หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 54

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 54 หวั่นหวั่นได้ตำแหน่ง รักกับพี่จิ่ว (2)
บทที่ 54 หวั่นหวั่นได้ตำแหน่ง รักกับพี่จิ่ว (2)
โดย
Ink Stone_Romance
คงเพราะความสัมพันธ์ระหว่างไทเฮากับฮ่องเต้ไม่ค่อยลงรอยกัน นางจึงไม่ค่อยชอบบุตรที่เกิดจากฮ่องเต้

เยี่ยนไหวจิ่งคิดว่าความริษยาของเขาที่มีต่อเยี่ยนจิ่วเฉา เริ่มตั้งแต่ไทเฮายังมีพระชนม์ชีพ

“อันที่จริงข้าไม่เข้าใจ” เยี่ยนไหวจิ่งกล่าวอย่างครุ่นคิด

ขันทีมองเยี่ยนไหวจิ่งอย่างงุนงง และหันไปมองจวินฉางอันที่อยู่ด้านข้าง

พระองค์เอ่ยกับผู้ใด? แล้วจะตอบรับได้อย่างไร?

จวินฉางอันโบกมือ ขันทีก็ถอยออกไปอย่างรู้ความ จวินฉางอันจึงเอ่ยถาม “ฝ่าบาทไม่เข้าใจเรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เยี่ยนไหวจิ่งกล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจ ไทเฮาทรงรักเยี่ยนอ๋องถึงเพียงนั้น เหตุใดเสด็จพ่อของข้าจึงไม่อิจฉา?”

จวินฉางอันชะงักก่อนจะกล่าวว่า “บางทีฮ่องเต้อาจคิดว่าได้ครอบครองแผ่นดินแล้ว จึงไม่ร้องขอสิ่งใดอีก”

“จริงหรือ?” เยี่ยนไหวจิ่งพึมพำอย่างเหม่อลอย และหันไปเขียนสาส์นกราบทูลต่อ

ขันทีชะเง้อชะแง้อยู่ด้านนอกประตู

จวินฉางอันจึงรีบเดินไปหาและพาตัวเขาออกห่างจากห้องหนังสือ พร้อมกับถามว่า “ยังมีเรื่องใดอีก?”

ขันทีกระซิบ “แม่ครัวของหอจุ้ยเซียนผู้นั้น…คือแม่นางอวี๋! ฮูหยินเซียวก็ไปเข้าวังเช่นกัน แล้วจู่ๆ ฝ่าบาทก็ทรงเสด็จไปยังตำหนักเสียนฝู…มิใช่ว่าองค์ชายรองส่งคนไปจับตาดูแม่นางอวี๋หรือ? เรื่องใหญ่เพียงนี้ยังไม่เห็นสายลับมาแจ้งข่าว คิดๆ ดูแล้ว หรือจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น สายลับถูกพระสนมเสียนเฟยจัดการไปแล้ว? หากเป็นเรื่องจริง การเข้าวังหลวงของแม่นางอวี๋ในวันนี้ คงไม่ราบรื่นนักขอรับ”

จวินฉางอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปได้”

“ขอรับ” ขันทีเดินออกไปจากเรือน

จวินฉางอันกลับไปยังห้องหนังสือ

“มีอันใดรึ?” เยี่ยนไหวจิ่งถาม

“ไม่มีอันใดพ่ะย่ะค่ะ” จวินฉางอันตอบ

…

ลมหนาวโพยพัดแผดเสียงคำราม รถม้าคันหนึ่งแล่นไปบนถนนทางการที่ราบเรียบ เสียงไอที่ไม่อาจอดกลั้นดังออกมาจากด้านในรถม้า

“ช้าลงหน่อย”

อิ่งสือซันสั่ง

ในขณะที่สารถีรถม้าจับบังเหียนและกำลังจะชะลอความเร็ว เยี่ยนจิ่วเฉาก็เอ่ยเบาๆ “ไม่จำเป็น เจ้ารีบไปต่อเถิด ไปถึงก้งเฉิงให้เร็วที่สุด”

อิ่งสือซันเอ่ย “มีอิ่งลิ่วอยู่ ช่วงสองสามวันนี้อย่าได้กังวลเลย เบาะแสไม่มีทางเสียหายแน่ขอรับ”

“ไม่ใช่เรื่องเบาะแส…” เยี่ยนจิ่วเฉายกผ้าห่มขึ้นคลุมตัว แสงระยิบระยับของไข่มุกราตรีตกกระทบใบหน้าที่ซีดขาว ยิ่งทำให้คนด้านในดูซูบผอม

“คุณชายยังไม่คลายกังวลเรื่องแม่นางอวี๋หรือ?” อิ่งสือซันกล่าวถาม

เยี่ยนจิ่วเฉาถอนใจ “ไม่ได้พบข้าวันเดียว นางก็เคยงอแงจนไปขัดขวางข้าถึงโรงเตี๊ยมมาแล้ว คุณชายอย่างข้าจากมาเช่นนี้ ไม่รู้ยามนี้นางจะดีดดิ้นไปมาอย่างไรแล้ว”

อิ่งสือซัน “…”

ข้าผิดเอง ข้าผิดเองจริงๆ ข้าไม่ควรปากมาก!

เยี่ยนจิ่วเฉามีสีหน้าจนปัญญา “เจ้าคิดว่าตอนนี้นางจะร้องไห้แทบเป็นแทบตายที่บ้านอยู่หรือไม่? หรือว่านางกำลังจะไปตามหาคุณชายผู้นี้อยู่? เฮ้อ โชคดีนักที่ข้ามองการณ์ไกล ทิ้งบุตรทั้งสามไว้ที่เมืองหลวง เอาละ เจ้าเขียนจดหมายไปบอกนาง หากคิดถึงคุณชายผู้นี้มากนัก ก็ให้นางไปหาเด็กๆ ที่คฤหาสน์สกุลเซียวเพื่อเป็นการปลอบโยนความโหยหาเถิด”

มุมปากของอิ่งสือซันกระตุก ยังไม่ทันได้ออกจากเมืองหลวง ก็จะเขียนจดหมายฉบับที่สามสิบห้าแล้วเรอะ?!

…

ในที่สุดก็เดินทางออกจากเมืองหลวง

อิ่งสือซันส่งจดหมายฉบับที่ห้าสิบสามออกไปด้วยใบหน้ามืดมน

…

ก้งเฉิงอยู่ทางตะวันออกของต้าโจว รถม้าออกเดินทางจากประตูเมืองตะวันออก ตรงไปยังทิศตะวันออก หลังจากเจ็ดวันก็จะถึงจี้โจว จี้โจวและก้งเฉิงอยู่ติดกัน หลังจากข้ามสะพานจี้โจวไป ก็จะเป็นเมืองยวนหยางของก้งเฉิง

“คุณชายฟ้าเริ่มมืดแล้ว ไปหาโรงเตี๊ยมพักผ่อนกันก่อนเถิด วันพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ” แม้ว่าอิ่งสือซันจะทนไม่ได้กับนิสัยบางอย่างของคุณชาย ทว่าเยี่ยนจิ่วเฉากำลังป่วยไข้ เขาจำต้องไปหาหมอมาตรวจดูอาการของเยี่ยนจิ่วเฉาเสียหน่อย

เยี่ยนจิ่วเฉาพิงผนังด้านข้างของรถม้าด้วยท่าทางออดๆ แอดๆ เขาเวียนหัวอย่างหนักจนอ้าปากด้วยความอ่อนแรง

อิ่งสือซันรีบเอ่ยว่า “ข้ารู้แล้ว ข้าจะรีบไปเขียนจดหมายเดี๋ยวนี้”

เยี่ยนจิ่วเฉาปิดปากและหลับไปอย่างพึงใจ

เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉาตื่นขึ้น ก็พบว่าตนอยู่ในโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในจี้โจว เขากำลังนอนอยู่บนเตียงของห้องพักรายวัน โดยมีอิ่งสือซันและอิ่งลิ่วเฝ้าอยู่ข้างเตียง

เยี่ยนจิ่วเฉาเหลือบมองอิ่งลิ่วด้วยท่าทางอิดโรยพร้อมกับประหลาดใจ “เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่? เจ้าไม่ได้อยู่ที่ก้งเฉิงหรอกหรือ?”

“คุณชายเชิญดื่มยาถ้วยนี้ก่อนเถิด ข้าจะค่อยๆ เล่าให้คุณชายฟัง” อิ่งลิ่วเทยาบนเตาที่อุ่นกำลังดีลงในถ้วย แล้วนำไปให้เยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาลุกขึ้นนั่ง

เขาใช้ชีวิตเหมือนแช่อยู่ในหม้อยาขนาดใหญ่ เขาไม่อิดออดที่จะดื่มยา ผ่านไปเพียงไม่นานก็มองเห็นก้นถ้วย

เขาส่งถ้วยยาคืนให้กับอิ่งลิ่ว อิ่งสือซันที่อยู่ด้านข้างก็เปิดโถน้ำตาลและหยิบน้ำตาลกรวดยื่นให้เขา