หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 63

ในระยะเวลาสั้นๆ เพียงห้าวัน ทหารในกองทัพใหญ่ของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ลดลงไปถึงสามพันคน ขณะที่กองทัพต้าโจวไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย มีเพียงหน่วยกล้าตายสามสี่คนที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยระหว่างปฏิบัติภารกิจ นอกจากนั้นแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิต

เรื่องนี้ย่อมมีผลต่อจิตใจผู้คน เหล่าทหารกล้าซึ่งกำลังรู้สึกท้อแท้ก็พลันฮึกเหิมขึ้นมา

พวกเขาตระหนักดีว่า เรื่องนี้มิได้เป็นเพียงความดีความชอบของแม่ทัพใหญ่เซียวและพวกองครักษ์อิ่ง แต่ยังเป็น

ความดีความชอบของยอดฝีมือนิรนามอีกด้วย

พวกเขาไม่เคยเห็นว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของนาง เพียงแต่เห็นเงาของนางจากระยะไกล นางสวมชุดเกราะสีดำทั้งตัว ท่าทางเย็นชา รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ทว่าแลดูองอาจห้าวหาญ ไม่รู้ว่าเหตุใดผู้ที่ตัวเล็กเช่นนางถึงมีพลังที่น่ากลัวเช่นนี้ได้ สรุปแล้วพวกเขาจึงเรียกนางว่าหงส์ดำ

“คนผู้นั้นเป็นใคร” ในกระโจม เยี่ยนไหวจิ่งเอ่ยถามจวินฉางอัน

“ไม่รู้” จวินฉางอันตอบ

เยี่ยนไหวจิ่งจ้องมองเขา “เจ้าออกไปปฏิบัติภารกิจกับนางตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ยินเซียวเจิ้นถิงกับอิ่งสือซันเรียกนาง

เลยหรือ?”

“ไม่ได้ยิน” จวินฉางอันตอบ

เยี่ยนไหวจิ่งขมวดคิ้ว “นางหน้าตาเป็นอย่างไรเจ้าคงรู้กระมัง?”

“องค์รัชทายาทคิดจะทำอะไร” จวินฉางอันถามกลับ

“ยอดฝีมือเช่นนี้ หากมารับใช้ข้า…” ประโยคต่อมา เยี่ยนไหวจิ่งไม่ได้พูด

ยอดฝีมือเช่นนี้ สามารถสู้กับศัตรูได้หนึ่งต่อพัน ใครบ้างไม่อยากได้นางไว้ในครอบครอง นางเดินทางมาพร้อมกับอวี๋หวั่น นางเป็นยอดฝีมือของจวนคุณชาย หรือว่าเป็นผู้ที่หนานจ้าวส่งมาอารักขาอวี๋หวั่น?

จวินฉางอันพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ข้าคิดว่า นางไม่มีทางทำงานให้รัชทายาท”

จวินฉางอันมองเยี่ยนไหวจิ่งด้วยความเห็นอกเห็นใจ เยี่ยนไหวจิ่งคิดว่าบิดาของตนแพ้บิดาของเยี่ยนจิ่วเฉา แต่เยี่ยนไหวจิ่งคิดผิดแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบบิดา เพราะแค่เปรียบเทียบพ่อตาแม่ยาย เขาก็สู้เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้แล้ว

กองทัพใหญ่ต้าโจวกลับไปยังหมู่บ้าน

ในสภาวะที่ต้าโจวปราศจากผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต ทั้งยังทำให้ทหารของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ถึงสามพันนายล้มตาย

ถึงแม้จะไม่นับว่ามากมายสำหรับกองทัพที่มีกำลังถึงหนึ่งแสนคนของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ แต่เมื่อคิดว่าต้าโจวไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย ก็นับว่าออกจะน่าหวาดกลัวไปสักหน่อย

หลายวันมานี้ เซียวเจิ้นถิงไม่ได้ให้อิ่งลิ่วเข้าไปสืบความในเมืองอวี่ เพื่อความปลอดภัย กระนั้นแล้ว ต่อให้ไม่ได้เข้าไปสืบความ แต่จากที่ทัพใหญ่ของเผ่าศักดิ์สิทธิ์วางกำลังเพิ่มขึ้นที่บริเวณกำแพงเมือง พวกเขาก็มองออกว่าอีกฝ่ายเริ่มระวังตัวมากขึ้นแล้ว

ปรมาจารย์วิชาหุ่นเชิดตายไปแล้ว พลรบของต้าโจวที่ล้มตายก็ไม่มีทางกลายเป็นหุ่นเชิดและถูกสังหารด้วยคมมีดของเพื่อนร่วมชาติอีก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่ากองทัพต้าโจวจะวางใจได้

เผ่าศักดิ์สิทธิ์ยังคงมีพลรบอีกเกือบหนึ่งแสนนาย หากในครั้งนี้เผ่าศักดิ์สิทธิ์ใช้กำลังรบทั้งหมด ยอดฝีมืออย่างนางเจียงอาจไม่เป็นไร แต่ทหารทั่วไปอาจเอาชีวิตไม่รอด เพื่อที่จะเพิ่มโอกาสชนะในสนามรบ พวกเขาจำต้องตัดกำลังของยอดฝีมือของฝ่ายตรงข้ามเสียก่อน

ดังคำกล่าวที่ว่า หากจะยิงศัตรู ให้ยิงม้าของศัตรูเสียก่อน หากจะจับโจร ให้จับหัวหน้าโจรเสียก่อน ไม่ใช่หรอกหรือ?

กำลังทหารนั้นสู้ไม่ได้ จึงต้องสังหารยอดฝีมือของพวกเขาก่อน!

……

ในวันที่สิบนับจากที่อวี๋หวั่นและนางเจียงเดินทางมา ทั้งสองฝ่ายเริ่มเปิดฉากสงครามกันอย่างจริงจังเป็นครั้งที่สอง

ประตูเมืองอวี่เปิดออก กองทัพจากค่ายที่หนึ่งของเผ่าศักดิ์สิทธิ์เคลื่อนทัพออกมาอย่างน่าเกรงขาม โดยมีผู้บัญชาการกองทัพนำทหารออกมา

หลังจากที่พวกเขาจัดกระบวนทัพเสร็จ ประตูเมืองก็ปิดลง

อันที่จริง ชื่อเรียกค่ายที่หนึ่ง ที่สอง หรือที่แปดล้วนเป็นสิ่งที่อิ่งลิ่วตั้งขึ้น พวกเขาเรียกแต่ละค่ายว่าอย่างไรอิ่งลิ่ว

ไม่รู้ แล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องรู้

หลังจากที่กำลังรบลดลงสามพันนาย พวกเขาก็เหลือทหารเพียงเจ็ดพันคน

อย่างไรก็ดี หากจะใช้คำว่า ‘เหลือเพียง’ ก็อาจไม่เหมาะสมเท่าไรนัก เพราะฟังดูราวกับว่าพวกเขาอ่อนปวกเปียก ความจริงแล้วกองทัพของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ที่มีเจ็ดพันคนล้วนแต่มิได้รู้สึกกดดันกับกำลังพลเจ็ดหมื่นคนของต้าโจวแม้แต่น้อย

ด้วยเหตุนั้นเอง ยามที่เซียวเจิ้นถิงและเหล่าทหารกล้าปรากฏตัวด้วยความอาจหาญ เผ่าศักดิ์สิทธิ์จึงมิได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา

ต้าโจวมียอดฝีมือคนหนึ่ง สามารถใช้หนอนพิษได้ เรื่องนี้ผู้บัญชาการทัพรู้ดี ทว่าวันนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องกลัวยอดฝีมือคนนั้นอีกต่อไป เพราะยอดฝีมือของพวกเขาก็มา!

ผู้บัญชาการทัพส่งสายตาเหยียดหยามให้เซียวเจิ้นถิง เขายกแขนขึ้นมาโบก กองทัพของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ซึ่งยืนเตรียมพร้อมอยู่แล้วก็เริ่มขยับจากตรงกลาง จากนั้นก็พลันขยับไปด้านข้างอีกหลายก้าวเพื่อเปิดทาง

ยอดฝีมือของเผ่าศักดิ์สิทธิ์แปดคนแบกเกี้ยวออกมาจากด้านหลังเหล่าทหารด้วยท่าทางน่าเกรงขาม

อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วขี่ม้าอยู่ด้านข้างเซียวเจิ้นถิง ทั้งสองมองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้วว่าทั้งแปดมีพลังในระดับใด

ทุกคนล้วนแต่เป็นครึ่งราชาศักดิ์สิทธิ์ ระดับพลังใกล้แตะระดับราชาศักดิ์สิทธิ์แล้ว

ใช้ครึ่งราชาศักดิ์สิทธิ์แบกเกี้ยวให้ตนเองนั้นเจ๋งเป้งกว่าซือคงฉางเฟิงซึ่งใช้ซิวหลัวแบกเกี้ยวเป็นไหนๆ

คนแบกเกี้ยวยังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ผู้ที่อยู่ในเกี้ยวจะต้องมีพลังระดับใดกัน

ในใจของทั้งสองเต็มไปด้วยความสงสัย

“มองออกหรือยัง?” เซียวเจิ้นถิงกระซิบถาม

ทั้งสองส่ายหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขามองระดับของอีกฝ่ายไม่ออก

“ข้าคิดว่า พลังของเขาน่าจะเกินระดับราชาศักดิ์สิทธิ์ขอรับ” อิ่งลิ่วกระซิบ

พวกเขาเคยเห็นราชาศักดิ์สิทธิ์ ยอดฝีมือที่มีพลังระดับนี้ ไม่ว่าจะอยู่ขั้นแรกหรือขั้นสูงสุด พวกเขาก็ล้วนมองออก

“เก่งกาจกว่าราชาศักดิ์สิทธิ์…เช่นนั้น…คืออะไรหรือ” ระดับสูงกว่านั้น เซียวเจิ้นถิงก็ไม่เคยได้ยิน

“เทพศักดิ์สิทธิ์” อิ่งสือซันบอก “ข้าเคยได้ยินอาม่าพูดถึง”

อาม่าก็เอ่ยถึงแค่นั้น แต่ไม่ได้อธิบายมาก รู้เพียงว่าเทพศักดิ์สิทธิ์เป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าราชาศักดิ์สิทธิ์ ส่วนแข็งแกร่งแค่ไหนนั้น ว่ากันว่าไม่อาจวัดจากระดับได้ ก็เหมือนกับทะเลลึกและทะเลสาบ

“เช่นนั้น…เจียงป้าเทียนจะสู้ได้ไหม?” เซียวเจิ้นถิงถามต่อ

หากเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าจะถามอิ่งสือซันอย่างไร อิ่งสือซันก็จะตอบว่า ‘ได้อย่างแน่นอน’ ทว่าในตอนนี้ พวกเขาเริ่มไม่มั่นใจแล้ว

ความน่ากลัวของเทพศักดิ์สิทธิ์นั้นอยู่ในระดับที่เหนือกว่าพวกเขาจะรับรู้ได้ พวกเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งถึงระดับใด

ตอนนั้นที่เจียงป้าเทียนบุกเผ่าศักดิ์สิทธิ์ ยอดฝีมือระดับสูงสุดของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ล้วนแต่เก็บตัว หากในตอนนั้นแม้แต่เทพศักดิ์สิทธิ์ก็ออกมาจากการเก็บตัว ผลแพ้ชนะอาจคาดเดาได้ยากแล้ว

บนหอซึ่งห่างออกไปหนึ่งร้อยหมี่ เยี่ยนไหวจิ่งก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสนามรบ

เขาถามจวินฉางอันซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง “คนผู้นั่นดูท่าทางเก่งกาจ หงส์ดำจะสู้ได้ไหม?”

เยี่ยนไหวจิ่งไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของนางเจียง เขาจึงเรียกนางว่าหงส์ดำตามที่ทหารในกองทัพเรียก

จวินฉางอันไม่ตอบ

แม้ว่าเขาจะรู้ถึงพลังของนางเจียง แต่เขาไม่รู้ระดับพลังของยอดฝีมือเผ่าศักดิ์สิทธิ์ สัญชาตญาณบอกเขาว่าอีก

ฝ่ายนั้นอันตรายมาก คนผู้นั้นไม่ได้อันตรายถึงชีวิต หากแต่อันตรายจนฟ้าถล่มดินทลาย

ส่วนเรื่องทหารสองหมื่นนายนั้นเขาไม่ได้กังวลใจนัก สำหรับเขาแล้ว หงส์ดำเป็นเทพเหนือเทพสงครามทั้งปวง ผู้ใดมาก็ไม่ครั่นคร้าม ทุกคนล้วนมอดม้วยด้วยคมดาบของนาง!

เหล่าทหารต้าโจวต่างตีกลองเพื่อประกาศความเกรียงไกรของหงส์ดำ

อวี๋หวั่นเพิ่งรักษาบาดแผลให้ทหารนายหนึ่งเสร็จ เธอได้ยินเสียงกลองดังลั่นเสียดโสตประสาท เธอก็รู้สึกตื่นตระหนกตามไปด้วย