หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 76

บทที่ 76 เด็กน้อยผู้มีความสุข พี่จิ่วผู้น่าสงสาร
Ink Stone_Romance
เมื่ออวี๋หวั่นได้ยินดังนั้นก็ตื่นตะลึง เยี่ยนจิ่วเฉาหมายความว่าอย่างไรกัน? อะไรไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริงกัน? เยี่ยนจิ่วเฉาเคยพูดประโยคนี้จริงหรือ?

“ลูกของเจ้ายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาอยู่ในอ้อมกอดของเจ้า”

เธอกอดเด็กน้อยทั้งสามเอาไว้นี่…

หรือว่า…

อวี๋หวั่นมองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉา “ท่านพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบได้หรือไม่?”

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่พูด

เขาเป็นถึงคุณชายแห่งเมืองเยี่ยน จะให้มาพูดจาซ้ำไปซ้ำมาได้อย่างไรกัน?

ทำอย่างไรก็จะไม่ยอมรับว่าตนไม่กล้าพูด…

อวี๋หวั่นไม่ได้โง่ ถ้าเธอไม่รู้ว่าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกของเหยียนหรูอวี้ก็ว่าไปอย่าง ในเมื่อตอนนี้รู้แล้ว ก็คงไม่ยากที่จะยอมรับว่าเด็กๆ มีแม่อีกคนหนึ่ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยจินตนาการว่าคนคนนั้นอาจจะเป็นตนเอง เธอเคยตั้งครรภ์เมื่อสามปีก่อน เมื่อมองไปยังเด็กทั้งสาม เธอก็มักจะบอกตัวเองเสมอว่าถ้าลูกของเธอยังคงมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็คงโตเท่านี้แล้ว เพียงแต่เธอคิดว่าความเป็นไปได้นั้นน้อยเหลือเกิน

เธอคลอดลูกคนเดียวก็นับว่ายากเย็นแล้ว จะไปมีลูกสามคนได้อย่างไรกัน? หรือว่ามีกับเยี่ยนจิ่วเฉา?

“เยี่ยนจิ่วเฉา ท่านไม่ได้หลอกข้าใช่ไหม?”

เธอมองเยี่ยนจิ่วเฉาอีกครั้งหนึ่ง เยี่ยนจิ่วเฉาเบือนหน้าหนี เธอจับใบหน้าของเยี่ยนจิ่วเฉาเอาไว้ บังคับให้เขาหันกลับมามองเธอ

ไข้ยังไม่ลด ทั้งมือและหัวใจของเธอร้อนผ่าว

“เยี่ยนจิ่วเฉา” อวี๋หวั่นจ้องไปยังใบหน้าของเขา “ท่านมองตาข้าอีกรอบ ต้าเป่า เอ้อร์เป่า แล้วก็เสี่ยวเป่าเป็นลูกของข้าจริงๆ หรือ? ข้าเป็นแม่ของพวกเขาจริงๆ หรือ?”

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่เคยเห็นดวงตาที่โชติช่วงประหนึ่งเปลวเพลิงเช่นนี้ ดวงคาคู่นั้นราวกับจะลวกหัวใจของเขาได้ก็มิปาน เขาพยักหน้า “ใช่ พวกเขาเป็นลูกที่เจ้าให้กำเนิด เป็นลูกของเจ้า”

น้ำตาของอวี๋หวั่นพรั่งพรูออกมา

เยี่ยนจิ่วเฉาประหลาดใจ นี่เป็นน้ำตาของสตรีผู้ไม่เคยร้องไห้แม้แต่ตอนที่ตกเขา หลังจากที่รู้ความจริงเกี่ยวกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองกลับร้องไห้เหมือนเด็ก…

อวี๋หวั่นรู้สึกว่าตนเองไม่ได้ร้องไห้ เพียงแต่น้ำตาไม่ยอมเชื่อฟังเธอแม้แต่น้อย

เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา

เยี่ยนจิ่วเฉาส่งผ้าเช็ดหน้าให้ผืนหนึ่ง

อวี๋หวั่นสะอึกสะอื้นพลางรับผ้าเช็ดหน้ามา “เยี่ยนจิ่วเฉา…”

“ทำไมหรือ?” เยี่ยนจิ่วเฉาเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง

อวี๋หวั่นไม่ได้ตอบคำถามของเขา เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาหยิกเยี่ยนจิ่วเฉาเต็มแรง

เยี่ยนจิ่วเฉาเจ็บจนหอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดเฮือกหนึ่ง “อวี๋อาหวั่น!”

“เจ็บไหม?”

“เจ้าว่าเจ็บหรือไม่เล่า!”

บัดนี้บนมือขาวดุจหยกปรากฏรอยแดงแถบหนึ่ง

อวี๋หวั่นหัวเราะทั้งน้ำตา “เช่นนั้นก็เป็นเรื่องจริงสินะ ข้าไม่ได้ฝันไป”

เยี่ยนจิ่วเฉา “…”

เจ้าอยากรู้ว่าตนเองไม่ได้ฝันไป เหตุใดต้องหยิกข้าด้วยเล่า…

อวี๋หวั่นรู้สึกถึงความรู้สึกที่โหมซัดกระหน่ำอยู่ในใจของเธอ ความประหลาดใจและความปีติยินดีระคนกัน ปีติยินดีก็เพราะเธอหาลูกของตนเองพบแล้ว และลูกของเธอคือเด็กน้อยทั้งสามที่เธอรักที่สุด แต่เธอโกรธที่ลูกๆ ของเธอถูกแย่งไปเป็นลูกของคนอื่น…

อวี๋หวั่นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสภาพของเธอในตอนนี้คงน่ากลัวมิใช่น้อย

“อยากเจอพวกเขาหรือไม่? ข้าจะไปพาพวกเขามา” เยี่ยนจิ่วเฉาล่วงรู้ความคิดของเธอ

อวี๋หวั่นส่ายหน้าทั้งน้ำตา แม้ว่าเธออยากเจอหน้าพวกเขาในตอนนี้เลย ทว่าสภาพของเธอในตอนนี้ คงจะทำให้พวกเขาตกใจ

อวี๋หวั่นพยายามขบคิดเรื่องอื่นที่มีเหตุมีผล เพื่อให้จิตใจของตนสงบลง “เยี่ยนจิ่วเฉา สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคนในตอนนั้นคือท่าน? ทำไมท่านจำข้าไม่ได้?”

“แล้วทำไมเจ้าเองจำข้าไม่ได้เล่า?” เยี่ยนจิ่วเฉาถามกลับ

“ข้า…” อวี๋หวั่นไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร

อวี๋หวั่นไม่รูู้ว่าเจ้าของร่างเดิมทำลายความทรงจำไปแล้ว หรือว่าเธอไม่ได้สืบทอดความทรงจำนั้นมา แต่เรื่องนี้จะบอกเยี่ยนจิ่วเฉาอย่างไรดีนะ?

โชคดีที่เยี่ยนจิ่วเฉาเพียงแค่หลอกล่อเธอก็เท่านั้น เขาไม่ได้ต้องการคำตอบ ในคืนนั้นมืดมิดไร้แสงตะเกียง เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้มองว่าอวี๋หวั่นหน้าตาเป็นอย่างไร อวี๋หวั่นก็มองไม่ชัดว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แม้ว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจะทำป้ายหยกหล่นไว้ แต่ใครจะไปจดจำได้ว่าของชิ้นนั้นเป็นของของจวนคุณชายเยี่ยน อวี๋หวั่นไม่รู้ฐานะของเขาย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก

ยิ่งไปกว่านั้น จากข้อมูลที่เยี่ยนจิ่วเฉาสืบได้ อวี๋หวั่นถูกสวี่ส้าววางยา มีความเป็นไปได้แปดส่วนที่นางจะจดจำเรื่องราวในตอนนั้นไม่ได้

“ท่านอย่าปิดบังกันสิ” อวี๋หวั่นเร่งเร้า

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แต่เขาไม่รู้ว่าเขาควรบอกเธออย่างไรดี ยิ่งเขาสืบได้ข้อมูลมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกโมโหกับเรื่องราวในปีนั้นมากขึ้นเช่นกัน โดยเฉพาะเหตุผลที่อวี๋หวั่นถูกลักพาตัวไป เป็นเพราะไอ้ลูกเต่าจ้าวเหิงนั่น!

จ้าวเหิงไม่มีเงินเรียนหนังสือ เขาพึ่งพาสกุลอวี๋มาโดยตลอด ในตอนนั้นฐานะทางบ้านของอวี๋หวั่นนับว่าไม่เลว ถึงแม้อวี๋เซ่าชิงจะถูกจับไปรบที่ชายแดน แต่ลุงใหญ่ก็ทำงานอยู่ที่หอเทียนเซียง เงินที่ได้รับในแต่ละปีเพียงพอให้ทั้งครอบครัวอยู่ดีกินดี แต่เมื่อต้องนำมาจุนเจือสกุลจ้าว ก็เรียกได้ว่าแทบชักหน้าไม่ถึงหลัง สกุลจ้าวก็เปรียบประหนึ่งถ้ำซึ่งไร้ที่สิ้นสุด ทั้งนางจ้าวและจ้าวเป่าเม่ยต่างก็ละโมบและไม่รู้จักพอ อีกทั้งจ้าวเหิงยังต้องจ่ายเงินค่าเล่าเรียนทุกเดือน ต่อให้อวี๋หวั่นมีเงินเป็นกอบเป็นกำก็ไม่เพียงพอให้พวกเขาใช้

วันหนึ่ง อาหวั่นนำผักกาดขาวที่เก็บได้ไปขายในตลาด เมื่อได้ยินว่าสกุลใหญ่สกุลหนึ่งรับสมัครสาวใช้ เพื่อไปปรนนิบัติคุณหนู คุณหนูสกุลนั้นไม่โมโหร้าย งานที่ทำก็ไม่หนัก ทางนั้นจัดหาเสื้อผ้าและอาหารให้ ได้เงินเดือนละห้าตำลึง หากคุณหนูพึงพอใจก็จะได้รับรางวัลเพิ่มสูงสุดถึงสิบตำลึง อาหวั่นตื่นเต้นเหลือเกิน จึงเดินทางไปยังบ้านสกุลนั้นพร้อมกับสตรีวัยกลางคนคนหนึ่ง เผื่อว่าตนเองจะได้รับเลือก

ผลก็คือ นางได้เข้าไปในรังหมาป่าเป็นที่เรียบร้อย

เมื่อเยี่ยนจิ่วเฉาได้ฟังเรื่องนี้จากอิ่งลิ่ว เขาก็โมโหจนตัวแทบระเบิด นางก็ดูไม่ได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น ไฉนจึงเชื่อว่าจะมีงานที่ง่ายเช่นนี้กัน?

“เดือนละสิบตำลึง เจ้าเชื่อด้วยรึ!” เยี่ยนจิ่วเฉาพูดเชิงสั่งสอน “จวนเยี่ยนอ๋องยังไม่ฟุ้งเฟ้อถึงเพียงนี้!”

ทว่าเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อน ใครก็ไม่รู้ถามอิ่งลิ่วว่า ‘เดือนละสิบตำลึงเรียกว่ามากหรือ?’

อิ่งลิ่วซึ่งยืนอยู่หน้าประตูกำกระเป๋าเงินแน่น รู้สึกว่าตนต้องขอคุณชายขึ้นเงินเดือนเสียแล้ว

โง่จริงๆ อวี๋หวั่นแอบคิดในใจ

“แล้วอย่างไรต่อ?” อวี๋หวั่นซักไซ้

“หลังจากนั้นเจ้าก็ถูกลักพาตัวไปสวี่โจว ไปอยู่ในหอคณิกาที่นั่น” เยี่ยนจิ่วเฉาเหลือบมองอวี๋หวั่น แล้วพูดต่อ “เจ้าไม่ต้องกังวลไป ไม่มีผู้ใดเคยพบเจ้า บุรุษคนแรกของเจ้าคือข้า”

ใครกังวลเรื่องนี้กัน?

เยี่ยนจิ่วเฉาพูดต่อ “ตอนนั้นเจ้ากินพืชพิษเข้าไปโดยบังเอิญ ทำให้บนหน้าเจ้าเป็นผื่นแดง แม่เล้าคิดว่าเจ้าอัปลักษณ์ จึงส่งเจ้าไปเป็นสาวใช้ เจ้านอนในห้องเก็บฟืน แล้วข้าก็พบเจ้าที่นั่น”