หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 85

บทที่ 85 ท่านพ่อ อย่าไป
Ink Stone_Romance
เซียวเจิ้นถิงนำยามาให้จริงๆ หลังจากที่อวี๋หวั่นรับยาไปแล้ว เขาจึงนั่งรถม้ากลับไป

อวี๋หวั่นไม่ได้สงสัยว่าเซียวเจิ้นถิงหาตนเจอได้อย่างไร ซั่งกวนเยี่ยนกระจ่างในความสัมพันธ์ของเธอและเยี่ยนจิ่วเฉา ในฐานะที่เซียวเจิ้นถิงเป็นสามีของซั่งกวนเยี่ยน เขาก็น่าจะรู้เรื่องด้วยเช่นกัน

“…เมฆแปรเป็นฝน น้ำค้างเป็นน้ำแข็ง ทองเกิดจากน้ำ หยกจากเขาคุนหลุน กระบี่จวี้เยวี่ยเลื่องชื่อ ไข่มุกเยี่ยกวงล้ำค่า ผลหลี่มีราคา ผักเจี้ยและขิงสำคัญ… ”

เถี่ยตั้นกำลังนั่งท่องบทร้อยกรองพันอักษรอยู่บนเก้าอี้ในห้อง

เด็กน้อยทั้งสามนั่งมองเขาตาแทบไม่กะพริบ พวกเขาคลอนศีรษะไปตามจังหวะกลอน ทั้งสี่คนดูจริงจังเหลือเกิน

หรือว่าเด็กทั้งสามก็กำลังท่องหนังสืออยู่เช่นกัน เพียงแต่พวกเขาไม่พูด อวี๋หวั่นแอบคิด

อวี๋หวั่นไม่ได้รบกวนพวกเขา เธอเดินไปยังบ้านข้างๆ

หากกล่าวว่าลูกๆ ทำให้อวี๋หวั่นจิตใจสงบ เช่นนั้นอาการของเยี่ยนจิ่วเฉาก็ทำให้อวี๋หวั่นรู้สึกกังวล นี่ก็สายมากแล้ว แต่เขายังไม่ตื่นนอน

อวี๋หวั่นเพียงแต่จับชีพจรให้เขา ไม่ได้ปลุกให้เขาตื่น

ลุงวั่นกลับจวนไปแล้ว อิ่งลิ่วก็กลับไปแล้วเช่นกัน เหลือเพียงอิ่งสือซันคอยอารักขา

อิ่งสือซันไม่ใช่คนนอก อวี๋หวั่นใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ก็เล่าเรื่องของเซียวเจิ้นถิงให้เขาฟัง

อิ่งสือซันไม่มีสีหน้าประหลาดใจเลยสักนิด

อวี๋หวั่นลอบถอนหายใจ วิชายุทธ์เขาดีถึงเพียงนี้ ย่อมต้องสืบข่าวคราวของเซียวเจิ้นถิงได้ตั้งแต่แรกแล้ว

เรื่องที่ไม่ควรถาม อวี๋หวั่นก็ไม่ได้ถาม เรื่องที่เขาอยากให้เธอรู้ เยี่ยนจิ่วเฉาก็คงบอกเอง ส่วนเรื่องที่เขาไม่อยากให้รู้ ถ้าเธอถามไป ก็รังแต่จะทำให้อิ่งสือซันลำบากใจ

แต่มีประโยคหนึ่ง…

“ยาที่เซียวเจิ้นถิงให้มานี่ ให้คุณชายกินได้ไหม?”

อิ่งสือซันพยักหน้า

อวี๋หวั่น “อ้อ”

อวี๋หวั่นไม่ได้ซักไซ้

อิ่งสือซันอดไม่ได้ที่จะกล่าวเสริมว่า “ปีก่อนก็กินไป แต่ไม่ให้คุณชายรู้”

อวี๋หวั่นจับข้อมูลจากคำพูดของเขาได้สามอย่าง หนึ่ง โรคของเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ได้เพิ่งเป็นวันสองวันนี้ สอง เธอเชื่อใจเซียวเจิ้นถิงได้ อย่างน้อยเธอก็สามารถป้อนยาที่เขาให้มา ให้เยี่ยนจิ่วเฉากินอย่างวางใจ ส่วนข้อสาม ความเคียดแค้นที่เยี่ยนจิ่วเฉามีแก่พ่อเลี้ยงคนนี้ต้องไม่ธรรมดา

เยี่ยนจิ่วเฉาก็เหมือนเม่น ใครเข้าไปใกล้ ล้วนแต่ถูกทิ่มแทงจนบาดเจ็บ

อวี๋หวั่นแอบคิด หรือว่าเธอหนังหนา ไม่อย่างนั้นทำไมเธอไม่กลัวบาดเจ็บเพราะเยี่ยนจิ่วเฉาละ?

“ข้าไปดูลูกก่อน ถ้าเขาตื่นแล้ว ท่านมาบอกข้าที” อวี๋หวั่นลุกขึ้นเดินออกไป

ขณะที่กำลังจะก้าวขาข้ามธรณีประตู อิ่งสือซันก็โพล่งขึ้นมา “ลุงวั่นบอกว่า ตอนเด็กๆ คุณชายไม่ได้เป็นเช่นนี้”

อิ่งสือซันยังอายุน้อย ตอนที่เขามาอยู่กับเยี่ยนจิ่วเฉา เยี่ยนจิ่วเฉาก็มีนิสัยเช่นนี้แล้ว แต่ลุงวั่นแอบบอกเขาและอิ่งลิ่วว่า ตอนที่คุณชายยังเด็ก เขาเป็นเด็กดี น่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

คำพูดนี้อิ่งสือซันไม่ได้พูดออกมา แต่หลังจากที่อิ่งสือซันรู้จักกับอวี๋หวั่นมาสักพัก ทัศนคติต่ออวี๋หวั่นก็เปลี่ยนไป ในยามที่คนอื่นออกห่างจากคุณชายมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็หวังเพียงว่าจะได้ช่วยคุณชายรั้งแม่นางอวี๋เอาไว้

อวี๋หวั่นยิ้มพลางพยักหน้า “ตอนนี้เขาเป็นแบบนี้ ข้าก็ไม่ได้รังเกียจ”

……

อีกด้านหนึ่ง รถม้าของเซียวเจิ้นถิงเคลื่อนมาถึงทางออกหมู่บ้าน

สารถีรถม้าพึมพำว่า “นายท่าน เด็กนั่นไม่ใจกล้าไปหน่อยหรือขอรับ? นางก็รู้ไม่ใช่หรือว่าท่านเป็นใคร? ยังจะกล้าให้ท่านกินยาอีก นางรู้หรือไม่ว่าท่านขยับนิ้วเพียงนิดเดียว ก็สามารถทำให้ท่านพ่อของนางย่างเท้ากลับเข้ากองทัพไม่ได้อีก?”

เซียวเจิ้นถิงกล่าวว่า “เช่นนี้สิดีแล้ว รอบกายฉงเอ๋อร์ไม่ได้ขาดแคลนคนทำดีคอยประจบประแจง แต่ขาดคนกล้าหาญและรอบคอบ เจ้าดูคำพูดและท่าทางของนาง ไม่ยักเหมือนกับแม่นางจากชนบท แต่ส่วนหนึ่งมีความอาจหาญเหมือนคุณหนูจากตระกูลทหาร”

“ส่วนหนึ่ง?” สารถีนึกถึงท่าทางไม่สะทกสะท้านของอวี๋หวั่น และนึกถึงแม่นางที่บ้านตน พวกนางตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้านายท่าน เด็กคนนี้ใจกล้าดั่งพยัคฆา

ขณะที่รถม้าเคลื่อนผ่านบ้านสกุลจ้าว เซียวเจิ้นถิงก็ขมวดคิ้ว

“ช้าหน่อย” เขาบอก

สารถีกระตุกเชือก รถม้าจึงหยุดลง

ด้านนอกบ้านสกุลจ้าว อาเว่ยกำลังกวาดลานบ้าน

หลังจากเรื่องที่อาเว่ย ‘ช่วยชีวิต’ แพร่ไปทั่วหมู่บ้าน ทำให้อาม่าล่วงรู้ถึงการกระทำโดยพลการของเขา เขาจึงถูกอาม่าตำหนิ ทั้งยังลงโทษให้เขาทำงานอีกด้วย

สายตาของเซียวเจิ้นถิงไปหยุดอยู่ที่อาเว่ย

“มีอะไรหรือขอรับนายท่าน?” สารถีเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “คนคนนั้นมีอะไรไม่ชอบมาพากลหรือขอรับ?”

แน่นอนว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล คนผู้นั้นมีพลังภายในแข็งแกร่งจนน่ากลัว ทั้งยังให้ความรู้สึกประหนึ่งคุกคามอย่างบรรยายไม่ถูก ยอดฝีมือระดับนี้ปรากฏกายใกล้กับเยี่ยนจิ่วเฉา จะไม่ให้เซียวเจิ้นถิงเอะใจได้อย่างไร

เซียวเจิ้นถิงขยับข้อมือเล็กน้อย

ทันใดนั้นอาเว่ยก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหาร เขาหันหน้าไปมองทางรถม้า หัวใจเต้นระรัว!

สังเกตจากการหายใจของม้า รถม้าคันนี้น่าจะจอดไว้สักพักแล้ว แต่เขาไม่อาจสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย หมายความว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งเหลือเกิน น่ากลัวเหลือเกิน!