หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 77

บทที่ 77 แม่ลูกกลับหมู่บ้าน (1)
Ink Stone_Romance
อวี๋หวั่นลังเล ไม่รู้ว่าควรบอกพวกเขาว่า ‘เหยียนหรูอวี้ไม่ใช่แม่ของพวกเจ้า แม่ของพวกเจ้าคือข้า’ ดีหรือไม่

พวกเขาจะมีสีหน้าอย่างไรนะ?

จะตกใจ ดีใจ หรือว่าจะกลัว?

หากเป็นผู้ใหญ่ก็คงจะรู้สึกดีใจอยู่บ้าง ทว่าสำหรับเด็กเล็กเพียงเท่านี้ ไม่ว่าแม่ของพวกเขาจะโหดร้ายเพียงใด แต่ก็เป็นแม่ของพวกเขาอยู่ดี

พวกเขาอาจจะกลัวนาง แต่ก็เกลียดนางไม่ลง

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ ท่านแม่ก็ไม่ใช่ท่านแม่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ในทางกลับกัน ต่อให้พวกเขาเข้าใจ ก็คงไม่ได้รู้สึกโล่งอกกับเรื่องในอดีตเพียงเพราะเหตุผลนี้

เป็นเพราะพวกเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ นางจึงปฏิบัติต่อพวกเขาไม่ดี ความสัมพันธ์ของเหตุและผลเช่นนี้เป็นตรรกะของผู้ใหญ่ เด็กจะเข้าใจได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม อวี๋หวั่นไม่ได้กังวลกับเรื่องนี้เลย อย่างไรเสียพวกเขาก็ยังเล็กอยู่ เมื่อโตขึ้นพวกเขาก็จะจดจำเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนไม่ได้ หรือไม่ก็ไม่ต้องรอให้พวกเขาโต หลังจากนี้อีกไม่กี่ปี พวกเขาก็คงนึกไม่ออกแล้วว่าเหยียนหรูอวี้คือใคร

ทั้งสามคนไม่คุ้นเคยกับการที่อวี๋หวั่นเรียกตัวเองว่าแม่ พวกเขาทำตาโตมองมายังอวี๋หวั่นด้วยความฉงนใจ

อวี๋หวั่นไม่ได้อธิบาย เพียงแต่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “กินยาหรือยัง?”

ทั้งสามคนทำคอตกในทันที

อวี๋หวั่นหลุดหัวเราะ “ไม่อยากกินยาก็เลยหลบมาที่นี่ใช่ไหม?”

ทั้งสามคนคอตกยิ่งกว่าเดิม

ที่จริงอวี๋หวั่นควรรู้สึกเป็นทุกข์ที่พวกเขาเป็นหวัดงอมแงมอย่างนี้ แต่ท่าทางเศร้าสร้อยของพวกทำให้เธอรู้สึกขบขัน ที่จริงอย่าว่าแต่พวกเขาเลย เธอเองก็ไม่อยากกินยา ใครให้ยาชมปี๋ขนาดนี้กันล่ะ เพียงแต่ว่าเธอโตแล้ว จะกินยาหรือไม่กินก็ไม่เป็นไร แต่พวกเขายังเด็ก เรื่องนี้จึงไม่อาจละเลยได้

แม่นมยกยาไปรออยู่หน้าประตูนานแล้ว แต่หากไม่มีคำสั่งของเยี่ยนจิ่วเขา พวกนางก็ไม่กล้าเข้าไป

“ให้ข้า” เยี่ยนจิ่วเฉาเดินไปหน้าประตู แล้วรับถ้วยยาจากพวกนางมา

เยี่ยนจิ่วเฉาวางถ้วยยาไว้บนโต๊ะ

อวี๋หวั่นจูงมือเด็กทั้งสามมาที่โต๊ะ

ทั้งสามคนก้มหน้างุด ราวกับกำลังต่อต้าน

แต่เมื่ออวี๋หวั่นอุ้มพวกเขานั่งลงบนเก้าอี้ ใช้ช้อนคนเล็กๆ ตักยาป้อน พวกเขาก็อ้าปากแต่โดยดี

ทั้งสามกินยาจนหมด ยานั้นขมจนขนลุก

อวี๋หวั่นรีบป้อนผลไม้แช่อิ่มให้พวกเขาทันที เด็กน้อยน้ำมูกไหลย้อยทั้งสามก็ปีนเข้าหาอ้อมอกของเธอด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ริมฝีปากของอวี๋หวั่นหอมที่จอนผมของพวกเขาเบาๆ ได้กอดพวกเขาแบบนี้ ดีจังเลย

เยี่ยนจิ่วเฉานั่งอยู่ด้านข้าง มองแม่ลูกสี่คนกอดกันกลม จากนั้นก็มองออกไปยังบ่าวและคนอื่นๆ ซึ่งกำลังง่วนทำงาน จวนของเขาก็ยังเป็นจวนหลังเดิม ลานบ้านก็ลานเดิม แต่เมื่อมีอวี๋หวั่นเพิ่มมาอีกหนึ่งคน กลับรู้สึกราวกับว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม

ในเมื่ออวี๋หวั่นตื่นแล้ว ไป๋ถังก็ไม่จำเป็นต้อง ‘ดูแล’ อีกต่อไป นางจึงกลับไป

อวี๋หวั่นเองก็ไม่ได้ปล่อยปละละเลยร่างกายของตนเอง เธอรักษาอาการป่วยอยู่ที่จวนคุณชายอยู่ถึงสองวัน จนเท้าอุ่นและคอไม่เจ็บแล้ว จึงเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้าน

ทว่าเธอไม่ได้เก็บข้าวของเพียงอย่างเดียว แต่จะเก็บเด็กน้อยทั้งสามไปด้วย

เยี่ยนจิ่วเฉามองไปยังห่อผ้าห่อใหญ่หนึ่งห่อและห่อเล็กสามห่อบนโต๊ะ สีหน้าก็สลดลงทันที “แล้วข้าเล่า?”

อวี๋หวั่นมองเขาด้วยสายตาประหลาด “ใครบอกว่าจะพาท่านกลับไปด้วย?”

เยี่ยนจิ่วเฉาหน้าชาราวกับถูกน้ำเย็นสาด “…”

เด็กน้อยทั้งสามเดินเตาะแตะเข้ามา มองท่านพ่อด้วยหน้าตาบ้องแบ๊ว สองวันที่ผ่านมาอวี๋หวั่นดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี พวกเขาน้ำมูกไม่ไหลแล้ว

เป็นลูกนี่ดีเหลือเกินนะ เยี่ยนจิ่วเฉาบีบแก้มของเด็กน้อย แล้วหัวเราะ ‘เหอะๆ’ กับอวี๋หวั่น “เจ้าถามพวกเขาหรือยังว่าอยากไปหรือไม่?”

ยังพูดไม่ทันจบ เด็กน้อยทั้งสามก็เขย่งปลายเท้าหยิบถุงผ้าบนโต๊ะแล้วเดินเตาะแตะออกไป!

เยี่ยนจิ่วเฉากัดฟันกรอด เจ้าเด็กใจร้าย!

เอาเถอะ เขาเองก็ไม่ได้อยากกลับไปหมู่บ้านกับนางสักหน่อย เพียงแต่จะกลับหรือไม่กลับเป็นเรื่องของเขา นางชวนหรือไม่ชวนเขากลับด้วยก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เยี่ยนจิ่วเฉาเผยสีหน้าซับซ้อน

“คุณชาย แม่นางอวี๋ไปแล้วนะขอรับ” อิ่งลิ่วเตือน

เยี่ยนจิ่วเฉายืนอยู่ที่ทางเดิน มองไปยังทางออก “ข้ารู้”

“พาคุณชายน้อยไปด้วยนะขอรับ” อิ่งลิ่วพูดต่อ