หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 536

ราชาศักดิ์สิทธิ์สภาพอเนจอนาถน่าสังเวช ไม่ได้สติ อิ่งลิ่วกับอิ่งสือซันพานางกลับมาที่เรือน

ไข่น้อยทั้งสามถอดกระถางเล็กๆ บนหัว วางท่อนไม้ในมือ เดินคอตกเรียงแถวตามบิดาตัวเหม็นกลับบ้าน

อวี๋หวั่นผลักประตูเดินเข้ามา เมื่อเห็นทั้งสามก็ถลึงตาโต “เอ๊ะ? พวกเจ้าอยู่นี่เองหรือ! เมื่อครู่ไปอยู่ที่ใดมา? แม่ไปหาพวกเจ้า พวกเจ้าก็ไม่อยู่!”

ทั้งสามไม่ตอบ

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งเสียงฮึดอัดอย่างเย็นชา “ปีกกล้าขาแข็งขึ้นทุกวัน เรื่องใดล้วนกล้าทำ เรียนวิชาพ่อมดหมอผี”

“บอกว่าขับไล่วิญญาณร้าย!” เสี่ยวเป่าพูดอย่างคับแค้นใจ

ต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าพยักหน้า!

พวกเขาเป็นเด็กดีที่ทันต่อยุคสมัยและปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้ ยามอยู่ในหนานจ้าวและเผ่าปีศาจ พวกเขาเป็นปรมาจารย์พิษน้อย เมื่อมาเผ่าพ่อมด พวกเขาก็ย่อมต้องเป็นพ่อมดน้อย!

แน่นอน อวี๋หวั่นไม่อาจเดาได้ว่าพวกเขาทำให้ราชาศักดิ์สิทธิ์ต้องประสบโชคร้ายเพียงใด คิดว่าพวกเขาแค่แอบออกจากเรือนตามปกติเช่นทุกครั้ง ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรือนปู่เป้าที่นี่ แม้แต่วิหารเจาหยางที่หมิงซาน หรือจวนแม่ทัพใหญ่ที่หนานจ้าว เจ้าตัวเล็กเหล่านี้ก็มักหนีไปเที่ยวเล่นอยู่บ่อยครั้ง

ยิ่งโตยิ่งอาจหาญ อวี๋หวั่นรู้สึกว่าตนต้องคอยเก็บกวาดความเรียบร้อยของพวกเขาให้ดี

ไม่รู้เพราะสัมผัสได้ถึงไอสังหารมหึมาจากมารดาหรือไม่ ไข่ดำทั้งสามต่างพากันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว

อวี๋หวั่นม้วนแขนเสื้อ เอ่ยดุดัน “ดูซิว่าวันนี้พวกเจ้าจะไปซ่อนที่ใด?”

ทั้งสามส่งสายตาเว้าวอนขอความช่วยเหลือจากเยี่ยนจิ่วเฉา

“อย่ามองข้า” เยี่ยนจิ่วเฉากล่าว

ทั้งสามมองอวี๋หวั่นอย่างน่าสงสาร

“ข้าไม่ใจอ่อน” อวี๋หวั่นเอ่ยเสียงดุ

ประจวบเหมาะ เวลานี้พ่อครัวเทพเป้าออกจากห้องเก็บสุรา เด็กน้อยทั้งสามวิ่งไปหาเขาทันที ราวกับเห็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย!

“ท่านปู่ทวด!”

“ท่านปู่ทวด!”

ท่านปู่ทวด!

ไข่น้อยทั้งสามโผเข้าสู่อ้อมแขนของพ่อครัวเทพเป้า มองกลับไปหาอวี๋หวั่นด้วยความเสียใจและหวาดกลัวอย่างยิ่ง

พ่อครัวเทพเป้าเข้าใจได้ทันที ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กพวกนี้ไปก่อเรื่องใดมา และจะถูกอวี๋หวั่นลงโทษ ทว่าเจ้าตัวเล็กน่ารักเช่นนี้ เขาจะทนไม่ยื่นมือเข้าช่วยได้อย่างไร?

“อ้า หิวกันแล้วใช่หรือไม่? ปู่เป้ากำลังจะไปกินอาหารพอดี ไปช่วยปู่เป้าปอกถั่วดีหรือไม่?”

“อื้ม!” ทั้งสามพยักหน้าราวโขลกกระเทียม ช่างมีไมตรี น่าซาบซึ้งใจยิ่งนัก!

พ่อครัวเทพเป้าจูงเด็กน้อยไปที่ห้องครัว

อวี๋หวั่นกำหมัดแน่น โตแล้วซ่านัก ยังรู้จักหาคนหนุนหลัง!!!

ข้าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด ข้าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด ข้าเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด…

อวี๋หวั่นท่องในใจนับร้อยครั้งเพื่อระงับความโกรธ

เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยกับเธอว่า “เจ้ากลับห้องไปก่อน ข้ามีเรื่องต้องจัดการ ไว้จะเล่าให้เจ้าฟัง”

“อื้ม ได้” อวี๋หวั่นกลับไปที่ห้องพัก

เสี่ยวเป่าวางถ้วยกลับที่เดิม ทว่าเขากลับลืมล้างมัน

อวี๋หวั่นกระหายน้ำ หยิบถ้วยใกล้มือขึ้นมารินชาร้อน ทันทีที่จิบเข้าปากก่อนจะกลืนลงคอ ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เธอดมถ้วย จากนั้นก็อาเจียนออกมาแล้วคำรามลั่น “เยี่ยนเสี่ยวเป่า!!!”

…

ราชาศักดิ์สิทธิ์ถูกส่งเข้ามาในห้องพักเดี่ยวที่แยกตัวออกมา โดยมีโซ่เหล็กนิลตรึงไว้กับเก้าอี้

อิ่งสือซันเฝ้านาง

เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉามาถึง อิ่งลิ่วก็มาถึงพอดีเช่นกัน

อิ่งลิ่วเพิ่งส่งโจวอวี่เยี่ยน อาม่าและชุยเฒ่ากลับไปที่ห้อง

“คุณชาย” เขากล่าวทักทาย

“สถานการณ์เป็นเช่นไร?” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

อิ่งลิ่วตอบ “เรียกอย่างไรก็ไม่ตื่นขอรับ ข้าคิดว่าพวกเขาคงถูกดูดกลืนวิญญาณไปแล้ว”

หลังจากถูกวิชากลืนวิญญาณของหลัวช่าวิญญาณ เบาหน่อยก็สูญเสียพลังและความทรงจำ หนักหน่อยก็อาจไม่ฟื้นและกลายเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงนิทราไปตลอดชีวิต

อิ่งลิ่วนึกขึ้นได้จึงเอ่ยต่อ “อีกอย่าง เมื่อครู่มีคนมาส่งของ เขากล่าวว่าที่ตลาดก็เกิดเหตุการณ์คล้ายคลึงกัน เด็กสามขวบกับชายขี้เมาอายุราวๆ ยี่สิบต่างหมดสติอย่างกะทันหัน”

อิ่งสือซันขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของหลัวช่าวิญญาณ”

อิ่งลิ่วมองเยี่ยนจิ่วเฉาและกล่าวว่า “คุณชาย ต้องทำอย่างไรพวกอาม่าถึงจะฟื้น?”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวว่า “ฆ่าไปก็ไม่มีประโยชน์ มีเพียงหลัวช่าวิญญาณเท่านั้นที่สามารถปลุกพวกเขาได้”

อิ่งสือซันชะงัก มองราชาศักดิ์สิทธิ์ที่นอนแน่นิ่งไร้สติ “แต่…เกิดอะไรขึ้นกับหลัวช่าวิญญาณกันแน่ เหตุใดถึงไม่ได้สติ? หรือพลังของหลัวช่าวิญญาณต่อต้านร่างกายของราชาศักดิ์สิทธิ์?”