หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 88

บทที่ 88 รักของพ่อดั่งขุนเขา (2)
Ink Stone_Romance
เขาเป็นความภาคภูมิใจของทัพใหญ่ซีเป่ย และเป็นความภาคภูมิใจของเซียวเจิ้นถิง

คนเราหนีความตายไม่พ้น หากให้เขาเลือก เขาก็ปรารถนาที่จะตายในสนามรบเช่นกัน

เซียวเจิ้นถิงมองไปยังฮูหยินเซียวอย่างเย็นชา “ใครก็ได้มาพยุงฮูหยินใหญ่ไปนอน ฮูหยินใหญ่นางเหนื่อยแล้ว”

ทันใดนั้นก็มีสาวใช้สองคนเข้ามา แล้วบอกกับฮูหยินเซียวว่า “ฮูหยิน เชิญเจ้าค่ะ”

ฮูหยินเซียวโมโหสุดขีด เซียวต้าหลางสามีของนางก็เป็นบุตรชายคนโตของนายท่านสกุลเซียว น่าเสียดายที่เซียวต้าหลางไม่เอาไหน ไม่เรียนหนังสือ ไม่รู้วิทยายุทธ์ ไม่อาจค้ำจุนสกุลเซียว ทั้งยังก่อเรื่องให้สกุลเซียวอยู่ร่ำไป ถูกนายท่านสกุลเซียวไล่ออกจากบ้านอยู่หลายครั้ง และเป็นเซียวเจิ้นถิงที่ไปขอร้องให้พี่ใหญ่ นายท่านเซียวจึงบรรเทาความโมโหลง

เดิมทีฮูหยินเซียวก็เข้ากับเซียวเจิ้นถิงได้ดี อย่างไรเสียเซียวเจิ้นถิงก็ไม่มีบุตร ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องตกเป็นของบุตรชายของนาง เช่นนั้นก็หมายความว่าต้องเป็นของนางด้วย ทว่าหลังจากเซียวเหยี่ยนจากไป นางก็แตกหักกับเซียวเจิ้นถิง

ฮูหยินเซียวยังมีเรื่องที่จะพูด แต่ถูกสาวใช้พาตัวไปเสียก่อน

เซียวเจิ้นถิงเดินกลับห้องไปด้วยสีหน้าขึงขัง

พ่อบ้านพานักบัญชีของจวนมา พวกเขาใช้เวลาทั้งวันในการคำนวณเงินของร้านรวงภายใต้ชื่อสกุลเซียวหนึ่งรอบ ตกเย็นจึงกลับไปรายงานต่อเซียวเจิ้นถิงว่า “นายท่าน รวมกับส่วนที่นำไปจำนำได้แล้ว ทั้งหมดก็สองหมื่นตำลึงทองขอรับ”

ไม่พอ ยังขาดอีกมาก

เซียวเจิ้นถิงนิ่งเงียบ

พ่อบ้านกล่าวว่า “ปรมาจารย์ผู้นั้นเรียกเงินมากเกินไปแล้ว มีที่ไหนขอรับ อ้าปากมาก็บอกว่าหนึ่งแสนตำลึงทองแล้ว? ไม่สู้นายท่านไป…ต่อรอง…กับเขาอีกครั้งดีไหมขอรับ?”

พ่อบ้านกัดฟันพูดคำว่า ‘ต่อรอง’

เซียวเจิ้นถิงเข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร จึงพยักหน้าบอกปัดคำแนะนำของเขา

พ่อบ้านถอนหายใจ นายท่านดีไปเสียทุกอย่าง เพียงแต่หัวรั้นไปสักหน่อย เรื่องนี้หากให้ข้าน้อยทำละก็ รักษาไม่ได้รึ? เหอะๆๆ ก็ลองเครื่องทรมานสักหน่อยเป็นไร?

แน่นอนว่าพ่อบ้านก็เพียงแต่โมโห จึงคิดเช่นนี้ หากอยู่ในสถานการณ์จริง เขาไม่กล้านำชีวิตของเยี่ยนจิ่วเฉามาเดิมพันหรอก ยาของปรมาจารย์วิชาพิษสามารถรักษาคนได้ แต่ก็สังหารคนได้เช่นกัน ไม่อาจล่วงเกินเขาได้ง่ายๆ

“เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคิดหาวิธี”

“เช่นนั้น…ข้าจะไปดูว่าในจวนมีสิ่งใดที่นำไปจำนำได้อีกนะขอรับ”

เซียวเจิ้นถิงชะงักไป แล้วพยักหน้า “ได้”

พ่อบ้านเดินออกไปพลางถอนหายใจ

เซียวเจิ้นถิงเดินมายังคลังอาวุธของตน เขาไม่ใช่คนละเอียดอ่อน เขาประพันธ์กลอนไม่เป็น เขาสร้างห้องหนังสือขึ้นมาเพียงเพื่อให้เข้ากับรสนิยมของซั่งกวนเยี่ยน กระนั้นห้องที่เขาได้ใช้จริงๆ ก็คือคลังอาวุธเย็นยะเยือกแห่งนี้

เขาเปิดประตูเข้าไป ความเย็นพวยพุ่งปะทะใบหน้า และทำให้เซียวเจิ้นถิงรู้สึกจิตใจสงบ

เซียวเจิ้นถิงหยิบชุดเกราะสีเงินขึ้นมา ชุดเกราะนี้ตีขึ้นมาจากเหล็กนิล หนักกว่าชุดเกราะทั่วไปเท่าตัว เขาสวมชุดนี้ทุกครั้งที่ออกรบ เซียวเหยี่ยนชอบมันมาก ไม่มีอะไรทำก็ชอบมาจับชุดเกราะนี้

นี่เป็นชุดเกราะของเทพสงคราม

เซียวเหยี่ยนไม่ได้เอ่ยปาก ทว่าในใจร่ำร้องอยากได้เหลือเกิน

เดิมทีเซียวเจิ้นถิงคิดจะรอให้เซียวเหยี่ยนกลับมา แล้วยกชุดเกราะนี้ให้เขา

เซียวเจิ้นถิงยกมือขึ้นมา ลูบชุดเกราะที่เคียงข้างเขาในสนามรบมาครึ่งชีวิต เขาค่อยๆ หลับตาลง

……

ช่วงบ่ายของวันที่สอง เซียวเจิ้นถิงนำตั๋วเงินห้าหมื่นตำลึงทองไปยังหมู่บ้านเหลียนฮวา

เดิมทีปรมาจารย์วิชาพิษอยากจะนำตัวเยี่ยนจิ่วเฉากลับไปรักษาที่จวนสกุลเซียว แต่ช่วยไม่ได้ที่อาหารในจวนไม่อร่อย ห่างไกลกับฝีมือของลุงใหญ่ ปรมาจารย์กินเนื้อพะโล้และเต้าหู้เหม็นเข้าไปหนึ่งคำ ก็ตัดสินใจอยู่ต่อทันที

ลูกศิษย์ทั้งสองของเขาก็พำนักอยู่ในบ้านใหม่ของสกุลติงเช่นกัน ชาวบ้านรู้เพียงว่าพวกเขาเป็นหมอในยุทธภพที่เชิญมารักษาคุณชายวั่น

ปรมาจารย์วิชาพิษวันๆ เอาแต่กินๆๆ กินเต้าหู้เหม็นเสร็จก็กินเนื้อพะโล้ กินเนื้อพะโล้เสร็จก็กินบะหมี่หลัวซือ อะไรที่เผ็ดก็กินอันนั้น ลุงใหญ่เองก็ไม่มีอะไรทำ จึงทำอาหารให้เขากินได้ทั้งวัน

เขาไม่ออกไปข้างนอก แต่ก็ไม่อาจขังลูกศิษย์ทั้งสองเอาไว้ได้ โดยเฉพาะศิษย์หญิง ได้ยินว่านางเป็นผู้ฝึกวิชาพิษที่เก่งกาจ นางชอบเดินขึ้นเขาเป็นที่สุด หลายครั้งที่อวี๋หวั่นไปขุดหน่อไม้ก็เคยพบกับนาง นางกำลังขุดหาแมลงและสมุนไพรป่า

บ่ายวันนี้นางกลับไม่ได้ไปขุดหาแมลง หากแต่ถือถังไปตักน้ำที่บ่อน้ำเก่าหน้าหมู่บ้าน

ศิษย์หญิงหน้าตางดงาม เพียงแต่นางมักจะมีสีหน้าเย็นชาอยู่เสมอ นางออกห่างจากผู้คน ชาวบ้านไม่ค่อยเห็นนางพูด เมื่อนางเดินมาถึงบ่อน้ำหน้าหมู่บ้าน ป้าจางก็กำลังตักน้ำอยู่พอดี เมื่อเห็นนางถือถังเอาไว้ในมือ จึงเอ่ยขึ้นด้วยความมีน้ำใจว่า “ข้าทำให้!”

ป้าจางพูดพลางเอื้อมมือไปคว้าถังไม้ของนาง นางกลับปัดมือของป้าจางออกอย่างเย็นชา

ป้าจางยืนตะลึงงัน