียที จึงเลิกคิดไป

เรื่องของราชาศักดิ์สิทธิ์เป็นเรื่องที่นางไม่คาดคิด หนึ่ง นางไม่นึกว่าราชาศักดิ์สิทธิ์จะใช้กระดูกปิดผนึกหลัวช่าวิญญาณไว้ สอง นางไม่นึกว่าหลัวช่าวิญญาณจะถูกราชาศักดิ์สิทธิ์ลวงกลอุบาย สาม ไม่นึกว่าก่อนที่หลัวช่าวิญญาณจะหลับใหลได้สะท้อนพลังกลับสู่ราชาศักดิ์สิทธิ์