หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 56

หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 56 สตรีในคืนนั้น (2)
บทที่ 56 สตรีในคืนนั้น (2)
โดย
Ink Stone_Romance
“มีอันใดรึ?” เมื่อซั่งกวนเยี่ยนได้ยินเสียง จึงลงจากรถม้าและเดินมาหา

สาวใช้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา คุกเข่าลงเช็ดหน้าเด็กน้อย “ฮูหยินดูสิเจ้าคะ! โคลนกระเด็นใส่หน้าคุณชายน้อยแล้ว! สกปรกไปหมดเลย!”

เด็กจ้ำม่ำทั้งสามมองซั่งกวนเยี่ยนอย่างไร้เดียงสา

ซั่งกวนเยี่ยนอุ้มเด็กน้อยทั้งสามคนขึ้นมาแล้วใส่กางเกงให้เรียบร้อย “เอาละ เขาคงมิได้ตั้งใจหรอก”

“มิได้ตั้งใจอันใด? พวกเขาเกือบจะชนคน ทว่าไม่มีแม้แต่คำขอโทษเลยนะเจ้าคะ!” สาวใช้เอ่ยเสียงดัง ราวกับว่าจงใจให้อีกฝ่ายรับรู้

ฝ่ามือใหญ่ภายใต้ถุงมือหนัง ยื่นออกมาจากรถม้าเพื่อเปิดม่านด้านข้าง

มืออีกข้างก็เอื้อมมากดรั้งแขนของตนไว้

ชายที่สวมถุงมือหนังรู้ดี พยายามข่มจิตสังหาร ปิดม่านกลับไปดังเดิม

สาวใช้กระทืบเท้าด้วยความโกรธ “วิ่งเร็วเช่นนี้! เจ้านี่มัน!”

ซั่งกวนเยี่ยนสู้ใครต้องดูคน โดยปกตินางจะไม่ยุ่งกับคนอยู่สองประเภท คือ คนที่ไม่เกี่ยวข้องและคนที่อันตรายเกินไป รถม้าคันนั้นทำให้นางรู้สึกว่าเป็นคนประเภทหลัง

ซั่งกวนเยี่ยนมองไปยังทิศที่รถม้าขับออกไป เหมือนว่า…พวกเขากำลังจะไปยังหมู่บ้านเหลียนฮวา

……………………..

ที่หมู่บ้านเหลียนฮวา

อวี๋หวั่นกำลังนั่งสอนวิชาความรู้ให้กับเถี่ยตั้นน้อยอยู่ในห้อง ผู้จัดการชุยส่งคำถามของข้อสอบในปีก่อนๆ มาให้ ประเภทของคำถามไม่ซับซ้อนอย่างที่คิด ส่วนใหญ่เป็นการท่องจำและการเขียน ขอบเขตของคำถามคือ คัมภีร์สามอักษร และ พันบทอาขยานจีนโบราณ อวี๋หวั่นได้ยินมาว่า การสอบเข้าครั้งถัดไปเป็นเดือนหก หลังจากสอบผ่านแล้ว ก็จะสามารถเข้าเรียนได้

ตอนนี้ปลายเดือนสาม เหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึงสามเดือน ต้องจดจำคัมภีร์สามอักษร ในระยะเวลาสั้นเช่นนี้ ให้เรียนพันบทอาขยานจบ ก็ยังนับว่ายากกว่า

เถี่ยตั้นน้อยไม่อาจเล่นกับเจินเจินอีกแล้ว และไม่อาจไปหาก้อนหินที่สันเขาได้อีก ทุกวันเขาอยู่แต่ในห้องกับพี่สาว มีแต่เรียนหนังสือและคัดขีดเขียน!

เถี่ยตั้นน้อยหัวโตหมดแล้ว!

“คำนี้ผิดแล้ว ท่องจำใหม่อีกรอบ” อวี๋หวั่นเอ่ยอย่างเคร่งเครียด

เถี่ยตั้นน้อยกล่าว “ท่านพี่ ข้าหิว”

“ท่องให้เสร็จก่อน ค่อยกิน” อวี๋หวั่นเอ่ยอย่างไม่แยแส

เถี่ยตั้นน้อยจำต้องท่องต่อไปด้วยความผิดหวัง “นภาปฐพีดำเหลือง จักรวาลก่อตัวแต่โบราณ ตะวันจันทราเต็มดวง ยามค่ำดาวพร่างพราว ร้อนหนาวผลัดเปลี่ยน ฤดูใบไม้ร่วงเก็บเกี่ยว ฤดูหนาวกักตุนอาหาร…”

อวี๋หวั่นทำสองสิ่งในคราวเดียว ฟังเสียงน้องชายท่องจำไปพลาง ทำบัญชีไปพลาง เธอได้รับเงินหนึ่งร้อยตำลึงมาจากวัง เพียงพอสำหรับค่าวัสดุก่อสร้างที่ค้างจ่ายและค่าแรงคนงาน ลูกน้องคนงานได้รับแล้ว ยังเหลือหัวหน้าคนงานสองสามคนและนายช่างใหญ่

“…ทองคำมาจากแม่น้ำหาดทรายทอง[1] อาทิตย์มาจากเทือกเขาคุนหลุน…”

“หยกมาจากเทือกเขาคุนหลุน” อวี๋หวั่นแก้คำผิดให้เถี่ยตั้นน้อย

เถี่ยตั้นน้อยถึงกับพูดไม่ออก มิใช่ว่ากำลังคิดบัญชีอยู่รึ? เหตุใดยังฟังออกว่าข้าพูดผิด?

หลังจากนั้น เถี่ยตั้นน้อยจงใจท่องผิดไปสองสามจุด อวี๋หวั่นก็ยังสามารถจับได้ทุกคำ ในขณะเดียวกัน ก็คิดบัญชีจนเสร็จ

“ผิดมากเพียงนี้ ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากจะถูกลงโทษ” อวี๋หวั่นมองเถี่ยตั้นน้อยอย่างเฉยเมย

เถี่ยตั้นน้อยรีบโบกมือ “ไม่ๆๆ! ข้าไม่ได้อยากถูกลงโทษ!”

“ท่องใหม่อีกครั้ง”

“ไม่เอา!”

“เช่นนั้นก็สองครั้ง”

“หา?!”

ขณะที่เถี่ยตั้นน้อยกำลังจะระเบิดโทสะ ซวนจื่อก็มาที่ประตูด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “อาหวั่น! สถานที่ก่อสร้างเกิดเรื่องแล้ว! เจ้ารีบไปดูเร็วเข้า!”

เถี่ยตั้นน้อยชะเง้อศีรษะ

อวี๋หวั่นมองเขา “อย่าแม้แต่จะคิด เมื่อข้ากลับมา เจ้าต้องคัดเสร็จสองรอบแล้ว”

เถี่ยตั้นน้อยหงอย

ท่านพี่แย่เกินไปแล้ว แย่เกินไป แย่เกินไปแล้ว!

อวี๋หวั่นตามซวนจื่อไปยังสถานที่ก่อสร้างโรงงาน ได้ยินเสียงตะโกนของป้าจางและสตรีผู้หนึ่งดังมาแต่ไกล สตรีผู้นั้นอวี๋หวั่นรู้จัก นางชื่อนางเหมียว มาจากหมู่บ้านอู๋เจีย ผู้ชายของนางเหมียวเป็นช่างไม้ เป็นหัวหน้าคนงานในสถานที่ก่อสร้างของสกุลอวี๋ นางเหมียวไม่มีอะไรทำที่บ้าน จึงมาถามอวี๋เฟิงว่านางจะมาช่วยงานได้หรือไม่ อวี๋เฟิงคิดว่าสถานที่ก่อสร้างต้องมีคนทำความสะอาด จึงเรียกให้นางมาเก็บกวาด

นางเหมียวนับว่าเป็นคนขยันทำงาน ทว่ามีนิสัยชอบลักขโมย

สามีของนางทราบเรื่องนี้อยู่แล้ว ทว่าก็ติดที่นางเป็นภรรยาจึงไม่อาจพูดได้ นอกจากนี้ ในสถานที่ก่อสร้างก็มิได้มีสิ่งของดีๆ ให้นางขโมย มากที่สุดก็แค่อัวอัวโถวกับซาลาเปาที่กินเหลือไม่กี่ชิ้นเท่านั้น บ้านนางเหมียวมีเด็กเล็ก นางโดนพี่ชายของซวนจื่อจับได้ครั้งหนึ่ง ก็ร้องห่มร้องไห้บอกว่าเพราะเด็กหิว พี่ชายของซวนจื่อจึงเตือนนางว่าอย่าทำอีก มิเช่นนั้นเขาจะไม่เกรงใจ

ใครจะรู้ว่านางเหมียวไม่เข็ดหลาบ หลังจากมื้อกลางวันวันนี้ นางก็ไปขโมยซาลาเปา และถูกพี่ชายของซวนจื่อจับได้อีกครั้ง พี่ชายของซวนจื่อโกรธมาก อยากจะตัดมือนางทิ้ง ทว่านางกลับแย้งว่า พี่ชายของซวนจื่อปรักปรำนาง

นางคิดว่านางเป็นผู้หญิง พี่ชายของซวนจื่อคงไม่กล้าทำรุนแรงกับตน ทว่าพี่ชายของซวนจื่อกลับก้าวไปเตะจนนางล้มลงกลิ้งไปในโคลน!

ผู้ชายของนางเหมียวโกรธมาก เรียกช่างฝีมือคนอื่นๆ จากหมู่บ้านอู๋เจียที่มาทำงานที่นี่ มาลงไม้ลงมือกับพี่ชายของซวนจื่อ

เมื่อเอ้อร์หนิวเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูกต้อง จึงรีบไปเกลี้ยกล่อม ทว่ากลับถูกลูกหลงจนบาดเจ็บ

เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกแห่ง ทุกคนต่างตกใจกลัว

ป้าจางได้ยินว่าบุตรชายของนางเกิดเรื่อง จึงวางงานทุกอย่างและรีบไปยังสถานที่ก่อสร้าง เมื่ออวี๋หวั่นมาถึงที่เกิดเหตุ ป้าจางก็นั่งยองๆ ลงบนพื้น ใช้ผ้าฝ้ายปิดปากแผลให้เอ้อร์หนิวไปพลาง ร้องไห้สาปแช่งนางเหมียวไปพลาง “ใจดำต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้…ขี้ลักขโมย…กลับไปหมู่บ้านของเจ้าซะ…มาที่หมู่บ้านของเราทำไม…”

“เจ้าๆๆ…เจ้ามาโกรธข้าได้อย่างไร? พวกเราไม่ได้ผลัก! เขาต่างหาก!” นางเหมียวชี้นิ้วไปที่พี่ชายของซวนจื่อ