หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 70

เขาคว้าตัวบ่าวซึ่งเฝ้าอยู่หน้าประตู “เหยียนหรูอวี้เล่า?”

บ่าวผงะถอย “เจ้าเป็นใครกัน? มาถามหาคุณหนูบ้านข้าทำไม?”

ในบรรดาผู้ใต้บัญชาของเยี่ยนจิ่วเฉา มีเพียงอิ่งสือซันที่เคยมายังจวนสกุลเหยียน บ่าวจึงไม่รู้จักอิ่งลิ่ว

อิ่งลิ่วยกกำปั้นขึ้น “หากเจ้ายังพล่ามไม่เลิก ข้าจะจัดการเจ้าซะ! บอกมาว่าเหยียนหรูอวี้อยู่ที่ไหน!”

บ่าวไม่เคยเห็นคนที่ดูโหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว “คุณหนูออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ตอนนี้ยังไม่กลับมา”

สายป่านนี้แล้ว เหยียนหรูอวี้ยังไม่กลับมาอีกหรือ? นางไม่มีทางไปจวนคุณชายเป็นแน่ นางใช้ชื่อของคุณชายไปพาคุณชายน้อยออกมา หากคุณชายรู้ จะต้องโกรธจัดเป็นแน่ นางไม่น่าจะละเลยตรรกะข้อนี้ไปได้

สตรีผู้นี้ไปที่ใดกันแน่? นางทำอะไรคุณชายน้อยกัน!

………………

บนเรือซึ่งประดับประดาอย่างวิจิตรงดงามจอดเทียบริมฝั่งทะเลสาบ เหยียนหรูอวี้นั่งอยู่ในห้องหรูหราโอ่อ่า มองออกไปด้านนอกจะเห็นสายน้ำไหลเอื่อย แสงแดดอ่อนๆ สายลมอุ่นในฤดูใบไม้ผลิทำให้รู้สึกสบายเป็นที่สุด

เหยียนหรูอวี้หลับตาลงซึบซับบรรยากาศ

ฝั่งตรงข้ามกับนาง เด็กน้อยทั้งสามนั่งเรียงกันทำคอตก

“พวกเจ้าไม่กินข้าวอีกแล้ว” เหยียนหรูอวี้มองพวกเขาด้วยสายตาอ่อนโยน “ไม่หิวหรือ?”

เด็กทั้งสามไม่ตอบ

เหยียนหรูอวี้ยื่นมือออกไป ลูบศีรษะน้อยๆ ของพวกเขา “หรือว่าพวกเจ้าโกรธแม่?”

เด็กทั้งสามนั่งเงียบ

เหยียนหรูอวี้มองพวกเขา “ขอโทษด้วย แม่หยาบคายกับพวกเจ้าไปสักหน่อย ทำให้พวกเจ้ากลัว ต่อไปแม่จะไม่ทำอีกแล้ว จะปฏิบัติต่อพวกเจ้าเป็นอย่างดี”

ทั้งสามคนยังคงไม่พูด

นางเป็นแม่บังเกิดเกล้าของพวกเขา กระนั้นแต่ไหนแต่ไรมาแม่บังเกิดเกล้าผู้นี้ก็ไม่ชอบพวกเขา

ครานี้เหยียนหรูอวี้ใจเย็นเป็นที่สุด เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นางไม่เพียงไม่โกรธ แต่กลับเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “จริงๆ นะ เชื่อแม่อีกสักครั้ง แม่จะรักพวกเจ้ามากๆ ข้าเป็นแม่ของพวกเจ้า มีเพียงข้าที่จะดีต่อเจ้าอย่างจริงใจ ก็ได้ พูดปากเปล่าไร้สิ่งยืนยัน หลังจากวันนี้พวกเจ้าก็จะได้รู้ ข้าตัดสินใจว่าจะเป็นแม่ที่ดีของพวกเจ้า”

ทั้งสามคนมองนางราวกับเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน “มา กินอะไรสักหน่อย นี่เป็นซาลาเปาที่แม่ทำเองกับมือ พวกเจ้าชอบกินนี่”

เด็กน้อยทั้งสามมองไปยังซาลาเปารูปหน้าหมู จากนั้นก็เริ่มครุ่นคิด คิดจนปวดใจไปหมด

“คุณหนู” แม่หลินยืนมองเข้ามาจากหน้าประตู

เหยียนหรูอวี้เข้าใจทันที นางผลักจานใส่ซาลาเปาไปตรงหน้าของเด็กน้อยทั้งสาม แล้วกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “แม่ออกไปข้างนอกประเดี๋ยว พวกเจ้าค่อยๆ กิน แม่เสร็จงานแล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้า”

เหยียนหรูอวี้เดินออกไปยังดาดฟ้าเรือกับแม่หลิน ในห้องเหลือเพียงสาวใช้คอยดูแลเด็กน้อย

แม่หลินเอ่ยถามด้วยความกังวล “คุณหนู เราไปรับพวกเขามาเช่นนี้ หากคุณชายเยี่ยนรู้เข้า พวกเราจะทำอย่างไร?”

เหยียนหรูอวี้ตอบอย่างมิได้ยี่หระ “ข้าเป็นแม่ของลูกเขา เขาจะว่าอะไรข้าได้? แล้วเขาจะกล้าทำอะไรข้าหรือ?”

“แต่ว่า…” แม่หลินลังเล “คุณหนูหมายความว่า คุณชายเยี่ยนอาจจะรู้ความจริงแล้วหรือ?”

เหยียนหรูอวี้ยกยิ้มค่อนแคะ “ข้าก็เพียงแต่สงสัย อีกอย่างต่อให้เขารู้ ก็ไม่อาจหาหลักฐานได้ง่ายถึงเพียงนั้น สตรีผู้นั้นจะใช้อะไรมายืนยันตัวตนได้เล่า? ป้ายหยกของคุณชายเยี่ยนก็ถูกนางกำจัดไปแล้ว คุณชายเยี่ยนจะไปจดจำนางได้อย่างไรกัน?”

“บ่าวรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายสักเท่าไร” แม่หลินกล่าว

เหยียนหรูอวี้หัวเราะ “แน่นอนว่าย่อมไม่ง่าย แต่ก็ไม่ซับซ้อนอย่างที่ท่านคิด ส่งของไปหรือยัง?”

แม่หลินพยักหน้า “ส่งไปแล้วเจ้าค่ะ”

เหยียนหรูอวี้มองไปยังผิวน้ำทะเลสาบประกายระยิบระยับ “เช่นนั้นก็แค่รอปลาติดเบ็ด”

……

“อาหวั่น เอานี่ไปด้วย” ณ หมู่บ้านเหลียนฮวา หลังจากที่คนสกุลอวี๋กินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว ป้าสะใภ้ใหญ่ก็ยัดถุงผ้าร้อนๆ ใส่มืออวี๋หวั่น วันนี้อวี๋หวั่นจะไปส่งของที่หอจุ้ยเซียน และไปรับเงินค่าสินค้าของเดือนนี้ นางกังวลว่าอวี๋หวั่นจะรู้สึกหิวระหว่างทาง จึงนึ่งอัวอัวโถวเอาไว้ให้

“ขอบคุณป้าสะใภ้ใหญ่” อวี๋หวั่นรับอัวอัวโถวมา

อวี๋ซงเบะปาก “ไปหอจุ้ยเซียนยังจะหิวอีกรึ?”

ป้าสะใภ้ใหญ่ถลึงตาใส่เขา “ถ้าหิวระหว่างทางเล่า?”

จะโทษว่าป้าสะใภ้ใหญ่กังวลเกิดเหตุก็ไม่ได้ ที่จริงเป็นเพราะคนที่บ้านรวมไปถึงตัวนางเองล้วนแต่ท้องยุ้งพุงกระสอบ นางหิวเร็ว จึงกลัวว่าอาหวั่นจะหิวเร็วเช่นกัน

อวี๋หวั่นยิ้ม “ตอนเช้ากินไปน้อย ข้าจะกินอัวอัวโถวนี่ระหว่างทาง”

“จริงหรือ?” ป้าสะใภ้ใหญ่ส่งอวี๋หวั่นขึ้นเกวียนไปอย่างมีความสุข ทั้งยังกำชับซวนจื่อว่าให้ดูแลอวี๋หวั่นดีๆ