หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 68

บทที่ 68 ความจริงเปิดเผย
Ink Stone_Romance
ตลอดทางมาที่นี่ ในสมองของเขามีร้อยแปดความเป็นไปได้ว่าตนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไรเมื่อเห็นรอยปานของอวี๋หวั่น แต่เมื่อมาอยู่ในจุดนี้ เขากลับพบว่าไม่มีสิ่งใดเหมือนกับที่ตนจินตนาการเอาไว้เลย ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายถาโถมอยู่ในใจของเขา

ปลายนิ้วของเยี่ยนจิ่วเฉาแตะไปยังสัญลักษณ์ไฟปีศาจ แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “นี่คือปานของเจ้าหรือ?”

“ปานอะไร?” อวี๋หวั่นหันหลังมาอย่างงุนงง

สิ่งใดไม่เหมาะก็ไม่ควรดู เยี่ยนจิ่วเฉาจับศีรษะน้อยๆ ของเธอกลับไป “ปานบนหลังของเจ้า เจ้าไม่รู้เลยหรือ?”

อวี๋หวั่นส่ายหน้า “บนหลังข้า ข้าจะไปเห็นได้อย่างไร?”

เยี่ยนจิ่วเฉาถามต่อ “คนที่บ้านเจ้าไม่เคยบอกเจ้าหรือ?”

บางทีอาจจะเคยบอกกับเจ้าของเดิม แต่เธอไม่ได้สืบทอดความทรงจำนี้มาหรือ?

แต่นี่ไม่ใช่รอยปานทั่วไป สตรีผู้นี้…เยี่ยนจิ่วเฉาสูดหายใจเข้าลึกๆ ยอดฝีมือชาวจงหยวนคนใดกันจึงจะกล้าโกนขนหน้าแข้งของฮ่องเต้เช่นนี้? จะมีก็แต่เจ้าสาวในตำนานที่กล้าหนีงานแต่งครั้งใหญ่ของเผ่าปีศาจเพียงคนเดียว

แต่ดูแล้ว สตรีผู้นี้คงไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เยี่ยนจิ่วเฉาหยิบเสื้อผ้าซึ่งกองอยู่ที่หัวเตียงคืนให้อวี๋หวั่น “เดี๋ยวจะไม่สบาย”

อวี๋หวั่นยังตั้งสติไม่ได้

เขาบอกว่าอยากดู หมายถึงแค่ดูจริงๆ หรือ…

“เยี่ยนจิ่วเฉา…ท่านไม่ได้…”

“อย่าคิดไปไกล” เยี่ยนจิ่วเฉาไม่จำเป็นต้องดูสีหน้าของอวี๋หวั่น ฟังเพียงน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไร

ใต้หล้าล้วนรู้ว่าคุณชายแห่งเมืองเยี่ยนนั้นบ้าระห่ำและชอบอยู่เหนือกว่าผู้อื่นเป็นที่สุด แต่หารู้ไม่ว่าเขาเป็นบุรุษที่อยู่ในขนบ ไม่ยอมมีสัมพันธ์สวาทก่อนแต่งงานเป็นอันขาด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนเป็นอุบัติเหตุ เขาสติวิปลาสไปบ้าง ทว่าบัดนี้หายดีแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้เกิดเรื่องแบบเดิมเป็นครั้งที่สอง

เยี่ยนจิ่วเฉาติดกระดุมให้อวี๋หวั่น ติดขึ้นไปจนถึงเม็ดสุดท้าย แม้แต่กระดุมบนคอเสื้อก็ยังไม่ปล่อยไว้

อวี๋หวั่น “…”

กระดุมเม็ดนั้นเอาไว้ประดับต่างหากเล่า!

เยี่ยนจิ่วเฉารู้สึกประหนึ่งสายตาของอวี๋หวั่นกำลังจะยิงเขาจนพรุนเหมือนกระชอนก็มิปาน

เขาสงบสติอารมณ์แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ เรามาพูดเรื่องสำคัญดีกว่า”

อวี๋หวั่นคิดในใจว่า ‘แล้วเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรือ?’

ระหว่างทาง เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้คิดเตรียมเอาไว้ ตอนนี้จึงไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดจากตรงไหน จึงตัดสินใจลองถามหยั่งเชิงเธอดูก่อน “เจ้ายังจำเรื่องที่เมื่อก่อนเคยพูดกับข้าได้หรือไม่?”

“เรื่องอะไรหรือ?” อวี๋หวั่นถาม “ข้าพูดกับท่านตั้งหลายเรื่อง”

เยี่ยนจิ่วเฉากระแอม “ก็…เรื่องที่พูดกับข้าเมื่อเร็วๆ นี้”

อวี๋หวั่นไม่เข้าใจ

เยี่ยนจิ่วเฉาเรียบเรียงคำพูดอีกครั้ง “เรื่องที่เจ้าอาจเคยมีสัมพันธ์กับบุรุษอื่น”

“เมื่อครู่เป็นเพราะท่านรังเกียจเรื่องนี้?” อวี๋หวั่นขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่” บุรุษผู้นั้นก็คือเขา เขาจะไปรังเกียจตัวเองทำไม? จิตใจของเยี่ยนจิ่วเขารู้สึกปลอดโปร่งขึ้นมา เขาทำสีหน้าจริงจัง “ข้าอยากถามว่าเจ้าจะรังเกียจหรือไม่? ถ้าหากบุรุษคนนั้นปรากฏตัวต่อหน้าเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

“ข้าจะจับเขาตอนเสียเลย!” อวี๋หวั่นตอบโดยไม่ต้องหยุดคิด

หัวใจของเยี่ยนจิ่วเฉาเต้นระรัวอยู่ในอก

อวี๋หวั่นหยิบกรรไกรบนเก้าอี้ขึ้นมา แล้วขยับกรรไกรเสียงดัง ‘ฉับๆ’ “บุรุษที่เข้าไปในหอคณิกาจะเป็นบุรุษที่ดีไปได้อย่างไร!”