หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 56

เช้าวันถัดมา มีข่าวส่งมายังโรงเตี๊ยม ท้องฟ้าเหนือแดนลับเกิดปรากฏการณ์ประหลาด คาดว่าสิ่งล้ำค่ากำลังจะโผล่ออกมา

ประมุขมารและประมุขศักดิ์สิทธิ์พาเยี่ยนเสี่ยวซื่อไปยังแดนลับ

เมื่อพวกเขามาถึงแดนลับ ถึงรู้ว่าเหตุใดหลังจากเลื่อนขั้นขึ้นมาจึงไม่พบใครสักคนในระยะหลายร้อยหลี่ ที่แท้พวกเขาก็มาล่าขุมทรัพย์อยู่ที่นี่กันหมด

มีทั้งศิษย์จากสำนักและผู้บำเพ็ญตนไร้สำนัก ฝั่งแรกแข็งแกร่ง มีจำนวนมากเป็นส่วนใหญ่

ผู้บำเพ็ญตนไร้สำนักที่มาคนเดียวมีไม่มาก บ้างเป็นพันธมิตรกันก่อนมา บ้างก็มาถึงแดนลับแล้วจึงค่อยตั้งกลุ่มชั่วคราว สิ่งเหล่านี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาทั้งสาม

ทั้งสามไม่ต้องการเข้าร่วมสำนักใดๆ และไม่ได้คิดจะเป็นพันธมิตรกับผู้บำเพ็ญตนไร้สำนักคนใด

ทว่าการปรากฏตัวของทั้งสามโดดเด่นเกินไป เดินไปที่ใดก็อดชวนให้คนมองไม่ได้

“นี่ พวกเจ้าสามคนหยุดก่อน!”

เด็กชายอายุสิบเจ็ดสิบแปดคนหนึ่งเดินเข้ามา แต่งตัวคล้ายเป็นศิษย์สำนักหนึ่ง

เขาเหลือบมองทั้งสามคนอย่างเย่อหยิ่งและกล่าวว่า “ศิษย์พี่สาวสองท่านของสำนักข้าต้องการพบ”

ทั้งสามมองด้วยความประหลาดใจ

เยี่ยนเสี่ยวซื่อถามว่า “ศิษย์พี่เจ้าเป็นใคร?”

ศิษย์น้อยเชิดจมูกขึ้นฟ้า “คุณหนูรองกับคุณหนูสี่แห่งนิกายวั่นเจี้ยน!”

ชื่อเสียงของนิกายวั่นเจี้ยนในดินแดนด้านบนเป็นที่รู้จัก คุณหนูใหญ่กับคุณหนูสี่ของพวกเขาเป็นดั่งมุกในมือของเจ้าสำนัก เป็นดังองค์หญิงแห่งดินแดนด้านบน

น่าเสียดาย ทั้งสามมาที่นี่เป็นครั้งแรก นิกายวั่นเจี้ยนบ้าบออะไร? ไม่เคยได้ยิน!

เยี่ยนเสี่ยวซื่อถามว่า “อ้อ พวกนางเชิญเราไปพบด้วยเรื่องใด?”

“จะเรื่องอะไร?” ลูกศิษย์น้อยกล่าวว่า “พวกเจ้าเพิ่งมาใหม่กระมัง? คุณหนูทั้งสองบอกว่า อนุญาตให้พวกเจ้าเข้าร่วมนิกายวั่นเจี้ยนได้”

คำพูดเหล่านี้ไม่น่าฟังเท่าไร พวกเขามาใหม่ก็จริง แต่ยังไม่ทันถามความเห็นพวกเขา ก็บอกว่าจะรับพวกเขาเข้าสำนักด้วยน้ำเสียงเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ราวกับว่าพวกเขาโชคดีนักหนา

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเราเพิ่งมาใหม่?” เยี่ยนเสี่ยวซื่อเป็นเด็กขี้สงสัย

ศิษย์น้อยเลิกคิ้วขึ้นเอ่ยว่า “กายของพวกเจ้ายังมีไอปราณแห่งมหันตภัยอัสนี พวกเจ้าอาจไม่รู้ตัว ทว่าคนนอกแยกแยะได้ง่ายดายนัก เอาละ หยุดเอ่ยไร้สาระแล้วตามข้ามา!”

“โอ้” เยี่ยนเสี่ยวซื่ออยากรู้เกี่ยวกับนิกายวั่นเจี้ยนนี้นัก อยากไปดูสักหน่อย

ไหนเลยจะรู้ว่าศิษย์น้อยกลับยืนกั้นนางไว้ “ไม่มีเจ้า แค่พวกเขาสองคนเท่านั้น”

เดิมทีประมุขมารกับประมุขศักดิ์สิทธิ์ไม่ต้องการไปที่นิกายวั่นเจี้ยนอะไรนั่นอยู่แล้ว ทว่าเห็นแก่เยี่ยนเสี่ยวซื่อจึงยอมไปสักครา แต่พวกเขาไม่ต้องการเยี่ยนเสี่ยวซื่อ เช่นนั้นก็ดีเลย

ไม่ไปแล้ว

ทั้งสองพาเยี่ยนเสี่ยวซื่อจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

กลุ่มนิกายวั่นเจี้ยนอยู่ไม่ไกล ย่อมมองเห็นฉากนี้

สีหน้าคุณหนูทั้งสองเปลี่ยนเป็นย่ำแย่ยากจะมอง

พวกนางเป็นดั่งมุกในมือแห่งนิกายวั่นเจี้ยน เรียกลมเรียกฝนจนคุ้นเคย พวกนางไม่เคยถูกผู้ใดหักหน้ามาก่อน ทั้งสองจึงตัดสินใจสั่งสอนบทเรียนให้พวกเขาทันที

“ศิษย์พี่ โปรดระงับโทสะ เรื่องเช่นนี้ให้ศิษย์น้องจัดการ” ศิษย์นิกายวั่นเจี้ยนอีกคนก้าวไปข้างหน้า เขาเป็นบุตรที่เกิดในนิกายวั่นเจี้ยน ทั้งบิดามารดาเป็นผู้เลื่อนขั้นเป็นเซียนแห่งดินแดนล่าง หลังจากเลื่อนขั้นขึ้นมาก็ใช้ความแข็งแกร่งอันยอดเยี่ยมเข้าร่วมกับนิกายวั่นเจี้ยน

นิกายวั่นเจี้ยนมีพลังวิญญาณอุดมสมบูรณ์ วิชาหลากหลาย อาวุธศักดิ์สิทธิ์อาวุธวิญญาณก็โผล่ออกมาอย่างไม่ขาดสาย เติบโตมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ไม่อยากเก่งกาจสามารถคงไม่ได้

เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ไอปราณของทั้งสาม บุรุษชุดดำดูเหมือนจะเป็นผู้บำเพ็ญมาร บุรุษชุดขาวเป็นผู้บำเพ็ญสายตรง ระดับของทั้งสองอยู่ต่ำกว่าเขา ส่วนสตรีผู้นั้น…เขาไม่รู้สึกถึงความผันผวนใดๆ ในพลังวิญญาณ คาดว่านางไม่ได้เลื่อนขั้นขึ้นมา ทว่าเป็นคนธรรมดาในดินแดนด้านบน

ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในยามนี้ การต่อสู้กับศัตรูสองคนไม่ใช่ปัญหา

เขาเดินไปหาเรื่องทั้งสาม

“รู้หรือไม่ว่ามีกี่คนพยายามดิ้นรนเพื่อจะเข้านิกายวั่นเจี้ยนของเรา? ศิษย์พี่ของข้าเห็นแววพวกเจ้าจะรับเข้าเป็นศิษย์ ไม่เช่นนั้น อย่างพวกเจ้าสองคน การคัดเลือกเข้าสำนักในรอบสิบปี ก็ยังไม่มีปัญญาเข้าไปได้”

เขาเอ่ยอย่างหยิ่งผยอง

ทั้งสามไม่สนใจ ถือเสียว่าเขาพูดไร้สาระ