หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2-3] นิยาย บท 94

บทที่ 94 สู่ขอ
Ink Stone_Romance
ซั่งกวนเยี่ยนและคนอื่นๆ ไปหอหยกขาวซึ่งเป็นภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดในตำบลเหลียนฮวา

พวกเขารออยู่ที่นั่นจนพลบค่ำ สตรีพิษน่าจะถอนคำสาปให้เยี่ยนจิ่วเฉาเสร็จแล้ว พวกเขาจึงเดินทางกลับหมู่บ้านไป

เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้าน ก็ได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง จากนั้นก็เห็นรอยเลือดกองใหญ่ซึ่งดูคล้ายกับยังเช็ดไม่หมด รอยเลือดนั้นหยดเป็นทางไปถึงห้องของสตรีพิษ

ปรมาจารย์รีบเดินเข้าไป

เดิมทีสตรีพิษหมดสติอยู่บนพื้น อิ่งสือซันรู้สึกขัดตาจึงพานางไปนอนบนเตียงของนาง และแน่นอนว่าเขาไม่อาจสวมเสื้อผ้าให้นางได้ จึงทำได้เพียงใช้ผ้าห่มคลุมให้ลวกๆ

ปรมาจารย์ไม่รู้ว่าบนร่างของลูกศิษย์ไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิด จึงดึงผ้าออก ทันใดนั้นเขาก็ถึงกับตกตะลึง

“ฉงเอ๋อร์!” ซั่งกวนเยี่ยนวิตกว่าเยี่ยนจิ่วเฉาพบกับเรื่องไม่คาดฝัน จึงก้าวเท้าหมายจะรีบไปยังห้องของเยี่ยนจิ่วเฉา

เซียวเจิ้นถิงหยุดนางไว้ แล้วเดินเข้าไปก่อน

ในห้อง แสงจากตะเกียงริบหรี่ดุจเมล็ดถั่ว

เยี่ยนจิ่วเฉานอนอยู่บนเตียง หลังพิงกับหมอน บนขามีผ้าห่มคลุมอยู่

กลิ่นของยาปลุกกำหนัดจางไปนานแล้ว อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วก็เก็บกวาดห้องเรียบร้อยแล้ว จนมองไม่ออกว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

เซียวเจิ้นถิงไม่คิดว่าเยี่ยนจิ่วเฉาจะตื่นอยู่ จึงไปสบตากับเขาเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจของเขาบีบเค้นแน่น “ฉะ…ฉงเอ๋อร์”

เยี่ยนจิ่วเขามิได้สนใจ เขาหันหน้ากลับไป และยังคงนั่งเงียบ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่เป็นไร เซียวเจิ้นถิงก็พลอยโล่งใจ

เซียวเจิ้นถิงรู้ว่าเยี่ยนจิ่วเฉาไม่ยินดีที่เห็นเขาอยู่ที่นี่ จึงรีบหันหลังเดินออกไป

เขาเดินไปข้างหน้าซั่งกวนเยี่ยน แล้วพยักหน้ากับนาง “ฉงเอ๋อร์ฟื้นแล้ว เจ้าเข้าไปดูเถิด”

ซั่งกวนเยี่ยนกระวีกระวาดเข้าไปยังเตียงของเยี่ยนจิ่วเฉา

“ฉงเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

นางถามพลางนั่งลงบนขอบเตียง ยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากของเยี่ยนจิ่วเฉา “เหตุใดเจ้าไม่พูดเล่า? ไม่สบายตรงไหนหรือ? เจ้าหมดสติไปหลายวัน หิวหรือไม่? แม่จะไปทำอะไรให้เจ้ากิน”

ซั่งกวนเยี่ยนอยู่ในจวน นางไม่เคยต้องทำสิ่งใดเอง ทว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีสิ่งใดล้วนต้องทำเอง นางเรียนรู้การทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ จากสตรีในหมู่บ้าน รสชาตินับว่าพอกินได้

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ตอบ

บรรยากาศในห้องพลันน่าอึดอัดใจขึ้นมา

ซั่งกวนเยี่ยนนึกบางอย่างออก จึงถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น? ด้านนอกมีรอยเลือด มีมือสังหารเข้ามาหรือ? เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ซั่งกวนเยี่ยนไม่ได้ถามว่าได้ทำอะไรกับสตรีพิษแล้วหรือยัง

สำหรับนางแล้ว ลูกชายป่วยหนักถึงเพียงนี้ เขาฟื้นขึ้นมาได้ อีกทั้งพลังหยินหยางยังปรับสมดุลแล้ว เพียงเท่านี้ก็นับว่าคุ้มค่า

“ข้าจะไปทำอะไรให้เจ้ากิน” ซั่งกวนเยี่ยนลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังประตู

ทว่ายังเดินไปได้สองก้าว เยี่ยนจิ่วเฉาก็เอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “ฮูหยินเซียว คราวหน้าคราวหลังอย่าตัดสินใจแทนข้าอีก”

ซั่งกวนเยี่ยนปวดแปลบที่หัวใจ การที่เยี่ยนจิ่วเฉาโมโหมิได้อยู่เหนือความคาดหมายของนาง นางรู้ว่าหากเยี่ยนจิ่วเฉาได้สติอยู่ เขาต้องไม่เห็นด้วยกับการใช้สตรีพิษมาถอนคำสาปให้อย่างแน่นอน แม้จะรู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่นางก็ยังทำเช่นนั้น เหตุผลก็คือนางเป็นแม่ของเขา นางต้องช่วยเขา! ต่อให้วันนี้เขาจะกล่าวโทษนางก็ตาม หากต้องให้เลือกอีกครั้ง นางก็ยังจะตัดสินใจแบบเดิม

“เจ้าอยากกินโจ๊กหรือไม่? หรือว่าอยากกินหมี่?” ซั่งกวนเยี่ยนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ข้าฟื้นแล้ว พวกท่านไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอยู่ที่นี่”

ซั่งกวนเยี่ยนอ้าปากพะงาบ นางกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ก็เห็นอิ่งสือซันพาลุงวั่นเข้ามา

“พระชายา” ลุงวั่นทักทายอย่างมีมารยาท

หลายวันมานี้ซั่งกวนเหยียนให้ลุงวั่นอยู่ในจวน เพื่อให้ตนเองได้ดูแลเยี่ยนจิ่วเฉา บัดนี้เยี่ยนจิ่วเฉาเชิญลุงวั่นมา ก็เพื่อบอกให้นางรู้ว่า ที่นี่มิใช่ธุระกงการของนางอีกต่อไป

“ดูแลคุณชายให้ดี” ซั่งกวนเยี่ยนบอกลุงวั่น แล้วกลับเมืองหลวงไปกับเซียวเจิ้นถิง

ทั้งสองกลับเมืองหลวงไปก็เพราะคิดว่าสตรีพิษได้ถอนคำสาปให้เยี่ยนจิ่วเฉาเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงเตรียมเงินเอาไว้ รอให้ปรมาจารย์มารับเงิน

อีกห้องหนึ่ง สตรีพิษก็ฟื้นขึ้น

ปรมาจารย์ให้นางสวมเสื้อผ้าเสียก่อน จากนั้นจึงไต่ถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “…เป็นปรมาจารย์วิชาพิษอีกคนหนึ่งมาหาเรื่องหรือ?”

สตรีพิษส่ายหน้าพลางสะอึกสะอื้น “ไม่ใช่เจ้าค่ะ แต่เป็นเยี่ยนจิ่วเฉา!”

ปรมาจารย์ไม่คิดไม่ฝันว่าผู้ที่ทำร้ายศิษย์รักของเขาจะเป็นเยี่ยนจิ่วเฉาไปได้ เขาอ่อนแอถึงเพียงนั้น จะมีแรงทำร้ายนางได้อย่างไร? อีกอย่าง เขาให้ยาปลุกกำหนัดแก่เยี่ยนจิ่วเฉามากเป็นสองเท่า เพื่อให้เขาคงประสิทธิภาพได้นาน ยาไม่ได้ทำให้เขามีความปรารถนาบ้างเลยหรือ?

เขาทนได้อย่างไรกัน?

“เขาไม่ชอบเจ้ารึ?” ปรมาจารย์ถาม

เยี่ยนจิ่วเฉาเป็นเชื้อพระวงศ์แห่งต้าโจว จะไม่เคยเห็นหญิงงามได้อย่างไร ลูกศิษย์ของเขาก็งดงามพอสมควร แต่เกรงว่าก็ยังไม่อยู่ในสายตาของเขา

สตรีพิษไหนเลยจะยอมรับว่าตนไม่มีเสน่ห์มากพอ

นางเล่าเรื่องที่อวี๋หวั่นมีหนอนพิษซึ่งแข็งแกร่งมากอยู่ในร่างให้อาจารย์และศิษย์พี่ฟัง

แน่นอนว่านางไม่ได้เล่าเรื่องที่ตนลอบโจมตีอวี๋หวั่น เพียงแต่บอกว่าตนแกล้งหมดสติ จึงได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่

อันที่จริง นางไม่รู้ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน แต่นางรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรอาจารย์ก็จะไม่ไปหาเรื่องเยี่ยนจิ่วเฉาและอวี๋หวั่น เพราะฉะนั้นจึงปัดความผิดทั้งหมดไปให้พวกเขา

ปรมาจารย์เอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลงใจ “เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม? เจ้าเพิ่งรู้เรื่องวันนี้จริงหรือ?”

“ข้าสาบานได้!” สตรีพิษยกมือขึ้นมา

ปรมาจารย์ให้ความสำคัญกับคำสาบาน แต่สตรีพิษมิได้เป็นเช่นนั้น กระนั้นเขาก็คิดว่านางจะเป็นเหมือนเขา จึงเลือกที่จะเชื่อใจนาง

ประสาทสัมผัสของปรมาจารย์ว่องไวต่อกลิ่นของหนอนพิษ แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงกลิ่นของมันจากเด็กคนนั้น อาจเป็นเพราะลูกศิษย์ของเขาฟังผิด แท้จริงแล้วเด็กคนนั้นไม่ได้มีหนอนพิษอยู่ในร่าง หรือไม่ก็เป็นเพราะราชันสัตว์พิษตัวนั้นแข็งแกร่งเสียจนสามารถอำพรางกลิ่นได้

“นางไม่ได้เป็นแค่สตรีชาวบ้านธรรมดาหรอกหรือ? จะไปมีราชันสัตว์พิษได้อย่างไรกัน?” ปรมาจารย์พึมพำ “ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่เข้าใจ หากนางมีหนอนพิษที่แข็งแกร่งกว่าหนอนพิษของเจ้า เหตุใดไม่บอกตั้งแต่แรก?”

ก็เพราะนางไม่รู้น่ะสิ สตรีพิษนัยน์ตาเป็นประกายวูบหนึ่ง “อาจารย์ ข้าไม่รู้”

“หรือว่า…ที่จริงแล้วนางไม่อยากช่วยเยี่ยนจิ่วเฉา?” ศิษย์ชายพูด

“ข้า…บอกท่านไปแล้ว….ว่าอย่าเรียกราคาสูง…ถึงเพียงนี้…ที่หนานเจียง…ก็มีเงินทองมากมาย…อยู่แล้ว…ท่านมานี่…ยังเรียกทองคำตั้งหนึ่งแสนตำลึง…ละ…แล้วจะไม่ให้…ถูก…ตีได้อย่างไร?” ลูกศิษย์ชายของเขาจับใบหน้าบวมฉุราวกับหัวหมู ฟันหน้าหักหลุดออกไป

จะมาเสียดายตอนนี้ก็สายไปแล้ว เขาก็เพียงอยากหาเงินสักก้อน หลังจากนี้จะได้ไม่ต้องทำงานแล้ว…

ปรมาจารย์เสียใจ เขาอยากร้องไห้

ฮือๆ …คนจงหยวนน่ากลัวเหลือเกิน…เขาจะไม่กลับมาจงหยวนอีกแล้ว…

……

อิ่งสือซันเข้ามาในห้อง นำกล่องผ้าไหมมาให้เยี่ยนจิ่วเฉา “คุณชาย ข้านำตั๋วแลกเงินมาแล้ว เป็นเงินทั้งหมดห้าหมื่นตำลึงทอง ยังมีที่สกุลเซียวอีกห้าหมื่นตำลึงทอง เดิมทีคิดว่าจะจ่ายหลังจากที่รักษาคุณชายจนหายดี คุณชายไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด เรื่องนี้พวกเขาทำเอง”

เยี่ยนจิ่วเฉาตอบอย่างเย็นชาว่า “แน่นอนว่าพวกเขาทำตัวเอง! ตัวข้ามีราคาแค่หนึ่งแสนตำลึงทองเองหรือ? ตาบอดกันหรืออย่างไร?!”

อิ่งสือซันอยากจะบ้า

เอ่อ…สรุปแล้ว ที่ท่านทุบตีพวกเขา ไม่ใช่เพราะพวกเขาเรียกเงินมากเกินไป แต่เป็นเพราะพวกเขาเรียกเงินน้อยเกินไป ดูถูกความยิ่งใหญ่ของท่านน่ะหรือ…

……

อวี๋หวั่นหมดสติไปจนถึงเช้า เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็พบว่าตนกำลังนอนอยู่บนเตียง

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอิ่งสือซันหรือไม่ก็อิ่งลิ่วเป็นคนแอบพาเธอกลับมา

ไอ้เยี่ยนจิ่วเฉาบ้า ช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ กลับตีเธอจนสลบเนี่ยนะ

เรื่องแบบนี้ยังทนไหว เขาเป็นหลิ่วซย่าซุ่ย[1]หรืออย่างไร?

หรือว่าเขาเป็นหมันจริงๆ?

หรือว่า…เขาไม่รู้สึกอะไรกับร่างกายของเธอ?

ความมั่นใจของเธอพังทลาย!

เธอโมโหสุดขีด

ทันใดนั้นเอง ศีรษะน้อยๆ ทั้งสามก็แทรกเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ

ความโกรธของอวี๋หวั่นพลันหาย หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น

เธอยกมือขึ้นมาลูบศีรษะน้อยๆ พร้อมกับหอมหน้าผากของพวกเขา “พวกเจ้าน่ารักกว่าอีก!”

เยี่ยนจิ่วเฉากลับจวนไปในวันที่สาม

อวี๋หวั่นขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วยกกำปั้นขึ้นมา “หนีไปเร็วเชียวนะ!”

หลังจากอาหารเช้า ลุงวั่นก็มาที่บ้านด้วยท่าทางร่าเริง เขามาพร้อมกับแม่สื่อตู้ แม่สื่อชื่อดังจากเมืองหลวง

…………………………………..

[1] หลิ่วซย่าซุ่ย วิญญูชนในสมัยราชวงศ์โจว ใช้เปรียบกับผู้ที่มีความอดทนอดกลั้น มีความสามารถในการควมคุมตนเอง แม้เผชิญกับการยั่วยุทางกามารมณ์