หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 87

บทที่ 87 ปรมาจารย์วิชาพิษแห่งหนานเจียง
Ink Stone_Romance
คุณชายห้าออกไปจากเมืองหลวงเป็นเวลานาน จึงไม่รู้ว่าเซียวเจิ้นถิงได้ย้ายไปอยู่ที่หมู่บ้านเหลียนฮวาแล้ว ทันทีที่เขากลับมาก็รุดไปยังจวนสกุลเซียวด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ พ่อบ้านให้เขาพักผ่อนที่จวนสักครู่ ส่วนตนก็เดินทางไปรายงานเรื่องนี้กับเซียวเจิ้นถิงและซั่งกวนเยี่ยน

ซั่งกวนเยี่ยนลืมว่าตนปวดเอวไปชั่วขณะหนึ่ง นางพลิกหน้าดินมาสองวัน ปวดเมื่อยจนลุกจากเตียงไม่ขึ้น

“หมออยู่ที่ใดหรือ? รีบพาข้าไปหาเขาเร็ว!” นางเอ่ยขึ้นด้วยความร้อนรน

“ข้าจัดให้เขาพักอยู่ที่จวน” พ่อบ้านตอบ “จะให้รับนายท่านน้อยกลับจวนเลยหรือไม่ขอรับ?”

แม้เยี่ยนจิ่วเฉาจะไม่มองว่าเซียวเจิ้นถิงเป็นพ่อเลี้ยง แต่เซียวเจิ้นถิงมองว่าเขาเป็นลูก ดังนั้นคนในจวนจึงเรียกเขาด้วยความเคารพว่า ‘นายท่านน้อย’

เซียวเจิ้นถิงใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “อย่าเพิ่งรีบร้อน ให้ข้าไปพบปรมาจารย์วิชาพิษก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

หลายปีมานี้ เขาไม่รู้ว่าเขาเสาะแสวงหาหมอมากี่คนเพื่อรักษาอาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉา ในบรรดาคนเหล่านั้นก็มีจำนวนหนึ่งที่หลอกลวง หากปรมาจารย์ผู้นั้นไม่ได้ความ ไยต้องให้เขามาวุ่นวายกับลูกชายของเขาด้วยเล่า?

เซียวเจิ้นถิงบอกกับซั่งกวนเยี่ยนว่า “เจ้าดูแลลูกอยู่ที่นี่ ข้าจะรีบกลับมา”

เขาไม่ได้ตั้งใจให้นางดูแลเยี่ยนจิ่วเฉาจริงๆ แต่เซียวเจิ้นถิงกังวลว่าปรมาจารย์ผู้นั้นจะกล่าวสิ่งที่นางไม่อาจยอมรับได้ออกมา

“เจ้าไปกับข้า” เซียวเจิ้นถิงบอกกับอวี๋หวั่นซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง

อวี๋หวั่นพยักหน้า และเดินทางไปกับเซียวเจิ้นถิง

พ่อบ้านไม่รูจักอวี๋หวั่น เขารู้สึกงุนงงว่าแม่นางคนนี้คือใคร เหตุใจจึงมายืนข้างๆ แม่ทัพใหญ่บ้านเขาได้? ทว่าจากท่าทางของฮูหยินแล้ว คล้ายกับจะมิได้ต่อต้านอันใด

พ่อบ้านกล้าสงสัยแต่ไม่กล้าถาม แล้วขึ้นไปนั่งนอกรถกับสารถี

หมู่บ้านค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ รถม้าเคลื่อนมาถึงตำบลเหลียนฮวา ย่างเข้ายามดึก ตำบลเหลียนฮวานั้นเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงฝีเท้าของม้าและเสียงของตัวรถ

อวี๋หวั่นนั่งเงียบอยู่ในรถ ด้านข้างของเธอคือบุรุษร่างสูงใหญ่

เซียวเจิ้นถิงนับว่ามีองคาพยพบนใบหน้าสมดุล ถึงขั้นงดงามก็ว่า แต่เขามีพลังอันน่าเกรงขามของแม่ทัพใหญ่ผู้คุมกองทัพกำจายออกมา

นั่งบนรถม้าร่วมกับแม่ทัพใหญ่เช่นนี้ พ่อบ้านส่ายหน้า นางคงกลัวจนเป็นลมไปแล้วกระมัง?

“ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าคุณชายห้าตามหาปรมาจารย์วิชาพิษพบได้อย่างไร?”

เสียงของอวี๋หวั่นดังก้อง พ่อบ้านพลันตัวสั่น อีกนิดเดียวคงจะตกลงไปนอกรถแล้ว!

แม่นางผู้นี้ไม่ได้หายใจหอบ ไม่ได้ตัวสั่น ไม่มีท่าทางกลัวนายท่านบ้านตนแม้แต่น้อย แปลกเหลือเกิน!

“นางถามเจ้า” เซียวเจิ้นถิงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ดูสิ ท่านแม่ทัพน่ากลัวเสียเพียงนี้ พ่อบ้านตบหน้าอกเบาๆ แล้วเล่าข้อมูลที่ถามจากคุณชายห้ามาอย่างไม่มีตกหล่น

ที่แท้คุณชายห้าก็ไปหนานเจียงมานี่เอง

ความสัมพันธ์ของหนานเจียงและต้าโจวไม่นับว่าย่ำแย่ เพียงแต่ว่า คุณชายห้าเป็นข้าราชการ ไม่สามารถออกจากต้าโจวได้โดยพลการ เรื่องนี้หากให้คนอื่นทำก็ไม่อาจวางใจ จึงทำได้เพียงก้มหน้ารับความเสี่ยงโทษประหารและเดินทางออกไป

ปรมาจารย์วิชาพิษผู้นี้เป็นคนหนานเจียง เขานับว่ามีชื่อในพื้นที่ คุณชายห้าจ่ายเงินไปมหาศาลกว่าจะเชิญเขามาจากหนานเจียงได้ นี่เป็นเพียงค่าออกตรวจ แต่หากจะให้รักษาอาการป่วยของเยี่ยนจิ่วเฉา ย่อมต้องจ่ายเงินอีกก้อนหนึ่ง

ค่ารักษาไม่ใช่เรื่องใหญ่ สกุลเซียวมิได้ขาดแคลนเงินทอง

เพียงแต่ปรมาจารย์วิชาพิษท่านนี้เย่อหยิ่งทระนงตน คบหาด้วยยาก คุณชายห้าจึงให้พวกเขาปรนนิบัติเขาด้วยความระมัดระวัง

ย่างเข้ากลางดึก รถม้าก็เคลื่อนมาถึงจวนสกุลเซียว

พ่อบ้านรูู้แล้วว่าอวี๋หวั่นแซ่อวี๋ จึงเรียก “แม่นางอวี๋ เชิญ”

อวี๋หวั่นเดินตามนายบ่าวเข้าไปด้านใน

จวนสกุลเซียวท่ามกลางราตรีอันมืดมิด ดูประหนึ่งอสูรกายที่กำลังหลับใหล

เป็นครั้งแรกที่อวี๋หวั่นได้เข้ามาในจวนสกุลเซียว ความรู้สึกแรกของเธอก็คือที่นี่ใหญ่กว่าจวนคุณชาย จากนั้นก็ได้ฟังจากพ่อบ้านว่าครึ่งหนึ่งเป็นส่วนที่ขยายออกไปหลังจากที่ซั่งกวนเยี่ยนเข้ามาอยู่ ซั่งกวนเยี่ยนชอบความโอ่อ่า จึงไม่เป็นปัญหา

“ปรมาจารย์และลูกศิษย์อีกสองท่านพักอยู่ในทิงเทาเก๋อขอรับ” พ่อบ้านถือโคมนำทางพวกเขาไป

ขณะที่เดินผ่านระเบียงทางเดินข้างสวนดอกไม้ ก็มีเจ้านายและบ่าวโผล่มาเบื้องหน้า บ่าวสวมเสื้อปี่เจี่ยสีเขียวถือโคมไฟ ด้านหลังของนางมีดรุณีอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่ง นางสวมอาภรณ์สีชมพู ดูแล้วน่าจะอายุประมาณสิบห้าสิบหก ทั้งสองมีสีหน้ารีบร้อน ชนเข้ากับอวี๋หวั่นและคนอื่นๆ

พ่อบ้านตกใจและรีบทำความเคารพ “คุณหนูรอง?”

เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ถูกเรียกว่าคุณหนูรองไม่คาดคิดว่าจะมาเจอพ่อบ้านและเซียวเจิ้นถิง นางตื่นตะลึงไปชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง “ทะ…ท่านอารอง?”

นางเรียกเซียวเจิ้นถิงว่าท่านอารอง แสดงว่านางเป็นบุตรสาวของลูกคนโต

อวี๋หวั่นรู้มาตลอดว่าเซียวเจิ้นถิงมีพี่ชายหนึ่งคน ก็คือพ่อของเซียวเหยี่ยน แม่นางท่านนี้ น่าจะเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเซียวเหยี่ยน

“ดึกป่านนี้ เจ้าจะไปไหนหรือ?” เซียวเจิ้นถิงถาม

ดรุณีน้อยตอบเสียงเบาด้วยความกลัว “ท่านแม่ปวดหัวอีกแล้ว ข้าจะไปดูนาง”

เซียวเจิ้นถิงพยักหน้า “ไปเถอะ”