หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 64

หลายวันมานี้หักโหมทำงานหนัก อวี๋หวั่นผอมลงไปมาก เนื้อที่ปรางแก้มของเธอหายไปแล้ว จนใบหน้าของเธอกลับไปเรียวเล็กดังเดิม

เยี่ยนจิ่วเฉายกมือขึ้นมาจับ แต่ก็ไม่ยักมีเนื้อให้จับแล้ว

อวี๋หวั่นจับมือของเขามา “เยี่ยนจิ่วเฉา”

“หืม?”

“ลูกๆ เป็นอย่างไรบ้าง”

เยี่ยนจิ่วเฉามองเธอ “สบายดี เจ้าละ?”

“ข้าก็สบายดี” อวี๋หวั่นยิ้ม เธอจับมือเขา แล้วเดินไปด้วยกันท่ามกลางความมืด สองสามีภรรยาแต่งงานกันมานาน แทบไม่ได้ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขสักที หากไม่ได้หนีไปทางนั้นก็ต้องไปทางนี้ จนในคืนหลังศึกครั้งนี้สิ้นสุดลง เธอก็ได้สัมผัสถึงวันคืนสงบสุข

แต่ไหนแต่ไรมาเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ใช่คนพูดมาก อวี๋หวั่นก็เช่นกัน แต่หลังจากที่เธอแต่งงานกับเยี่ยนจิ่วเฉา เธอก็พูดเยอะขึ้นมา เธอชอบคุยกับเขา และชอบฟังเขาตอบคำถาม

อวี๋หวั่นเดินไกวมือไปพร้อมกับเยี่ยนจิ่วเฉา “เยี่ยนจิ่วเฉา หลังจากสงครามจบลง ท่านอยากไปที่ไหน”

“ไม่อยากไปที่ไหนทั้งนั้น” เยี่ยนจิ่วเฉาบอก

ตอบอย่างไร้เยื่อใยจริงๆ อวี๋หวั่นเบ้ปาก “แต่ข้าอยากไป”

“อยากไปที่ใด” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยถาม

“อืม…” อวี๋หวั่นชี้ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ “เริ่มจากเมืองเยี่ยน ข้าอยากเห็นสถานที่ที่ท่านใช้ชีวิตในวัยเด็ก”

“ได้”

ข้าจะพาเจ้าไป

“จากนั้นค่อยไปซยงหนู ข้าได้ยินพระชายาของเฉิงอ๋องบอกว่าที่นั่นมีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ กว้างกว่าทุ่งหญ้าในจงหยวนรวมกันเสียอีก”

“ได้”

ข้าจะพาเจ้าไป

“ยังอยากไปที่ใดอีก” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

อวี๋หวั่นเงยหน้าขึ้นพลางครุ่นคิด “ข้าอยากไปทะเลทรายเกอปี้ ”

“ได้” เยี่ยนจิ่วเฉารับคำ

ทันใดนั้นอวี๋หวั่นก็ยิ้มออกมา เธอหยุดฝีเท้าลง ดวงตาเป็นประกายจ้องมองเยี่ยนจิ่วเฉา “พวกท่านจะชนะสงครามได้จริงใช่ไหม”

เยี่ยนจิ่วเฉาจับจอนผมซึ่งถูกลมพัดจนยุ่งเหยิงของอวี๋หวั่นทัดหูให้เธอ “จริง ข้าสัญญา”

สายตาของทั้งสองจ้องมองกันด้วยความสน่หา ไม่ไกลออกไป มีคนลอบมองเหตุการณ์นี้อยู่

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้แม้แต่จะมองคนผู้นั้น สายตาของเขายังคงอยู่ที่อวี๋หวั่น “เขายังไม่ถอดใจ ตอนนั้นที่สวี่โจวเจ้าไม่ควรช่วยเขาตั้งแต่แรก”

อวี๋หวั่นมองไปทางเยี่ยนไหวจิ่ง แล้วส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “คนที่ช่วยเขาในตอนนั้นไม่ใช่ข้า เขาจำคนผิดแล้ว”

เยี่ยนจิ่วเฉามองอวี๋หวั่นด้วยสีหน้าประหลาดใจ เพราะข้อมูลที่เขาได้รับไม่ได้บอกว่าอย่างนั้น

อวี๋หวั่นหลุบตาลง จับมือเขาไว้ “เยี่ยนจิ่วเฉา รอให้ศึกครั้งนี้จบลง ข้าจะบอกความลับหนึ่งกับท่าน”

“ความลับอะไร” เยี่ยนจิ่วเฉาถาม

“ตัวตนของข้า” อวี๋หวั่นตอบ

เยี่ยนจิ่วเฉาจ้องมองเธอด้วยสายตาลึกล้ำยากที่จะหยั่งรู้ “ตกลง”

……

ไฟสงครามลุกโหม ความอบอุ่นทางใจเช่นนี้เป็นสิ่งล้ำค่า ทั้งสองจูงมือกันเดินเล่นไปเรื่อยๆ จึงกลับมาทำหน้าที่ของตน อวี๋หวั่นมีคนไข้ต้องรักษา ส่วนเยี่ยนจิ่วเฉาก็ต้องไปวางแผนการรบ

เยี่ยนจิ่วเฉา เซียวเจิ้นถิง และแม่ทัพอีกหลายคนกำลังวางแผนการรบ วันนี้เยี่ยนจิ่วเฉาทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง ใครเล่าจะกล้าเรียกเขาว่าเจ้าวิปลาสไร้ประโยชน์อีก ทันทีที่เปิดตัวมา เขาก็กลายเป็นผู้สังหารเทพศักดิ์สิทธิ์แล้ว

กล่าวตามจริง จนบัดนี้พวกเขาก็ยังคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด แต่ลองหยิกตัวเองดูแล้ว ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่นี่!

ทันใดนั้นเอง เซียวเจิ้นถิงก็นึกบางเรื่องออก เขาตบเข่าฉาด “ไอ้หยา! พวกเจ้าไม่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว! จวนคุณชายกับอาเยี่ยนจะไม่เกิดเรื่องใช่ไหม!”

บรรดาแม่ทัพล้วนตื่นตระหนก นั่นสิ ผู้สำเร็จราชการไม่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว กองทัพซิวหลัวก็มาอยู่ที่หน้าด่าน จวนคุณชายก็ไม่มีผู้ใดคอยอารักขาแล้วกระมัง?

ถ้าเกิด…พวกเขาคิดว่าถ้าเกิดเผ่าศักดิ์สิทธิ์ส่งยอดฝีมือไปยังเมืองหลวง แล้วควบคุมจวนคุณชายไว้จะทำอย่างไร

ทั้งบิดาและลูกๆ ของผู้สำเร็จราชการ แล้วก็พระชายารัชทายาทล้วนอยู่ในจวนคุณชาย!

ความกังวลของทุกคนไม่ใช่ไร้เหตุผล เผ่าศักดิ์สิทธิ์ปักหลักอยู่ที่เมืองอวี่ แต่ก็ยากที่จะยืนยันได้ว่ายอดฝีมือจะเฝ้าอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน

อันที่จริง ตั้งแต่คืนที่เยี่ยนจิ่วเฉาประมือกับเผ่าศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรก เผ่าศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ส่งยอดฝีมือไปบุกจวนคุณชายจริงๆ

แต่จากระดับพลัง พลังของพวกเขาไม่อาจเทียบเท่าเทพศักดิ์สิทธิ์ แต่ทุกคนล้วนถูกฝึกฝนให้เป็นมือสังหารฝีมือดี เป้าหมายของพวกเขาก็คือสังหารโหดคนจวนคุณชาย แล้วช่วงชิงไข่มุกวิญญาณกลับมา!

ไข่มุกวิญญาณอยู่ที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อ เป็นของเล่นที่เยี่ยนเสี่ยวซื่อชอบที่สุด ทุกคืน นางจะผล็อยหลับไปพร้อมกับกระจกและไข่มุกเม็ดนี้

ไข่มุกวิญญาณช่วยเสริมพลังของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ เมื่อมีมันอยู่ ทัพใหญ่ของเผ่าศักดิ์สิทธิ์ก็จะเกรียงไกรกว่าเดิม

ยอดฝีมือกลุ่มนี้ ลอบเข้าไปในจวนคุณชายได้อย่างง่ายดาย และจัดการองครักษ์ในจวนซึ่งเป็นอุปสรรค

แม่นมได้ยินเสียงต่อสู้กัน จึงรีบพุ่งเข้าไปหาเปลของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ หมายจะอุ้มเยี่ยนเสี่ยวซื่อออกมา แต่กลับถูกมือสังหารของเผ่าศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งตีจนสลบ!

มือสังหารอุ้มห่อผ้าของทารกน้อยซึ่งกำลังหลับสบายออกมา ในมือของนางมีสมบัติล้ำค่าของเผ่าศักดิ์สิทธิ์

มือสังหารเอื้อมมือไปแย่ง ทว่าทันใดนั้นก็มีเงาเล็กสายหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วดุจกระสุนปืนใหญ่ กระแทกจนเขากระเด็นออกไป!

มือสังหารทั้งหมดในจวนรับรู้ได้ทันที พวกเขาชักกระบี่ออกมา แล้วบุกเข้าไปในห้อง โดยที่มิได้คาดคิดเลยว่ามีร่างหนึ่งปราดเข้ามาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า คนผู้นั้นเคลื่อนไหวได้รวดเร็วจนตาเนื้อไม่อาจมองเห็น

คนผู้นั้นมีระดับพลังไม่สูงเท่าพวกเขา แต่เคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับเป็นเงาของปีศาจอย่างไรอย่างนั้น เขาเคลื่อนที่ไปมาไม่หยุด กว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ยอดฝีมือกว่าครึ่งหนึ่งในนั้นก็ล้มลงไปแล้ว

ทั้งหมดล้วนตายเพราะถูกปาดคอ

แน่นอนว่ายังมีมือสังหารกรูกันเข้ามาทางหน้าต่างอีก แต่พวกเขาก็ถูกลูกกระสุนปืนใหญ่ชนเข้า

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ ทำให้แม้แต่ยอดฝีมือก็ต้องตะลึงงัน

คนผู้นั้นคล้ายกับรู้ว่าเยี่ยนเสี่ยวซื่ออยู่ในห้องจะไม่เป็นอันตราย เขาจึงไม่บุกเข้าไปด้านในของห้อง และ

ตัดสินใจจัดการมือสังหารนอกเรือนแทน

บนโลกนี้ไม่มีมือสังหารที่ไร้ซึ่งความกลัว นอกเสียจากว่าพลังของเขาจะมีมากพอ มือสังหารห้าคนสุดท้ายตื่นกลัวแล้ว พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากัน แล้วหันหลังหมายจะสับเท้าหนี!

แต่พวกเขาก็หมดโอกาสหนี เพราะคนผู้นั้นง้างมือขึ้นมาปาดคอพวกเขาแล้ว!

นรกนั้นแสนว่างเปล่า เพราะอาเว่ยอยู่บนโลกมนุษย์อย่างไรละ!

อาเว่ยเข้าไปในห้องของเยี่ยนเสี่ยวซื่อ เยี่ยนเสี่ยวซื่อตื่นแล้ว นางกำลังมองไปรอบๆ

อาเว่ยเดินเข้าไป สองมือค่อยๆ อุ้มนางไว้ในอ้อมอก

เมื่อก่อนเขาเคยกลัวเด็ก ทว่าตั้งแต่มาเป็นอาจารย์ของเจ้าลูกศิษย์ไม่ได้เรื่องทั้งสาม สัญชาตญาณความเป็นพ่อของเขาก็ได้ส่องประกายขึ้นมาบ้างแล้ว

เมื่อครู่การต่อสู้ดุเดือดไปสักหน่อย เขาจึงไม่ได้สนใจกลิ่นอายในห้อง แต่ว่าเขารู้ว่านางเป็นราชาศักดิ์สิทธิ์ ในเมื่อนางตื่นแล้ว ก็หมายความว่ามือสังหารที่บุกเข้ามาในห้องก่อนหน้านี้ก็ถูกพลังราชาศักดิ์สิทธิ์ของนางจัดการหรือ?

“เจ้าน่ะหรือ ราชาศักดิ์สิทธิ์?” อาเว่ยถาม

เยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่ได้ตอบ นางตอบไม่ได้ นางเพิ่งอายุเพียงเดือนเดียว

นางชะเง้อหน้ามองออกไป

อาเว่ยคิดว่านางกำลังมองหาใครสักคนอยู่

มือข้างหนึ่งของเยี่ยนเสี่ยวซื่อถือไข่มุกวิญญาณ มืออีกข้างหนึ่งถือดอกไม้สีเหลือง ดอกไม้นี้สวยงามน่ามอง กลีบดอกมีหยดน้ำเกาะอยู่ คล้ายกับว่า… เพิ่งจะมีน้ำหยดลงมา